Ημερομηνία δημοσίευσης: 12 Νοεμβρίου
Όσοι γνωρίζουν τους Αμερικάνους Theocracy γνωρίζουν ήδη τι έχουν να αντιμετωπίσουν και τι να περιμένουν σε αυτό το νέο πόνημα. Όσοι δε γνωρίζουν, να αναφέρουμε πως έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα που αντιπροσωπεύει το power/progressive με κύρια βάση τους Kamelot της μέσης περιόδου (δηλαδή από "Karma" έως και "The Black Halo"), Queensryche, ύστερους Savatage, ολίγη από Avantasia και σημεία από Stratovarius, με την ηχητική βάση πάντως να κλίνει έντονα προς το power σημείο, ειδικότερα σε αυτόν το δίσκο. Το χριστιανικό concept των στίχων πάντως, έχει αποτρέψει μέρος των ακροατών να ασχοληθεί μαζί τους.
Αν και κατανοητό από τη μία, είναι και λίγο απογοητευτικό από την άλλη, διότι πρόκειται για ένα αρκούντως ποιοτικό συγκρότημα με πολλά στοιχεία ικανά να τραβήξουν κοντά τους και να μαγνητίσουν τους ακροατές του είδους. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός πως κυκλοφορούν τόσο αραιά τις δουλειές τους με αποτέλεσμα αυτό να είναι μόλις το τέταρτο άλμπουμ τους από το 2003, ωστόσο η συνθετική και εκτελεστική δουλειά τους είναι τόσο άρτια, σφιχτή και καλοδουλεμένη με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ούτε μία περιττή στιγμή στο δίσκο. Αυτό βέβαια δε γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ακρόαση, όπως και με τις περισσότερες δουλειές του είδους. Η συνθετική πυκνότητα, το εύρος των ηχητικών πληροφοριών και ο πλουρεαλισμός με τις εναλλαγές των μελωδιών θέλουν χρόνο να εμπεδωθούν και να κατανοηθούν πλήρως.
Και ειδικότερα σε αυτό το άλμπουμ, όπου έχουμε την πιο πολυποίκιλη και ώριμη δουλειά του συγκροτήματος. Διαθέτει πολλά μελωδικά σημεία, τα οποία εναλλάσσονται περισσότερο σε ορισμένα κομμάτια που προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα πιο επικό συναίσθημα, ενώ από την άλλη στις γρήγορες 'δίκασες' στιγμές υπάρχουν και διάσπαρτα επιθετικά στοιχεία που 'thrash-ίζουν'. Η συνολική και ατομική δουλεία των μελών του συγκροτήματος συμβάλλουν σε αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα, αλλά αυτό δεν αποτελεί είδηση για όσους γνωρίζουν ήδη και ασχολούνται με αυτό το συγκρότημα.
Μπορώ βέβαια να κατανοήσω πως η χριστιανική θεματολογία μπορεί να αποτελεί taboo για πολλούς ακροατές εδώ πέρα, όπως αντίστοιχα συμβαίνει και με το σατανισμό, και είναι και δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ότι θέλει. Σε αυτή τη περίπτωση όμως, πιστεύω πως είναι κρίμα να αγνοείται από πολύ κόσμο αυτό το συγκρότημα μόνο και μόνο λόγω της θεματολογίας του, καθώς δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τα υπόλοιπα συγκροτήματα του είδους του, και μάλιστα, από τη στιγμή που τα περισσότερα από τα μεγαθήρια του είδους δεν δισκογράφησαν φέτος, θεωρώ πως δε θα βρείτε καλύτερο φετινό δίσκο από αυτόν, στον ήχο που πρεσβεύει.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
