Ημερομηνία δημοσίευσης: 25 Σεπτεμβρίου 2017
Είναι γεγονός πως το να περιέχει μία ανάρτηση και την προακρόαση και την κριτική ενός δίσκου, όχι μόνο δεν συνηθίζεται, αλλά ίσως και να προκαλεί και σύγχυση στον αναγνώστη, για αυτό και κρίναμε απαραίτητο το να γράψουμε πρώτα δυο λόγια. Το παρακάτω κείμενο προέκυψε από την πρόσκληση του συγκροτήματος προς το περιοδικό μας, στο να παρευρεθούμε στην προακρόαση του δίσκου, και από την ταυτόχρονη αποστολή του promo από την εταιρία. Έτσι, θέλοντας να τιμήσουμε την πρόσκληση των παιδιών, αλλά και να είμαστε εντάξει απέναντι στην εταιρία, αποφασίσαμε να γράψουμε και το κείμενο της προακρόασης και το κείμενο της κριτικής. Οπότε σας παρουσιάζουμε τις απόψεις και τις εντυπώσεις των δύο συντακτών μας, για τον ίδιο δίσκο, ο οποίος όμως ακούστηκε υπό διαφορετικές συνθήκες από τον καθένα.
Μεγάλη μου τιμή και χαρά να παραβρεθώ στην προακρόαση του νέου δίσκου των Lloth με τον εμβληματικό τίτλο ''ΑΘΑΝΑΤΗ'', αναφερόμενο στην Μαρία ''Tristessa'' Κολοκούρη, ψυχή και καρδιά και των Lloth στο παρελθόν αλλά και των Astarte, δηλαδή της μετενσάρκωσης των Lloth μετά το demo τους προ 20ετίας, ''Dancing In The Dark Lakes Of Evil''. Η προακρόαση έλαβε χώρο στα Esoteron Studios στη Δάφνη, αρκετά κοντά από τον τοπικό σταθμό του μετρό.
Φτάνοντας αργοπορημένος λόγω δουλειάς, είχα το ''προνόμιο'' να ακούσω τον δίσκο ολομόναχος, μιας και οι υπόλοιποι συνάδελφοι είχαν φτάσει αρκετά νωρίτερα από μένα. Γενικά το συγκρότημα τιμήθηκε από την παρουσία των εκπροσώπων του τύπου και θεωρώ ότι θα τιμηθούν κι από τους οπαδούς, καθώς έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά σε άκρως επαγγελματικά πλαίσια, πολύ εμπνευσμένη και καλοδουλεμένη σε όλους τους τομείς.
Ο δίσκος επίσημα κυκλοφόρησε στις 10 Αυγούστου, συμβολική ημερομηνία, μιας και συμπληρώθηκαν 3 χρόνια από τη μέρα που η Tristessa δεν βρίσκεται πια κοντά μας. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα περίφημα Tico-Tico Studios, τόπος που ηχογραφήθηκαν άγια άλμπουμ από τρισάγια συγκροτήματα. Αρκεί να πω ότι μεταξύ άλλων, πάτησαν εκεί το πόδι τους οι Sentenced και το θέμα λήγει χωρίς περαιτέρω αναφορές (όπως και οι δικοί μας Nightfall φυσικά).
Στα παιδιά πήρε 1 χρόνο διασκορπισμένο η όλη διαδικασία, το υλικό ήταν ήδη έτοιμο και πήγαν άκρως προετοιμασμένοι. Οι ηχογραφήσεις των τυμπάνων, που άρχισαν πρώτες, κράτησαν 2 μέρες, ενώ φωνητικά, μπάσο και κιθάρες πήραν σχεδόν από μία εβδομάδα για να ολοκληρωθούν. O τραγουδιστής Νίκος Μαίης με υπομονή και ευγένεια, με συνόδευσε στην προακρόαση, όπου είχαμε πολλά και ενδιαφέροντα να πούμε. Ακολουθεί μία ανάλυση για το κάθε κομμάτι για να έχετε μία πλήρη ιδέα περί τίνος πρόκειται!
