Ημερομηνία δημοσίευσης: 1 Οκτωβρίου 2018
Όταν οι Uriah Heep ξεκίνησαν να κυκλοφορούν δίσκους πίσω στο 1970, κάποιοι από εσάς που διαβάζετε αυτή τη δισκοκριτική, δεν είχατε σίγουρα γεννηθεί, αλλά ούτε καν οι πατεράδες σας. Και αντί η μπάντα να καταλήξει μια παρέα απόμαχων μουσικών που καθισμένοι στα μπάρ πίνοντας μπύρες να αναπολούν τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, δεν σταματούν να μας προσφέρουν καινούργιους δίσκους φωνάζοντας ‘Παρών’ κάθε τρία-τέσσερα χρόνια.
Εάν θα με ρωτούσατε «είναι δυνατόν όλες τους οι κυκλοφορίες να είναι εξ ίσου καλές και ποιοτικές;» θα σας απαντούσα πως «σίγουρα όχι», αφού με 25 δίσκους (24 συν τον καινούργιο “Living the Dream” στη πλάτη τους ή μάλλον παρακαταθήκη στην μεγάλη ιστορία τους), κάποιες από τις δουλειές του παρελθόντος θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μέτριες αφού η έμπνευση δεν σου χτυπάει κάθε μέρα τη πόρτα.
Με τραγουδιστές σαν τους David Byron και John Lawton να έχουν περάσει από τους Heep, και δημιουργώντας τραγούδια σύμβολα του παγκόσμιου Hard Rock, η μπάντα σίγουρα εδώ και πολλά χρόνια έχει ένα μεγάλο βάρος να σηκώσει στις πλάτες της, κάτι όμως που τελικά δεν ξέρω κατά πόσο απασχόλησε ή απασχολεί τα μέλη του συγκροτήματος και ειδικά τον ιδρυτή του Mick Box, αυτού του 71χρονου κιθαρίστα, αυτού του παγκόσμιου ‘δεινοσαύρου’ της Rock.
Κάνοντας μια ολική αντεπίθεση από τον δίσκο “Wake the Sleeper” του 2008 και μετά, η μπάντα κρατάει τον πήχη συνεχώς ψηλά.
Και αν στον προηγούμενο δίσκο του ’14 “Outsider” στα τραγούδια μπορούσες να διακρίνεις έναν AOR αέρα, σε αυτόν τον καινούργιο “ Living the Dream” που μόλις κυκλοφόρησε, ακούς τη μπάντα να κάνει μια μεγάλη βουτιά στο ένδοξο παρελθόν της.
Η ουσιαστική διαφορά είναι πως αυτός ο νέος δίσκος είναι συναρπαστικά φρέσκος, ένας δίσκος για τον οποίο ο Box μπορεί να εύκολα να πει με τη cockney προφορά του «φίλε είμαι υπερήφανος για αυτόν εδώ το album».
Ο θαυμάσιος ήχος στα πλήκτρα του Phil Lanzon -σήμα κατατεθέν της μπάντας- δίνει ‘αέρα’ στη φωνή του Shaw και στις κιθάρες του Mick Box, για να κάνουν σωστά αυτό που μπορούν, δηλαδή να λάμψουν.
Ο Shaw ίσως στη καλύτερη στιγμή του με τους Heep ‘σπέρνει’-αφού οι high-pitched φωνητικές μονομαχίες του David Byron και του Ken Hensley έχουν περάσει ανεπιστρεπτί-η φωνή του θυμίζει έντονα Byron βέβαια σε αρκετές στιγμές στον δίσκο στη χροιά και στο ύφος, ο Box κιθαριστικά ευρηματικός, φρέσκος, με έντονη συμμετοχή και με μεγάλα όμορφα solos στα τραγούδια, ο ντράμερ Russhell Gilbrook έχει δώσει άλλο αέρα στη μπάντα, όπως και ο ‘νέος’ μπασίστας τους Davey Rimmer.
Δεν ξέρω εάν θα βρείτε εδώ μέσα το καινούργιο ‘July Morning’, αλλά σίγουρα θα βρείτε τραγούδια που θα σας θυμίσουν εκείνη την εποχή της σύνθεσης του, θα ακούσετε όλες εκείνες τις υπέροχες μουσικές των “ Salisbury”, “ Look at Yourself”, “ Demons and Wizards”, “ The Magician's Birthday”, “ Return to Fantasy”, με ολίγον από τις καλύτερες στιγμές του “ Abominog”.
Το τραγούδι ‘Falling Under Your Spell’ ίσως να είναι ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει η μπάντα εδώ και 20 και βάλε χρόνια, τα ‘Grazed By Heaven’ και ‘Take Away My Soul’ απλά καταιγιστικά και υπέροχα, το ‘It’s All Been Said’ ‘πυροβολεί’, το Led Zeppelinικό ‘Waters Flowing’ και το Deep Purpleικό ‘Rocks in the Road’ από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Το τελευταίο, μου θύμισε έντονα όπως προέγραψα Deep Purple Mark I ειδικά στα πλήκτρα.
Εν κατακλείδι (που λέω και εγώ) αυτός ο δίσκος Κύριοι βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Θα ‘ψωνίστε από το πάνω ράφι’ εάν επιλέξετε να τον αγοράσετε ή τέλος πάντων να τον ακούσετε.
Θα έλεγα σαν τελική ατάκα -θυμούμενος τον τίτλο μιας Ελληνικής ταινίας-πως «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα», αλλά τελικά θα πω κάτι πιο aggressive. «Οι βετεράνοι κόβουν κ@λους ακόμα».
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rockoverdose.gr
Παύλος Γιαννακόπουλος
Comments
