“Bloody wings of glory fly over the field of war under the rhythm of death”
Μετά από την ανωτέρω επικών διαστάσεων φανφάρα, μπας και σου τραβήξω για λίγο την προσοχή από τις παραλίες και τα φρεντάκια, λέω να τα πούμε για τον νέο δίσκο των «δικών μας» παιδιών. Ο σοφός μας λαός, έχει μία παροιμία για γέρικα σκυλιά και καινούρια τρικς. Δεν υπονοώ κάτι για την ηλικιακή έκταση των μελών του συγκροτήματος αλλά κυρίως για τα καινούρια τρικς. Δεν υπάρχουν. Οι Sabaton εδώ είναι αυτό που ξέρεις και αγαπάς / μισείς, παρά τις όποιες… απώλειες.
Η μουσική τους είναι συγκεκριμένη, χρησιμοποιεί μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού συστατικά, πομπώδη αισθητική, τραγούδια φτιαγμένα να τραγουδιούνται από χιλιάδες, τη γνωστή παραγωγάρα (α ρε Πέτρο…) και τελικά έχει ως σκοπό, μέσα από ένα ιδιαίτερο μάθημα ιστορίας, να ψυχαγωγεί. Δεν προσφέρεται για ιδιαίτερες αναζητήσεις (αν και στο γκούγκλ θα ψαχτείς ενδεχομένως ως άλλος ιστοριοδίφης), στοχασμούς και απανωτές ακροάσεις για να ανακαλύψεις τα διάφορα… επίπεδα. O ήχος τους είναι τόσο χαρακτηριστικός, σε βαθμό μάλιστα που αντιγράφουν… τους ίδιους τους εαυτούς τους. Το νέο τους πόνημα μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με το “Coat of Arms” (και άρα με το “Art of War”). Αν πάρεις ένα φύλλο χαρτί και γράψεις στα αριστερά τα τραγούδια του ενός δίσκου και στα δεξιά του άλλου, θα μπορούσες με νοητές γραμμές να ενώσεις τα τραγούδια μεταξύ τους. Όπως στα τεστάκια που γράφαμε προ αμνημονεύτων ετών. Να σου πω όμως κάτι; Διασκέδασα την κάθε ακρόασή του. Πιο πολύ από τον προκάτοχό του. Έτσι απλά. Χαμογέλασα, κατά σημεία πορώθηκα, σήκωσα και καμία γροθιά στον αέρα, πέρασα καλά. Τελικά, πόσο δύσκολο είναι να μας ψυχαγωγεί η μουσική που ακούμε; Πολύ. Και όμως οι Sabaton εδώ το πετυχαίνουν, σαν να μπήγουν ένα καυτό σπαθί μέσα σε… βουβαλίσιο βούτυρο.
Στο σημερινό μάθημα, οι Sabaton επιχειρούν έναν ιστορικό αχταρμά, που αντανακλάται σαφώς στο εξώφυλλο, με κοινό άξονα τους λίγους που περικυκλώνονται από τους πολλούς και στο τέλος η δόξα στέφει τα όπλα τους. Η σπουδή τους στο αντικείμενο είναι κατά σημεία έξυπνη και εμπνευσμένη, γλιστράει όμως μερικές φορές σε αστεία στιχάκια δημοτικού (όπως το χιλάριους “Many many years ago…” εισαγωγή – παραμυθάκι του “Sparta”). Θα μου επιτρέψεις όμως να κάνω μία παράκαμψη στο “Sparta” και να πάω από τον περιφερειακό, αφήνοντας δυο λόγια στον πάτο της σελίδας για αυτό.
Αποφεύγοντας μερικές αδιάφορες πεδιάδες, καταλήγεις τελικά στην έξυπνη εισαγωγή του “The Lost Battalion” (την απαγγελία την κάνει κάποιος αξιότιμος κύριος, τον ξέρεις). Το οποίο έχω ξανακούσει σε άλλους τουλάχιστον 2 δίσκους τους, με άλλα ονόματα, αλλά που να με πάρει, το γουστάρω. Με μικρής διάρκειας τραγούδια, εκτενέστατη χρήση χορωδιών και πλήκτρων και το εμπορικό μεν ερπυστριοφόρο δε power metal τους, οι Sabaton αναρριχώνται σε γνώριμες κορυφές, από όπου βλέπεις την ίδια θέα, όμως ο κρύος αέρας στα πνευμόνια σου σε αναζωογονεί. Από το σημείο αυτό και μετά και μέχρι τέλους, ο δίσκος αποτελείται από γνωστά μεν αλλά άκρως πορωτικά ακούσματα (με την εξαίρεση ίσως του “Hill 3234”, όπου επιχειρούν κάτι διαφορετικό αλλά δεν τους βγαίνει), καταλήγοντας στο… εντελώς ‘80s “The Last Battle” (το οποίο θα μπορούσε με μεγάλη άνεση να ομιλεί για χερσπρέι και ηλιοβασιλέματα). Τολμώ να πω ότι επιχείρησα κάτι ημικυκλικούς χορούς, πηδώντας από το ένα πόδι στο άλλο, στο “Winged Hussars”, ενώ το μυαλό μου έβοσκε σε κάτι πράσινα λιβάδια υπό τον αχό πετάλων και πανοπλιών. Κάπου εκεί ανατολικά της Βαρσοβίας. Ενώ δεν λείπουν οι στιγμές που πιτσιλάνε κοροϊδευτικά με baby oil με άρωμα καρύδα, πολλούς τρου δερματοφόρους, όπως στο «πουσεπονεικαιπουσεσφάζει» “Rorke’s Drift”. Αλλά και στο ομότιτλο.
