Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Πάνε περίπου τρία χρόνια από το μεγαλύτερο σχίσμα μεταξύ συγκροτήματος και οπαδών που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια και μιλάω φυσικά για εκείνο το ομότιτλο των Suicide Silence, το οποίο ο κόσμος μίσησε πριν καν κυκλοφορήσει. Η θυσία του ήχου του συγκροτήματος σε εκείνον το δίσκο, έκανε μία μερίδα εξοργισμένων οπαδών μέχρι και να μαζέψουν υπογραφές για να μην κυκλοφορήσει. Όχι ότι τέτοιες μαζικές κινήσεις στο ίντερνετ έχουν κάποιο αντίκρισμα, αλλά έγινε ακόμα πιο εμφανής ο βαθμός κατά τον οποίο σιχάθηκε ο κόσμος τα πρώτα κομμάτια που κυκλοφόρησαν τότε.
Ο δίσκος έπειτα θάφτηκε και από τους κριτικούς, με τη μπάντα κάποια στιγμή να ανακοινώνει πως βγαίνει σε περιοδεία και θα παίξει ολόκληρο το “The Cleansing” του 2007 για να τιμήσει τη δέκατη επέτειό του. Εννοείται πως αυτή η κίνηση ερμηνεύτηκε ως δόλωμα για κόσμο στις συναυλίες τους, καθώς οι κακές γλώσσες τους ήθελαν να παίζουν σε μηδαμινό κοινό μέχρι τότε, πράγμα που ποτέ φυσικά δεν επικυρώθηκε ή διαψεύστηκε. Επομένως, μετά από όλο αυτό το σήριαλ πώς αντιδρά κανείς στην ανακοίνωση του επόμενου δίσκου αυτού του συγκροτήματος; Έχουν “καεί”; Τους ακούει κανείς ακόμα;
Τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις δε μπορώ να τις δώσω με σιγουριά. Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι ότι το “Become Τhe Hunter”, προς καμία έκπληξή μου, είναι το άκρως αντίθετο του “Suicide Silence”. Αν κάτι ήταν αναμενόμενο, αυτό θα ήταν σαφώς μία στάση της μπάντας η οποία θα δείχνει ότι “έμαθε το μάθημά της”. Έγινε φανερό με το ατόπημα του 2017, ότι οι Suicide Silence ήθελαν να αλλάξουν πλεύση και να δοκιμάσουν καινούρια θεματική. Αλίμονο, κανείς δε θα περίμενε να είναι οι ίδιοι μετά το θάνατο του Mitch. Σε αντίθεση όμως με συγκροτήματα, όπως για παράδειγμα οι Parkway Drive που έκαναν σταδιακά τη μετάβασή τους αυτή, οι Suicide Silence ουσιαστικά έκαναν στροφή 180 μοιρών, η οποία τους γύρισε μπούμερανγκ, τόσο γιατί πολύς κόσμος τους γύρισε την πλάτη, όσο και γιατί ούτε οι ίδιοι πέτυχαν να εκφέρουν ένα συνεκτικό αποτέλεσμα. Συμπέρασμα: διπλό δυστύχημα.
Στο “Become The Hunter”, οι Suicide Silence γυρίζουν στις ρίζες τους, αλλά ως μία κίνηση fan service στους ακροατές τους. Το deathcore είναι εκεί και θυμίζει τη μπάντα από το 2011 και μετά. Το έτος βέβαια είναι 2020 και το πού βρίσκεται το είδος αυτό είναι άλλη κουβέντα. Παρ’ όλ’ αυτά, όσο και να ήθελα να τους συγχωρήσω και να με κερδίσουν για δεύτερη φορά, κάπου το χάνουν και σε αυτόν το δίσκο και δε φταίω εγώ, που δε με ευχαριστεί τίποτα. Η τσαπατσουλιά συνεχίζει να υπάρχει, όπως επίσης και η έλλειψη συνοχής και πρωτοτυπίας. Τα riffs έχουν και πάλι θυσιαστεί στο βωμό της ακρότητας, στοχεύοντας σε εκείνο το σενάριο όπου τα σημερινά παιδούδια θα γοητευτούν όπως γοητευτήκαμε εμείς δέκα χρόνια πριν, όταν ήμασταν και εμείς παιδούδια και νομίζαμε ότι ανακαλύψαμε πώς ακούγεται η κόλαση.
Υπάρχουν και καλές στιγμές, οι οποίες βασίζονται κυρίως στον παράγοντα της νοσταλγίας και της εμπιστοσύνης κάποιων στο όνομά τους, αλλά μέχρι εκεί. Κάποια κομμάτια ακούγονται πραγματικά ευχάριστα, χωρίς απαραίτητα βέβαια να μένουν στη μνήμη, όπως επίσης η σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι εξίσου ελκυστική και ίσως το μοναδικό συνεκτικό στοιχείο σε όλον το δίσκο. Με βάση αυτά, θα αφιερώσω χρόνο ακρόασης στον επόμενο δίσκο του συγκροτήματος, αλλά το “Become The Hunter” θα με χάσει σε λίγο καιρό, όπως μας έχασε και μας προσπέρασε μερικούς το “You Can’t Stop Me”.
Βαθμολογία: 58/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
