Ημερομηνία δημοσίευσης: 13 Σεπτεμβρίου 2017
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι από την αρχή: θεωρώ τους Threshold πολύ μεγάλο συγκρότημα, ειδικά στο χώρο του προοδευτικού μεταλλικού ήχου, μάλιστα τους θεωρώ άκρως ανώτερους και πολύ πιο εμπνευσμένους σε βάθος καριέρας από πολλά μεγάλα συγκροτήματα του είδους και ειδικά σε σχέση με κάποια που έχουμε την τάση να αγαπάμε πολύ εδώ στην Ελλάδα. Για μένα όλες τους οι δουλειές μέχρι στιγμής ήταν απίστευτα δείγματα μεγάλης συνθετικής κλάσης, με φοβερές δομές κομματιών, με πιασάρικα και ενίοτε κάπως πιο εμπορικά κομμάτια, αλλά ήταν κομματάρες ολκής και όχι ''κομμάτια'' που απλά λάμβαναν προώθηση για αχρείαστους λόγους. Μαθαίνοντας ότι το νέο ενδέκατο άλμπουμ τους ''Legends Of The Shires'' θα ήταν διπλό, με διάρκεια σχεδόν 83', η αλήθεια είναι ότι ''έσφιξα'' λιγάκι. Ήταν νωπές οι αναμνήσεις από το τελευταίο ''πόνημα'' των υπερ-αγαπημένων μου Dream Theater, με τίτλο ''The Astonishing'', το οποίο για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα να μην είχε βγει ποτέ, μια και ακόμα το θεωρώ πολύ μεγάλο κακό για το τίποτα. Όχι, μην ανησυχείτε, το νέο άλμπουμ των Threshold είναι σίγουρα καλύτερο, αλλά καλύτερο μόνο από το τελευταίο Dream Theater και όχι από τα υπόλοιπα 10 άλμπουμ του συγκροτήματος. Κι αυτό είναι κάτι που δεν έχει αλλάξει μετά τις συνεχείς ακροάσεις του στη συνείδηση μου.
Και όταν άκουγες ένα δίσκο Threshold, ήξερες ότι δεν πέφτανε κάτω από το 9 (ή 90% αν θέλετε) στα πρώτα χρόνια, ή κάτω του 8 (80% αντίστοιχα) στη συνέχεια, ήταν τέτοια η ποιότητα τους που ακόμα και τα λιγότερο προβεβλημένα άλμπουμ τους κατάφερναν να σε κερδίσουν με τη μία. Oπότε, πρώτο μείον η ικανότητα του να με πιάσει με τη μία. Δεύτερο μείον το γεγονός της διάρκειας, 83' για ποιό γαμημένο λόγο; ΟΚ, πιστεύανε στο υλικό, δε μπορώ να πω κάτι, αλλά αν ήταν 20' λιγότερο τουλάχιστον θα ήταν πολύ καλύτερο και θα μας είχε αφήσει τους περισσότερους με πολύ όμορφο συναίσθημα. Κι όχι τίποτα άλλο, η φυγή του Damian Wilson πριν ολοκληρωθεί ο δίσκος, ενίσχυε τον προβληματισμό μου, η απώλεια του είναι αναντικατάστατη. Σχεδόν! Γιατί συνέβη ευτυχώς αυτό που λέγαμε για πλάκα κάποτε, ''αφού γύρισε ο Wilson, δε γυρνάει και ο Glynn Morgan για να ακούσουμε άλλο ένα δίσκο μ' αυτόν''; Kι όμως! Ο Glynn Morgan γύρισε μετά από 23 χρόνια και το πλέον απαραίτητο άλμπουμ της καριέρας τους, το θρυλικό ''Psychedelicatessen'' που είναι σίγουρα ένα από τα 10 (για να μην πω 5) κορυφαία άλμπουμ όλου του προοδευτικού ήχου. Και με τον ερχομό του, ο Morgan φέρνει την πανέμορφη και σε απίστευτη φόρμα φωνή του πίσω στο συγκρότημα, η οποία στο τέλος είναι και αυτή που προσδίδει κύρος στο άλμπουμ και το ανεβάζει κατά πολύ σε αξία σε σχέση με το υλικό του!
Το πρώτο δείγμα του δίσκου ήταν το 10λεπτο έπος ''Lost In Translation'', το προτελευταίο κομμάτι του δίσκου, πραγματικά υπέροχο κομμάτι, λίγο αναθάρρησα να πω την αλήθεια, σκέφτηκα ''άμα βγάζουν 10λεπτο κομμάτι σαν πρώτο δείγμα και γαμεί τόσο, τότε θα είναι δισκάρα''. Δεύτερο και πλέον πειστικό δείγμα το καταπληκτικό ''Small Dark Lines'', που έρχεται μετά τη σύντομη εισαγωγή του δίσκου, το 1ο μέρος του ''The Shire'' (υπάρχουν άλλα δύο, και στο τρίτο μάλιστα έχουμε τον πρώην εμβληματικό μπασίστα τους Jon Jeary να συμμετέχει). Αυτό ναι, είναι Threshold όπως τους είχαμε αγαπήσει όλα αυτά τα χρόνια, δυνατό, αιχμηρό, ορμητικό, όμορφα πιασάρικο, με τον Glynn Morgan να ξεφτιλίζει πολύ κόσμο που το παίζουν ''τραγουδιστές''. Το πρώτο δισκάκι που περιέχει συνολικά 6 κομμάτια έχει το επίσης σούπερ ''Trust The Process'' με το φοβερό του ρεφρέν και το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, το ''The Man Who Saw Through Time'', που πλησιάζει 12' σε διάρκεια. Από την άλλη, υπάρχει το τρίτο δείγμα του δίσκου σε lyric video (''Stars And Satellites''), ένα εμπορικό κομμάτι που δεν είναι κακό, αλλά έχουν γράψει απείρως καλύτερα κι έχει σχεδόν pop αισθητική στη δομή του, όπως και το κατ' εμέ σχεδόν αδιάφορο ''On The Edge'', που περνάει και δεν ακουμπάει, ειδικά σε σχέση με τα πραγματικά καλά κομμάτια αυτής της κυκλοφορίας.
