Ημερομηνία δημοσίευσης: 28 Μαΐου 2017
Ταξιδάκι στην γειτονική Ιταλία για σήμερα και το μενού περιλαμβάνει doom καταστάσεις. Οι Tethra μας παρουσιάζουν το δεύτερο πόνημά τους, μετά από 4 χρόνια. Αν ανήκετε κι εσείς στην κατηγορία, ποιοί είναι πάλι αυτοί, καθίστε αναπαυτικά και διαβάστε. Δεν αποκλείεται να βρείτε την επόμενη αγαπημένη σας μπάντα.
Έχω συνηθίσει τα τελευταία χρόνια από την Ιταλία να βρίσκω μπάντες που κυμαίνονται πάνω από τον μέσο όρο σε ποιότητα. Στο δε doom, από την παρουσία των Death SS και μόνο, περιμένω κάθε φορά να ακούω κάτι το συγκλονιστικό. Οι Tethra από την άλλη, ελάχιστη σχέση έχουν με αυτή την περίοδο. Αν έπρεπε με το ζόρι να τους βάλω κάπου, θα ψήφιζα Σκανδιναβία στα τέλη των 90s. Ο δε τρόπος που αλλάζουν από μπρούταλ σε καθαρά, θυμίζει πλήρως τους Saturnus, χωρίς το πιάνο ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις θα μπορούσαν να είναι και κάποια b sides των My Dying Bribe.
Πολύ ωραία δεν σας ακούγονται όλα αυτά; Τι θα πει κάποιο λάκκο έχει η φάβα; Έχετε φάει φάβα με λακκούβες; Ντάξει, οι κιθάρες είναι σκέτη τρέλα. Στακάτες, καθαρές και κουρδισμένες. Τα τύμπανα επιβλητικά για το είδος, λογικό με τον Giudici πίσω από το κιτ και το μπάσο, εεε το μπάσο δεν ξέρω αν το παίζει κανείς ή όχι. Πάμε στο ζουμί της υπόθεσης που αποτελεί και κομβικό σημείο για το αν θα κολλήσει κάποιος με τον δίσκο. Τα μπρούταλ φωνητικά τα σπάνε, σε σημείο που άνετα τα έβαζες και σε death σχήμα. Εκεί που κάτι μέσα μου ψόφησε από την πρώτη ακρόαση ήταν με τα καθαρά φωνητικά. Πολύ ωραία στημένα στα περισσότερα κομμάτια, αλλά κάπως υποτονικά. Ο ίδιος ο Tethra φαίνεται να προσπαθεί πολύ να πιάσει τις χαμηλές νότες που θέλει, ενώ στο θέμα της τονικότητας, δεν υπάρχει η παραμικρή διακύμανση. Αυτό πράγμα κουράζει από πολύ νωρίς και δημιουργεί απορίες, πως και γίνεται τόσο εκτεταμένη χρήση των.
Για να το συνοψίσουμε κάπως, οι συνθέσεις είναι εξαιρετικές. Δημιουργούν επ’ ακριβώς το θανατερό κλίμα που περιγράφουν οι τίτλοι των τραγουδιών τους και αυτό τους τιμά. Τώρα θα περίμενε κανείς να του πω πιο τραγούδι ξεχώρισα. Θα του πω κανένα, γιατί λόγω των φωνητικών όλα μοιάζουν ίδια και παρότι κάποια τα άκουσα περισσότερες φορές, στο τέλος τα βαρέθηκε η ψυχή μου. Δεν είναι ότι δεν παρουσιάζουν το doom με μία νέα προοπτική, είναι το τελικό άψυχο αποτέλεσμα. Κάποιος βαμμένος με το είδος ίσως το λατρέψει, και ίσως τελικά να απευθύνεται μόνο σε αυτούς.
Βαθμολογία: 60/100
Για το RockOverdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
