Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Udo Dirkschneider ξανά και όλοι βαράμε προσοχή. Μετά το εκπληκτικό “We Are One” και το πολύ καλό, αλλά μεγάλο “Game Over”, οι U.D.O. επιστρέφουν μετά από δύο χρόνια με το “Touchdown” και άπαντες είμαστε λίγο περισσότερο χαρούμενοι. Ο συμπαθής Γερμανός από το Wuppertal έκλεισε τα 71 τον Απρίλη και είναι εδώ με το συγκρότημά του, ακμαίος και δημιουργικός. Με το γιό του, Sven, στα ντραμς, τον Accept-άρα Peter Baltes στο μπάσο και τους κιθαρίστες Fabian Dee Dammers και Andrey Smirnov έχει μια σφιχτοδεμένη ομάδα για να παίξει αυτό ακριβώς που θέλουν οι οπαδοί: τσαμπουκαλεμένο, δυναμικό, ανόθευτο, γερμανικό heavy/speed metal.
Σαν ένα γέρικο σκυλί που δε λέει να ψοφήσει, να παραδοθεί στη φθορά του χρόνου ή να τα παρατήσει, ο γερο-Udo κατάφερε πάλι να βγάλει δίσκο που θα προσφέρει ωραίες στιγμές σε όσους τον ακούσουν. Πολλοί ίσως χρησιμοποιήσουν τη φράση «πιο Accept κι από τους ίδιους τους τωρινούς Accept», αλλά αυτό μόνο υποτιμητικό δεν ακούγεται για κανέναν από τους δύο. Κι αυτό διότι αμφότεροι έχουν κερδίσει το στοίχημα της προσφοράς δίσκων, ταγμένων στον πατροπαράδοτο hard 'n' heavy ήχο. Το “Touchdown” είναι άλμπουμ με πυγμή, 100% αυθεντικό και ρέει ευχάριστα, φανερώνοντας τη χημεία που έχουν τα μέλη μεταξύ τους (ο δε Andrey Smirnov, ο οποίος συμπλήρωσε δεκαετία στο πλευρό του Udo, είναι ξανά εξαιρετικός).
Κι αν εξαρχής φαίνονται πολλά τα 13 του κομμάτια, να είστε σίγουροι ότι αυτό είναι κάτι που δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στο να πραγματοποιηθεί μια ευχάριστη ακρόαση και όχι μόνο. Μεγάλη κοιλιά δε θα συναντήσεις, ίσως κάποιες στιγμές αδιαφορίας, διότι συνθέσεις όπως τα “Forever Free”, “Touchdown” και “Fight For The Right” διαθέτουν όλα τα αγαπημένα στοιχεία που πάντα αναζητούμε στο metal, το “Better Start To Run”, με τη μελωδία και τη riff-άρα του, είναι το καλύτερο του δίσκου κι ένα κομμάτι που και ο Wolf Hoffmann θα το ήθελε δικό του, ενώ το εναρκτήριο “Isolation Man”, με τις δίκασες του Sven αρχικά, δίνει τον απαραίτητο δυναμικό και γρήγορο τόνο, αλλά σίγουρα υπάρχουν και καλύτερες στιγμές στο δίσκο. Θα μπορούσε ενδεχομένως να απουσιάζει το “The Flood” (το οποίο μάλλον μπήκε απλά για να μπει) ή/και το “The Betrayer”, αλλά οι ανατολίτικοι κιθαριστικοί ρυθμοί το σώζουν στο τέλος, το “Punchline” αν σε πετύχει κακόκεφο σε μπαρ, σίγουρα θα σου κουνήσει το κεφάλι στο ρυθμό του, ενώ το “The Battle Understood” οδηγεί το άλμπουμ σε ωραιότατο κλείσιμο (σαφώς ανώτερο του “Living Hell”).
Kλείνοντας λοιπόν, έχουμε ένα δίσκο που δεν πρωτοτυπεί όπως το “We Are One”, αλλά για τον κλασικό ήχο αποτελεί κυκλοφορία που θα προκαλέσει ενθουσιασμό, ο οποίος θα ήταν μεγαλύτερος και με σαφώς μικρότερη διάρκεια, αλλά δεν πειράζει. Όσο ακούμε απειλητικό και ορεξάτο τον Udo Dirkschneider, τόσο θα χαιρόμαστε τη μουσική. Όλα καλά για μια ακόμα φορά με δίσκο του αγαπημένου μας Γερμανού, ενώ όσοι πάτε για αγορά, διαλέξτε την έκδοση με το DVD, όπου θα δείτε την εμφάνιση των Dirkschneider, της μπάντας δηλαδή που παίζει μόνο τα κλασικά Accept, από το Wacken Open Air του 2022. Bootleg μορφή μεν, αλλά 13 ύμνοι μαζεμένοι δε…
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