1) “Athanati” (4:36): ''Ανάθεμα σε Χάροντα, ξανά πανάθεμα σε, ανάθεμα σε Χάροντα, θνητούς που δε λυπάσαι''... Έτσι ξεκινάει ο δίσκος, με αυτή την δεδομένη πικρία που εκφράζεται για το χαμό της Tristessa, με ένα πολύ όμορφο ρυθμικό ριφφ να ανοίγει το άλμπουμ και στη συνέχεια να ακολουθεί ένα φοβερό μαύρης απόχρωσης ξέσπασμα. Είναι ορατό εξ' αρχής το πόσο γεμάτος είναι ο ήχος του δίσκου, με φωνητικά και κιθάρες αρκετά μπροστά, χωρίς να καλύπτονται τα υπόλοιπα όργανα και να χάνεται η συνοχή του τελικού αποτελέσματος. Το κομμάτι υπήρχε σε promo εκτέλεση, έχει ένα πολύ όμορφο μεσαίο μέρος που δεν υπήρχε και προστέθηκε μέσω των ζωντανών εμφανίσεων τους. Στο τέλος η αρχική πικρία των στίχων εκφράζεται με πιο τσιριχτά και πειθήνια φωνητικά, ιδανική αρχή για τον δίσκο σε κάθε περίπτωση!
2) ”Archos” (5:49): Ένα πολύ όμορφο κιθαριστικό σημείο ξεκινάει το κομμάτι που είναι αφιερωμένο στο γιό του Νίκου, τον μικρό Αντώνιο Νέαρχο. Αργό κι επιβλητικό και βαρύτατο, με όμορφη και διάχυτη την αίσθηση της μελωδίας μέσα του, κάποια spoken φωνητικά να συνοδεύουν τη ροή των στίχων, ενώ υπάρχει ένα ουσιώδες lead μέρος όσο το κομμάτι προχωράει, που ακούγεται στο υπόβαθρο και γεμίζει τον ήχο από τις ρυθμικές. Βαθύτατα φωνητικά από το Νίκο, που ακούγονται σε πιo death χροιά, χωρίς να λείπουν κάποια ουρλιαχτά σε συγκεκριμένα σημεία. Πρόκειται να κυκλοφορήσει σε lyric video και είναι από τα αγαπημένα κομμάτια όσων οπαδών το έχουν ακούσει μέχρι στιγμής.
3) "Pan" (4:09): Ένα κομμάτι που μιλάει για τον Θεό Πάνα και αφηγείται τους στίχους από τη δική του σκοπιά, το πως είδε την άνοδο και την πτώση της Ατλαντίδας και το πως έζησε μέσα στους αιώνες. Πολύ όμορφο και δυνατό μπάσιμο του κομματιού, δίνει τη θέση του σε όμορφο lead και στη συνέχεια τα φωνητικά εφορμούν μαζί με κιθάρες και τύμπανα σε εμβατηριακό ρυθμό, για να ακολουθήσει αργό μέρος και εκ νέου φοβερή κιθαριστική μελωδία. Υπέροχο σολάρισμα λίγο πριν τη μέση του κομματιού, οδηγεί ξανά στο βασικό ριφφ και σημείο της αρχής, το οποίο ξεδιπλώνεται ακόμα καλύτερα στη 2η εκτέλεση του μετά τη μέση. Ένα κομμάτι που συναυλιακά θα λειτουργήσει προς τέρψη κάθε οπαδού.
