Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
15ος δίσκος για τους Kreator, το νούμερο φαντάζει μεγάλο ενώ πρακτικά δεν είναι, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι ρεαλιστικά, πρόκειται για το μεγαλύτερο άλμπουμ που κυκλοφορεί φέτος, πίσω μόνο από το αντίστοιχο των Megadeth σαν όνομα, όταν βγει με το καλό. 65 μήνες μετά το “Gods Of Violence” του 2017 και με τον κορωνοϊό να έχει μεσολαβήσει και να έχει καθυστερήσει σημαντικά την κυκλοφορία του δίσκου, το "Hate Über Alles" κάνει την εμφάνιση του έχοντας δημιουργήσει μεγάλη αγωνία για την κυκλοφορία του μετά και τα τρία αρχικά δείγματα που ακούσαμε πριν την κυκλοφορία του. Αρχή έγινε με το ομότιτλο φοβερό κομμάτι, που στον δίσκο τοποθετείται μετά την εισαγωγή “Sergio Corbucci Is Dead”, ως φόρος τιμής στον Ιταλό σκηνοθέτη spaghetti western (6/12/1926 – 1/12/1990) του οποίου ο Mille Petrozza ήταν ανέκαθεν μεγάλος θαυμαστής, τώρα αν δεν γνωρίζετε τι είδους ταινίες γύρισε ο συγκεκριμένος κύριος, νομίζω καλό είναι να καλύψετε άμεσα αυτό το κενό. Το “Hate Über alles” σαν κομμάτι η αλήθεια να λέγεται, είναι σχεδόν δίδυμο αδερφάκι του ομότιτλου κομματιού του “Hordes Of Chaos”, έχουν και τα δυο το ίδιο κοφτό –και κλεμμένο από το “Blackened” των Metallica- riff που πρωταγωνιστεί και πάει το κομμάτι καροτσάκι σε μια ιδανική αρχή.
Δεύτερο δείγμα ήταν το γηπεδικό πράγματι “Strongest Of The Strong”, για το οποίο πρέπει να πω εδώ ότι μου έγινε άμεσα πιο αγαπητό από όλα τα εμπορικά κομμάτια που μας έχουν προσφέρει οι Kreator στα προηγούμενα τρία άλμπουμ, έχει μια φοβερή ατμόσφαιρα, είναι κομμάτι που έχει φτιαχτεί για συναυλίες και βγάζει μια τέρμα χεβιμεταλλάδικη αύρα των Γερμανών η οποία χωρίς να μένει κρυφή ειδικά τα τελευταία χρόνια, εδώ εκφράστηκε περισσότερο από ποτέ και ιδιαίτερα εύστοχα. Τέλος, τρίτο και λιγότερο καλό δείγμα του δίσκου γενικότερα, είχαμε το “Midnight Sun”, στο οποίο ακούμε γυναικεία φωνητικά παρακαλώ από την Sophia Portanet. Θεωρώ εδώ ότι ο αγαπημένος μου Mille απέτυχε στο συγκεκριμένο πείραμα καθώς και η φωνή της Γερμανίδας είναι ιδιαίτερα αδύναμη κι αταίριαστη και μπορώ μόνο να εξάρω την προσπάθεια για το διαφορετικό όπως μας είχαν συνηθίσει παλιά, παρά το αποτέλεσμα. Τι ισχύει όμως όσον αφορά το υπόλοιπο περιεχόμενο το οποίο είναι κι αυτό που ενδιαφέρει όσους δεν άκουσαν ακόμα τον δίσκο; Οι Kreator στο δίσκο αυτό παίρνουν την επιτυχημένη –εμπορικά, όχι απαραίτητα συνθετικά και θα το εξηγήσω μετά- συνταγή των τελευταίων τριών δίσκων και την πάνε ένα βήμα παραπέρα, ωστόσο έχουν καταφέρει να ισορροπήσουν όμορφα σε ένα στυλ που αναδεικνύει παραπάνω επιθετικότητα.
Αντιμάχονται εδώ σε πλήρη αρμονία οι πιο thrash στιγμές του δίσκου (αυτό το χεβιμεταλλέ thrash που παίζουν εδώ και χρόνια, ή μήπως είναι θρασέ heavy metal?) σαν το καταιγιστικό “Killer Of Jesus” που σίγουρα θα εκπλήξει πολλούς ευχάριστα και θα το αναζητήσουν έντονα στις συναυλίες, το φοβερό “Conquer And Destroy” με την μελωδική αρχή που δεν προϊδεάζει τι θα συμβεί μετά και ένα πολύ ωραίο lead που ακολουθεί το κομμάτι καθ’όλη τη διάρκεια του, ή και το “Demonic Future” λίγο πριν το τέλος, όπου το κουαρτέτο δείχνει ότι ναι μεν δεν παίζει τόσο τραχιά όπως παλιά, αλλά η τέχνη δεν ξεχνιέται και όταν υπάρχει και έμπνευση, τότε η κατάσταση γίνεται ακόμα καλύτερη. Πιο στακάτα, αλλά χωρίς να φείδονται βαρύτητας είναι τα “Crush The Tyrants” και “Pride Comes Before The Fall”, ενώ προσωπικά κοντά στο “Midnight Sun” υπάρχουν άλλες δυο στιγμές, που δε με κέρδισαν και όταν σκέφτομαι ότι πέρασαν 5 χρόνια και μπήκαν στο δίσκο το “Become Immortal”, ένα κομμάτι που θα ήταν φοβερό για τους Running Wild κι όχι για τους Kreator (ίδιο με το “Mordor” το άτιμο, για μήνυση είναι) ή το τελευταίο κομμάτι “Dying Planet” που είναι και το μεγαλύτερο με 7’ διάρκεια, κάπου στο τέλος σπάζομαι.
