Ημερομηνία δημοσίευσης: 7 Ιουνίου 2017
Ένας πολύ βασικός λόγος που το 2017 θα είναι μία όμορφη μουσική χρονιά είναι το γεγονός αυτό καθαυτό της κυκλοφορίας του νέου δίσκου των Skyclad ''Forward Into The Past''. Ένας δίσκος που έρχεται 8 ολόκληρα χρόνια μετά το ''In The All...Together'' και αποτελεί την τρίτη τους προσπάθεια μ'αυτή τη νεότερη μορφή του συγκροτήματος. Στο σημείο αυτό να τονίσουμε γιατί θεωρούμε σημαντική την κυκλοφορία αυτή. Οι λατρεμένοι μας Βρετανοί Ουρανοντυμένοι ήταν ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα της μεταλλικής ιστορίας που ξέραμε βρέξει/χιονίσει ότι κάθε χρόνο θα είχαμε κάτι καινούργιο από αυτούς. Μέσα στη εννιαετία 1991-2000 κυκλοφόρησαν 9 (ΕΝΝΕΑ ολογραφώς) άλμπουμ, το ένα σχεδόν καλύτερο από το άλλο, αλλά σίγουρα ξεχωριστά και με απίστευτη συνέπεια έμπνευσης και ποιότητας, σε άλλους δίσκους περισσότερο και άλλους λιγότερο. Μετά τη φυγή του εμβληματικού τραγουδιστή/στιχουργού Martin Walkyier (ή αλλιώς, του κοντού της καρδιάς μας), υπήρξε αβεβαιότητα, βρήκαν όμως το κουράγιο να συνεχίσουν και μάλιστα με μεγάλη αξιοπρέπεια και χωρίς να δώσουν τροφή για ίντριγκες. Δυστυχώς οι κυκλοφορίες αραίωσαν, έτσι τα άλμπουμ του 2002, του 2004 και του 2009 δε μπόρεσαν να τέρψουν την άσβεστη δίψα μας για νέο υλικό που τόσο συχνά είχαμε συνηθίσει να έχουμε, όσο να' ναι λοιπόν, λίγο μας πείραζε αυτή η αδράνεια και γι' αυτό ο νέος 13ος δίσκος τους έρχεται την κατάλληλη στιγμή.
Τα νέα είναι πολύ ευχάριστα για όσους αγάπησαν κάποτε με πάθος το συγκρότημα, ή έστω όσους τους έδειξαν το σεβασμό τους, είναι παροιμιώδες το γεγονός ότι σχεδόν όλοι οι κάφροι που γνώριζα κάποτε όταν ήμουν 12-13-14-15 χρονών και μεγαλώναμε μαζί, ενώ τους κέρδιζαν τα πιο ακραία μονοπάτια του ήχου μας, στους Skyclad στεκόντουσαν προσοχή, ενώ χαρακτηριστικές ήταν και ατάκες μεγαλύτερων από μας τύπου ''αυτό το συγκρότημα δεν ξεφτιλίστηκε ποτέ και δεν πρόκειται να συμβεί αυτό μέχρι να το λήξουν το ματσάκι''. Σοφά λόγια τα οποία επαληθεύτηκαν σε κάθε μία από τις 12 προηγούμενες κυκλοφορίες, και συμβαίνει και τώρα, με το δίσκο νούμερο 13 όχι μόνο να μην αποδεικνύεται γρουσούζικος, αλλά κατά την προσωπική μου άποψη (και θέλω να πιστεύω και όσων το έχετε ακούσει μέχρι τώρα), να αποτελεί ότι καλύτερο στη δεύτερη ενσάρκωση τους, ενώ αν θέλω να το πάω και μακρύτερα, είναι ο καλύτερος δίσκος τους από την εποχή που βγήκε το ''Irrational Anthems'' στις αρχές του 1996, με μόνη εξαίρεση το ''Vintage Whine'' που βγήκε το 1999 ενδιάμεσα. Και μάλιστα έχουμε την απόλυτη δικαίωση για τον Kevin Ridley, ο οποίος πραγματικά λάμπει σε αυτή την κυκλοφορία όσο ποτέ, με τα φωνητικά του να δίνουν ένα πολύ όμορφο τόνο και ιδιαίτερο χρώμα στις ανεβαστικές συνθέσεις του δίσκου στα 43' που αυτός διαρκεί, από την αρχή ως το τέλος με το ''A Storyteller's Moon'' intro και outro (γιατί ίδιος τίτλος όμως;)...
