“Εις το βουνό ψηλά εκεί….”
Όταν φτάνει στα χέρια σου ένας νέος δίσκος από μια μπάντα που πρώτη φορά ακούς, και βλέπεις αυτή τη φιγούρα του ιεραπόστολου αμέσως σκέφτεσαι πώς εκεί στα βουνά είτε η τρέλα συσσωρεύεται εδώ και χρόνια ή κάποιος δεν ήταν πολύ σίγουρος για το εξώφυλλο που διάλεξε να κοσμεί τον δίσκο του. Σε κάθε περίπτωση οι Mistur αυτό διάλεξαν, κι αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι πάμε ευθέως στο άκουσμα του δίσκου.
O δίσκος ξεκινάει πάρα πολύ «όμορφα» με μια λιτή, αλλά συνάμα επική μελωδία, σε ένα synthesizer και στα καπάκια σκάει ένα κιθαριστικό πανδαιμόνιο που σε κολλάει στον τοίχο. Από νωρίς λοιπόν η μπάντα δείχνει τα δόντια της και καταλαβαίνει ο ακροατής ότι τιμά τα λεγόμενά της περί black metal, ή μήπως όχι; Όσο προχωράει η ακρόαση ο δίσκος συνεχώς εξελίσσεται. Στην αρχή πιο κοφτός και σιγά σιγά περνάει σε άλλα μονοπάτια, πιο ατμοσφαιρικά. Καθίσταται λοιπόν σαφές ότι τελικά πήραν την αισθητική των Paradise Lost και την έντυσαν με ένα αιματοβαμμένο ρούχο. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι πολύ καλό και στα αυτιά των πιο «έμπειρων» θα φέρει αναμνήσεις από Agalloch κι ας μην έχει πολύ σχέση το ένα με το άλλο. Κατά κύριο λόγο τα κομμάτια του δίσκου χαρακτηρίζονται ως στιβαρά, γεμάτα χαρακτήρα και δένουν με έναν περίεργο τρόπο μεταξύ τους, φτιάχνοντας ένα ηχόχρωμα που δεν συναντάμε συχνά στην Viking/black σκηνή η οποία αναλώνεται στα γνωστά κλισέ. Κομμάτια σαν το “Firstborn Son” αποτελούν υπόδειγμα μιας τέτοιας ρητορικής και μακάρι να δείξουν τον δρόμο και σε άλλες μπάντες.
Γενικά θα έλεγα ότι η διάρκεια των κομματιών είναι φυσιολογική για το είδος της μουσικής που έχουμε να κάνουμε, αλλά οδεύοντας προς το φινάλε όλο και μεγαλώνουν. Θα μου πει κανείς και τι σε πείραξε εσένα; Δεν με πείραξε η διάρκεια, όσο το ότι μεγάλωσαν απλά και μόνο επειδή παίζουν περισσότερες φορές ένα κουπλέ ή μια περιττή κιθαριστική φιγούρα στα τελευταία λεπτά του “Tears Of Remembrance”. Ακόμη χειρότερα, όταν ξεκινάς το “The Sight” με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γιατί να αποφασίσεις ότι πρέπει να χρησιμοποιήσεις πιο power και τσιτάτα ριφφς κατ’ επανάληψη, απλά για να το κάνεις να φανεί πιο σύνθετο; Κατά γενική ομολογία λοιπόν, ενώ ο δίσκος ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καταλήγει να αυτοπεριχαρακώνεται προς το τέλος του. Ίσως δεν είχαν ωριμάσει αρκετά οι ιδέες στο μυαλό των Νορβηγών ή τόλμησαν αυτό που πολλοί φοβούνται, τον πειραματισμό
Σε κάθε περίπτωση όμως και παρά τις κοιλιές που εμπεριέχει, το “In Memoriam”, στέκεται υπερήφανα δίπλα στα μεγαθήρια του είδους και παλεύει για τη διάκριση. Μπορεί οι επιρροές να είναι πολλές και εμφανείς, παρόλα αυτά όμως το φινίρισμα αποδεικνύει την μαεστρία των Mistur και αυτό είναι που του προσδίδει έναν ξεχωριστό χαρακτήρα. Μακάρι το μέλλον να είναι λαμπρό, ειδικά τώρα που όπως όλα δείχνουν χάσαμε τους Agalloch.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
