Ημερομηνία δημοσίευσης: 22 Ιανουαρίου 2017
“Post Punk, το καλό”.
Ας μιλήσουμε για post punk, ας μιλήσουμε για True Moon. Ας κάνουμε κουβέντα για ένα σχήμα που αντλεί τα βέλτιστα στοιχεία από το textbook του είδους, αλλά ταυτόχρονα τα περιβάλλει με μια pop ελκυστικότητα και προσθέτει την πάντα ευπρόσδεκτη σουηδική πινελιά.
Άλλωστε, το δίδυμο [Karolina Engdahl (φωνή)/Tommy Tift (κιθάρα)] που αποτελεί τον κινητήριο μοχλό των True Moon έχει να επιδείξει μια διόλου ευκαταφρόνητη προϋπηρεσία στα μουσικά δρώμενα της εν λόγω σκανδιναβικής χώρας, διαθέτοντας ήδη δύο άλμπουμ στo ενεργητικό του ως μέλη των εκπληκτικών Vånna Inget. Με τους προαναφερθέντες είχαν αγγίξει επιτυχημένα, αλλά ακροθιγώς και μόνον την post punk ατμόσφαιρα, γεγονός που, όπως φαίνεται, τους άνοιξε την όρεξη για τη δημιουργία ενός δίσκου στραμμένου αποκλειστικά προς τούτη την κατεύθυνση.
Το ζητούμενο βεβαίως δεν είναι τόσο η ταυτότητα, όσο η ποιότητα, και το ομώνυμο άλμπουμ των Σουηδών σαφέστατα βρίθει από συνθέσεις αξιώσεων, οι οποίες στην πλειοψηφία τους κατορθώνουν να ισορροπούν μεταξύ σκοτεινής rock ατμόσφαιρας και μιας καλώς εννοούμενης εμπορικότητας. Όταν δε, αυτή η τελευταία παίρνει για τα καλά το πάνω χέρι, προκύπτουν hit-άρες, όπως τα “Voodoo” και “Sugar”, που σου δημιουργούν αβίαστα την επιθυμία να κουνήσεις το κορμί σου στους σαγηνευτικούς ρυθμούς τους.
Οι ψυχρές όσο και εμπνευσμένες μελωδίες που γεννά η κιθάρα του Tommy Tift δίχως αμφιβολία αποτελούν το θεμέλιο της επιτυχίας των True Moon· χωρίς όμως τη μαγευτική ερμηνεία της Σειρήνας των Δασών Karolina Engdahl, ποτέ δε θα ακούγονταν το ίδιο εκθαμβωτικές, φέρνοντας κατά κάποιο τρόπο στο νου το συνθετικό ντουέτο Steven Severin & Siouxsie Sioux, που μεγαλούργησε στα '80s. Εξυπακούεται ότι, όπως σε κάθε post punk άλμπουμ που σέβεται τον εαυτό του, ο ήχος του μπάσου είναι όσο το δυνατόν πιο πυκνός και αρκετά μπροστά στη μίξη, ώστε να εξασφαλίζει το πολυπόθητο groove.
Η Σουηδία των late '10s, αναβιώνει τα βρετανικά '80s με τον ιδανικότερο τρόπο, προσθέτοντας ταυτόχρονα φαρδιά πλατιά τη γνώριμη σφραγίδα της σκανδιναβικής μελαγχολίας. Το αποτέλεσμα είναι μία από τις δυνατότερες κυκλοφορίες της περασμένης χρονιάς και οπωσδήποτε σημείο αναφοράς για το σύγχρονο post punk/darkwave κίνημα. Θα με θυμηθείτε σε μερικούς μήνες από τώρα, όταν θα χορεύετε το “Sugar” στις Death Disco αυτού του κόσμου.
Βαθμολογία: 84/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Comments
