Ημερομηνία δημοσίευσης: 4 Ιανουαρίου 2018
Το φαινομενικά ακαταλαβίστικο όνομα των Σουηδών, προέρχεται από την αρχαία Νορβηγική γλώσσα και σημαίνει 'heavy drinking', ελληνιστί μπεκρούλιασμα. Η μουσική τους πάντως δε φέρνει κάποια τέτοια τάση στον ακροατή, καθώς κινείται στα πλαίσια του depressive folk black metal, με πολλές ακουστικές κιθάρες να πρωταγωνιστούν και να αγκαλιάζουν σχεδόν όλα τα ηλεκτρικά riffs, ή να κυριαρχούν μοναχά τους. Τρία χρόνια μετά το εντελώς αφανές ντεμπούτο τους, δημιουργούν ένα δίσκο ο οποίος θέλει να ακουστεί σε περισσότερο κόσμο.
Το αποτέλεσμα είναι ειλικρινές και συγκεκριμένο. Θλιβερό, καταθλιπτικό και μελωδικό με σκοτεινό τρόπο, εμφανίζει πλούτο συναισθημάτων τα οποία όμως επιδυκνείονται με ωμό και βασανιστικό χαρακτήρα. Τα αμφιλεγόμενα καθαρά φωνητικά, τα οποία φέρνουν στο στυλ των Lifelover, είναι love or hate. Μαζί με αυτά, έχουμε και τα έντονα περάσματα από τα μελωδικά και ακουστικά folk ηχοτόπια σε χαοτικά, εκρηκτικά και δυσαρμονικά περάσματα, όπου τα φωνητικά για να σκληρύνουν, αποκτάνε μια γρέτζα υφή, κάτι που απέχει από το brutal που έχουμε συνηθήσει, και που είναι επίσης love or hate. Όλα μαζί, συμπληρώνουν ένα πακέτο μουσικής που βγάζει το συναίσθημα πως μισεί τον εαυτό της και την ύπαρξή της, και προσπαθεί να περάσει αυτήν την απέχθεια και την τάση αυτοκαταστροφής στον ακροατή.
Από την άλλη πλευρά, πέρα από το γεγονός ότι ένας δίσκος με τόσο αρνητική αύρα θα αγγίξει μόνο συγκεκριμένη μερίδα ακροατών, έχουμε και το μειονέκτημα πως οι συνθέσεις το παρατραβάνε λίγο παραπάνω απ' όσο χρειάζεται. Αν εξαιρέσουμε τα instrumental intro και το outro, τα υπόλοιπα πέντε κομμάτια είναι όλα δεκάλεπτα, και για κάποιο λόγο, επαναλαμβάνουν κάποιες βασικές μελωδίες και θέματα αυτών πολύ παραπάνω απ' όσο χρειάζεται. Το αποτέλεσμα είναι πως υπάρχουν πολλά σημεία στο δίσκο που κουράζουν, ακριβώς γι αυτό το λόγο, και δημιουργούν μια κοιλιά στην ακρόαση.
Στην τελική πάντως, έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο ειλικρινή και συνειδητοποιημένο με τον εαυτό του και με αυτά που πρεσβεύει. Και παρά τις ιδιαιτερότητες και τις αδυναμίες του, η τιμιότητά του και η ειλικρίνειά του τον καθιστούν μια πολύ αξιόλογη κυκλοφορία, που με λίγο περισσότερη προσοχή θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε έναν εξαιρετικό δίσκο. Ακόμα κι έτσι όμως, η ωμή έκθεση των συναισθημάτων του, μπορεί να ξαφνιάσει πολλούς ανυποψίαστους ακροατές.
Βαθμολογία: 76/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
