Η πρώτη επαφή μου με το δίσκο ήταν το εξώφυλλο του που με έκανε να το κοιτάω για αρκετή ώρα και να χαζεύω το βάθος του. Δεν έχει πολλά ‘κρυμμένα μνήματα’ πάνω του, όπως για παράδειγμα το “Codex Atlanticus” των Serenity, αλλά τα αντικείμενα που εμπεριέχονται στο εξώφυλλο είναι σαν να υπάρχουν στον πραγματικό κόσμο. Καλώς η κακώς τα εξώφυλλα, που είναι η πρώτη επαφή με ένα καινούριο δίσκο, είναι θα έλεγα αρκετά σημαντική, αλλά εννοείται πως δεν κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του. Λοιπόν κάτι για κριτική δίσκου λέγαμε.
Μιας και μιλάμε για πρώτες επαφές με το δίσκο, η πρώτη μου επαφή με τη μουσική του ήταν το ομώνυμο κομμάτι του, το “Artifacts”. Ένα τραγούδι με δυνατό άνοιγμα και με ένα symphonic power και progressive χαρακτήρα καθ’ όλη τη διάρκεια του. Όχι και τόσο χαρακτηριστικό riffing και drumming, αλλά σίγουρα και οι δυο αυτοί τομείς βρίσκονται σε πολύ καλό επίπεδο. Λίγο πιο κάτω είναι ακόμα ένα διαμαντάκι με όνομα “GO(L)D”, με μια απλή, αλλά πιασάρικη, εισαγωγική μελωδία ανεβαστικής διάθεσης, κι ένα ρεφρέν ακόμα πιο πιασάρικo από τη μελωδία, που απλά σε κάνει να κοπανιέσαι μαζί του. Είναι το metal τραγούδι που θα μπορούσε πολύ εύκολα να παιχτεί στο ραδιόφωνο. Επίσης έχει πολύ πολύ καλούς στίχους, με αυτόν που μου έμεινε να λέει (μεταφρασμένος): «Μην αρνείσαι αυτό που είσαι».
Εν έτη 2016 η σύνθεση νέας μουσικής που να είναι διαφορετική ή και ξεχωριστή δυσκολεύει, για τον ένα και προφανή λόγο που είναι οι άπειρες μπάντες, οι οποίες έχουν ενταχθεί στο κόσμο της δημιουργίας μουσικής. Μιλώντας πάντα για τον κόσμο της metal, έχω ακούσει πολλές απόπειρες δημιουργίας για εκείνο το ‘κάτι άλλο’, αλλά δεν ήταν και τόσο καλές. Σε αυτό τον δίσκο δεν ακούμε πολλά νέα ή διαφορετικά πράγματα, αλλά μπορώ πολύ εύκολα να πω πως είχε αρκετά δημιουργικά στοιχεία. Και αυτά είναι τα riffs της σόλο κιθάρας, κάτι που μου θύμισε Avenged Sevenfold και η ανάμιξη της κλασσικής power και τις μοντέρνας progressive metal.
Μιλώντας αρκετά γενικά για το δίσκο, είναι σχεδόν άψογος από όλες τις απόψεις. Πανέμορφα μουσικά υπόβαθρα σε όλο το μήκος του, που του δίνουν ένα βάθος και σε θέτουν ένα κίνηση, γρηγορά riffs για τις εισαγωγές των κομματιών, πολύ μελωδικά και δημιουργικά σόλο, εφέ, στίχοι, αρκετά καλό drumming, καλό mix και τέλος τα φωνητικά του Michele Guaitoli, τα οποία ήταν λίγο εκτός κλίματος σε κάποια σημεία του δίσκου, αλλά όχι εκτός τόνου. Οι μελωδίες της φωνής ήταν άψογες.
Όλα τα τραγούδια του δίσκου είναι αξιόλογα και γεμάτα με όλα τα καλά που ανέφερα πάρα πάνω. Όπως συνήθως, όμως, θα αναφέρω και ακόμα 2 από τα αγαπημένα μου από το δίσκο. To πρώτο κομμάτι θα πρέπει να είναι το “As Candles We Burn”. Ένα πιο απαλό τραγούδι σε γενικές γραμμές, που κρατάει τον χαρακτήρα της μπάντας και το κλίμα του δίσκου, και όπου τα φωνητικά είναι ακριβώς ότι θα περιμένω από εδώ και πέρα από κάποιο νέο δίσκο της μπάντας. Επίσης τρομερό σόλο στο δεύτερο κομμάτι, που ακούει στο όνομα “New Dawn, New Dusk”. Ίσως το καλύτερο opening riff σε όλο το δίσκο. Και ίσως και το πιο ωραίο shred σόλο για εισαγωγή. Διαρκές μελωδία και παρόμοια σχόλια για φωνητικά και σόλο.
Το “Artifacts” των Overtures κυκλοφόρησε στις 27 Μαΐου και είναι η τέταρτη πλήρες δουλειά της μπάντας. Δεν είναι ότι καλύτερο έχουμε ακούσει από τη μπάντα αυτή, αλλά σίγουρα ήταν ένας καλός δίσκος για να τον ακούσετε το πρωί μαζί με τον καφέ σας.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Αντώνης Σαρμάς
Comments
