Συντάκτης: Νίκος Χήναρης
Καλά-καλά Ιούνιος δεν έχει μπει, αλλά δε λένε να με βγάλουν από τη θάλασσα, αφού μετά τους Oceanlord αναλαμβάνω δισκοκριτική για τους The Ocean.
Από το υπόγειο ενός εργοστασίου αλουμινίου, στις σκηνές όλου του κόσμου και στην αγκαλιά του κόσμου (leap of faith αφού).
Οι Γερμανοί progsters μαγεύουν το κοινό τους με τον αιθέριο ήχο που συνδυάζουν με ξεσπάσματα και δυνατά live show.
Θα καταφέρουν οι The Ocean να συνεχίσουν το success story με το "Holocene".
Synth και απαλά arpeggios μας εισάγουν στο δίσκο. Δεν αργεί να ακουστεί ολόκληρο το σχήμα και ο ήχος όπως περίμενα είναι κρύσταλλο. Είμαι έτοιμος να σχολιάσω πως τα ντραμς μου φαίνονται δυνατά σε σχέση με το υπόλοιπο σύνολο αλλά αυτό ισορροπείται στο τελευταίο μέρος του κομματιού που το layering στις κιθάρες είναι εξαιρετικό.
Πολύ ωραία σύνθεση στο "Boreal", που ζωγραφίζει όλα τα δυνατά στοιχεία της μπάντας. Ρυθμικά synth, χορωδιακές φωνές, κιθάρες που θυμίζουν post, ξεσπάσματα και δυναμικές. Τρομερό πως όλα αυτά χωράνε σε λιγότερο από 4 λεπτά.
Το "Sea Of Reeds" ακολουθεί μια πιο μινιμαλιστική προσέγγιση στα όργανα, κάνοντάς το να μοιάζει άδειο σε σημεία. Όμορφοι στίχοι κι ένα πολύ ωραίο outro μας επιβραβεύουν που πλεύσαμε σε αυτά τα νερά.
Δεν ξεμπερκάρουμε όμως και πάμε στην πρώτη μεγάλη σύνθεση του δίσκου, "Atlantic". Χτίσιμο στο χτίσιμο φτάνουμε επιτέλους στην εξιλέωση με heavy-progressive ξέσπασμα και ανακάτεμα καθαρών φωνητικών με scream. Απόλαυση η μυσταγωγία που δημιουργείται από το riff της κιθάρας και του μπάσου στο 2:30.
Μια σχεδόν ηλεκτρονική σύνθεση με drum machine και vocoder με ξεγελά πως η μπάντα θέλει να ρίξει τους τόνους αλλά γυρνάει σε υπέρτατο banger. Σίγουρα δεν το είδα να έρχεται και με χαμόγελο καταλαβαίνω πως δεν μπορώ να τους προβλέψω.
Επιβεβαιώνεται αυτό στο "Unconformities", με την Karin Park να αναλαμβάνει τα φωνητικά και να δένει άψογα με την μπάντα. Ο Rossetti φυλάει δυνάμεις για το τέλος, στην πιο extreme στιγμή του δίσκου.
"Parabiosis" ίσως πιο αδύναμη στιγμή του άλμπουμ, αφού παρά τις αλλαγές στις δυναμικές αδυνατεί να ξεχωρίσει κάποια μελωδία ή ιδέα.
Κρατούσαν όμως δυνατό χαρτί για το τέλος και μας πετάνε στον πάτο της θάλασσας με το "Subatlantic". Ένα πιο ξεκάθαρα heavy κομμάτι, πάντα όμως με τις δυναμικές του, τα αιθέρια φωνητικά και τα επίπεδα στον ήχο. Λίγο έλειψε να ξεσηκώσουν το Kraken με το παρανοϊκό σόλο της κιθάρας.
Οι Γερμανοί ανακατεύουν χαλαρές και heavy δομές με περίσσεια άνεση. Όσοι φοβούνται ότι κλείνουν το μάτι σε πιο εναλλακτικό κοινό με τις pop στιγμές, μπορούν να καθησυχαστούν, καθώς το "Holocene" παραμένει ένας σκληρός δίσκος και σαν δίσκος πρέπει να ακουστεί.
Οι δομές των κομματιών θα σας κρατήσουν το ενδιαφέρον για όλη την διάρκεια κι ας επαναλαμβάνεται λίγο το απαλό-heavy μοτίβο.
Τα μικρότερα κομμάτια φαίνεται να λειτουργούν καλύτερα αφού τα μεγαλύτερα μοιάζουν άδεια ανά σημεία, πάντα όμως καταφέρνοντας να σε επιβραβεύσουν που δεν πάτησες “next”.
Βουτήξτε λοιπόν σαν δεύτερος Rossetti στον ωκεανό του "Holocene". Λίγες μελωδίες θα σας χαραχτούν στο μυαλό αλλά ο σβέρκος θα προλάβει να ξεπιαστεί από το headbang.
Βαθμολογία 78/100
Για το Rock Overdose,
Νίκος Χήναρης
Comments
