Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Επιστροφή για τους υπεραγαπημένους Xentrix τρία χρόνια μετά από το μνημειώδες κατ’εμέ “Bury The Pain” του 2019! Ήταν να μην πάρουν φόρα απ’ότι φαίνεται τα καμάρια του Preston της Αγγλίας, καθώς η επιστροφή τους στη δισκογραφία 23 χρόνια μετά το “Scourge” του 1996 χαιρετήθηκε με μεγάλη χαρά. Και δικαίως καθώς όχι μόνο επέστρεψαν με φοβερό δίσκο, αλλά έδειξαν ξανά σε όλους –και ειδικά τους πολύ νεότερους σε ηλικία- πως γίνεται σωστά και να παίζεις ποιοτικό thrash, αλλά και να κρατάς το όνομα σου άφθαρτο κι επίκαιρο μετά από τόσα χρόνια απουσίας. Οι Xentrix που όλοι –ακόμα κι όσοι δεν ήταν καθαρά thrash οπαδοί- παραδέχονταν ότι ήταν από τις μπάντες που αδικήθηκαν πολύ κι έπρεπε να είναι πολύ πιο αναγνωρίσιμοι και γενικά μεγαλύτεροι ως όνομα, προφανώς χωρίς να έχει επέλθει και η τόσο μακρά απουσία τους. Όμως στη ζωή δεν είναι όλα δίκαια και έτσι τους πήρε κι αυτούς η μπάλα όπως πάμπολλες ακόμα μπάντες του είδους ειδικά μετά το μπάσιμο των ‘90s. Από την άλλη, το γεγονός ότι αρχικά βρήκαν το κουράγιο να επιστρέψουν και στη συνέχεια το έκαναν με αναμφισβήτητη ποιότητα, τους προσθέτει πάρα πολλούς πόντους και κάνει το μεγάλο κενό που προηγήθηκε λιγότερο επίπονο πάντα εκ του αποτελέσματος.
Κι επειδή ένα ρητό λέει «είναι εύκολο να φτάσεις στην κορυφή, αλλά δύσκολο να παραμείνεις εκεί», οι Xentrix το κάνουν πράξη ξανά. Και λέμε ξανά γιατί ακριβώς το ίδιο είχε γίνει όταν βγήκε το ντεμπούτο “Shattered Existence” το 1989, δεν πίστευε κανείς αυτό που άκουγε κι ότι μπορούσαν να το επαναλάβουν. Την επόμενη όμως χρονιά, εν έτει 1990, οι Xentrix απάντησαν με το “For Whose Advantage?” και έβαλαν τα γυαλιά σε όλους. Έτσι τρόπον τινά τον ρόλο του “Shattered Existence” σε αυτή τη δεύτερη εποχή τους ανέλαβε το “Bury The Pain” και αυτόν του “For Whose Advantage?” αναλαμβάνει αντίστοιχα τώρα το “Seven Words”, όπως λέγεται το νέο τους άλμπουμ. Είναι ο δίσκος που επιβεβαιώνει ότι οι Xentrix όχι απλά επέστρεψαν με στόμφο, αλλά ότι μπορούν να διατηρήσουν την ποιότητα του προκατόχου του “Seven Words” και να μας προσφέρουν αυτά για τα οποία τους αγαπήσαμε σφοδρά. Ποια είναι αυτά; Αρχικά η δεδομένη σοβαρότητα που έβγαζαν σαν μπάντα. Έδιναν πάντα την ψυχή τους στις κυκλοφορίες τους κι αυτό δεν αμφισβητήθηκε ποτέ –ευτυχώς- από κανέναν. Έπειτα το φοβερό στακάτο και πεντακάθαρο –αλλά όχι γυαλισμένο- παίξιμο τους. Και φυσικά οι καταπληκτικοί, ουσιώδεις κι αιχμηροί τους στίχοι. Όλα αυτά σε συνδυασμό με φωνητικάρες άλλης εποχής.
Τότε ήταν ο Christ Astley, ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές της μεταλλικής ιστορίας. Τώρα είναι ο Jay Walsh στη θέση του, και είναι η μεγαλύτερη νίκη του συγκροτήματος, ότι βρήκαν έναν άνθρωπο που θα είναι ο frontman και θα συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν, έχοντας το δικό του προσωπικό στυλ. Φοβερός και πάλι, ακούγεται ακόμα πιο σίγουρος απ’ότι στο “Bury The Pain” κι οδηγεί την κούρσα ενός ακόμα πιο ώριμου δίσκου όπως είναι το “Seven Words”. Οι υπόλοιποι φυσικά δεν πάνε πίσω, με τους δυο «παλιούς» να το παίρνουν πάνω τους. Ο Kristian “Stan” Havard κεντάει ριφφάρες και σολάρες ανά πάσα στιγμή, ενώ ο Dennis Gasser μας θυμίζει τι θα πει ντράμερ που χτυπάει ΔΥΝΑΤΑ και δίνει ρυθμό. Πάντα σε συνοδεία με τον πολύ κομβικό μπασίστα Chris Shires, ο οποίος δημιουργεί με τον Gasser ένα σφιχτό rhythm section. Και στους Xentrix και το rhythm section αλλά και τα riffs και η φωνή, παίζανε πάντα βασικό ρόλο στο πως συνδυαζόντουσαν. Και φυσικά μετά από όλα αυτά, έχουμε τα τραγούδια καθαυτά. Και πάλι ο δίσκος ξεκινάει κάπως μελωδικά όπως έκανε το ομότιτλο “Bury The Pain”, έτσι το “Behind The Walls Of Treachery” παίρνει σχεδόν 100 δευτερόλεπτα μέχρι να χτιστεί και να θρασάρει!