4) ”Born In Sin” (5:13): Ξεκίνημα με μελωδική χροιά, με γεμάτη ριφφάρα που οδηγεί σε ωραίο lead, τα φωνητικά σε πιο black απόδοση μέχρι να αλλάξουν σε βαθύτερη death απόχρωση λίγο πριν από το ρεφρέν, ένα νέο lead σημείο δίνει τη θέση του σε ένα καταπληκτικό και φρενήρες black ξέσπασμα και μία φοβερή σολάρα που κλιμακώνεται και περιλαμβάνει και tapping, μας οδηγεί ξανά στο αρχικό σημείο και ριφφ του κομματιού. Είναι τέτοια η ροή και αυτού του κομματιού, που όσο προχωράει σου δίνει την αίσθηση ότι παίζεται πιο γρήγορα και πιο βαριά, ενώ πρακτικά δεν αλλάζει ο ρυθμός. Από τα κομμάτια που ξεδιπλώνουν το ταλέντο των παιχτών του συγκροτήματος, ειδικά στα σημεία χωρίς φωνητικά που αφήνονται όλοι και ζωγραφίζουν. Στο τέλος το κομμάτι κλείνει με a capella φωνητικά!
5) ”In The Name Of Love (Sacrifice)” (6:09): Το ένα από τα 2 μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια του δίσκου. Συμμετέχει ο Ευθύμης Καραδήμας των The Slayerking (και πρώην Nightfall βεβαίως βεβαίως). Ένα κομμάτι που γράφτηκε από την Tristessa κατά το παρελθόν, χωρίς να αλλάξει πολύ στην τελική του μορφή, δεδομένο ότι και μόνο λόγο αυτού είναι από τα πλέον ξεχωριστά του δίσκου. Οι φωνές του Νίκου και του Ευθύμη έδεσαν πολύ ωραία μεταξύ τους και απογειώνουν ένα κομμάτι το οποίο στο τέλος του έχει μία στιγμή που δένει όμορφα με το παρελθόν. Υπάρχει ένας στίχος που λέει ''Would you die for me, like I would die for you'', o οποίος συνδέεται άμεσα με έναν στίχο στο ''Phenix'' τον Sentenced, από το μακρινό 1995 και το εμβληματικό άλμπουμ ''Amok'' (''Would you die for me, like i died for you'' για την ακρίβεια), ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε κι αυτό στα Tico - Tico και είναι ξεκάθαρος φόρος τιμής για ένα συγκρότημα που δε βρίσκεται πλέον μαζί μας και είναι αγαπημένοι (και) του Νίκου, πολύ όμορφο η ιστορία να επαναλαμβάνεται έστω και συνειρμικά! Να σημειωθεί ότι το παρακολούθησα σε μορφή κλιπ από το στούντιο το οποίο κι αυτό πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα.
6) ”Alles Black” (6:29): Το μεγαλύτερο κομμάτι σε διάρκεια στο δίσκο, κολλητά με το άλλο μεγάλο κομμάτι. Αρχή σε Bolt Thrower/Hail Of Bullets τέμπο, εμβατηριακό λες και θα μπουν τα τανκς να κατεδαφίσουν μία ολόκληρη πόλη. Σε παίρνει από το γιακά και σε στέλνει στον πλησιέστερο τοίχο, καταπληκτικό break με δυνατά τύμπανα, blastbeat και ξανά break που οδηγεί στο αρχικό ριφφ, ενώ υπάρχει μία ριφφάρα σε μονοκάναλη ηχογράφηση που προετοιμάζει για την ολική επίθεση. Ο τίτλος είναι μία όμορφη σύνδεση Γερμανικών/Αγγλικών, καθώς το σωστό είναι Alles Schwarz όπως ακούμε στο ρεφρέν, κάνει μία όμορφη αλληγορία και ξεκινάει ένα μπαράζ πικρών τίτλων όσο περνάει ο δίσκος, μιας και η πικρία και η οδύνη κορυφώνονται όσο περνάει η ώρα. Ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι στο δίσκο, χωρίς να θέλω να αδικήσω τα υπόλοιπα 9 υπέροχα ''αδέρφια'' του.
