Ημερομηνία δημοσίευσης: 30 Ιουλίου 2019
Οι Thy Art Is Murder είναι από τους τελευταίους πολέμιους του deathcore που εδώ και λίγα χρόνια έχουν βαλθεί να το επαναφέρουν στο προσκήνιο, κυκλοφορώντας τον ένα δίσκο μετά τον άλλο. Με λιγότερο από 2 χρόνια να μας χωρίζουν από την προηγούμενη κυκλοφορία τους, οι Αυστραλοί επανέρχονται και πάλι με τον πέμπτο δίσκο τους “Human Target”. Με τον McMahon πλέον να έχει οριστικοποιήσει την συμμετοχή του στο συγκρότημα, αφήνοντας πίσω ότι τον περιόριζε, η τετράδα συνέθεσε τον δίσκο αυτό, ενσωματώνοντας την επιθετικότητα και την ευρεσυντεχνία που τους χαρακτηρίζει σε 10 δυναμικά και ίσως επιθετικά και οξύθυμα κομμάτια.
Συνεχίζοντας το φλερτ με την γραμμή που χωρίζει το death metal από το deathcore, οι Thy Art is Murder αναπηδούν από μεριά σε μεριά με επιτυχία. Σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους τους, οι Αυστραλοί δεν δίνουν σχεδόν ποτέ τα καλύτερά τους κομμάτια ως singles πριν την κυκλοφορία του δίσκου τους, πράγμα που κάνει κάθε έναν σημαντικό και αξιοπρόσεχτο. Πέρα, λοιπόν, από τα “Human Target”, “Death Squad Anthem” και “Make America Hate Again”, έχουμε άλλα 7 κομμάτια που αγγίζουν ακόμα και το extreme deathcore σε σημεία, δείχνοντας πως το συγκρότημα επιλέγει να αγριέψει και να βαρύνει τον ήχο του, τη στιγμή που τα περισσότερα συγκροτήματα επιλέγουν το αντίθετο. Το πρώτο δείγμα της αγριάδας αυτής είναι το “Eternal Suffering” με ένα μοτίβο στο ρεφρέν που βλέπουμε και πάλι στο “Eye For An Eye”, με τον Jesse Beahler να καθηλώνει στα κτηνώδη drums ως πλέον μόνιμο μέλος, όπως επίσης και στο πιο συνηθισμένο στιλ της μπάντας στο “Welcome Oblivion”, με ένα από τα πιο εθιστικά και -ίσως συνηθισμένα outros.
Το “Atonement” από την άλλη, με το σχεδόν δαιμονικό του riff ξεχωρίζει και περνάει και αυτό στο φάσμα του extreme death metal, προτού στο “Voyeurs Into Death” υπάρξει ακόμα και η υπόνοια groove/thrash metal στην εισαγωγή του, με ένα μοτίβο το οποίο επαναλαμβάνεται ανά σημεία στη συνέχεια του κομματιού. Ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου έρχεται στο πρότελευταίο “Eye For An Eye” στο οποίο κάθε μέλος του συγκροτήματος έχει την τιμητική του. Η εισαγωγή θυμίζει κατά πολύ Behemoth, ενώ τα drums σε αυτό το κομμάτι, όπως αναφερθήκαμε και πιο πάνω, είναι το κάτι άλλο. Κλείσιμο θα κάνει το “Chemical Christ” που είναι το καλύτερο παράδειγμα του συνδυασμού των ήχων που έχει πετύχει το συγκρότημα, όπως και ταυτόχρονα ο συνδυασμός κλασικού και σύγχρονου.
Οι Thy Art Is Murder εισέρχονται και αυτοί στη λίστα των συγκροτημάτων χωρίς καμία κακή κυκλοφορία. Υπήρξε η υπόνοια στο “Holy War” ότι τα πραγματα βρήκαν μία στασιμότητα, αλλά αποδειχθήκαμε λανθασμένοι με το “Dear Desolation”. Το “Human Target” ως πρώτη γεύση, μπορεί να δώσει την λανθασμένη εντύπωση ότι το συγκρότημα προσπαθεί να ενσωματώσει πολλά στοιχεία μαζί σε πολύ λίγο χρόνο, αλλά ουσιαστικά ο δίσκος είναι πολύ περισσότερο περίτεχνος από ότι φαίνεται εκ πρώτης όψης. Το πέμπτο βήμα των Αυστραλών, στέφεται με επιτυχία και μπορεί να σταθεί αντάξια δίπλα στους προκατόχους του. Ίσως να μην μπορέσει να μείνει όσο αξιομνημόνευτο όσο ένας δίσκος σαν το “Hate”, αλλά ποιοτικά το “Human Target” είναι αρκετά ανώτερο.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rockoverdose.gr
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
