Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Midnight και χουλιγκανισμός πήγαιναν πάντα μαζί και είναι έννοιες τόσο συνυφασμένες μεταξύ τους, που ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι συνέβη στο προηγούμενο ανεπαρκές άλμπουμ τους “Let There Be Witchery” και τα σκάτωσαν έτσι. Απογοητεύτηκα τόσο γιατί στα προηγούμενα 4 άλμπουμ τους υπήρχε μια διαρκής έμπνευση που μάλλον οδήγησε σε μια βιαστική απόφαση να κυκλοφορήσει ο εν λόγω δίσκος, στο μικρότερο κενό δίσκων που είχαν μέχρι τότε. Μόνο που οι Midnight αυτή τη φορά επιστρέφουν πάλι Μάρτιο όπως και το 2022, σε ακόμα μικρότερο κενό. Ακριβώς 2 χρόνια πέρασαν και δεν κρύβω ότι πριν ακούσω τα δείγματα του δίσκου, είχα τις επιφυλάξεις μου, όχι για την αξία τους προφανώς, αλλά μήπως και είχαμε καμία μόντα πάλι με το νέο άλμπουμ. Ευτυχώς η καρδιά πήγε στη θέση της αρχικά με το “Nuclear Savior” και στη συνέχεια με το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το φοβερό “F.O.A.L.” που με τον τρόπο του σου λέει «Όοοοοχι καριολάκι, και θα γαμηθείς και δε θα πεθάνεις, εκεί στην πίεση». Αν σας φαίνεται λίγο πιο πολύ… περιγραφικό απ’όσο θα θέλατε ή θα περιμένατε, πιστέψτε με, το έκτο άλμπουμ των Midnight ονόματι πανέμορφα “Hellish Expectations”, επιτρέπει τέτοιες υπερβολές και υπέρ του δέοντος αναλύσεις όσο δε μπορείτε να φανταστείτε.
Ο δίσκος ξεκινάει δείχνοντας άμεσα τις προθέσεις του. Αρχικά βλέπεις τη διάρκεια του και ορέγεσαι… “Reign In Blood” καταστάσεις και μεταδοτικότητα. Και είναι μέγιστο όπλο του “Hellish Expectations” η διάρκεια – σφηνάκι των 25 λεπτών και 31 δευτερολέπτων παρακαλώ. Ε βάλτε και το εναρκτήριο κομμάτι που πάντα παίζει το ρόλο του σε τέτοιες καταστάσεις και το γλυκό δένει άμεσα. “Expect Total Hell” μας λένε οι Midnight, δήλωση – σταθμός η οποία ισχύει, δίσκος – κόλαση όνομα και πράγμα και μάλιστα, μιλάμε και για το πιο μεγάλο κομμάτι του δίσκου παρακαλώ με 3μιση λεπτά διάρκεια. Άρα όλα τα 9 επόμενα κομμάτια είναι μικρότερα, δολοφονικότερα, πάρτε το όπως θέλετε, αλλά είναι τόσο βιωματικά από την πρώτη ακρόαση που προσωπικά πήγα να διαλύσω το σπίτι, έπαθα λίγο Μίστερ Μπούτια (ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!) και γενικά το έζησα στο έπακρο. Κανένα από τα επόμενα 9 κομμάτια δεν ξεπερνάει τα 3’ σε διάρκεια, ο Athenar το πήρε φαίνεται πιο προσωπικά από ποτέ και είπε μέσα του ότι το λιγότερο είναι περισσότερο, δεν ξέρω τι έπαθε το παλικάρι αλλά κάτι του τη βάρεσε στο κεφάλι λίγο παραπάνω από τις άλλες φορές και όχι απλά δε θα στεναχωρηθώ για πάρτη του, αλλά θέλω δημόσια να του πω «μπράβο αγόραρε, συνέχισε έτσι μέχρι τέλους».
Τα κομμάτια όχι απλά είναι κορυφή το καθένα από μόνο του, αλλά στο σύνολο τους εξυπηρετούν κάθε δυνατό γούστο και έχουν τον τρόπο να σε κρατάνε σε απίστευτη εγρήγορση. Αυτό που γίνεται με την Αγία Τριάδα “Gash Scrape”, “Masked And Deadly” και το κορυφαίο κομμάτι όχι απλά του δίσκου αλλά και της χρονιάς όλης ως τώρα, το “Slave Of The Blade”, δεν έχει προηγούμενο. Η πρώτη σκέψη είναι ότι θες να βάλεις το κεφάλι σσυ μέσα στον πλησιέστερο τοίχο, θες να σπάσεις τα πάντα γύρω σου κι αν δεν κάνεις τίποτα από όλα αυτά, κάποιος ή κάτι θα την πληρώσει. Η φάση είναι «βγάζω αφρούς από το στόμα» ξεκάθαρα, ρούφα και το Venom worship “Dungeon Lust” στη συνέχεια, δεν έχεις τρόπο διαφυγής με τίποτα. Έχει ήδη φύγει ο μισός δίσκος και ψάχνεις να κρυφτείς σε γωνίες σε κυκλικά δωμάτια, κοινώς αδύνατον. Τι να επιφυλάσσει το υπόλοιπο μισό αναρωτιέσαι. Μπαίνει λοιπόν με το προαναφερθέν “Nuclear Savior” και τα πάντα γίνονται γιάμπαλο εντός δευτερολέπτων, εκεί αρχίζει λίγο περισσότερο να επικρατεί το groove έναντι των ταχυτήτων το οποίο δε μας πειράζει καθόλου προφανώς και είναι ευδιάκριτο ότι τους πάει και η βαρύτητα εκτός από τα πιο up tempo κομμάτια το δίχως άλλο.
