Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Αν και γαλουχημένος κυρίως από τη metal σκηνή, η περιήγησή μου σε αχαρτογράφητα μουσικά μονοπάτια υπήρξε για χρόνια το μέσο για να ανακαλύπτω διαρκώς νέα είδη μουσικής που απέχουν αισθητά από τα ακούσματα των παραδοσιακών μεταλλάδων, διευρύνοντας τους ορίζοντές μου με τέτοιο τρόπο ώστε να είμαι σε θέση να εκφέρω άποψη για διάφορα μουσικά είδη.
Ένα από τα αγαπημένα μου «αντισυμβατικά» είδη υπήρξε πάντοτε το post-rock, με τα ατμοσφαιρικά ηχοτόπια και τις μελωδίες του να αποτελούν την ένοχη απόλαυσή μου σε μελαγχολικά απογεύματα ή βροχερές νύχτες. Επίσης, η μεγάλη μου συμπάθεια για τη σκανδιναβική χερσόνησο και τους φανταστικούς της καλλιτέχνες ήταν η αφορμή να ανακαλύψω συγκροτήματα όπως οι pg.lost, οι Baulta και οι Oh Hiroshima. Σήμερα λοιπόν έφτασε η στιγμή να μιλήσω για τους τελευταίους, εν όψει του επερχόμενου, πέμπτου στούντιο άλμπουμ τους, που κυκλοφορεί σε μερικές ημέρες.
Παρόλο που συγκαταλέγονται στο είδος του post-rock, οι Σουηδοί μουσικοί ανέκαθεν εξερευνούσαν πιο πειραματικά μονοπάτια, προσθέτοντας ambient, ηλεκτρονικά, ακόμα και indie στοιχεία στους δίσκους τους. Επιπλέον, οι Oh Hiroshima αποτελούν μία εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τα post-rock σχήματα να φτιάχνουν αμιγώς ορχηστρική μουσική, με σχεδόν όλα τους τα τραγούδια να περιέχουν αφηρημένα, σχεδόν υπνωτικά φωνητικά.
Έχοντας δύο πραγματικά σπουδαίες κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους με τα “Oscillation” και “Myriad”, το ντουέτο από το Kristinehamn αποσκοπεί να συνεχίσει το ποιοτικό του σερί με το “All Things Shining”, το οποίο λίγο πολύ κινείται στο μήκος κύματος των προκατόχων του. Στο εν λόγω άλμπουμ παρατηρούμε μεγαλύτερη συχνότητα στα φωνητικά, τα οποία δεν έχουν πλέον επικουρικό και παρασκηνιακό ρόλο, αλλά βρίσκονται στο επίκεντρο της κάθε σύνθεσης, μπροστά από τις κιθάρες και τα ατμοσφαιρικά synths.
Παρόλο που κάθε κομμάτι «φωνάζει» από μακριά πως γράφτηκε από τους Oh Hiroshima, δε μπορώ να πω πως κάποιο ξεχώρισε στα μάτια μου όπως για παράδειγμα στο “Oscillation” ή στο “Myriad”. Σίγουρα, συνθέσεις όπως το “Rite Of Passage” ή το “Leave Us Behind” ξεπροβάλλουν λίγο παραπάνω λόγω της δομής και της διάρκειάς τους, αλλά δε μου κέντρισαν το ενδιαφέρον όπως φερ’ ειπείν το “Ascension” ή το “Simulacra”. Κάτι που πρέπει να σημειώσω ωστόσο, είναι το γεγονός πως ένας post-rock δίσκος δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα ανάλογα με το χρονικό πλαίσιο και την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, οπότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αρκετοί από εσάς να σχηματίσετε διαφορετική γνώμη.
Προσωπικά, στη φάση της ζωής που βρίσκομαι, το “All Things Shining” λειτούργησε ως ένας ευχάριστος background δίσκος σε ένα θερμό και αισιόδοξο απόγευμα. Αυτό είναι το υπέροχο με τα post-rock άλμπουμ: κάθε ακρόαση αποτελεί και μία καινούρια εμπειρία. Σε μερικούς μήνες από τώρα, ο δίσκος αυτός μπορεί να αποδειχτεί πολύτιμο στήριγμα σε μία δύσκολη στιγμή, ή μπορεί να του δώσω μία ακόμα ευκαιρία και η γνώμη μου να παραμείνει ίδια. Η συμβουλή μου προς εσάς είναι να ακούσετε το νέο πόνημα των Oh Hiroshima: μπορεί να μην είναι ένα αριστούργημα του είδους, αλλά μπορεί να είναι μια πολύτιμη ανακάλυψη για έναν από εσάς.
Βαθμολογία: 71/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
Comments
