Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Οι Veil Of Maya επιστρέφουν μετά από 6 χρόνια με έναν “δύσκολο” δίσκο, που ενώ θυμίζει το “False Idol” του 2017, δεν πετυχαίνει αυτό το οποίο θα περιμέναμε μετά από τόσο διάστημα από μία τέτοια μπάντα.
Δε θα επεκταθώ στα σημεία djent, τα οποία διαθέτει και είναι αρκετά συμπαγή –γενικά μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι, παρ’όλ’αυτά τα εν λόγω στοιχεία είναι άκρως επαναλαμβανόμενα, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να έχουμε ωραία φωνητικά, αλλά το “[m]other”στη γενική του εικόνα φαίνεται να είναι μακρύσυρτο και λίγο επίπονο στην ακρόαση. Η παραγωγή είναι εντάξει εκεί που πρέπει, αλλά κομμάτια τα οποία είχαν προοπτική καταντούν αδύναμα και καθόλου ελκυστικά, χάνοντας άπλετο έδαφος από replay value, όπως τα “Tokyo Chainsaw” και το “Godhead”. Παράλληλα υπάρχουν στιγμές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ακτίνες φωτός στην ανιαρότητα του υπόλοιπου δίσκου, όπως τα “Disco Kill Party” και “Reconnect”.
Στον παρών δίσκο, οι Veil Of Maya πέφτουν στο rabbit hole του πειραματισμού και φαίνεται να ακολουθούν μία κατεύθυνση, που την έχουμε δει σε συγκροτήματα σαν τους Bring Me The Horizon. Αυτό δεν είναι ποτέ κάτι αρνητικό από τη μία, αλλά από την άλλη δεν κατακτούν με την πρώτη τον πειραματισμό. Ταυτόχρονα, εκεί που κολλάει το μυαλό μου και γίνομαι αυστηρή είναι το γεγονός ότι ενώ υπάρχει ξεκάθαρα μία γραμμή πλεύσης προς διαφορετικά μέρη, αυτές οι συνθέσεις καταλήγουν να ακούγονται τόσο μα τόσο κοινότυπες. Οι μουσικοί που άλλοτε, επί εποχές “Matriarch”, έκαναν ξεκάθαρη την παρουσία τους και μπορούσε κανείς να καταλάβει από τις πρώτες νότες ότι πρόκειται για αυτούς, τώρα δε θυμίζουν σε τίποτα τον ήχο και, κυρίως, την εφευρετικότητα του παρελθόντος. Το πιο σημαντικό είναι πως το τελικό αποτέλεσμα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ακούγεται άψυχο και επίπεδο. Σχεδόν διάφανο.
Θεωρώ πως η μεγαλύτερη απογοήτευση έρχεται όταν συλλογιστούμε ότι πέρασαν 6 χρόνια για να έρθει κάτι σαν το “[m]other”, ενώ είχαμε τσουρουφλιστεί, και όχι απλά ψηθεί, στα ενδιάμεσα χρόνια από το “Viscera” του 2021 και προπαντός το υπέρτατο “Outrun” του 2020, με τα οποία φρόντισαν να μας ταΐσουν στο προσεχές διάστημα. Σε πολύ γενικές γραμμές και από το αυτί κάποιου, που δε γνωρίζει το παρελθον των Veil Of Maya, ο δίσκος είναι σχετικά οκ και μπορεί, έστω να ακουστεί ευχάριστα. Όταν πέσει όμως στη σύγκριση με ακριβώς αυτό το παρελθόν είναι που το πράμα αλλάζει. Έχουμε δει και χειρότερα και μεγαλώνοντας ξέρουμε ότι όλοι θα παρεκκλίνουν πού και πού. Αλλά αυτό είναι και που θα μας κάνει να είμαστε ακόμα πιο αυστηροί με το τι περιμένουμε.
Βαθμολογία: 50/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
