Ημερομηνία δημοσίευσης: 26 Ιανουαρίου 2018
Κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε, αυτή η ρήση ταιριάζει γάντι στους Κοζανίτες Night Threat οι οποίοι μετά από 20 χρόνια αφού ιδρύθηκαν και αφού είχαν μπει στον πάγο για πολλά χρόνια, είδαν τους κόπους μίας ζωής να ανταμείβονται και τελικά να κυκλοφορούν το παρθενικό άλμπουμ τους ''Negative Existence''. Ένα άλμπουμ άριστα δουλεμένο ως την τελευταία του λεπτομέρεια, με ένα ήχο που παραπέμπει σε άλλες εποχές πριν 25-30 χρόνια, αλλά δοσμένο με απόλυτα σύγχρονο (αλλά όχι τυρένιο) ήχο και με καθαρότητα που δεν αφαιρεί τίποτα από την όποια τεχνική ή συνθετική ικανότητα των παιδιών. Η παραγωγή του Κώστα Θεοχάρη έχει δώσει έναν ήχο που δεν έχουμε συναντήσει συχνά από Ελληνικό συγκρότημα. Δυνατός, ογκώδης και συμπαγής ο χαρακτήρας των Night Threat οι οποίοι ακροβατούν μεταξύ death και thrash metal, αλλά στο άκρως τεχνικό όριο των δύο ειδών.
Θεωρώ ότι τα παιδιά έχουν απίστευτη τεχνική κατάρτιση σαν παίχτες, ο τρόπος με τον οποίο κατεβάζουν ριφφ, πέφτει πάνω τους η φωνή και κεντάνε τα τύμπανα, φαίνεται (ή μάλλον ακούγεται) να έχουν δουλευτεί πολύ με τα χρόνια και γι' αυτό ίσως να άργησε τόσο πολύ ο δίσκος. Αν θεωρήσουμε ότι το καλό πράγμα αργεί να γίνει, τότε οι Night Threat ορθώς καθυστέρησαν την κυκλοφορία του ''Negative Existence''. Kι εκεί που τους βγάζω το καπέλο, είναι ότι δεν πήραν ένα άλμπουμ και το γέμισαν με σκόρπιες και αχρείαστες ιδέες, αντίθετα χρησιμοποιούν μόλις 7 ολοκληρωμένα κομμάτια και 3 ιντερλούδια και το τελικό αποτέλεσμα κλειδώνει οριακά ελάχιστα δευτερόλεπτα πάνω από το μισάωρο. Ειλικρινά και μία ώρα να ήταν ο δίσκος με τον τρόπο που παίζουν, ούτε θα κουραζόμουν, ούτε θα είχα το οποιοδήποτε πρόβλημα, οι Κοζανίτες όμως επιλέγουν το μότο ''το λιγότερο είναι πάντα περισσότερο'' και εκ του αποτελέσματος δικαιώνονται πανηγυρικά.
Οι κιθάρες είναι όσο βαριές και ξυραφένιες χρειάζεται να είναι σε οποιοδήποτε μεταλλικό δίσκο, εναλλάσσουν ριφφ δύσκολα, τεχνικά, βαρύτατα και κολλητικά (αλλά όχι εμπορικά), από το εναρκτήριο ''Οf Life N Ruins'' μέχρι το τελειωτικό ''Complete'', ενώ μπορεί να προκύπτει εκ της συνολικής διάρκειας ότι τα κομμάτια είναι γενικά μικρά, αλλά πρέπει να τονιστεί ότι το μεγαλύτερο σε διάρκεια είναι το ''Near To Never'' που διαρκεί μόλις 4:39! Αυτό δείχνει πίστη στο υλικό και ότι δε χρειάζονται πολλά για να δημιουργηθεί ένα καλό άλμπουμ, κι όταν ένα συγκρότημα έχει τέτοια λογική στην οποία κινείται, αυτόματα το τοποθετώ πολύ ψηλά στην εκτίμηση μου. Δε θα κρύψω ότι από τη μία στεναχωριέμαι που είναι μικρό το άλμπουμ, στα 45' με τέτοιο στυλ θα ήμουν πλήρως ευχαριστημένος, από την άλλη μπορείς για πλάκα να βάλεις το άλμπουμ δύο και τρείς φορές σερί να το ακούσεις και φυσικά να το αφομοιώσεις γρήγορα.
Πιστέψτε με, προκαλούν όμορφα εννοούμενο εθισμό, ενώ και τα τραχιά φωνητικά του Αντώνη Βλάχου ενισχύουν την πώρωση της υπόθεσης, είναι τόσο κάφρος όσο χρειάζεται για να τονώσει τις συνθέσεις και τόσο εκφραστικός και σωστός σε άρθρωση για να προκριθεί η θρασίλα του δίσκου. Κυρίως με εξιτάρει αυτό το περπάτημα σε τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στα δύο αδερφά είδη (thrash/death) και ο τρόπος με τον οποίο έχουν ενσωματώσει σωστά τις όποιες επιρροές τους. Σίγουρα θα σας θυμίσουν τις τεχνικές στιγμές των Death σε κάποια σημεία, το πνεύμα του Chuck υποθέτω ότι ζει βαθιά στα μυαλά των παιδιών και πολύ καλά κάνουν γιατί είναι ο μέγιστος ήρωας της μουσικής που ακούμε. Από την άλλη το άλμπουμ βρήκε υπέροχη συνοχή παρ' ότι ηχογραφήθηκε σε τρία διαφορετικά στούντιο σε Αθήνα, Κοζάνη και Πτολεμαίδα, προς τιμήν τους που μέρος του δίσκου είναι ηχογραφημένο στην επαρχεία με τέτοιο ήχο.
Δε μπορώ να πω ότι ξεχώριζε κάποιο κομμάτι, ίσως να έχετε δεί το όμορφο βίντεο του ''Of Life N Ruins'' ή το lyric video του ομότιτλου κομματιού του δίσκου, αυτό που είναι κέρδος του ντεμπούτου των παιδιών είναι η δημιουργία ενός συνόλου που όλα τα κομμάτια παίζουν σαν ομάδα, σαν να έχεις κλειστή άμυνα να κρατάς τα μπόσικα και να εξαπολύεις την επίθεση σου όταν ο αντίπαλος δε σε θεωρεί και απειλή και πιάνεται εξαπίνης. Οι Night Threat το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να εκμεταλλευτούν τη στιγμή και αν έχουν τη δυνατότητα, να κάνουν συναυλίες και να κοιτάξουν και λύσεις εκτός χώρας, διότι ως γνωστόν η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Θεωρώ ότι δεν πρέπει να ξαναργήσουν τόσο να βγάλουν νέο υλικό, είναι κρίμα με τις ικανότητες που έχουν να μην μένουν επίκαιροι. Άρα συναυλίες και νέο άλμπουμ όσο το συντομότερο δυνατόν είναι τα κύρια μελήματα τους. Φοβερά αξιόλογη προσπάθεια που πρέπει να τιμηθεί από οπαδούς της Ελληνικής σκηνής, ποτισμένο στα κλασσικά στυλ του ακραίου μεταλλικού ήχου, και είναι μόνο η αρχή. Κάτι μου λέει ότι την επόμενη φορά θα είναι ακόμα ανώτεροι.
Βαθμολογία: 81/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