7) ”Hell (Is A Place On Earth)” (4:03): Καταπληκτικό ξεκίνημα, μηδενιστικοί στίχοι που καταδεικνύουν το μέγεθος του πόνου τους, μιλάνε για κάποιον που δεν έχει κίνητρο να ζήσει, όλα είναι μάταια γι' αυτόν και νιώθει σαν να σαπίζει στη Γη κάθε μέρα που περνάει, με αποτέλεσμα η ζωή του να είναι μία ζωντανή Κόλαση. Ο τρόπος με τον οποίο τα φωνητικά πατάνε πάνω στο όμορφο lead πριν τη μέση του κομματιού και σε πηγαίνουν πίσω στο αρχικό ριφφ, είναι για σεμινάριο. Το επιθετικό ριφφ που συνοδεύεται στη συνέχεια του από το όμορφο μελωδικό σημείο και απλώνει το κομμάτι σε ήχο είναι από τις καλύτερες στιγμές στο δίσκο, ενώ λατρεύω το σολάκι στο τέλος που κλείνει το κομμάτι με fade out.
8) ”Emptiness” (3:47): Το κομμάτι στο οποίο συμμετέχει ο Σάκης Τόλης των Rotting Christ. Εκπληκτικό κι αυτό στο ξεκίνημα του, τονίζει το κενό συναίσθημα που νιώθει ο ήρωας που αφηγείται τους στίχους, ενώ τα φωνητικά του Σάκη διαδέχονται αυτά του Νίκου κι αντίστροφα με χαρακτηριστική ευκολία κι επιτυχία. Είναι ένα από τα δύο μικρά σε διάρκεια κομμάτια του δίσκου, με ριφφάκι που παιχνιδίζει όμορφα στο υπόβαθρο κι ένα υπέροχο στακάτο ρυθμικό μέρος να τονίζει το πόσο μεγαλειώδες είναι το συναίσθημα της πικρίας που βγαίνει μέσω των στίχων. Κλείνει με fade out από αργά ριφφ κι αυτό, ενώ πρόκειται να γυριστεί σε βίντεο στο άμεσο μέλλον!
9) ”Tristessa” (3:20): Μας γάμησε την ψυχή και την καρδιά αυτό το κομμάτι, στην κυριολεξία! Η μικρότερη σε διάρκεια στιγμή του δίσκου, είναι και η μεγαλύτερη σε συναίσθημα, σχεδόν σε κάνει και δακρύζεις μέσα σου, είναι από τις λίγες φορές που όποιο επαγγελματισμό και να θες να δείξεις σε συνθήκες προακρόασης, δε γίνεται να το καταφέρεις, κρατήθηκα με το ζόρι και έμεινα αποσβολωμένος. Στο κομμάτι συμμετέχει η Ανδρονίκη Σκουλά των Chaostar, η οποία ενώ πρακτικά δεν τραγουδάει με την κλασσική έννοια του όρου, χρησιμοποιεί την φωνή της με τέτοιο τρόπο, που ντύνει υπέροχα αυτό το ακουστικό και λυπηρό τραγούδι, ένα τραγούδι σκέτη θλίψη, μεγαλειώδες μέσα στην απλότητα του. Δε θα μπορούσε να είναι τίποτα διαφορετικό το κομμάτι που αναφέρεται στην Tristessa όπως και νά' χει. Πραγματική κατάθεση ψυχής, τα σέβη μου!
