“An unconscious continuing suffering”
Δεύτερο άλμπουμ για τους Αμερικάνους Sons of Providence, ένα συγκρότημα που είναι δύσκολο να περιγράψεις σε κάποιον το στυλ τους, ενώ ακόμα πιο δύσκολο είναι να καταλάβεις τι παίζουν κατά την ακρόαση, κι αυτό διότι κάθε τραγούδι έχει διαφορετικά στοιχεία από το προηγούμενο, σε σημείο να νομίζει ο ακροατής ότι πρόκειται για διαφορετικά συγκροτήματα ακόμα και μεταξύ των τραγουδιών.
Πριν ξεκινήσουμε την ανάλυση ανα τραγούδι, να σταθούμε σε ένα κοινό σημείο ολόκληρου του δίσκου. Τα φωνητικά είναι ξεκάθαρα επηρεασμένα από Nick Cave. Όχι μόνο στη χροιά και στο τρόπο δημιουργίας των φωνητικών γραμμών, αλλά και στο τρόπο που προσπαθεί να αποδώσει τον πόνο και την απόγνωση στο κάθε τραγούδι, που είναι επίσης ένα κοινό σημείο σε όλο το δίσκο.
Το εναρκτήριο "The Perfect Lie" λοιπόν, ξεκινάει με ένα up-beat χορευτικό ρυθμό στο μπάσο, τα ντραμς που μπαίνουν λίγο αργότερα ακολουθούν ένα jazz ρυθμό, το ξέσπασμα που ακολουθεί όμως είναι ιδιαιτέρως δυνατό. Ακολουθεί το "Screaming", ένα instrumental κομμάτι που φλερτάρει απροκάλυπτα με το post-rock. Τρίτο στη σειρά το "The Complex", το οποίο δεν είναι καθόλου περίπλοκο, παρά το τίτλο του, καθώς ακολουθεί ξεκάθαρα ένα συνδυασμό Tool και Deftones, σε πιο βαρύ επίπεδο όμως. Έπεται το "Wish", ένα οχτάλεπτο κομμάτι βασισμένο στο μεγαλύτερο μέρος του αποκλειστικά στο πιάνο, με κάποια ambient στοιχεία μαζί με drums να κλείνουν το κομμάτι. Το "Inevitable" που είναι πέμπτο στη σειρά είναι ένα mid-tempo industrial κομμάτι με επιρροές από τον Marilyn Manson και τους Nine Inch Nails. Και για το κλείσιμο έχουμε το "Conscious", μια μπαλάντα που εξελίσεται με την προσθήκη χορευτικών industrial ηλεκτρονικών beat και μελωδιών από τις κιθάρες που εδώ είναι πιο 'καθαρές'.
Αν ζαλιστίκατε ή μπερδευτήκατε από την track by track ανάλυση, η ακρόαση του δίσκου θα σας μπερδέψει χειρότερα. Το μόνο κοινό στοιχείο μεταξύ των τραγουδιών είναι η σκοτεινή προδιάθεση του δίσκου, γιατί κατά τα άλλα έχουμε στοιχεία από metal, industrial, gothic και post-rock ανακατεμένα με μοναδικό, αλλά εξαντλητικά μπερδεμένο τρόπο. Αν το αποτέλεσμα ήταν πιο συμπαγές, θα μιλούσαμε για έναν εξαιρετικό δίσκο, αλλά αυτή τη στιγμή μιλάμε για ένα αποτέλεσμα που είναι ικανό να εξαντλήσει τον οποιοδήποτε ακροατή, απρόσιτο λόγω των συνεχών αλλαγών ανά κομμάτι, με στιγμές μαγικές ανά σημεία, αλλά είναι ένας δίσκος που δεν ξέρει ούτε ο ίδιος σε ποιον θέλει να απευθυνθεί. Αν και είμαι ενάντια σε αυτό, αυτός ο δίσκος ακούγεται πιο εύκολα ξεχωριστά, απομονώνοντας κομμάτια, από τη στιγμή που κάθε κομμάτι απευθύνεται σε διαφορετικό ακροατή, παρά σαν ενιαίος δίσκος. Και αυτό του κόβει πολλούς πόντους, παρά τις δυνατότητες που έχουν.
Βαθμολογία: 58/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
