Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Τεράστια επιστροφή για τους Vomitory μετά από 12 χρόνια δισκογραφικής απουσίας. Αυτό. Θέλετε κι άλλο ε; Κακώς αλλά όντως πρέπει να γραφτούν κι άλλα καθώς μιλάμε για ένα συγκρότημα που μας έλειψε πάρα πολύ και παρότι η τρόπον τινά συνέχεια τους με τους Cut Up όπου συμμετείχαν ο μπασίστας/τραγουδιστής Erik Rundqvist και ο ντράμερ-πυροβόλο Tobias Gustafsson γέμισε λίγο το κενό, άλλο είναι σαν όνομα οι Vomitory όπως και να’χει. Αιφνιδίως μια μέρα κάπου στο 2012 ανακοίνωσαν ότι θα διαλύσουν, προσφέροντας μας μάλιστα μια κορυφαία συναυλία στο An Club στα τέλη της χρονιάς και ένα χρόνο μετά μπήκε οριστικό τέλος. Το ίδιο αιφνιδίως είδαμε να επιστρέφουν φέτος με νέο δίσκο εκεί που το σκηνικό έμοιαζε ήσυχο και μας έπιασαν πραγματικά εξαπίνης τη μέρα που ανακοίνωσαν τον τίτλο του 9ου πλέον δίσκου τους. “All Heads Are Gonna Roll” λοιπόν και εκτός από το φοβερό, καταπληκτικό, εξαιρετικότατο ομότιτλο κομμάτι που μας χάρισαν σαν πρώτο δείγμα, είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε και την εξωφυλλάρα του Γιάννη Νάκου για το δίσκο, όπου το μήνυμα είναι σαφές: Ο ΔΙΣΚΟΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΚΕΦΑΛΙΑ! Τώρα το αν θα στριφογυρίσουν πριν τον αποκεφαλισμό είναι ένα θέμα, αλλά οι Vomitory επέστρεψαν τόσο ορεξάτοι και απίστευτα αβίαστοι που ακούς ότι δεν αστειεύονται.
Το κουαρτέτο ήταν ανέκαθεν το πιο Αμερικάνικο μεγάλο γκρουπ του death metal από τη Σουηδία, καθώς δεν είναι και μυστικό ότι είχαν ανέκαθεν πολύ Cannibal Corpse/Malevolent Creation στον ήχο τους, χώρια τα καθηλωτικά blast beats, καταλαβαίνετε γιατί ήταν αρκετά αγαπητοί παρότι όχι τόσο προβεβλημένοι όπως οι περισσότεροι συμπατριώτες συνάδελφοι τους. Η καταπληκτική δουλειά του Lawrence Mackrory (τραγουδιστής των Darkane/F.K.U αν κάτι σας λέει αυτό) έχει αναδείξει πλήρως τον όγκο που πάντα είχαν και σε συνδυασμό και με τις… ορέξεις για την επιστροφή τους 12 χρόνια μετά το “Opus Mortis VIII”, το αποτέλεσμα είναι το λιγότερο κορυφαίο. Νομίζω ότι πέρα από τη χαρά στο ομότιτλο κομμάτι, εκεί που καταλαβαίνει ο ακροατής τι θα παιχτεί ακριβώς στα κάτι περισσότερο από 40’ του δίσκου είναι με το δεύτερο κομμάτι “Decrowned”. Εκτός ελέγχου οι Vomitory πραγματικά, δώσε ριφφάρες από τους Urban Gustafsson και Peter Östlund που κατεδαφίζουν συνειδήσεις, έρχεται και ο Tobias Gustafsson στα τύμπανα και τα κάνει όλα ίσωμα. Υπάρχουν κομμάτια για όλα τα γούστα, όπως ας πούμε το “Ode To The Meat Saw” που ξεκινάει πιο mid-tempo και ξεσπάει στη συνέχεια, ή το “Piece By Stinking Piece” με τον κολλητικό του ρυθμό που θα κολλήσουν για πάντα στο μυαλό σου πολύ άμεσα.