10) ”I (Dead Inside)” (5:48): Το μεγαλειώδες κλείσιμο του δίσκου, όπου και κλιμακώνεται η πικρία του πρωταγωνιστή στο 2ο μισό του δίσκου, αν προσέξετε τους τίτλους, θα καταλάβετε (Όλα Μαύρα, Κόλαση, Κενό, Θλίψη, Νεκρός Μέσα Μου Ελληνιστί). Το καταπληκτικό ριφφάκι του κομματιού είναι όσο γρήγορο πρέπει για να κάνει το κομμάτι να σε συνεπάρει, ενώ το αρχικό ριφφ του κομματιού είχε γραφτεί πιο αργό και στακάτο, το τέμπο του ανέβηκε στην πορεία. Ακολουθούν πολλά κοφτά ριφφάκια και σίγουρα αποτελεί το ιδανικό κλείσιμο για το δίσκο, μία από τις καλύτερες στιγμές του σίγουρα και κομμάτι που αν τυχόν κλείσει τις συναυλίες τους μελλοντικά, θα είναι χάρμα ιδέσθαι και ακούσθαι! Στο τελευταίο του κομμάτι, τα φωνητικά είναι πιο δυνατά και εκφραστικά από κάθε άλλο σημείο του δίσκου, κλιμακώνεται η ένταση και το συναίσθημα όλου του δίσκου και κλείνει με μεγαλειώδες μελωδικό μέρος που αργοσβήνει!
Συνολικά και με απόλυτη μπέσα και το χέρι στην καρδιά, άκουσα ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς και της Ελληνικής σκηνής γενικότερα, ειδικά όσον αφορά τα τελευταία χρόνια. Εκπληκτικός ήχος που τονίζει τη βαρύτητα των συνθέσεων, κυρίως mid-tempo στο μεγαλύτερο μέρος του, το άλμπουμ είναι σαν να χωρίζεται σε 2 μέρη.
Το πρώτο μέρος αφορά τα 5 πρώτα κομμάτια, όπου έχουμε πιο επική χροιά (επική όχι του στυλ ''πάρε το σπαθί να φαρμάρουμε το δράκο'') και πολύ βαρύ παίξιμο, το 2ο μισό έχει τα πιο επίπονα σε στίχους κομμάτια και ξεσπάει περισσότερο σε σημεία, ενώ η κλιμάκωση της θλίψης λειτουργεί εθιστικά για τον ακροατή που γίνεται ένα με την όλη ατμόσφαιρα.
Η παραγωγή είναι για σεμινάριο, βγάζει βορρά Ευρώπης με όλη την καλή έννοια, πεντακάθαρο αλλά όχι καλογυαλισμένο, δε θυμίζει το τυπικό ελληνικής μπάντας άλμπουμ (παρ' ότι οι μελωδίες μόνο από ελληνική μπάντα θα είχαν τέτοιο συναίσθημα) και θυμίζει δίσκο που θα μπορούσε να είχε βγει προ 20ετίας, όταν κάθε μήνα είχαμε κι από ένα διαμάντι στα χέρια μας.
Οι Lloth στην παρθενική τους ολοκληρωμένη δουλειά κερδίζουν το στοίχημα με τον εαυτό τους, πέρασαν πάρα πολλά κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων με όλες τις ιδιαίτερες συνθήκες που περικύκλωσαν αυτή τη δημιουργία και τελικά βγήκαν νικητές, όσον αφορά τις αντιξοότητες, ενώ κατέθεσαν ψυχή και πολύ ιδρώτα πάνω από όργανα και κονσόλες για να βγει άρτιο το τελικό αποτέλεσμα.
Κλείνοντας, θεωρώ ότι αν αυτός ο δίσκος με τη δεδομένη πικρία που διαθέτει βγήκε τόσο καλός και με αρκετό άγχος, βρίσκονται σε τέλειο δρόμο και στο μέλλον θα είναι ακόμα ανώτεροι και εκφραστικότεροι. Ανυπομονώ να τους δω ξανά ζωντανά, με είχαν αφήσει με τις καλύτερες των εντυπώσεων στη συναυλία με τους Hate προ μηνών.