Το δεύτερο δισκάκι αρχίζει πάλι με σύντομη εισαγωγή, κι έρχεται ένα από τα καλύτερα και δυνατότερα κομμάτια του δίσκου στη συνέχεια, με το πλέον υπέροχο ρεφρέν του δίσκου, το ''Snowblind'' το οποίο είναι μέσα στα 3 καλύτερα κομμάτια, αντίθετα τα φιλότιμα μεν ''Subliminal Freeways'' και ''State Of Independence'' είναι κομμάτια που άλλοι μπορεί να παρακαλούσαν να τα έχουν, αλλά εδώ μιλάμε για δίσκο Threshold, προσωπικά με άφησαν να ζητάω περισσότερα. Και όλα τα παραπάνω με την απαραίτητη διευκρίνιση ότι ο Glynn Morgan προσθέτει τη ζεστή υπέροχη φωνή του σε κάθε κομμάτι και το αποτέλεσμα ακούγεται πολύ καλύτερο. Το ''Superior Machine'' πάντως είναι από τις σούπερ όμορφες στιγμές του δίσκου και με κέρδισε σε σχέση με τα περισσότερα κομμάτια. Το πρόβλημα μου εντοπίζεται καθαρά στο σύνολο και όχι σε μεμονωμένα κομμάτια, καθώς ακόμα και 1-2 να μην ήταν καλά, αν ο δίσκος ''φύσαγε'' όπως όλοι οι υπόλοιποι τους, δε θα υπήρχε απολύτως κανένα θέμα. Όταν έχουμε να κάνουμε με συγκρότημα με τέτοια δισκογραφία πίσω του, όταν έχει επιστρέψει ένας παιχταράς στη θέση ενός άλλου και κάνει τέτοια δουλειά, και στο τέλος έχεις ακούσει το δίσκο ξανά και ξανά για να πειστείς ότι έκανες λάθος, τότε κάτι πάει στραβά κι αυτό δεν είναι τα αυτιά μου σίγουρα. Δε μπορώ να αδικήσω κάποιον που θα του αρέσει ο δίσκος, το θέμα είναι και τι προσδοκίες έχει ο καθένας από κάθε συγκρότημα.
Για να μην είμαι άδικος τελείως, ο δίσκος είναι -εννοείται- φοβερά καλοπαιγμένος, ο καθένας είναι πολύ ικανός παίχτης, τι να πεις ειδικά για τον ντράμερ Johanne James με το ακριβές και ενίοτε ζεστό και πολύ δυνατό παίξιμο του. Μεγάλο συν ότι δεν έχει χαθεί ο όγκος τους, ειδικά στις κιθάρες, να μην είναι το ίδιο καλό με τα άλλα άλμπουμ το παλεύω, να τους έφευγε και αυτή η βαρύτατη κιθαριστική προσέγγιση, δε θα το άντεχα με τίποτα. Δε μπορώ να το θεωρήσω αυτό το άλμπουμ τόσο μελανή στιγμή όσο στην 1η ακρόαση που πραγματικά είπα ''ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ''; Από την άλλη δε μπορώ να ρίξω και τις προσδοκίες μου απέναντι τους, είναι συγκρότημα που λατρεύω πάρα πολύ, η συναυλία τους στη Λάρισα το 2008 είναι από τις καλύτερες που έχω δει στη ζωή μου, μετά από 9 χρόνια μας επισκέπτονται ξανά και περιμένω να περάσει το δίμηνο να τους ξαναδώ εναγωνίως. Δεν είναι όντως τόσο ντροπιαστικό και κακό όσο πίστευα στην αρχή, οφείλω να παραδεχτώ ότι με συνόδευε μία υπερβολή, ίσως επειδή περίμενα τα καλύτερα και δεν τα έλαβα. Δεν είναι όμως και το άλμπουμ το οποίο θα πρότεινα να ακούσει κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί, για την ακρίβεια έχετε άλλους 10 υπέροχους δίσκους τους να ακούσετε πριν από αυτό και καλό είναι να τους πάρετε χρονολογικά, όπως οφείλετε να κάνετε με κάθε συγκρότημα που δεν έχετε ακούσει.
Υ.Γ: Καλό θα ήταν να μην παραλείψω να αναφέρω ότι η ιστορία του δίσκου έχει διπλή έννοια, από τη μία μιλάει για ένα έθνος που προσπαθεί να σταθεί μόνο του στον κόσμο και να δει πως εξελίσσονται και τα άλλα γύρω του, από την άλλη μιλάει για έναν άνθρωπο που προσπαθεί να προσαρμοστεί στον κόσμο έχοντας ως μοναδικό σύμμαχο τον εαυτό του και παρατηρεί τις συμπεριφορές των υπολοίπων. Φαντάζομαι ότι στιχουργικά θα κρύβονται ωραία μηνύματα, όπως στο ''State Of Indipendence'' ας πούμε, Brexit anybody?
Υ.Γ 2: Η βαθμολογία καθαρά λόγω της απίστευτης απόδοσης του Glynn Morgan καθ' όλη την διάρκεια του δίσκου, φαίνεται χαμηλή αλλά ακούστε τα υπόλοιπα άλμπουμ και τα λέμε.
Βαθμολογία: 73/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
