Ημερομηνία δημοσίευσης: 21 Ιουλίου 2017
Οι Καναδοί Seer έχουν έναν πολύ παράξενο και ιδιαίτερο τρόπο να μας παρουσιάσουν τη μουσική τους, καθώς, όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ τους, ενώνουν δύο EP σε μία ενιαία full length κυκλοφορία. Πρακτικό για πολλούς, ανορθόδοξο για άλλους, σίγουρα πρωτότυπο πάντως, καθώς δε θυμάμαι κάποιο άλλο συγκρότημα να έχει κάνει κάτι ανάλογο, και μάλιστα σε δύο σερί κυκλοφορίες.
Βέβαια, από τη στιγμή που αποφάσισαν να τα τοποθετήσουν παρέα και στο ίδιο άλμπουμ, οφείλουν να κριθούν ανάλογα. Και το λέω αυτό γιατί τα δύο EP διαφέρουν πάρα πολύ μεταξύ τους, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα να χάνεται στο τέλος η συνοχή και να μπερδεύει κάπως τον ακροατή. Κάτι παρόμοιο συνέβαινε και στο ντεμπούτο, αλλά η διαφορά δεν ήταν τόσο αισθητή σε τόσο έντονο βαθμό. Στο πρώτο μέρος του δίσκου, ή στο πρώτο EP αν προτιμάτε, το συγκρότημα μας παραδίδει το μελωδικό και stoner-ίζον doom/sludge με το οποίο τους γνωρίσαμε στο πρώτο άλμπουμ τους. Στιβαρό, σκοτεινό, οργανικό, με πολλά groove-αριστά σημεία, και ταυτόχρονα έντονα μελωδικό όπως προαναφέραμε, με συνέπεια να ταιριάζουν απόλυτα οι πολλές εναλλαγές μεταξύ καθαρών και brutal φωνητικών.
Στο δεύτερο μέρος όμως, το οποίο είναι και αισθητά μικρότερο σε μέγεθος, το ύφος γίνεται καθαρά ακουστικό στη μεγαλύτερη διάρκειά του και ημιακουστικό στο τέλος, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως πρόκειται για κάτι μονότονο ή ελαφρύτερο, σε ατμοσφαιρικό βάρος πάντα. Με το ύφος να αποκτά ένα έντονο τελετουργικό χαρακτήρα, είναι λογικό πως δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι γλυκανάλατο, αλλά κάτι εξίσου βαρύ και 'σκουριασμένο' όπως το κυρίως μέρος. Απλά, το ύφος του θα λειτουργούσε καλύτερα αυτόνομο, ή τουλάχιστον, με λιγότερα ιντερλούδια, τα οποία συμβάλλουν πολύ σωστά και πετυχημένα στο concept, στο ζύγι του συνόλου όμως, αποτελούν το πιο αδύναμο σημείο του δίσκου. Κι αυτό είναι ειρωνικό, γιατί δε μιλάμε για fillers, καθώς πρόκειται για ιδιαιτέρως έντονα και εσωτερικά σημεία. Αυτή όμως είναι η λέξη κλειδί που χαλάει τη συνοχή: η εσωτερικότητα.
Όταν στο πρώτο μισό έχει προηγηθεί ένα τόσο δυνατό και εξωστρεφές μίγμα συναισθημάτων και μουσικών εναλλαγών, η μεταστροφή του ύφους σε πιο εσωστρεφή μονοπάτια, δυσκολεύει την ομαλή ροή και την άμεση και πλήρη κατανόηση από τον ακροατή, καθώς αυτό το πράγμα λειτουργεί εντελώς κατά της συνοχής. Αν αυτό το ημι-ακουστικό στυλ μαζί με τα ιντερλούδιά του και τον τελετουργικό χαρακτήρα του ήταν αυτόνομη κυκλοφορία και με μεγαλύτερη διάρκεια, θα είχε τις προοπτικές για μια συγκλονιστική εσωστρεφής κυκλοφορία. Εδώ, χωρίς να το θέλει, μπουρδουκλώνει και δυσκολεύει την ακρόαση.
Βαθμολογία: 78/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
