Ημερομηνία δημοσίευσης: 27 Νοεμβρίου
Περιπτώσεις όπως αυτήν των Φινλανδών Trees Of Eternity είναι δύσκολο να αποτυπωθούν συναισθηματικά πίσω από μία κρύα οθόνη ενός υπολογιστή. Η δημοτικότητα που συνοδεύει το συγκρότημα εδώ και καιρό, πριν καν την κυκλοφορία του δίσκου, εκτοξεύτηκε κατακόρυφα με το θάνατο της τραγουδίστριας Aleah Liane Stanbridge από τον γαμημένο (sorry για τη γλώσσα) καρκίνο, τον περασμένο Απρίλιο, και την απόφαση του συγκροτήματος να κυκλοφορήσει το δίσκο στη μνήμη της.
Και δε μιλάμε για απλά μέλη τα οποία δεν έχουν κάποια προϋπηρεσία, αλλά για άτομα που δημιούργησαν ένα κανονικό all-star σχήμα. Κυρίως ο κιθαρίστας Juha Raivio των Swallow The Sun, ο οποίος συνέθεσε το δίσκο παρέα με την Aleah, ενώ από εκεί και πέρα έχουμε τα αδέρφια Norrman (October Tide, ex-Katatonia) και τέλος τον Kai Hahto, drummer των Wintersun μεταξύ άλλων. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δανείζουν τη φωνή τους αφενός ο Mick Moss των Antimatter στο "Condemned To Silence" και αφετέρου ο μέγιστος Nick Holmes στο "Gallows Bird".
Αυτή η παρέα λοιπόν, ξεκίνησε με σκοπό τη δημιουργία ενός δίσκου που βαδίζει στα παραδοσιακά χνάρια του Φινλανδικού gothic doom, προσθέτοντας και αρκετές ambient πινελιές. Και μπορεί να φέρει στο μυαλό σας πολλά σχήματα της χώρας (αλλά από τις στιγμές που δε διαθέτουν death φωνητικά), διαθέτουν όμως ένα ξεχωριστό στίγμα σε συνδυασμό με το σχεδόν άριστο επίπεδο μουσικής και συνθέσεων. Το γεγονός ότι όλος ο δίσκος κινείται αποκλειστικά σε αργές ταχύτητες, σε συνδυασμό με τη ψύχρα και τη μελαγχολία του τόπου τους, δοσμένα από τις εκπληκτικές ερμηνείες της τραγουδίστριας (μπορεί να μην διαθέτει οπερετική φωνή, αλλά δίνει το 200% του εαυτού της ερμηνευτικά) δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που βάζει τα γυαλιά σε πολλούς wannabe "αυτοκτονικούς τύπους".
Είναι αδύνατον να περιγραφεί το εύρος συναισθηματικότητας που διαθέτει αυτό το άλμπουμ, από την αρχή μέχρι το τέλος του. Πρόκειται για ένα μουσικό μνημείο, το οποίο θα εισβάλλει στις ψυχές όσων είναι οικείοι με το συγκεκριμένο ήχο και θα τις συντρίψει. Όσο πανέμορφο κι αν είναι αυτό το άλμπουμ, τόσο δύσκολα θα το πρότεινα σε ανθρώπους με ευάλωτα και εύθραυστα αισθήματα. Για κλείσιμο, θα μου επιτρέψετε για πρώτη και ελπίζω τελευταία φορά, να μη βαθμολογήσω αυτό το άλμπουμ, καθώς νιώθω πολύ μικρός μπροστά σε ερμηνείες οι οποίες είναι βγαλμένες σαν από ένστικτο ενός επερχόμενου τέλους, με συνέπεια να αγγίζουν τον παράδεισο. Αυτό το άλμπουμ δυστυχώς θα επανέρχεται συχνά στο μέλλον για όλους του λάθος λόγους (fucking cancer)...
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
