Ημερομηνία δημοσίευσης: 21 Ιουλίου 2017
Industrial metal στην Ελλάδα... Θα γελούσαν οι πάντες σε μία τέτοια αναφορά αρκετά ως πάρα πολλά χρόνια πριν. Διαχρονικά ο μέσος Έλληνας δεν το είχε με το συγκεκριμένο ήχο, πράγμα που αποδείχτηκε και στο πρόσφατο παράδειγμα των προσελεύσεων των Ministry στη χώρα μας. Περίμενα επίτηδες να γίνουν οι συγκεκριμένες συναυλίες για να έχω να γράψω κάτι ενδεχόμενα θετικό που θα τόνιζε τη σημασία του ντεμπούτου των Atrocity Pioneer με τίτλο ''Amusing Ourselves To Death'', αλλά φυσικά ο μέσος άμπαλος Ελληνάρας με διέψευσε πανηγυρικά. Ας σταθώ λοιπόν στο δίσκο και το συγκρότημα από μόνα τους, καθώς αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Τα παλικάρια από τη Σαλόνικα προσφέρουν στην Ελληνική σκηνή ένα δίσκο που δεν ακούγεται καθόλου Ελληνικός και αυτό μόνο ως θετικό μπορεί να εκληφθεί αν φυσικά δεν είσαι κολλημένος και αν βλέπεις τι πραγματικά συμβαίνει γύρω σου και δεν εθελοτυφλείς. Χωρίς κανένα μαλακισμένο κλισέ του Ελληνικού ήχου και με ξεκάθαρη ματιά προς την άλλη ματιά του Ατλαντικού και τους προαναφερθέντες ήρωες του Al Jourgensen, τα παιδιά δημιουργούν ένα δίσκο για τον οποίο ήδη πρέπει να αισθάνονται περήφανοι, όχι τόσο για το τελικό αποτέλεσμα το οποίο μέχρι και κουφός θα εξυμνούσε, όσο για την αισθητική που περιβάλλει αυτή την κυκλοφορία από άκρη σε άκρη.
Το συγκρότημα αποτελείται από τον Δημήτρη Ευγενίδη στα φωνητικά, τον Κωνσταντίνο Μαρή στις κιθάρες, τον Χάρη Παζαρούλα σε μπάσο και κοντραμπάσο και τον Μανώλη Τσελέπη στα πλήκτρα και λοιπά μπλιμπλίκια, ενώ ο Δημήτρης κι ο Κωνσταντίνος έχουν επιμεληθεί και τον προγραμματισμό των τυμπάνων. Το άλμπουμ ξεκινάει με το ομότιτλο κομμάτι και σε πιάνει από τα μούτρα με χαρακτηριστική ευκολία, ενώ κολλάει στον εγκέφαλο σου μία για πάντα, μεγάλη υπόθεση να γράφεις μεταδοτικό υλικό χωρίς να είναι εμπορικό τη σήμερον ημέρα. Αυτό στο οποίο εστιάζει ο ακροατής με τη μία είναι η χημεία των παιδιών μεταξύ τους, φαίνεται στο πρώτο άκουσμα πόσο δεμένοι είναι μεταξύ τους κι αυτό περνάει και στο αποτέλεσμα των συνθέσεων. Εκεί που θα πάθετε πλάκα οι περισσότεροι όμως, είναι στα φωνητικά του Δημήτρη, ειδικά όσοι τον γνωρίζετε από παλιά και τις μέρες του στους Homo Iratus ή τον έχετε τσεκάρει κάπως πιο πρόσφατα με τους θεούς Head Cleaner. Θα τονίσω ότι ο Δημήτρης είναι μέγας οπαδός του συγκεκριμένου ήχου και αν κάποιος μπορούσε να παράγει κάτι αντίστοιχο, θα ήταν σίγουρα αυτός, τον γνωρίζω σχεδόν 17 χρόνια και δεν έχω γνωρίσει άλλο άτομο με το δικό του εύρος γνώσεων πάνω στα του ήχου, ενώ σίγουρα δεν υπάρχει και 2ος Ministry οπαδός στη δική μας χώρα τουλάχιστον.
Όταν λοιπόν λόγω της γνωριμίας αυτής έχω πολύ υψηλές προσδοκίες και είμαι έτοιμος να βρω την πρώτη στραβή και να του πω ''ώπα αδερφέ, τα σκάτωσες αυτή τη φορά'', με αποστομώνει από τα πρώτα δευτερόλεπτα του δίσκου. Κυρίως με την φοβερή εκφραστικότητα των φωνητικών του που στάζουν χολή, πόνο και αγανάκτηση για τα πεπραγμένα εντός κι εκτός Ελλάδας. Φοβεροί στίχοι και ένας άνευ προηγουμένου σαρκασμός γεμίζουν το κεφάλι σου, ενώ ο συνδυασμός από βαριά riffs που δεν είναι μπροστά στην τελική μίξη και δεν κάνουν το δίσκο βαβουριάρικο με τα κορυφαία μπλιμπλίκια, δίνουν ένα φοβερό τόνο στο δίσκο, ο οποίος ενώ διαρκεί πάνω από 50', δεν κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο. Τον ακούμε λοιπόν να φωνάζει πόσο αγαπάμε και χρειαζόμαστε την υπερβολή και μας πείθει με χαρακτηριστική ευκολία, η παραγωγή έχει τα πάντα σε αρμονία και σωστές δόσεις και το κράμα από σκληροπυρηνικά ξεσπάσματα/χορευτικά μέρη σε κάνει και κάθεσαι στην καρέκλα σου και απλά απολαμβάνεις με ένα χαιρέκακο χαμόγελο επιβεβαίωσης. Μεταξύ μας δεν περίμενα και κάτι διαφορετικό, αλλά ως πρώτο δείγμα με κάνει και αναρωτιέμαι που μπορούν να φτάσουν στο μέλλον έχοντας την εμπειρία και την τεχνογνωσία μετά από αυτό το πόνημα, ας μην ξεχνάμε ότι ο 1ος δίσκος πάντα είναι ιδιαίτερα συναισθηματική διαδικασία.
