Ημερομηνία δημοσίευσης: 28 Απριλίου 2017
Δε γνωρίζω στη σκηνή του black metal πόσα 'στρατόπεδα' υπάρχουν μεταξύ οπαδών που φιλονικούν ανάμεσα στο ποια φάση του black metal από τις πολλές εξελίξεις του προτιμούν. Αναμφίβολα, πάρα πολλοί. Κάποιοι προτιμούν περισσότερο την πρώιμη μορφή του ήχου, στη δεκαετία του '80 δηλαδή, με τα σχήματα της εποχής να έχουν θέσει βάσεις μεν, αλλά να απέχουν παρασάγγας από τα σταθερά δεδομένα του ήχου όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, αυτοί που προτιμούν τον ήχο όπως διαμορφώθηκε με την έκρηξη της Νορβηγικής σκηνής, άλλοι τον πιο βιομηχανικό ήχο που ακολούθησε αργότερα, άλλοι τους πιο πρόσφατους πειραματισμούς με διάφορους ήχους, κ.ο.κ..
Όσοι πάντως είναι προσκολλημένοι στη Νορβηγική σκηνή, είστε πιο κοντά στο να θεωρήσετε γνώριμο τον ήχο των Γερμανών Sarkrista, έχοντας πάντως και μια υποψία λατρείας προς την αντίστοιχη Φινλανδική σκηνή του ανάλογου ήχου (ενδεικτικά αναφέρω Sargeist, Horna και Behexen, μην το λάβετε όμως εντελώς τις μετρητοίς ή ως αντιγραφή). Ωμός, αλλά όχι ιδιαίτερα πρωτόγονος, ήχος, γεμάτος ενέργεια και αλλεπάλληλες εκρήξεις αδρεναλίνης, σατανικό concept που υμνείται (σχεδόν) σε κάθε στροφή, με τις μελωδικές στιγμές να είναι πολύ διακριτικές και να λειτουργούν υπέρ του 'ολοκαυτώματος', και όχι να προσπαθούν για την εξαφάνισή του.
Σε αυτήν την 'κοχλάζουσα' ατμόσφαιρα έχει συμβάλλει επίσης η πολύ σωστή αναλογία των αργών μερών σε σύγκριση με τα γρήγορα, καθώς όταν επικρατούν τα αργά μέρη διατηρείται ακέραια η ατμόσφαιρα του concept, και επίσης δίνουν μια προσωρινή ξεκούραση από το ασταμάτητο κοπάνημα. Ο ήχος όπως προαναφέραμε είναι ωμός μεν, ακριβώς όσο χρειάζεται όμως, με το τελικό αποτέλεσμα να μην κουράζει αφενός, και αφετέρου να αναδεικνύει όλη την ατμόσφαιρα από τις συνθέσεις και το concept.
Και επειδή μπορεί για κάποιους αυτή η περιγραφή του ήχου να έχει κουράσει και να δείχνει κορεσμένη, οι Γερμανοί έχουν τον τρόπο να στηρίξουν βάσιμα τις συνθέσεις τους, δίνοντας το 100% σε αυτό, βγάζοντας όλη την ενέργεια και την ψυχή που έχουν σε αυτό το ανοσιούργημα. Ειδικά από τη στιγμή που δύσκολα βρίσκει κάποιος ανάλογο συγκρότημα φρέσκιας κοπής που να ξέρει να επιβιώνει σε ένα τόσο κορεσμένο είδος χωρίς όχι απλά να κουράζει, αλλά να καταφέρνει και να εντυπωσιάσει με την μεγάλη ενέργεια και τη δυναμική των συνθέσεων.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