Με το που μπαίνει το γρήγορο μέρος του, ανακαλύπτεις ξανά –αν τους αγαπούσες από παλιά- γιατί ήταν ξεχωριστοί, ή από την αρχή αν για Χ λόγους δεν βρέθηκαν ποτέ στο δρόμο σου. Το ομότιτλο κομμάτι του “Seven Words” που βγήκε και σε βίντεο και έδειξε ότι βρίσκονται πάλι στο σωστό δρόμο, έλαβε πολύ θετική ανταπόκριση, ενώ και το δεύτερο δείγμα με το lyric video με το “Reckless With A Smile” είναι από τις μεγάλες στιγμές του δίσκου. Οι διάρκειες παίζουν μεταξύ 4-5’ καθώς οι Xentrix γουστάρουν να γεμίζουν τα κομμάτια τους με εναλλαγές ρυθμών κι όχι απλά να παίζουν για να παίζουν, αλλά να δίνουν προσωπικό τόνο όπως έκαναν πάντα. Και μπορεί πολλοί να τους θεωρούσαν κάτι αντίστοιχο των Testament στην πρώτη τους εποχή, αλλά για μένα ήταν η Αγγλική απάντηση στους Metallica, καθώς ακόμα και οι Testament τότε τους αντέγραφαν και είχαν πάρει το διόλου τιμητικό προσωνύμιο Testallica. Οι Xentrix όμως δεν καταλάβαιναν και δεν καταλαβαίνουν, παίζουν για τη φανέλα, για το thrash, για όλο το τιμημένο μέταλλο μιας άλλης εποχής και είναι κάτι που μπορείς να το καταλάβεις πολύ εύκολα σε κομμάτια σαν το “Spit Coin”, το “Ghost Tape Number 10” ή το τελειωτικό “Anything But The Truth”.
Ελάχιστα μικρότερο του “Bury The Pain” σε διάρκεια, περισσότερο ρυθμικό και λιγότερο γρήγορο, αλλά πιο ώριμο και σίγουρο ότι τους κάνει να στέκονται στα πόδια τους, το “Seven Words” είναι εξίσου κρίσιμο άλμπουμ για τους Άγγλους thrashers και ενδέχεται να τους καταστήσει ένα πολύ υπολογίσιμο μέγεθος όπως κάποτε. Οι ίδιοι απ’ότι φαίνεται ξέρουν πολύ καλά τι ζητάνε από τη μουσική τους, ξέρουν σε τι είναι όχι απλά καλοί αλλά άψογοι και κάθε riff, κάθε σόλο, κάθε στίχος αυτού του δίσκου έχει δουλευτεί πολύ σκληρά για να πάρει την τελική του μορφή. Είναι κάτι που σίγουρα θα καταλάβετε σαν ακροατές και που θα σας κάνει να σταθείτε στο πλευρό τους σ’αυτή τη νέα τους φιλότιμη προσπάθεια να διεκδικήσουν μέρος της δόξας που δεν πήραν παλιότερα. Η ΕΞΟΧΗ διασκευή του “Billion Dollar Babies” του Alice Cooper στο τέλος, προσθέτει απλά ένα ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο, πάντα το είχαν με τις διασκευές εξάλλου. Το μόνο που μένει είναι να τους δούμε ξανά στην Ελλάδα κάποια στιγμή, καθώς το πακέτο με Vio-Lence/Whiplash/Artillery που θα συμμετάσχουν, δε θα το δούμε ούτε στα όνειρα μας. Ένα μεγάλο μπράβο στους αγέρωχους Xentrix για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2022 με χαρακτηριστική ευκολία. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο εξάλλου!
«Δε μπορείς να διδάξεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκυλί» λέει μια παροιμία, από την άλλη, όταν είσαι σκυλί του πολέμου δεν τα έχεις ανάγκη. Και οι Xentrix ήταν, είναι και πάντα θα είναι σκυλιά του πολέμου όσο ελάχιστοι εκεί έξω!
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
