Ημερομηνία δημοσίευσης: 8 Φεβρουαρίου 2017
Υπό τον τίτλο “Bloodwinter”, κυκλοφόρησαν στις 13 Ιανουαρίου την νέα τους δισκογραφική δουλειά, οι Γερμανοί pagan/folkers Wolfchant. Με σταθερές αξίες, τους δύο βασικούς τραγουδιστές τους, τα ίδια λυρικά θέματα για την Γερμανική μυθολογία, τον παγανισμό και την αντιχριστιανική διάθεση (που πάντα ‘πουλάνε’), υπογράφουν για ακόμη μια φορά με την NoiseArt Records, τον έκτο κατά σειρά δίσκο τους.
Οι Wolfchant έγιναν, κυρίως, γνωστοί απ’ το εξαιρετικό άλμπουμ που ακούει στο όνομα “A Pagan Storm”. Κατά τη γνώμη μου, ο πρώτος τους δίσκος “Bloody Tales Of Disgraced Lands” ήταν εξίσου καλός, όπως και το “Call Of The Black Winds”. Ο ήχος τους παρουσίασε τις πρώτες διαφοροποιήσεις στην προηγούμενη κυκλοφορία (“Embraced By Fire”), παρουσιάζοντας μια power metal προσέγγιση σε πολλά σημεία, κρατώντας, παρ’ όλα αυτά, σταθερή την epic pagan βάση τους.
Το καινούριο άλμπουμ έρχεται να δώσει νέα πνοή στο συγκρότημα, μιας και υπάρχουν σημαντικές αλλαγές όχι μόνο στο line-up, αλλά και στον ήχο τους. Αν γνωρίζετε τη δισκογραφία των Wolfchant, θα αντιληφθείτε, απ’ την πρώτη μόλις ακρόαση, ότι κάτι έχει αλλάξει δραστικά στη μουσική τους. Τα νέα μέλη έχουν φέρει τον δικό τους αέρα ανανέωσης στον γνώριμο ήχο της μπάντας. Η παραγωγή είναι εμφανώς καλύτερη από προηγούμενες, ο ήχος εμπλουτίζεται με ακόμα περισσότερα riffs, power metal στοιχεία, τα γνωστά folk σημεία που αγαπάμε, και όσον αφορά τα διπλά φωνητικά, παραμένουν στο ίδιο επικό ύφος, αρεστά όπως πάντα, αλλά κυρίως μέτρια. (Λίγα μαθηματάκια φωνητικής δεν θα ήταν άσχημα..)
Μέχρι στιγμής λοιπόν όλα καλά, όπως φαίνεται. Υπάρχει όμως αυτή η σοφή αρχαία φράση που λέει, “Άλλο το φαίνεσθαι και άλλο το είναι!”. Κατά έναν περίεργο λόγο, η γεύση που μου άφησε στο τέλος της ακρόασης το “Bloodwinter”, είναι μέτρια. Και λέω, περίεργο λόγο, διότι, ακούγοντας μεμονωμένα τα τραγούδια, είναι αρεστά. Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει φυσικά, εντούτοις είναι αρκετά καλά. Στο σύνολό του παρ’ όλα αυτά, και συγκρίνοντας με παλιότερες κυκλοφορίες, όσο κι αν υπάρχουν νεωτερισμοί και καινούρια στοιχεία, δεν πλησιάζει την γνήσια εκείνη επική ατμόσφαιρα των πρώτων δίσκων. Αυτό, γενικά μιλώντας, δεν είναι απαραίτητα κακό. Για κάποιους, η πιο ‘μοντέρνα’ εξέλιξη του ήχου τους μπορεί να είναι αρεστή. Και σε ‘μένα είναι, μέχρι ενός σημείου, απλά δεν με αγγίζει στην ψυχή. Και όσο καλός, σε θέμα παραγωγής ή σύνθεσης, και αν είναι ένας δίσκος, αν δεν σε ‘αγγίζει’ τότε δεν έχει πετύχει στο 100%.
Σε γενικές γραμμές, αν και όπως προανέφερα δεν είναι κάτι που δεν έχετε ξανακούσει, είναι ένα καλό άκουσμα. Μην το παραβλέψετε. Σίγουρα, θα ξεχωρίσετε το άκρως δυναμικό ομώνυμο κομμάτι του δίσκου που φέρνει πολύ στα παλιά ακούσματα των Wolfchant και γενικώς θα διαπιστώσετε ότι με την νέα τους σύνθεση έχουν κάνει όντως ένα βήμα μπροστά, όσον αφορά την εξέλιξη της μπάντας. Από’ κει και έπειτα, οι γνώμες πάντα διίστανται, όπως και τα αισθήματα που αφήνει στον καθένα μας ένας δίσκος. Όσον αφορά εμένα....
Βαθμολογία: 68/100
Για το Rock Overdose,
Έλενα Δαρζέντα
Comments