Και σπάζομαι γιατί όχι απλά θεωρώ ότι ρίχνουν αρκετά την ποιότητα του δίσκου, αλλά διότι ενώ οι Kreator στα τρία αυτά κομμάτια πάνε να κάνουν το κάτι διαφορετικό, αποτυγχάνουν από αρκετά ως παταγωδώς. Ειδικά το τελευταίο στο οποίο έχει συνεισφέρει συνθετικά και ο νέος μπασίστας της μπάντας, Frédéric Leclercq, με κουράζει προσωπικά και ενθυμούμενος τι κομμάτια έχουν κλείσει πρότερους Kreator δίσκους, όσο να’ναι χάνει τη σύγκριση από τα αποδυτήρια. Στα της μπάντας τώρα, η φωνή του Mille στα γνωστά της στάνταρ, σε μεγάλη φόρμα, την έχει κρατήσει όπως πρέπει με το γνώριμο επιθετικό στυλ που σε στιγμές γίνεται πιο απειλητικό και φλεγματικό, έχει γράψει στιχάρες εκ νέου, ενώ δίπλα του θεωρώ ότι σε σημεία, ο Φινλανδός Sami Yli-Sirniö έχει δώσει την κορυφαία του παράσταση σε Kreator δίσκο, ειδικά το σόλο στο “Demonic Future” είναι για Όσκαρ και ενώ όλοι τον θεωρούσαν μια ζωή παράταιρο, βάζει τα γυαλιά σε όλους έχοντας κλείσει 21 ολόκληρα χρόνια στο συγκρότημα, αν προσθέσουμε ότι ο Leclercq πήρε την θέση του Christian Giesler που έκατσε 24 χρόνια στο συγκρότημα κι ότι στα 38 χρόνια ζωής τους, οι Kreator έχουν μόλις 8 αλλαγές μελών, κατανοείτε ότι η σταθερότητα είναι μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας τους μέσα στις δεκαετίες.
Τελευταίο αλλά όχι αμελητέο, αφήνω τον αγαπημένο μου Jürgen”Ventor” Reil, ο οποίος δεν ξέρω πως, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται όλο και καλύτερος και η απόδοση του είναι καίρια για το στήσιμο των κομματιών, ενώ και ζωντανά αποδεικνύει ότι η εμπειρία από δεκαετίες προσφοράς και πάνω από 2.000 συναυλίες τον έχουν κάνει σκέτη μηχανή. Συνολικά θεωρώ το άλμπουμ ανώτερο των δυο προηγούμενων (“Phantom Antichrist”, “Gods Of Violence”) και σε ίδιο και ίσως λίγο ανώτερο επίπεδο συνόλου με το “Hordes Of Chaos”, που ήταν και ακριβώς ότι ήθελα, δεδομένου ότι τίποτα από την χρυσή 20ετία 1985 – 2005 δεν αγγίζεται στη νεότερη εποχή τους. Οι Kreator έχοντας καταφέρει το ακατόρθωτο, να φέρνουν συνεχώς νέους οπαδούς στο μεταλλικό ήχο που δε νοιάζονται αν θα παίξουν το “Betrayer”, το “People Of The Lie”, το “Terrible Certainty” ή το “Pleasure To Kill” αλλά ζητάνε εναγωνίως τα “Satan Is Real”, “Civilization Collapse” και θα ζητήσουν με τον ίδιο τρόπο το “Strongest Of The Strong”, κάνουν ένα γερό μπάσιμο στα ‘20s με ένα δίσκο που θα τους δώσει ακόμα μεγαλύτερη δημοτικότητα, θα κερδίσουν ακόμα περισσότερους οπαδούς και θα τους διατηρήσει στο προσκήνιο δικαίως με την ποιότητα της δουλειάς τους. Μπορούσε και ίσως έπρεπε να είναι ανώτερη, αλλά…
Το βασικότερο όλων είναι ότι οι Kreator με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δε μπορούν ποτέ να χάσουν την ποιότητα τους, και με επιβεβαιώνουν ΚΑΘΕ φορά στο γιατί τους θεωρώ συνολικά την κορυφαία Ευρωπαϊκή μπάντα όλων των εποχών, σε επίπεδο δισκογραφίας, σε συνέπεια ποιότητας, σε σταθερότητα πορείας και προφανώς σε δολοφονικές συναυλίες (την τελευταία φορά με τους Vader όχι και τόσο αλλά στο καλό τους βράδυ δεν έχουν αντίπαλο). Η αναμονή άξιζε κι αυτό είναι το βασικότερο, αν λείπανε και τα 3 ημι – fillers, θα βλέπατε εντυπωσιακά ανώτερη βαθμολογία.
Βαθμολογία: 77/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