Και πάμε στο “Sparta”… Ο Joakim μας αγαπάει. Έχει περάσει από Θερμοπύλες (τις γνωστές και ως χοτ-γκέιτς), έβγαλε τις σέλφι του με σφιγμένες γροθιές, είδε και 5-6 φορές την σχετική ταινία του Ζακ του Σνάιντερ και το αποτέλεσμα, ιδού. Έκλεψε μερικές ατάκες από το σενάριο αυτής, έκανε και αντιστροφή του α-ου σε ου-α (ξέρεις εσύ), κάπου εκεί μπήκε και η επική αίσθηση της πίεσης πίσω από τις ασπίδες των λίγων απέναντι στους πολλούς. Και νομίζω ότι το ερυθρό που πέρασε από μπροστά μου είναι η μπέρτα του Gerard, φέροντας περήφανα το σιξ πακ και το δερμάτινο μποξεράκι, φτύνοντας κάτι σύμφωνα. Και παρά την άκρα γραφικότητα, με φαντάζομαι να σκούζω και εγώ στη συναυλία τους, συνεπαρμένος από εθνική έξαρση, ως άλλος ελληναράς, πολεμιστής της καρέκλας και του καναπέος. Κοινώς, κομματάρα.
Και μιας και αγγίξαμε το νουάρ κουλτουριάρικο σινεμά, θα επιχειρήσω έναν παραλληλισμό και ένα λογικό άλμα. Τους 300, την ταινία (την ξέρεις φαντάζομαι, για να διαβάσεις τούτες τις αράδες), όποτε την παίξει το σταρ (αν πάρει άδεια) θα τη δεις. Και όσο τη βλέπεις είναι, παραδόξως, παραλόγως και αδικαιολογήτως, η καλύτερη ταινία του κόσμου. Δεν θα το παραδεχτείς. Όταν όμως τελειώσει, θα ξεχάσεις λίγο πολύ τι είδες εκτός από κάποιες σκηνές, μπορεί να γελάσεις με τον εαυτό σου, όμως μέσα σου θα σου μείνει αίσθηση ότι κατά βάθος, πέρασες καλά. Αυτό σου συμβαίνει και εδώ.
Εδώ που οι 300 του Λεονάιντας συναντούν μία μεραρχία στις Αρδέννες λίγο πριν πέσουν πάνω στα άλογα 100 σαμουράι, εδώ που η αυτιστική επανάληψη συγκεκριμένων φράσεων και μουσικών θεμάτων συναντά την αγνή πόρωση, την ανεπιτήδευτη και πρωτόγονη, βρίσκονται οι Sabaton. Και εγώ που παραπονιέμαι για την έλλειψη πρωτοτυπίας, καταλήγω να προτιμώ τα τραγούδια αυτά που μου θυμίζουν άλλα τραγούδια τους του πρόσφατου παρελθόντος, ως 50 αποχρώσεις του “Uprising” ή του “Ghost Division”. Ο σοφός λαός μας λέει (αυτή η σοφία μας έφαγε), ότι ευτυχία είναι η επανάληψη στιγμών που φέρνουν ωραίες αναμνήσεις. Και οι Sabaton, παραδίδουν με τον ίδιο τρόπο, διαφορετικό κάθε φορά μάθημα, κερδίζουν τη μάχη της διασκέδασης αλλά χάνουν τον πόλεμο της πρωτοτυπίας. Έχει άραγε νόημα να τον κερδίζεις στο τέλος; Ή αρκεί η δόξα της στιγμής; Αφήνοντας τις φιλοσοφικές αναζητήσεις κατά μέρος (τις απαντήσεις θα τις δώσουν οι χιλιάδες που θα τραγουδούν σε στάδια και σε χωράφια), γιατί δεν θέλω να λιώσει και ο πάγος στον φρέντο σου, καταλήγω ότι μισοάδειο ή μισογεμάτο το ποτήρι θα το πιώ, μέχρι τελευταίας ρανίδος και φωνάζοντας ΓΚΛΟΟΟΟΡΥΥΥΥ.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Άκης Παππάς
Comments
