Ημερομηνία δημοσίευσης: 14 Ιανουαρίου 2019
Δεν γνωρίζω πόσοι από εσάς είστε εξοικειωμένοι με αυτού του είδους τα ακούσματα. Ακούσματα που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα και συνήθως δεν αποτελούν και τον ορισμό των επιλογών του ελληνικού rock (με την ευρύτερη δυνατή έννοια του όρου) ακροατηρίου .Εδώ όμως θα ήταν καλό να κάνουμε μια στάση και να ρίξουμε μια ματιά. Ξέχωρα από τη δική μου γνώμη – η οποία πιθανότατα το κατατάσσει στη κορυφή για την χρονιά που μόλις μας άφησε, θα έλεγα πως έχουμε μια πραγματικά ξεχωριστή περίπτωση.
Λέγεται πως η τρίτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά για μια μπάντα είναι και αυτή που δείχνει- ξεκάθαρα πια- το μέγεθος των δυνατοτήτων της. Με βάση αυτό, τι θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει κανείς για μια electro jazz/rock μπάντα (για να το θέσω κάπως γενικά) η οποία βασίζει τις συνθέσεις του δίσκου της στις αντίστοιχες του Mozart; Πολλώ δε μάλλον όταν μπορεί ξεκάθαρα να γίνει αντιληπτό ότι το έργο του μεγάλου κλασικού συνθέτη αποτελεί μονάχα το μέσο να εισαχθεί η φιλοσοφία του και ο τρόπος δημιουργίας του στην ανάπτυξη ενός περιπετειώδους – δίχως άλλο-ethnic jazz άλμπουμ; Πόσο ιδανικό και συνάμα προκλητικό για την σκέψη φαντάζει , το όνομα του κάθε κομματιού να είναι κάποιο χρώμα, στις αποχρώσεις και την αίσθηση (οπτική και συναισθηματική) του οποίου βασίζεται κάθε μια από τις επτά (εξαιρούμενων Intro και outro) συνθέσεις;
Εδώ νομίζω είναι αναγκαίο να γίνει και μια αναφορά στο πυρήνα της μπάντας για να κατανοήσει κανείς τι ακριβώς διαμετρήματος μουσικούς έχουμε απέναντι μας. Από την μια ο mastermind κιθαρίστας Θοδωρής Καλαντζάκος , ένας από τους πλέον ανερχόμενους έλληνες μουσικούς, με συνεργασίες τόσο με την Συμφωνική Ορχήστρα της Πράγας όσο και με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ,highlight της οποίας ήταν αναμφίβολα και η εμφάνιση το περασμένο καλοκαίρι στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Από την άλλη ο drummer Λουκάς Καλαντζάκος, ο ακούραστος συνεργάτης από την δημιουργία της μπάντας, συν- συνθέτης και ένας από τους πλέον περιζήτητους μουσικούς στους jazz και όχι μόνο κύκλους. Τέλος ο Βενιαμίν της οικογένειας ο Νικόλας χάρη στο παίξιμο και τους πειραματισμούς του οποίου με τα synths η μπάντα μπορεί να βαδίζει στους electro jazz δρόμους που από κοινού σχεδιάζουν.
Η μπάντα εδώ αποφασίζει να ξεφύγει από το jazz trio χαρακτήρα της και καλεί ως guest δύο εξαιρετικούς μουσικούς τους Ανδρέα Βάρδα και τον Σταύρο Παργηνό, σε λύρα και τσέλο αντίστοιχα, με σκοπό την μουσική συνομιλία με την κιθάρα και τον αυτοσχεδιασμό ως κινητήρια δύναμη για την τελική διαμόρφωση του δίσκου. Είναι αυτά τα δύο όργανα τα οποία αποφασίζουν το χαρακτήρα της κάθε σύνθεσης και την οδηγούν είτε προς την ethnic πλευρά , είτε φροντίζουν να της δώσουν ένα απόμακρο κλασικό τόνο.
Η κιθάρα είτε ένταστη είτε άταστη αποτελεί την βάση του οικοδομήματος, τονίζοντας αφενός τις πιο aggressive στιγμές, ομορφαίνοντας και αποφορτίζοντας αφετέρου την ένταση με τα jazzy solos και τις απαντήσεις της στους μουσικούς διαλόγους που ανοίγονται κάθε τόσο μέσα στα κομμάτια. Τα τύμπανα χτίζουν ένα στέρεο υπόβαθρο αποφεύγοντας το πολύπλοκο ρυθμικό παίξιμο του παρελθόντος για χάρη μιας πιο μεστής και ταιριαστής με τα κομμάτια προσέγγισης, ενώ τα synths προσδίδουν ένα ξεκάθαρα φουτουριστικό αέρα λειτουργώντας ως γέφυρα του χθες με το αύριο.
Το παιχνίδι σε καμία περίπτωση δεν παίζεται εκ του ασφαλούς. Θα έλεγε κανείς ότι το υπόβαθρο και πολλές φορές οι μελωδίες απόπνέουν ένα ξεκάθαρα μινόρε και σκοτεινό αέρα. Έναν αέρα που από την μια αρωματίζει με μια ανάλαφρη θλίψη το υπέροχα jazzy και αυτοσχεδιαστικό "Pink" των 10 λεπτών , ενώ λίγο αργότερα σκουραίνει σαν βραδινός αέρας στην ανοικτή θάλασσα για την σκοτεινές μελωδίες του Blue. Άλλοτε ο ίδιος αυτός αέρας γίνεται αυτό το αναζωογονητικό και ευχάριστο αεράκι που πάντα ακολουθεί την βροχή όπως στο "Tourqoise" με την πλέον χαρακτηριστική μελωδία του Mozart από την Σονάτα Νο 11, ενώ άλλοτε έρχεται από το παρελθόν για να μας επαναφέρει αναμνήσεις που κάπου είχαν χαθεί όπως στα "Red", "Green" και "Yellow".
Ελπίζω η περιγραφή μου να βοήθησε να γίνει κατανοητό ότι δεν μιλάμε για ένα δίσκο όπου τα συμπεράσματα θα βγουν από τη πρώτη ακρόαση. Μιλάμε μάλλον για ένα δίσκο που θα πρέπει σύντομα να κυκλοφορήσει τουλάχιστον σε βινύλιο , μιας και η ακρόαση του απαιτεί όλες τις αισθήσεις και τη προσοχή του ακροατή , όπως ακριβώς κατά την ιεροτελεστεία της τοποθέτησης και εν συνεχεία της ακρόασης του βινυλίου στο pick up.Νομίζω είπαμε πολλά...κάντε μια προσπάθεια και δεν θα χάσετε
Βαθμολογία: 95/100
Για το Rockoverdose.gr
Τάσος Δεληγιάννης
Comments