Τέρμα έξω καρδιά το “Deliver Us To Devil”, το “Mercyless Slaughtor” κερδίζει επάξια τον τίτλο του βαρύτερου κομματιού του δίσκου (πέφτει πάνω στο κεφάλι σου σαν αμόνι) και το καταπληκτικό “Doom Death Desire” νιώθεις ότι είναι το φυτίλι που ανάβει πριν το ολικό ΚΑΒΟΟΜ στο τέλος. Το τέλος δε, τα είπαμε πριν, FUCK OFF AND LIVE θα λες και θα κλαις, μπορώ ήδη να φανταστώ την προσεχή συναυλία τους να κλείνει με αυτό κι αν μείνει κανείς όρθιος –που για να γίνει πρέπει να έχει βγει ζωντανός- θα πρέπει να μετρήσει πόσα πτώματα θα βρει μέχρι να φτάσει την έξοδο (αν δεν την σφραγίσουν να τον πετσοκόψουν κι αυτόν). Κοινώς μιλάμε για «δεν παίρνω αιχμαλώτους» δίσκο κατά την προσφιλή Αμερικάνικη ατάκα, στην τελική αυτοί είναι οι Midnight που θέλουμε. Πλήρης αγένεια και έλλειψη σεβασμού σε οτιδήποτε συμβατικό, άξεστοι μέχρι τα μπούνια και απειλητικοί όπως λένε κάποιοι την κλασική τυρένια ατάκα «ας κάνουμε το metal απειλή». Ε ναι, αυτός ο δίσκος και οι Midnight εν έτει 2024, είναι απειλή. Δεν χρειάζεται να αναλύσεις αν και πόσο είναι αυτό καλό ή κακό, θεμιτό ή αθέμιτο, απλά το (απο)δέχεσαι και συνεχίζεις παρακάτω, απόλυτα πλήρης γι’αυτό που σου πρόσφεραν ξανά και που δημιουργεί χαμόγελο.
ΟΚ ίσως το χαμόγελο να είναι αδόκιμο με όσα γίνονται μέσα στο “Hellish Expectations”, ναι μεν σου ανεβάζει την αδρεναλίνη κι ότι άλλο μπορεί να ανέβει (ναι αυτό που κατάλαβες εννοώ), αλλά δεν παύει να σου ξυπνάει μέσα σου το ζώο (χωρίς ν στο τέλος). Μπορώ με ασφάλεια και ευστοχία υλικού να ισχυριστώ κάλλιστα ότι έχουμε να κάνουμε με τον κορυφαίο δίσκο της καριέρας τους και έναν από τους τρεις καλύτερους που έχω ακούσει μέσα στο 2024. Ροή ονειρική, τοποθέτηση των κομματιών σε ιδανική σειρά, αλλαγή διαθέσεων και ρυθμών όπως και όπου πρέπει, ο Athenar στη φωνή πιο ώριμος και φλεγματικός από ποτέ, κάτι riff που γδέρνουν, κάτι τυμπανάρες που κατεδαφίζουν, χωρίς πολυποίκιλες δομές, χωρίς πολλά φρου – φρου, χωρίς σκέψη, και στην τελική χωρίς σάλιο, έτσι απλά και κάθετα. Πιστεύω ότι το “Hellish Expectations” θα εκτοξεύσει πλέον τους Midnight σε επίπεδα που το όνομα τους θα μεγαλώσει τόσο που δε θα το πιστεύουν πολλοί, θα τους δούμε πολύ ψηλά πλέον σε φεστιβάλ και με την ευχή η δημιουργικότητα τους να παραμείνει στα ίδια επίπεδα, τα καλύτερα έρχονται. Τη δεδομένη στιγμή θεωρώ αδύνατο να ξαναβγάλουν τέτοιο δίσκο, αλλά ακούγονται αυτή τη φορά τόσο σίγουροι που ίσως διαψευστώ, και δεν ξέρετε πόσο πολύ θα χαρώ.
Βαθμολογία: 95/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
