Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Ακόμα ένα τελετουργικό άλμπουμ από ένα συγκρότημα που παίζει πάντα σε υψηλό επίπεδο, αλλά με τους δικούς του όρους.
Στη βόρεια άκρη του Ατλαντικού, μακριά από την Ευρώπη και οτιδήποτε τη θυμίζει, βρίσκεται ένα ψυχρό αλλά πανέμορφο μέρος, το οποίο αποτελεί κόσμημα του πλανήτη μας. Ο λόγος για την παγωμένη Ισλανδία, μία χώρα 400 χιλιάδων κατοίκων και εκατομμυρίων χρωμάτων, ένας ονειρικός προορισμός.
Σαν γνήσιοι Σκανδιναβοί, οι Ισλανδοί είναι πολύ κοντά σε πολλά πράγματα με τους Νορβηγούς και τους Σουηδούς, συμπεριλαμβανόμενης και της μουσικής. Με έντονη έμφαση στην ατμοσφαιρική πλευρά του σκληρού ήχου, η Ισλανδία μας έχει προσφέρει αρκετές μπάντες black, folk/black και folk/death metal. Το συγκρότημα ωστόσο που αποτελεί τη βιτρίνα της Ισλανδικής metal στον υπόλοιπο κόσμο είναι οι Sólstafir, οι οποίοι εδώ και 30 περίπου χρόνια θέτουν νέες προκλήσεις στους εαυτούς τους και διαρκώς ανταπεξέρχονται στις απαιτήσεις.
Με τον φετινό τους, όγδοο κατά σειρά, studio δίσκο, οι Sólstafir βρίσκονται ξανά σε ένα νέο μουσικό σταυροδρόμι, το οποίο δεν έχουμε ιδέα που θα τους οδηγήσει στη συνέχεια. Το “Hin Helga Kvöl” (ελληνιστί “Το Ιερό Μαρτύριο”) συνεχίζει να επεκτείνει τους μουσικούς ορίζοντες της τετράδας από το Ρέικιαβικ, ανατρέχοντας όμως ταυτόχρονα στους προηγούμενους σταθμούς της δισκογραφίας τους.
Ατμοσφαιρικές στιγμές όπως τα “Hun Andar” και “Salumessa” μοιάζουν σαν να βγήκαν απευθείας από την εποχή του “Ótta”, ενώ το ομότιτλο κομμάτι και το δυναμικό “Nu Mun Ljosi Deyja” κλείνουν το μάτι στα “Masterpiece Of Bitterness” και “Köld”. Οι πιο «rock and roll» στιγμές του δίσκου, “Vor As” και “Blakkrakki” θυμίζουν το “Berdreyminn”, ενώ τα συναισθηματικά “Freygátan” και “Kuml” καλωσορίζουν το προ τετραετίας “Endless Twilight of Codepent Love”.
Οι κιθάρες των Aðalbjörn Tryggvason και Sæþór Maríus Sæþórsson είναι για άλλη μια φορά συγκλονιστικές, ενώ τα τύμπανα του Hallgrímur Jón Hallgrímsson και το μπάσο του Svavar Austmann είναι πάντα αξιόπιστα. Τα δε φωνητικά του Tryggvason -που επιστρέφουν ξανά εξ’ ολοκλήρου στην τραχιά και απόκοσμη Ισλανδική γλώσσα-, καθώς και η χρήση επιπλέον οργάνων όπως το πιάνο και το σαξόφωνο μας δίνουν αυτόν τον αέρα του άγνωστου και ασυνήθιστου που μας έχουν συνηθίσει οι Sólstafir.
Εν κατακλείδι, κάθε νέος δίσκος των Sólstafir είναι μια νέα, αυτοτελής εμπειρία που πρέπει να βιωθεί τελετουργικά και με τον σεβασμό που αξίζει σε ένα πολυεπίπεδο υλικό όπως αυτό που μας προφέρουν οι Ισλανδοί. Παραμένοντας ίδιοι και απαράλλακτοι ως προς την προσέγγισή τους σε κάθε νέα κυκλοφορία, η τετράδα από το Ρέικιαβικ σέβεται την κληρονομιά της, παραδίδοντας ακόμα ένα άλμπουμ που θα ενθουσιάσει όλους όσους θα επενδύσουν σε αυτό.
Βαθμολογία: 78/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
Comments