Κι όσο για το κυριότερο της υπόθεσης, εκτός από πραγματικά Α-Θ-Α-Ν-Α-Τ-Η, είμαι βέβαιος ότι εκεί ψηλά, μία ψυχή θα είναι και υπερβολικά Π-Ε-Ρ-Η-Φ-Α-Ν-Η για αυτό το δίσκο, έχοντας κατακτήσει τη θέση της ανάμεσα στους Θεούς του Ολύμπου, όπως αριστουργηματικά αποτύπωσε ο Γερμανός Timo Wuerz στο υπέροχο -με λαδογραφία- εξώφυλλο του δίσκου!
Ανάθεμα σε Χάροντα, αλλά αυτές τις ψυχάρες, θα αργήσεις πολλά χρόνια να τις πάρεις στο πλάι σου, να το θυμάσαι!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Νομίζω πως όποιος ασχολείται, έστω και λίγο, με την ελληνική Black Metal σκηνή, θα γνωρίζει την ιστορία των Lloth, την μετονομασία τους σε Astarte, τη γενικότερη συνεισφορά της μπάντας στην Ελληνική και όχι μόνο σκηνή, των όσων συνέβησαν πριν 3 χρόνια, καθώς και τον επανασχηματισμό των Lloth τον Σεπτέμβριο του 2014 και την επιθυμία της μπάντας να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ στη μνήμη της Μαρίας. Χρειάστηκε να περάσουν 3 ολόκληρα χρόνια, όμως η επιθυμία αυτή εκπληρώθηκε αισίως και έλαβε σάρκα και οστά στο δίσκο που ακούει στο όνομα “Athanati”.
Όλοι πιστεύω πως ξέρουμε μέσα μας, και χωρίς να έχει χρειαστεί να ακούσει το δίσκο, πως το “Athanati” δεν γράφτηκε υπό τις καλύτερες συνθήκες και πως κρύβει μέσα του πολύ πόνο, πικρία και στεναχώρια. Αυτά τα τρία συναισθήματα είναι το υλικό απ’ το οποίο έχει σφυρηλατηθεί το άλμπουμ αυτό και είναι αυτά που έχουν εμποτίσει την κάθε νότα. Οπότε είναι κατανοητό και αναμενόμενο το “Athanati” να έχει από αρχή μέχρι τέλους μία σκοτεινή ατμόσφαιρα, που καλύπτει τα πάντα, καθώς και πολλές μα πολλές λυρικές μελωδίες.
Μουσικά, ο δίσκος κινείται μεταξύ του Black και του Death, στην πιο μελωδική φυσικά πλευρά τους, με κάποια παραστρατήματα προς το πιο καθαρόαιμο Death, γίνεται ακόμα πιο βαρύ, εξαιτίας των brutal φωνητικών που χρησιμοποιεί ο Νίκος. Αυτά τα παραστρατήματα ακούνε στα ονόματα “Alles Black” και “Hell (is a Place on Earth)”, τα οποία είναι και τα τραγούδια που έχουν τα περισσότερα γρήγορα ξεσπάσματα του δίσκου και τα οποία φέρνουν στο νου μπάντες, όπως οι Bolt Thrower και οι Amon Amarth.
Στο μεγαλύτερο μέρος των υπόλοιπων τραγουδιών, υπάρχει μία διαρκής εναλλαγή μεταξύ του Black και του Death και αυτή η εναλλαγή γίνεται συνήθως σε πιο αργές ταχύτητες. Τα φωνητικά μπορεί να είναι γενικά brutal και μπορεί η μουσική να βγάζει μία ωραία ένταση, όμως οι ταχύτητες συνήθως δεν ξεφεύγουν σε γρήγορα ξεσπάσματα, αλλά διατηρούνται ως επί το πλείστον σε χαμηλούς έως mid tempo ρυθμούς. Και αυτό βέβαια είναι λογικό, αφού υπάρχει πολύ συναίσθημα στον δίσκο και αυτό εκφράζεται καλύτερα όταν οι ταχύτητες είναι πιο ήρεμες, ώστε να δοθεί η αναγκαία προσοχή στις πολύ όμορφες και σκοτεινές μελωδίες που αναδύονται. Τέτοια παραδείγματα αποτελούν το “Archos”, το “In the Name of Love (Sacrifice)” και το “Born in Sin” (το οποίο έχει κάποιες Paradise Lostικές μελωδίες), τραγούδια που έχουν από τις πιο ωραίες και ίσως τις πιο στενάχωρες μελωδίες στο δίσκο.
