Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Σεπτεμβρίου 2017
Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τους Postcards From Arkham σαν ένα συμπαθητικό progressive post-rock συγκρότημα, το οποίο δε ξεπερνούσε κάποια προσδοκία και δεν πρόσφερε κάτι το εξαιρετικό ή ξεχωριστό, αποτελούσε όμως μια καλή πιθανή επιλογή σε κάποιον που ψάχνεται στο συγκεκριμένο ήχο και ήθελε οπωσδήποτε να ακούσει κάτι ακόμα, έχοντας λιώσει ότι υπάρχει σε αυτόν τον ήχο. Με το νέο τους, τρίτο άλμπουμ όμως, έχουμε κάποιες αλλαγές που αφορούν προσθήκες, κυρίως, σε ήχο και νοοτροπία.
Προφανώς και παραμένει το progressive post-rock σαν ηχητική βάση, πλέον όμως στην εξίσωση προστίθεται και το μελωδικό death. Και η προσθήκη δε σημαίνει απαραίτητα εκτοπισμό των υπόλοιπων ειδών, γιατί στις συγκεκριμένες συνθέσεις στις οποίες προστίθεται το μελωδικό death, αφενός τα υπόλοιπα στοιχεία παραμένουν σταθερά και αναλλοίωτα, θέλοντας να προσθέσουν την ατμόσφαιρά τους στα βίαια blastbeat, αφετέρου αυτή η βιαιότητα διαρκεί πολύ λίγο, με αποτέλεσμα το εκάστοτε κομμάτι να επιστρέφει πολύ γρήγορα στις ρίζες του.
Και θα με ρωτήσετε εύλογα, αν λειτουργεί αυτό το πείραμα. Θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες και υπό άλλες συνθέσεις, αλλά το συγκεκριμένο σχήμα κάνει ότι μπορεί για να χαλάσει αυτό το πείραμα. Πρώτα απ' όλα, οι συνθέσεις για μια ακόμα φορά είναι απλά καλές στη βάση τους, και όχι κάτι παραπάνω. Και δεύτερον, η σύνδεση δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, όχι μόνο μέσα στα τραγούδια, αλλά και μέσα στο δίσκο, καθώς αυτό το πείραμα επιτελείται στα δύο πρώτα τραγούδια του δίσκου, και μετά επανέρχεται στο τελευταίο. Ενδιάμεσα έχουμε, με τη σειρά, ένα καθαρόαιμο progressive metal κομμάτι, ένα ακουστικό κομμάτι με γυναικεία φωνητικά, δύο καθαρόαιμα post-rock κομμάτια με metal κιθάρες, ένα ακουστικό post-rock κομμάτι, και ένα post-rock κομμάτι χωρίς κιθάρες. Όχι και ότι πιο συμπαγές μπορεί να φανταστεί κανείς. Και ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι στα κομμάτια που υπάρχει το μελωδικό death, όλα τα παραπάνω στοιχεία συνυπάρχουν ακόμα και τη στιγμή που κυριαρχούν τα blastbeat (όχι όλα μαζί ταυτόχρονα όμως), γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό για το πιο είναι το πρόβλημα του δίσκου.
Σαν ενιαίο άκουσμα ολόκληρου άλμπουμ, γίνεται άμεσα αντιληπτό πως η συνοχή της μουσικής είναι ανύπαρκτη. Οι καλές ιδέες χάνονται μέσα στο μπουρδούκλωμα και την άτσαλη εναλλαγή των ιδεών, και ο τρόπος με τον οποίο είναι τοποθετημένα τα κομμάτια στο δίσκο όχι μόνο δε βοηθάει καθόλου αυτήν την κατάσταση, αλλά την επιδεινώνει. Γιατί, όταν για παράδειγμα, βρίσκεσαι στο πολύ ωραίο και ταξιδιάρικο post-rock κομμάτι "Valley Ov The Past Lives", και ξαφνικά το επόμενο κομμάτι, "Her Cosmic Song", εξελίσσεται ατσούμπαλα από ενδιαφέροντα ακουστικά post-rock περάσματα σε melodic death, όσο ανοικτόμυαλος και να είσαι, χάνεις τη μπάλα.
Αυτό που θα μπορούσε να είναι πολύ ενδιαφέρον πείραμα, αποδείχτηκε ο κρυπτονίτης του. Ενώ είναι πολύ φιλόδοξο, δεν έχει τις βάσεις για να σταθεί. Είναι σα να προσπαθείς να χτίσεις ουρανοξύστη χωρίς θεμέλια. Αυτά τα πειράματα πάντως, αποδεικνύουν πάντα την ποιότητα και την αξία ενός συγκροτήματος. Και γνωρίζαμε πως το συγκεκριμένο συγκρότημα ήταν πάντα followers και όχι leaders, εδώ όμως αποδεικνύεται πανηγυρικά και περίτρανα αυτή η πεποίθηση. Αν κάποιος απομονώσει τα κομμάτια και τα ακούσει μόνα τους, τα περισσότερα (κυρίως τα post-rock, καθώς τα melodic death είναι προβληματικά και λάθος δομημένα) μπορούν να σταθούν μοναχά τους και είναι εμφανές πως έχουν πολύ αξιόλογα στοιχεία μέσα τους. Όλα μαζί όμως, σαν σύνολο, πάσχουν και δε μπορούν να λειτουργήσουν σαν ομάδα, καθιστώντας το δίσκο αχταρμά.
Βαθμολογία: 56/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
