Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Νοεμβρίου 2017
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η ενασχόλησή μας με το metal μάς έχει ωφελήσει σε πολλά επίπεδα (χε-χε, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...). Μια από τις πιο παραγνωρισμένες χρησιμότητές του είναι ότι διεγείρει τη φιλομάθεια. Έτσι, πέφτοντας για δεύτερη φορά στο «όνομα» Emeritus (μετά τον πολυδιαφημισμένο «Πάπα»), η περιέργεια μου κεντρίστηκε τα μέγιστα και είπα επιτέλους να διερευνήσω ποιός ήταν αυτός ο «άγνωστος διάσημος». Για να μην το κουράζω άλλο, το “Emeritus”, φυσικά, δεν είναι όνομα αλλά τίτλος τιμής προς κάποιον που απέρχεται από τη θέση του ή την ιδιότητά του μετά από μια επιτυχημένη θητεία (υποθέτω κάτι αντίστοιχο ή ταυτόσημο του «επίτιμος»). Εύηχο και επιβλητικό λοιπόν το όνομα της μπάντας από τις Η.Π.Α., αν και δυσκολεύομαι –μετά και τη μετάφρασή του- να αντιληφθώ τους λόγους επιλογής του από μια επική heavy/doom metal μπάντα. Ευτυχώς, η επιβλητικότητα ως χαρακτηριστικό, δεν περιορίζεται στην αρχική αίσθηση του ονόματος των Professor Emeritus αλλά διαποτίζει σημαντικά την μουσική και τα τραγούδια τους.
Οι Professor Emeritus δημιουργήθηκαν από μέλη underground συγκροτημάτων της τοπικής (Σικάγο) σκηνής και κυκλοφορούν σύντομα το ντεμπούτο τους από τη δική μας No Remorse. Από την πρώτη αυτιά ο ακροατής αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει με επικό heavy doom που θυμίζει αρκετά την Dio/Martin εποχή των Black Sabbath, αρκετά συγγενές με τον ήχο των σύγχρονων συμπατριωτών τους Argus και Sinister Realm σε ακόμα επικότερη εκδοχή. Επίσης, αυτό που φανερώνεται από την πρώτη ακρόαση είναι ότι οι τύποι το κατέχουν το άθλημα. Τόσο τα up-tempo όσο και τα καθαρόαιμα doom metal κομμάτια τους είναι καλοδουλεμένα και το αποτέλεσμα πειστικότατο. Επίσης, ευχάριστο είναι ότι το άλμπουμ δεν κάνει «κοιλιές» και δεν έχει filler (μάλλον βοηθάει και ο μικρός αριθμός κομματιών). Τώρα αν ήθελα να επιλέξω τα highlight θα στεκόμουν στο εναρκτήριο “Burning Grave” , το επικότατο doom metal άσμα “He Will Be Undone”, το καλπάζων “Chaos Bearer” καθώς και το πρώτο κομμάτι που διέρρευσε, το “Rats in the Walls”. Δε θα με έξεπλητε, όμως, αν κάποιος επέλεγε τα υπόλοιπα και εξαιρούσε αυτά που ανέφερα καθώς-όπως έγραψα παραπάνω- το “Take Me To The Gallows” δεν συμπεριλαμβάνει αδύναμα κομμάτια.
Η θετική μου στάση απέναντι στους Professor Emeritus πιστεύω ότι είναι έκδηλη. Τόσο υποκειμενικά όσο και αντικειμενικά θεωρώ ότι είναι μια σοβαρή, ελπιδοφόρα μπάντα με εγγυημένη απήχηση στους οπαδούς του συγκεκριμένου ήχου. Αν θέλουμε, όμως, να αναζητήσουμε αρνητικά, εγώ θα εστίαζα στην απουσία «κλασσικών», διαχρονικών συνθέσεων που έχουν τη δυναμική να αντέξουν στον χρόνο. Ας μην είμαστε όμως πολύ αυστηροί. Η μπάντα μόλις τώρα κάνει τα πρώτα βήματά της και σε πρώτη φάση ικανοποιεί απόλυτα τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις μας. Επειδή όμως είμαστε ακόρεστοι και άπληστοι (χα-χα), εμείς θα αναμένουμε στο μέλλον ακόμα περισσότερα και καλύτερα, καθώς οι Professor Emeritus είναι από τα συγκροτήματα που έχουν τα προσόντα να τα προσφέρουν.
Βαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
The Shadowcaster
Comments