Όσον αφορά το Black στοιχείο, θα έλεγα πως αυτό έχει ως βάση τη γενικότερη ελληνική Black Metal σκηνή, αφού υπάρχουν αρκετά ελληνικά συγκροτήματα που σου έρχονται στο νου, με πρώτους και καλύτερους τους Rotting Christ (από τις μεγαλύτερες επιρροές θα έλεγα). Από ‘κει και πέρα, σίγουρα θα σκεφτεί κάποιος τους Varathron, τους Kawir (συγκεκριμένα στο κομμάτι “Pan”), αλλά και φυσικά τις Astarte, των οποίων το πνεύμα είναι διάχυτο καθόλη τη διάρκεια του δίσκου.
Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να κάνω σε δύο κομμάτια, το εναρκτήριο “Athanati (Immortal)” και στο “Tristessa”. Στο πρώτο βρήκα πολύ ωραίο και εύστοχο το κλείσιμο του ματιού των Lloth προς το τραγούδι “Του Θάνατου Παράγγειλα”. Αυτή η αναφορά δεν έχει να κάνει μόνο με τη φράση «ανάθεμά σε χάροντα», που αναφωνεί και ο Ξυλούρης, αλλά και με το πρώτο μέρος της κύριας μελωδίας του κομματιού, και της μουσικής και της φωνητικής, που παραπέμπει στο πρώτο μέρος της μελωδίας των στίχων που τραγουδάει ο Χρύσανθος. Το “Tristessa” είναι ίσως το πιο ιδιαίτερο κομμάτι του άλμπουμ, με τη συμμετοχή της Ανδρονίκης Σκουλά, των Chaostar. Ένα αργό, ατμοσφαιρικό κομμάτι, το οποίο σε πιάνει από το χέρι και σε ταξιδεύει με τις στενάχωρες μελωδίες του, οι οποίες είναι παραπάνω από ικανές να σε μιζεριάσουν. Η Ανδρονίκη πότε χρησιμοποιεί οπερατικά φωνητικά, πότε ακούγεται σαν να ψιθυρίζει και πότε ακούγεται σαν να μοιρολογά, και σίγουρα η ιδιαίτερη αυτή χρήση των φωνητικών της είναι που κάνει αυτή τη σύνθεση τόσο μοναδική.
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να πω πολλά περισσότερα για να σας πείσω πως αυτό το άλμπουμ είναι ιδιαίτερο, τόσο μουσικά, αν το δεις σαν μεμονωμένη κυκλοφορία, τόσο και συνολικά, με όλη την ιστορία που το συνοδεύει. Οι δέκα συνθέσεις που το απαρτίζουν έχουν γραφτεί με πόνο και αγάπη και αυτό έχει περάσει στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι πραγματικά εξαιρετικό, ενώ οι συμμετοχές των Σκουλά, Καραδήμα και Τόλη δίνουν τον προσωπικό τους τόνο στο άλμπουμ. Τα τραγούδια είναι τόσο μελαγχολικά, λυρικά, δυναμικά και σκοτεινά όσο πρέπει να είναι και η ωραία εναλλαγή μεταξύ του Black και του Death, διασφαλίζει αυτά τα στοιχεία και τα καθιστά ακόμα πιο έντονα, ενώ η φοβερή και συμπαγής παραγωγή σφραγίζει την αρτιότητα του δίσκου. Ένας δίσκος που είναι η απόλυτη αφιέρωση στη Μαρία και που πρέπει να κοσμεί τις δισκοθήκες σας.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος
Comments
