Ημερομηνία δημοσίευσης: 26 Ιανουαρίου 2017
Χρόνος: Ιανουάριος 2017
Τόπος: Δρακοβούνι Αρκαδίας
Ώρα: 09.30
(Βρισκόμαστε στην πορεία της κηδείας ενός επιφανούς πολίτη του Δρακοβουνίου. Μπροστά προχωράει η νεκροφόρα με τη σωρό και πίσω ακολουθούν οι τεθλιμμένοι συγγενείς, φίλοι και γνωστοί του αποθανόντος).
-Πάει και αυτός. Ζωή σε λόγου μας.
-Ε, εκεί θα καταλήξουμε όλοι κάποια στιγμή. Γλέντησε όμως τη ζωή του, δεν μπορώ να πω.
-Καλά σίγουρα. 93 ετών και με μια μικρή περιουσία. Δες εκεί πως έχουν μαζευτεί τα όρνια οι συγγενείς του και δήθεν κλαίνε…
-Ασε, χαμός θα γίνει στο άνοιγμα της διαθήκης.
-Πάντως ξέρεις τι σκεφτόμουν; Δεν θα ήταν άσχημο σε αυτές τις πορείες να παίζει καμιά μουσικούλα. Όχι τίποτα χαρούμενο, κάνα Doom να γουστάρουμε κι εμείς.
-Πώς σου ήρθε τώρα αυτό;
-Προχθές το σκεφτόμουν που άκουγα το νέο δίσκο των Litany.
-Των ποιων;
-Litany. Epic Doom συγκρότημα από την Αθήνα. Ιδρύθηκαν πριν 17 χρόνια και μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει 2 demo και έναν ολοκληρωμένο δίσκο, το “Aphesis: The Sapience of Dying”, το 2008. Μέχρι τώρα έχουν μοιραστεί τη σκηνή με μπάντες όπως οι Solitude Aeternus, οι Pagan Altar, οι Marauder, υποστήριξαν τους Brocas Helm σε συναυλίες στην Ιρλανδία και το Βέλγιο και τώρα επέστρεψαν στη δισκογραφική τους πορεία, με το δεύτερο δίσκο τους, ονόματι “Pyres of Lamentation”.
-Και πώς είναι ο δίσκος;
-Είναι ένα πολύ καλό δείγμα Doom Metal, με μία έντονη δόση επικού στοιχείου, που προέρχεται κυρίως από τα φωνητικά. Τα τραγούδια έχουν το καλό ότι δεν παραμένουν συνεχώς σε μία σταθερά αργή ταχύτητα, αλλά έχουμε πολλά σκαμπανεβάσματα στην ταχύτητα και στην ένταση. Το πιο σύνηθες είναι η ταχύτητα να είναι σχετικά αργή και η μουσική να είναι έντονη, με δυναμικό drumming και βαριά riffs από τις παραμορφωμένες κιθάρες, ενώ συχνά πυκνά ανεβαίνει η ταχύτητα προς πιο mid-tempo καταστάσεις, όπου ο σβέρκος του ακροατή αρχίζει και μπαίνει σε λειτουργία. Από την άλλη μεριά, δεν είναι λίγες οι φορές που υπάρχουν αργά σπασίματα στη μουσική με αυτή να γίνεται αρκετά πιο αργή, πιο ατμοσφαιρική, αν και συνήθως η ένταση στον ήχο παραμένει.
-Σσσσσστ! Μη μιλάτε σας παρακαλώ. Λίγο σεβασμό προς το νεκρό.
-Ναι, ναι μας συγχωρείτε… (με πιο χαμηλή φωνή) τι σεβασμό προς το νεκρό ρε βλάκα; Λες και θα παρεξηγηθεί το πτώμα… Τι έλεγα;
-Για τις ταχύτητες και την ένταση των τραγουδιών.
-Α ναι. Η ένταση που λες είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του δίσκου, που σε συνδυασμό με τα φωνητικά, είναι εκείνο που δίνει αυτή την επικότητα στη μουσική. Πέρα, όμως, από την κλασσική Doom προσέγγιση στη μουσική, υπάρχουν κάποια σημεία, όπου οι ταχύτητες γίνονται γρήγορες, το headbanging γίνεται πιο έντονο, ενώ στο (6) η μουσική φέρνει προς το Power, με πιο χαρούμενη διάθεση στη μουσική.
-Δηλαδή θα έλεγες πως είναι ένας καλός δίσκος.
-Ναι, σίγουρα. Έχει γίνει καλή δουλειά γενικά και στα τύμπανα, που είναι δυνατά, και στις κιθάρες, που βγάζουν ωραίες μελωδίες, αλλά και στο μπάσο, που είναι ευδιάκριτο σε πολλά σημεία, με ωραίες μπασογραμμές. Το ανεβοκατέβασμα των ταχυτήτων και της έντασης λειτουργεί θετικά, καθώς ο δίσκος διαρκεί πάνω από μία ώρα και σε κάποιες στιγμές υπάρχει μία επανάληψη. Κατά τη γνώμη μου θα μπορούσαν να υπάρχουν κάνα δυο τραγούδια λιγότερα. Θα είχε αποφευχθεί η αίσθηση της επανάληψης. Γενικά, όμως, μιλάμε για έναν καλό Doom δίσκο, που θα ικανοποιήσει τους πιστούς του είδους.
-Σσσσσστ! Αμάν πια. Μη μιλάτε δυνατά. Υπάρχουν άτομα που πενθούνε.
-Τι πενθείτε ρε που όλοι περιμένετε να πάτε μετά στο συμβολαιογράφο να δείτε τι έχετε αρπάξει. Πάμε να φύγουμε από δω να πάμε να ακούσουμε Litany! Oυ να μου χαθείτε κοράκια! Ουστ!
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος
Comments
