Συντάκτης: Τρύφων Σεραφειμίδης
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια δισκάρα, τίγκα στις μπασογραμμές. Όταν αναφερόμαστε πολλές φορές σε doom καταστάσεις, κάποιον τέτοιο δίσκο έχουμε στο νου μας. Από Electric Wizard έως τους Πατέρες. Groove-άτες καταστάσεις, με πολύ jam-άρισμα... Ατμόσφαιρες στρατοσφαιρικές, ανοιχτές στο διαστημικό θόλο, στο άπειρο.
Οι Spelljammer, προερχόμενοι από τη μεταλλομάνα Σουηδία, παίζουν, ξεσπαθώνουν με ένα ωραιότατο άλμπουμ, που γουστάρεις να ακούς ξανά και ξανά. Δε σταματάνε να παίζουν ένα ζαλιστικό doom που, αν και δεν ανακαλύπτει την Αμερική, ωστόσο είναι άρτια εκτελεσμένο. Πετυχαίνει το στόχο του, σε κάνει να έχεις στο repeat το δίσκο, για πολλές μέρες.
Η αρχή γίνεται με το “Bellwether”, όπου οι κλασικές σειρήνες του πολέμου, ενώνουν την προίκα με το παρόν. Βαθιές μπασογραμμές, σχεδόν παρανοϊκές σκεπάζουν όλο το χώρο γύρω σου. Ομίχλη από βαριές συχνότητες τρομάζουν με το βάρος τους, και στήνουν ένα απόλυτο σκηνικό doom. Τα ελιτίστικα φωνητικά, σχεδόν απόκοσμα, δίνουν έναν έντονο τόνο αγωνίας και αβύσσου. Με τη minimal χρήση των drums, που ωστόσο είναι ακριβέστατα στον τόνο και την ατμόσφαιρα, έχουμε ένα σύνολο καλοπαιγμένου αργόσυρτου space doom. Το όλο σύνολο του τραγουδιού, στέκει και σαν επίλογος του τί πρόκειται να ακολουθήσει.
Στο “Among The Holy”, απόκοσμες συγχορδίες αλλά και φωνητικές παρεμβάσεις, σαν σε αίθουσα αναμονής για αστρικά ταξίδια, μας δίνουν ένα σύνολο απόκοσμο. Οι ρυθμοί στο συγκεκριμένο κομμάτι ανεβαίνουν αισθητά χωρίς όμως να χάνουν καθόλου την ουσία των ατμοσφαιρικών τοπίων, που χτίζει η μπάντα. Εδώ το ρόλο μαέστρου παίζει το rhythm session. Απόλυτο, ακριβέστατο στήνει σκηνικό ζάλης. Και εκεί ξαφνικά παίρνει η κιθάρα τα ινία και χαράζει στον έναστρο ουρανό, riffάρες. Ένα αέναο feedbacking σε ακολουθεί και εσύ αφήνεσαι...
Στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, “Abyssal Trip”, η δραματική εισαγωγή από ταινία δίνει μια απίστευτη αίσθηση φόβου και αγωνίας, τελείως ευθυγραμμισμένο με τα τεράστια riff που ακολουθούν. Εδώ, οι επιρροές των Sleep είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Στο παρασκήνιο, τα φωνητικά υπογραμμίζουν την απόκοσμη αίσθηση και έτσι το κομμάτι χτίζεται από τις αργόσυρτες ρυθμικές νότες, τα ''ανώμαλα'' solos, δημιουργώντας εν τέλει, ένα έργο υψηλής doom αισθητικής. Όσο αναπτύσσεται το κομμάτι, οι εντάσεις αυξάνονται, δημιουργούνται παραισθήσεις. Μέσα στο ορυμαγδό, πλέον, τέτοιων τραγουδιών, είναι από τα λίγα που κρατάει κολλημένο εκεί, στο ηχείο. Όταν δε, οι ρυθμοί ξαναγίνονται ράθυμοι, η ζαλάδα πλέον είναι γεγονός. Επικό κομμάτι με λίγα λόγια.
Στο “Peregrine”, η εισαγωγή είναι λυρική. Με ακουστικές κιθάρες χτίζεται ένα ατμοσφαιρικό πλαίσιο, όπου η μουσικότητα και η άγρια γαλήνη, σε βγάζει τελείως από την ομίχλη που έχει προηγουμένως χτίσει η μπάντα. Στέκει απίστευτα μεταξύ των δύο πιο δυνατών, doom κομματιών, πριν και μετά. Συγκλονιστική σύνθεση, που λειτουργεί ως πρόλογος αυτού που ακολουθεί.
Στο “Silent Rift”, τα riff μπαίνουν ''με χίλια''. Παίρνοντας την σκυτάλη, από το προηγούμενο κομμάτι, η μπάντα doom-άρει χωρίς σταματημό. Η stoner αισθητική είναι πανταχού παρούσα και δημιουργείται ένα σύνολο άρτιο. Πορωτική σύνθεση, με ρυθμούς εκεί που πρέπει, με απίστευτα φωνητικά. Σε κάνει να δονείσαι ολόκληρος, να περιμένεις τη στιγμή που θα ακούσεις το κομμάτι δυνατά, σε κάποιο μπαράκι, τέρμα στα ηχεία. Απόκοσμες αισθήσεις και ατμόσφαιρες συνεχίζουν το έργο τους, χωρίς να χάνουν ίχνος ενέργειας και έντασης. Το καλύτερο κομμάτι, το κράτησαν για το κλείσιμο. Εκπληκτικός δίσκος με απίστευτες δόσεις stoner και doom αισθητικής. Μεγαλειώδες.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Τρύφων Σεραφειμίδης
Comments