Επίσης έχουν κάνει κάτι πολύ έξυπνο, καθώς πετάνε τα τρία πρώτα και μικρότερα κομμάτια στην αρχή του δίσκου, με το εξαιρετικό ''The Human Monster'' να είναι από τα βαριά χαρτιά του δίσκου, ενώ στη συνέχεια έχουμε τα δύο μεγαλύτερα και πιο φιλόδοξα κομμάτια του δίσκου. Κι αν το ''True Christian Love'' ήταν από τα πρώτα δείγματα του δίσκου και γουστάραμε κάργα, τι να πει κανείς για το κομμάτι-δήλωση ''Live Your Myth In Greece''... Ένα δριμύ ΚΑΤΗΓΟΡΩ σε ότι σαπίλα και υποκρισία υπάρχει στην πάλαι ποτέ κραταιά Ελλαδίτσα, με τρόπο τέτοιο που διαβάζοντας τους στίχους παράλληλα με την ακρόαση του, δεν ξέρεις αν θες να πωρωθείς με το κομμάτι, αν πρέπει να κάτσεις να σκεφτείς πόσο δεδομένα θεωρείς μερικά πράγματα ενώ δεν είναι, ή αν πρέπει να κλάψεις με την εν έτει 2017 κατάντια του να λέγεσαι Έλληνας και να ντρέπεσαι γι' αυτό. Όταν ένα κομμάτι σου μεταδίδει τόσα συναισθήματα ως πομπός ευρείας μετάδοσης, γνωρίζεις ότι έχεις έρθει αντιμέτωπος με κάτι μεγαλειώδες, σε βαθμό που δεν ξέρω αν μπορούν να γράψουν κάτι αντίστοιχα βιτριολικό στη συνέχεια. Η συνέχεια του δίσκου περιέχει 6 ακόμα κομμάτια που παίζουν μεταξύ τεσσάρων-πέντε λεπτών και ηχούν πιο εσωτερικά σε συναίσθημα, πέφτουν λίγο σε ταχύτητες και αφήνουν το συγκρότημα να εκφράσει την πιο βαριά και πειραματική πλευρά του.
Με τα παραπάνω δεδομένα και με γεγονός τη διαφορετικότητα του όλου εγχειρήματος, οι Atrocity Pioneer έχουν ήδη βγάλει ένα ντεμπούτο που θα μείνει στην ιστορία για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, ο κυριότερος όμως όλων είναι ότι κατάφεραν να πάρουν κάτι τόσο ξένο στα αυτιά του μέσου συνακροατή μας και να το κάνουν οικείο χωρίς να κάνουν κάτι επιτηδευμένα, αλλά αντίθετα το επεξεργάστηκαν και το δούλεψαν όσο χρειάστηκε, χωρίς βιασύνη και με απόλυτη αγάπη και σεβασμό για το είδος. Κι αν εγώ μπορεί να μην πιάνομαι γιατί ούτως ή άλλως γουστάρω αυτό τον ήχο, πιστεύω ότι και άτομα που είναι ακόμα και αρνητικά προκατειλημμένα, θα γουστάρουν ανάλογα, αρκεί φυσικά να το ακούσουν προσεκτικά έστω μία φορά ολόκληρο. Το αποτέλεσμα μπορεί να κερδίσει τους απαιτητικούς, τους δύσπιστους, ακόμα και όσους περιμένουν με το φτυάρι πίσω από την πλάτη (αθάνατος Ελληνάρας, τα ξέρει όλα πριν συμβούν). Τους αξίζουν συγχαρητήρια και για το γεγονός ότι ο δίσκος έχει βγει σε κασσέτα - πιο γλυκά old-school πεθαίνεις - ώστε να είναι και οικονομικά προσβάσιμο το υλικό τους σε χαμηλότερη του μέσου όρου τιμή, ενώ είμαι βέβαιος ότι αν το συγκρότημα δεν προερχόταν από τη χώρα μας, θα είχε ήδη γίνει πάταγος, ο οποίος όμως δεν είναι καθόλου απίθανο να τους αποδώσει όσα αξίζουν μελλοντικά. Ακούστε κάτι που φτιάχτηκε με τον τρόπο που πραγματικά ήθελαν όσοι συμμετείχαν σ' αυτό, είναι κάτι που στις μέρες μας συναντάμε όλο και σπανιότερα, ειδικά με τέτοιο αποτέλεσμα. EXCESS - WE LOVE IT, EXCESS - WE NEED IT, WE FUCKIN' NEED IT!
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