Από την άλλη υπάρχουν κομμάτια όπως το “The Deepest Tomb” όπου αφήνονται ελεύθεροι να καταστρέψουν τα πάντα, ενώ ειδικά το Cannibal Corpse πέρασμα εποχής “The Bleeding” προς το τέλος θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Το πρώτο μισό του δίσκου έχει τελειώσει πριν αρχίσει και αρχίζει το δεύτερο μισό με ένα ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ πραγματικά κομμάτι με τον απίστευτο τίτλο “Raped, Strangled, Sodomized, Dead”, το οποίο ήταν και το δεύτερο κομμάτι που γυρίστηκε σε βίντεο και αναπτέρωσε τις ελπίδες για την ποιότητα του δίσκου. Μιλάμε για απίστευτο groove ύστερα από μια αρχή που παραπέμπει σε παλιούς Hypocrisy και με το ξεχωριστό χρώμα της φωνής του Rundqvist να χορεύει σχεδόν πάνω στο κομμάτι, το φαντάζεσαι παιγμένο ζωντανά ώστε να γίνει χαμός. Πανέξυπνο στήσιμο δομών για κάθε απαίτηση από πλευράς Vomitory, οι οποίοι είναι κοντά ή έχουν ξεπεράσει ήδη τα 50, αλλά ακούγονται σαν 25αρηδες που θέλουν να αποδείξουν πράγματα και δεν είναι και πολύ δύσκολο να καταλάβεις αν και κατά πόσο πανεύκολα το κάνουν από την πρώτη ακρόαση. Έχουμε και αρκούντως Bolt Thrower ριφφάρισμα σε κομμάτια όπως το “Dead Man Stalking” όπου πάντα οι Σουηδοί έδιναν φόρο τιμής στην αγαπημένη τους ομόηχη Βρετανική υπερδύναμη, με το headbanging ενδιάμεσα να είναι σχεδόν νομοτελειακό.
Αυτό βέβαια που για να είμαστε ειλικρινείς πάντα όλοι θαύμαζαν στους Vomitory, ήταν η διαολεμένη ταχύτητα που ανέπτυσσαν μέσα στα κομμάτια τους. Μαζί με τους Unleashed, είναι οι μπάντες που αν άφηνες την αλυσίδα από το ζυγό, έφερναν τον κόσμο πάνω-κάτω σε δευτερόλεπτα. Απτή απόδειξη αυτού το ισοπεδωτικό “Disciples Of The Damned” όπου ο Tobias Gustafsson παραδίδει μαθήματα του πως ακούγεται ο σωστός ΑΚΡΑΙΟΣ ντράμερ και το εφιαλτικό Slayer-ικό lead στο τελευταίο λεπτό δεν προϊδεάζει ότι λειτουργεί σαν «γέφυρα» ώστε πάνω του να χτιστεί ένα ασύλληπτο υπεργρήγορο πέρασμα, λες και περνάει ο Υπερσιβηρικός δίπλα στα αυτιά σου. Το τέλος είναι κοντά και το “Dead World” συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το “Disciples Of The Damned”, TAKA TOYKA κι Άγιος ο Θεός λοιπόν, μέχρι να πάμε στο τελευταίο και μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου (5:34, δεν το λες και τεράστιο) δηλαδή το “Beg For Death”, όπου οι Vomitory θριαμβευτικά κάθονται σε μια γωνία και παρακολουθούν βουνά πτωμάτων να σχηματίζονται ενώ οι ίδιοι παίζουν με τρόπο που φέρνει την Αποκάλυψη μια ώρα αρχύτερα. Κοιτάς και ξανακοιτάς το εξώφυλλο ενώ ακούς το δίσκο και σκέφτεσαι «δε μπορούσε να έχει άλλο εξώφυλλο ο δίσκος, ακούς τι γίνεται μέσα πριν καν το βάλεις να παίξει».
Εν ολίγοις μιλάμε για δίσκο-κορυφή που πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ πιθανό να εκτιμηθεί και από μη death metallers. Είναι τέτοια η ποιότητα του, η ροή του, η ειλικρίνεια του (πάνω απ’όλα) και ο τρόπος με τον οποίο περνάει από πάνω σου σαν τανκ, που δε σου αφήνει και πολλά περιθώρια να σκεφτείς αν και πόσο σου αρέσει, όχι τίποτα άλλο, είναι κοντά και η ισοπέδωση αν αρνηθείς. Σε πολύ απλά και λιτά ελληνικά, σίγουρα ό κορυφαίος δίσκος τους από το “Blood Rapture” και μετά, σίγουρα ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του 2023 για πλάκα και σιγουρότερα μια επιστροφή που δεν περίμενε ούτε κι πιο αισιόδοξος εκεί έξω. Η φρεσκάδα, η σιγουριά και το όλο στήσιμο του “All Heads Are Gonna Roll”, μακάρι να αποτελέσουν εφαλτήριο για τη συνέχεια των Vomitory σε ανάλογο επίπεδο. Το άλμπουμ πάντως ήδη έχει θέσει τον πήχη πολύ ψηλά, όχι μόνο για τους ίδιους, όχι μόνο για τους συμπατριώτες τους Σουηδούς και τους ομόηχους death metallers, αλλά και για το επίπεδο στο οποίο πρέπει να κυμαίνεται ο μεταλλικός ήχος γενικά. Χαίρομαι πάρα πολύ όχι απλά για την επιστροφή τους, αλλά που έγινε με απόλυτα πειστικό και ποιοτικό τρόπο και μιλάμε για δίσκο που παίζει συνεχώς δυνατά.
Μακάρι να ζήσουμε κάτι ανάλογο και με επιστροφή των Dismember με νέο δίσκο μετά από 15 χρόνια.
Βαθμολογία: 89/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
