Ημερομηνία δημοσίευσης: 23 Νοεμβρίου 2017
Σταθερή αξία στο Νορβηγικό black metal, οι Taake τηρούν τον παραδοσιακό 90's black metal ήχο αναλλοίωτο, σταθερό, ταυτόχρονα όμως ακουγόμενοι φρέσκοι, ποιοτικοί και καθόλου βαρετοί. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις συγκροτημάτων που κάνουν το συγκεκριμένο ήχο να μην ακούγεται παρωχημένος και βαρετός, αν αναλογιστούμε πόσα εκατομμύρια αντιγραφές του ήχου μας έχουν σπάσει τα ούμπαλα από εκείνη την εποχή. Είναι πολύ σημαντικό πράγμα να μπορείς να διατηρείς έναν τόσο προσωπικό ήχο σε ένα είδος πολυπλυθησμικό και κορεσμένο.
Έτσι λοιπόν, στο έβδομο άλμπουμ του συγκροτήματος, ο Hoest για ακόμα μια φορά αναλαμβάνει όλα τα όργανα, συνεχίζει να προσπαθεί να μην αντιγράφει πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του και ύστερα τις τυπικές φόρμες του ήχου, προσπαθώντας να δώσει μια ποικιλία στο άκουσμα, μέσω αλλαγών στο tempo, μέσω ποικιλίας των μελωδιών, οι οποίες όμως σε καμία περίπτωση δεν λειτουργούν καθαρτικά αλλά προσπαθούν να ενισχύσουν την χαρακτηριστική παγωμένη ατμόσφαιρα και τον αρνητισμό, τα δύο κύρια χαρακτηριστικά στοιχεία του Νορβηγικού ήχου, ενώ η παραγωγή παραμένει καθαρή αλλά ταυτόχρονα τυπική και χαρακτηριστική του είδους.
Γενικότερα, όσο κι αν έχετε κουραστεί κι εσείς οι ίδιοι από τις εκατομμύρια διαφορετικές απόπειρες στο συγκεκριμένο είδος, η φρέσκια και ανανεωτική προσέγγιση των Taake ανέκαθεν ικανοποιούσε τον κάθε πικραμένο, πόσο μάλλον τώρα, που η συγκεκριμένη δουλειά βρίθει έντονης ποικιλίας (όχι ότι οι προηγούμενες δε διαθέτουν ποικιλία, αλλά εδώ το ποσοστό μεγαλώνει δραματικά), με τα rock'n'roll περάσματα σε ορισμένα σημεία να δένουν αναπάντεχα καλά με τον ξηρό και ωμό ήχο. Σε συνδυασμό με την μεγάλη ποικιλία σε ιδέες και, κατ' επέκταση στις πολλές εναλλαγές σε tempo, riffs και ταχύτητες, έχουμε έναν δίσκο που διεγείρει το μυαλό του ακροατή μέσω της εξερευνητικής διάθεσής του, χωρίς ταυτόχρονα να προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι περίπλοκο και να κουράζει.
Δουλειές σαν κι αυτές συνεχίζουν να αποδεικνύουν πως το παραδοσιακό Νορβηγικό black metal μπορεί να ακούγεται μια χαρά φρέσκο εν έτει 2017 και να έχει ακόμα λόγο ύπαρξης, αρκεί να εκτελείται σωστά, να διαθέτει δική του προσωπικότητα και να μην παπαγαλίζει τους ήρωες του, κάτι που οδήγησε στον απόλυτο κορεσμό και στο μπούχτισμα των ακροατών. Και επειδή είμαι σίγουρος ότι υπάρχει πάρα πολύς κόσμος εκεί έξω που έχει μπουχτίσει ακριβώς από αυτό το πράγμα, μια ακρόαση μπορεί να σας πείσει να ξαναβρείτε τη χαμένη πίστη σας στο είδος.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
