Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Ιουλίου 2019
Έξι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους “Safe in Sound”, οι Ισραηλινοί Walkways επιστρέφουν φέτος δισκογραφικά με το δεύτερό τους LP “Bleed out, Heal out”. Ο καινούριος δίσκος τους έχει 14 κομμάτια και περίπου 1 ώρα διάρκεια και συνεχίζει μουσικά στα ίδια alternative metal μονοπάτια που είχαν χαράξει, περνώντας από διάφορες συναισθηματικές κορυφές και κοιλάδες. Προσωπικά, άκουσα επιρροές από Disturbed, Korn, Slipknot ακόμα και από Deftones, Breaking Benjamin και Architects.
Θεματικά ο δίσκος περιστρέφεται γύρω από τις δοκιμασίες της ζωής, τα τραύματα και την απελπισία που τα συνοδεύουν, το πως μπορεί κανείς να ξεπεράσει αυτές τις δυσκολίες, να εξελιχθεί και να βγει δυνατότερος από αυτές, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι δεν είναι μόνος του. Παράλληλα με αυτά, αγγίζει και θέματα όπως είναι ο πόλεμος αλλά και η κακοποίηση ζώων (το κομμάτι “Enough” με ήχους γουρουνιών να σφάζονται είναι μια κατηγορία ενάντια στη βιομηχανία κρέατος).
Από μουσικής απόψεως τώρα, τα κομμάτια εκτείνονται από βαριά και γρήγορα έως αργά και ατμοσφαιρικά, κάποια από αυτά αλλάζουν και ενδιάμεσα την ταχύτητα του κομματιού. Η φωνή του Ran Yerushalmi καταφέρνει να προσαρμόζεται σε αυτές τις εναλλαγές, άλλοτε με σκληρά φωνητικά και κραυγές και άλλοτε με πιο τρυφερά και μελωδικά φωνητικά. Οι χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες των Bar Caspi και Yoni Menner κάποιες φορές παίζουν βαριά riffs (συνήθως πιο metalcore-y chug riffs), ενώ άλλες φορές συνεισφέρουν στην ατμόσφαιρα του κομματιού με πιο μελωδικό παίξιμο. Το παίξιμο του μπάσου από τον Avihai Levy προσφέρει επιτυχώς τις απαραίτητες χαμηλές συχνότητες και σε συνδυασμό με τα ντραμς του Priel Horesh παίζουν ουσιαστικό ρόλο στην ενέργεια κάθε κομματιού, ξεφεύγωντας κάποιες στιγμές σε πιο proggy παιξίματα. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί η DIY προσέγγιση του δίσκου, καθώς, εκτός από το mastering, η ηχογράφηση και η μίξη έγινε από την ίδια την μπάντα και είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Μ’ άρεσαν, επίσης, ιδιαίτερα κάποιες συμφωνικές προσθήκες, οι οποίες δεν ξέρω αν θα μπορούν να ακουστούν σε ζωντανή εμφάνιση, όπως σε κάποια σημεία η χρήση χορωδιακών φωνητικών και βιολιών (μπορεί να είναι από κάποιο synthesizer). Γενικά, κάτι που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος από τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου είναι ότι οι Walkways δεν προτιμούν η δομή των κομματιών τους να είναι ιδιαίτερα τυποποιημένη , κάτι το οποίο πιστεύω ότι, σε συνδυασμό με τις πολλές εναλλαγές στα κομμάτια, ίσως δεν καταφέρει να κρατήσει έναν καινούριο ακροατή και ίσως να τον κουράσει. Επίσης, μια άλλη παρατήρηση είναι ότι κανένα από τα κομμάτια δεν κλιμακώνεται με κάποιο σόλο (χωρίς να είμαι ο τύπος που απαιτεί κάθε κομμάτι να έχει σόλο), αλλά επέλεξαν άλλους τρόπους (π.χ. επιστροφή με πιο σκληρά riffs, χορωδιακά φωνητικά).
Συνολικά, πιστεύω ότι αυτός ο δίσκος αποτελεί μια ξεκάθαρη εξέλιξη του ντεμπούτου τους, με πιο ώριμο ήχο, αλλά νομίζω ότι του λείπουν κάποια κομμάτια που θα ξεχωρίσουν και θα πιάσουν κατευθείαν την προσοχή του ακροατή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ενδιαφέρων δίσκος και έχοντας τον ακούσει αρκετές φορές μπορώ να πω ότι κάποια κομμάτια του σου μένουν με τον καιρό. Αν αναλογιστεί κανείς ότι έχουν υπάρξει, μεταξύ άλλων, support μπάντα των In Flames, Avenged Sevenfold και Disturbed, δείχνει, το λιγότερο, ότι έχουν δυνατότητες. Κλείνω με αυτούς τους στίχους που μου έμειναν από το “Humane Beings”: Human beings, To humane beings, Human kind, To humane & kind.
Βαθμολογία: 78/100
Για το Rockoverdose.gr
Γιάννης Παπαγιάννης
Comments