Ο δίσκος ξεκινάει με ένα φοβερό σερί από κομματάρες, με το ''State Of The Union Now'' να μπαίνει μπομπάτα με την ομοβροντία τυμπάνων του, ένα από τα βαρύτερα κομμάτια στην ιστορία τους και απρόσμενα σύγχρονο και μέσα στην εποχή από πλευράς τους. Ακολουθούμενο από το βίντεο του δίσκου ''Change Is Coming'' το οποίο θα τολμήσω να χαρακτηρίσω ήδη κλασσικό και άκρως κολλητικό, δημιουργούν ένα δίδυμο που προκαταλαμβάνει πέρα από ευχάριστα τον ακροατή και του ξυπνάνε πανέμορφες αναμνήσεις από το ένδοξο παρελθόν τους. Ασάλιωτα και με περίσσεια ειλικρίνεια, προχωράνε με τα ''Starstruck?'', ''A Heavy Price To Pay'', το υμνικό ''Words Fail Me'' και το πανέμορφο ομότιτλο κομμάτι, λίγο πριν το μικρότερο του ενός λεπτού ορχηστρικό ιντερλούδιο ''Unresolved'' δώσει τη θέση του στο τελείως '90s ''Queen Of The Moors'', όπου ακούμε το βιολί της ιέρειας του συγκροτήματος και ΨΥΧΑΡΑΣ Georgina Biddle να μας ταξιδεύει λυρικά και νοσταλγικά στην εφηβεία μας όταν τους πρωτοανακαλύπταμε και τους βάζαμε σε περίοπτη θέση στην καρδιά μας. Η κυρία του συγκροτήματος όμως δεν είναι μόνη της στο παιχνίδι, καθώς καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου, όλοι τους ακούγονται απίστευτα δεμένοι και βγαίνει μία διάχυτη ατμόσφαιρα ότι πρέπει να διασκεδάσανε απίστευτα ενώ ηχογραφούσαν τα κομμάτια αυτά, που όπως βιώσαμε πρόσφατα, λειτουργούν ζωντανά σούπερ.
Το ''Last Summer's Rain'' που μαζί με το ''Words Fail Me'' είναι τα μεγαλύτερα κομμάτια του δίσκου, λίγο πάνω από 5μιση λεπτά, χτίζεται σιγά-σιγά με ένα όμορφο εισαγωγικό μουσικό μέρος και με την παιχνιδιάρικη διάθεση του και την ευέλικτη φωνητική μελωδία του Ridley να κερδίζει την προσοχή σας. Κοντά σε απόδοση όλη η ομάδα, με τους δύο ''παλιούς'' Steve Ramsey στις κιθάρες και Graeme English στο μπάσο (μικρός χαμογελαστός θεοθεούλης) να κρατάνε τα μπόσικα και να οδηγούν το πλοίο σε ασφαλή νερά, με τον Arron Walton στα τύμπανα να χτυπάει με ακρίβεια πάντα και με περίσσεια δύναμη και ρυθμό όπου κρίνει ότι χρειάζεται, ενώ η πραγματικά μεγάλη μεταγραφή-επιστροφή είναι του άσωτου υιού Dave Pugh, που επιστρέφει σε δίσκο τους μετά το 1995 και το ''The Silent Whales Of Lunar Sea''. Με την προσθήκη ενός ανθρώπου που ήξερε τι εστί Skyclad, ο ήχος γίνεται συμπαγέστερος και βαρύτερος και χωρίς να χρειαστεί χρόνο προσαρμογής, δίνει φοβερή βοήθεια στην ταυτότητα που έχει σχηματιστεί σ' αυτό το δίσκο. Το ''The Measure'' που ακολουθεί θα γίνει από τα αγαπημένα σας κομμάτια, μικρό, λιτό κι απέριττο, κεφάτο και άκρως μεταλλικό, με τη δίκαση του Walton και τα τρελά ριφφοσολίδια του να οδηγεί το πλοίο στο να αγκυροβολήσει στο λιμάνι της καρδιάς μας με το ''Borderline'', ένα πολύ όμορφο κομμάτι για να κλείσει το κύριο μέρος του δίσκου πλην του σχετικού outro που ανέφερα πιο πριν.
Oι Skyclad του 2017 μπορεί να έχουν την κύρια και αξιοπρόσεκτη διαφορά ότι έχουν μεγαλώσει κατά 17 ολόκληρα χρόνια ο καθένας τους από τη στιγμή που έπαψαν να λειτουργούν με ραγδαίους ρυθμούς, από την άλλη όμως έχουν μείνει όλοι τους με την ενέργεια που είχαν τότε στα 30 τους, για να μην τονίσω ότι ακούγονται αρκετά μικρότεροι με τον τρόπο που παίζουν. Το στοίχημα που βάλανε με το δίσκο αυτό κερδήθηκε από την πρώτη του ακρόαση, θεωρώ πολύ δύσκολο να μην αρέσει αυτό το αποτέλεσμα σε άνθρωπο που θα το ακούσει προσεκτικά, ειδικά για όσους τους αγαπάτε άρρωστα. Η τιμιότητα τους με ξεπερνάει, η ποιότητα τους με κάνει να συνεχίζω να έχω ελπίδες ότι η μουσική μας θα πάει μπροστά και το σεξτέτο των Βρετανών δίνει το παράδειγμα σε όλους για το πως πρέπει να αντιμετωπίζεται η μουσική που βγαίνει σε μία δημιουργία, με απόλυτη αγάπη και ειλικρίνεια. Μπορεί δυστυχώς να είναι πλέον αγαπητοί στο βαθμό που πρέπει μόνο στην φτωχή πλην τίμια Ελλαδίτσα της κρίσης και της λαμογιάς, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την αξία τους να λάμπει σε κάθε γωνιά του κόσμου που υπάρχει πολιτισμός. Δίσκος που και τζιτζίκια να τον ακούσουν, θα παρατήσουν την τεμπελιά τους και θα πάνε να βοηθήσουν τα μυρμήγκια που μαζεύουν τροφή το καλοκαίρι για να βγάλουν το χειμώνα, και που υπό τους ήχους τους θα στήσουν ένα τεράστιο πάρτυ που θα μείνει στην ιστορία. Συγκινητικά άξιοι για 13η φορά. Δεν έτυχε, απλά (ξανα)πέτυχε!
Bαθμολογία: 83/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
