“Όταν η απώλεια δηιουργεί τέχνη”
Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος του νέου δίσκου των Αμερικανών, ο οποίος στα Ελληνικά σημαίνει ‘η τέχνη της απώλειας’. Πρόσφατα, ο ηγέτης του συγκροτήματος Nick Van Dyk έδωσε μια σκληρή μάχη με τον καρκίνο, μέσα από την οποία βγήκε κερδισμένος και αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα που βίωσε μέσα από τους στίχους κυρίως, αλλά και μέσα από τη μουσική, η οποία εδώ συνδυάζει σκληρότητα με μελαγχολία. Τα προβλήματα όμως δεν σταμάτησαν εκεί, καθώς πριν από τη σύνθεση και την ηχογράφηση του δίσκου ο έτερος κιθαρίστας Bernie Versailles υπέστη ανεύρυσμα και ήταν ανθρωπίνως αδύνατον να συμμετάσχει καθώς ακόμα αναρρώνει αυτήν την στιγμή και μακάρι να το ξεπεράσει πλήρως γιατί πρόκειται για ζόρικη δοκιμασία.
Στη θέση του ικανότατου Bernie λοιπόν, συμμετέχει φιλικά ο γνωστός Chris Poland ο οποίος έχει αναλάβει μεγάλο μέρος στις ηχογραφήσεις και δεν προσφέρει απλά ένα solo εδώ κι εκεί, αλλά έχει συμμετέχει κανονικά σαν να ήταν κανονικό μέλος. Μικρότερες συμμετοχές υπάρχουν από τους έτερους πρώην κιθαρίστες των Megadeth, Marty Friedman και Chris Broderick οι οποίοι συμμετέχουν σε 2 και 1 τραγούδια έκαστος. Φυσιολογικό είναι λοιπόν, με τέτοιο βαρύ πυροβολικό το νέο άλμπουμ να είναι κιθαροκεντρικό, χωρίς όμως αυτή τη φορά να θυσιάζεται το progressive, όπως συνέβη στο προηγούμενο άλμπουμ, “This mortal coil”. Οι συμμετοχές όμως δεν σταματούν εδώ, καθώς στη διασκευή του Love Reign O’er me των The Who (το οποίο είναι αφιερωμένο στον Bernie Versailles) o Ray Alder μοιράζεται τα φωνητικά με τον John Bush, σε μια συγκλονιστική και παθιασμένη ερμηνεία.
Σε συναισθηματικά φορτισμένο κλίμα, λοιπόν, έγινε η σύνθεση του δίσκου και αυτό περνάει σε όλους τους τομείς κατά την ακρόαση. Ακόμα και ο Ray Alder παρόλο που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να πιάσει τα στάνταρ του παρελθόντος αφού ο χρόνος δεν κάνει εκπτώσεις σε κανέναν, προσαρμόζει το στυλ του και παρουσιάζει ορισμένες από τις πιο συγκλονιστικά ώριμες ερμηνείες που έχει κάνει. Καταφέρνοντας ο Nick Van Dyk να πάρει το 100% από τους συνεργάτες του και τους συμμετέχοντες, κατάφερε να παντρέψει τη σκληράδα του προηγούμενου δίσκου “This Mortal Coil” με τα πιο παραδοσιακά progressive στοιχεία του “The Origins of Ruin”. Αποκορύφωμα, το τελευταίο και πιο φιλόδοξο κομμάτι του δίσκου “At Day’s End” το οποίο διαρκεί 22 λεπτά και συμπυκνώνει την μουσική ουσία των Redemption.
Πρόκειται για ένα δίσκο που περιέχει ελάχιστες ουσιαστικές κοιλιές. Οι διαφορές του, ωστόσο, από τους παλιότερους δίσκους ίσως δημιουργήσουν διχογνωμίες σε ακροατές που έχουν διαφορετικά γούστα. Κάποιοι, για παράδειγμα, που ζητούν την απλότητα, μπορεί να ξενίσουν με την παρατεταμένη χρήση των κιθάρων και των solo, κάτι που είναι πρωτοφανές σε αυτόν τον δίσκο, ενώ άλλοι μπορεί να το λατρέψουν αυτό. Προφανώς θα προκύψουν πολλές διχογνωμίες για τέτοιες λεπτομέρειες, αλλά έτσι είναι οι οπαδοί του progressive. Και για κλείσιμο, επιτρέψτε μου μια προσωπική παρέμβαση, καθώς θεωρώ άδικο αυτό το συγκρότημα να έχει γνωστό εδώ στην Ελλάδα κυρίως από τους οπαδούς των Fates Warning ενώ ταυτόχρονα τους σνόμπαραν οι υπόλοιποι. Στην Αμερική είναι μεγαλύτερο όνομα από εδώ κι αυτό φαίνεται και από το εύρος των guest.
Βαθμολογία: 78/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
