Ημερομηνία δημοσίευσης: 9 Οκτωβρίου 2019
Οι Ιταλοί Lacuna Coil έχουν χτίσει πολύ σταθερά μια πολυετή καριέρα και κατάφεραν να ξεχωρίσουν όσον αφορά τα διπλά φωνητικά στη μουσική σκηνή που αντιπροσωπεύουν. Τη στιγμή που πολλά συγκροτήματα του είδους δείχνουν κάπως κολλημένα και δεν έχουν την πρωτοτυπία που θα έπρεπε, οι Lacuna Coil με κάθε κυκλοφορία τους κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Τρία χρόνια μετά το πολύ καλό “Delirium”, έρχεται φέτος το “Black Anima”, συνεχίζοντας στο πιο goth αλλά ταυτόχρονα και πολύ σύγχρονο δρόμο που πήραν περίπου από το “Dark Adrenaline” και έπειτα.
Το “Black Anima” βρίσκει τους Lacuna Coil ακόμα πιο σκοτεινούς με αρκετούς πειραματισμούς, κάτι νέο για το συγκρότημα στα 25 χρόνια της πορείας τους, τους οποίους όμως τους διαχειρίζονται εξαιρετικά και τους προσαρμόζουν στο δικό τους μοναδικό ύφος. Η φωνή της Cristina Scabbia πάντα ήταν ιδιαίτερα όμορφη και σαγηνευτική, αλλά στο “Anima Nera” λειτουργεί ως τον καλύτερο τρόπο για να ανοίξει ο δίσκος και να καθορίσει το κλίμα του πριν το “Sword of Anger” με το διπλό μπάσο στα ντραμς να εντείνεται με τη χημεία της Scabbia και του Ferro στα φωνητικά που για ακόμα μία φορά δένουν πολύ ταιριαστά.
Ακολουθεί το “Reckless” σε πιο χαλαρούς ρυθμούς και αποκλειστικά με τα φωνητικά της Cristina, ενώ μετά βρίσκουμε το ήδη γνωστό “Layers of Time” που από το καλοκαίρι ακόμα που κυκλοφόρησε, πέρασε το μήνυμα ότι το “Black Anima” σημαίνει μία καινούρια και ανανεωμένη περίοδο για το συγκρότημα. Εκεί που πρωτοτυπούν οι Lacuna Coil είναι σε στιγμές σαν το “Apocalypse” που ξετυλίγουν και μία πιο συμφωνική πλευρά τους, ενώ το “Now or Never” φέρνει μία πολύ ταιριαστή αντίθεση με τα βαριά του riffs, διατηρώντας την ισορροπία μεταξύ των νεωτερισμών και του προσωπικού στιλ του συγκροτήματος.
Ίσως το πιο ιδιαίτερο κομμάτι στο δίσκο είναι το "Under the Surface”, το οποίο χωρίς πολλά πολλά είναι άμεσο και συνάμα πολύπλοκο. Έπειτα, τη στιγμή που το “Veneficium” τείνει προς την πιο οπερατική πλευρά της μπάντας, η τελευταία τριάδα ανοίγει με το πιο ηλεκτρονικό “The End is All I Can See”, συνεχίζει με το anthem για επικείμενα live “Save Me” και καταλήγει με το σχεδόν επικό “Black Anima” που σημάνει και το πιο νοσταλγικό και εθιστικό κλείσιμο των Lacuna Coil σε δίσκο εδώ και χρόνια.
Μπορώ με σιγουριά να πω πως το “Black Anima” είναι πολύ καλύτερο από το ήδη σωστότατο “Delirium” και αυτό είναι και το ατού των Lacuna Coil. Σε ένα άκρως κορεσμένο είδος, εκείνοι προχωρούν μπροστά χωρίς να λογαριάζουν τι λέει και τι κάνει ο καθένας, δίνοντας τον πιο ολοκληρωμένο και περιεκτικό δίσκο στην 25η επέτειό τους. Σίγουρα ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς από τους Ιταλούς που θα υπάρχει για πολλούς μήνες στις playlists μας.
Βαθμολογία: 95/100
Για το Rockoverdose.gr
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
