Radio Moscow/The Bet @ Six D.O.G.S., 9/3/2013, Live Report

Τρίτη και φαρμακερή για την πάρτη μου με τους Radio Moscow, το μουσικό όχημα του νταλκαδιάρη κι αλανιάρη Parker Griggs, ταγμένο σταθερά στο παλιό καλό blues rock, που όλοι λίγο πολύ γουστάρουμε και αγαπάμε.

Ποιος όμως έχει όρεξη και για λίγη soul ε; Κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτηκαν οι The Bet, που αποδέχθηκαν την πρόσκληση των διοργανωτών να ανοίξουν το live και είπαν να ρίξουν τα άδεια τους κι ό,τι πιάσουμε. Ε, πιάσαν γεμάτα. Πολύ γεμάτα όμως.

Συγκρότημα αποκάλυψη, που από τα πρώτα δευτερόλεπτα της εμφάνισης τους με έκαναν να χτυπάω τα πόδια μου ρυθμικά ωσάν μανιακός και τα κοριτσάκια να λικνίζουν τις μεσούλες τους με θέρμη. Μια μίξη funk ενέργειας, soul διάθεσης και rock ορμής, όλα διοχετευόμενα μέσα από μια μπάντα διαολεμένη. Ελάχιστα προπορευόμενος των υπολοίπων ο frontman, αεικίνητος στο πάλκο και με πάστα φωνής που σπάνια συναντάς στα μέρη μας. Με δικές τους original συνθέσεις, αλλά και με άκρως επιτυχημένες διασκευές όπως στο “Who'll Pay Reparations On My Soul” του αθάνατου Gil Scott-Heron ή το “Since I've Been Loving You” των Led Zeppelin μας ταρακούνησαν πλέον του ημιώρου και κατάφεραν να στρέψουν αρκετά μάτια πάνω τους.

Στα των πρωταγωνιστών της βραδιάς τώρα, οι οποίοι εμφανίστηκαν σε ένα κατάμεστο για ακόμα μία φορά Six D.O.G.S., έχοντας όμως αυτό το φεγγάρι τη συνοδεία του βετεράνου Mad Alchemy στο light show και τα projections, η οποία λειτούργησε ιδανικά χάρις σε αυτήν την εντελώς old school προσέγγιση του, με διάφορα υγρά/χημικά να χύνονται στην επιφάνεια ενός παλιού προτζέκτορα, τα οποία δημιουργούσαν κάθε λογής ψυχεδελικά σχήματα.

Κι όλα αυτά, ενώ ο Parker Griggs βασάνιζε την κιθάρα του, μα συνάμα έλεγε τον πόνο του στο μικρόφωνο για τα 250 μίλια που πρέπει να τραβήξει, για mistreating queens και no good women κι ότι στην τελική δε χρειάζεται κανένα πάνω από το κεφάλι του και η ψυχούλα μας γέμιζε, υπερχείλιζε με ηλεκτρικά blues. Άξιοι συμπαραστάτες οι Billy Ellsworth και Paul Marrone σε μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα, ακολουθούσαν με άνεση και ευλάβεια το δρόμο που χάραζε ο τσίφτης Parker είτε με τα riffs, είτε όταν τους οδηγούσε σε οργιώδη jams με τα ψυχωμένα solos του.

Ήχος μπόμπα, κέφια στα ύψη, χαμόγελο ως τα αυτιά. Αν κάποιος σας είπε ότι δεν πέρασε καλά, στείλτε τον σε ένα ψυχίατρο να στανιάρει, κρίμα είναι.

Για το Rockoverdose.gr: Δημήτρης Σούρσος

Comments