Η τελευταία μέρα του πιο metal τριημέρου (τουλάχιστον για το μήνα Ιούνιο) ολοκληρώθηκε το βράδυ της Τετάρτης 28 Ιουνίου, με τις σαρωτικές εμφανίσεις τεσσάρων εκπροσώπων της διεθνούς ακραίας σκηνής. Ήταν η μόνη αμιγώς metal μέρα του Release Athens χωρίς «ελληνικό χρώμα» αλλά με τέσσερις μπάντες – δύο εκ των οποίων άνετα θα μπορούσαν να έχουν πάρει εδώ και χρόνια την ελληνική υπηκοότητα (τι όχι;), μία εξ’ αυτών είχε να μας επισκεφθεί πάνω από 10 χρόνια, ενώ η άλλη μας επισκέφθηκε για πρώτη φορά!
Αποχαιρετήσαμε λοιπόν τον συναυλιακό Ιούνιο (γιατί το συναυλιακό καλοκαίρι δεν έχει τελειώσει ακόμη …) με τον ιδανικότερο τρόπο, γιορτάζοντας όπως αρμόζει, κάτω από τον καυτό ήλιο, με ιδρώτα και αλκοόλ να ρέουν σε αφθονία και κυρίως με “ΠΟΛΥ "ΞΥΛΟ" να πέφτει απ’ το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
BLEED FROM WITHIN
Κείμενο: Βιβή Ζαπαντιώτου
Οι πύλες της … Κολάσεως, για κάποιο ανεξήγητο λόγω άργησαν να ανοίξουν΄(ίσως για να ζεσταθούν τα καζάνια) κι ενώ είχαμε φτάσει από αρκετά νωρίς μπήκαμε μέσα γύρω στις 18:10 την ώρα δηλαδή που οι Σκωτσέζοι εκπρόσωποι του ακραίου ήχου Bleed From Within έκαναν την εμφάνισή τους στην σκηνή.
Με αυτή τη μικρή καθυστέρηση, αναγκαστικά το set τους περιορίστηκε στο μισάωρο, ωστόσο αυτό δε τους στέρησε καθόλου την όρεξη να μας «πάρουν τα μυαλά» ευθύς εξ’ αρχής!
Τι κι αν έπαιζαν χωρίς το μπασίστα τους Davie Provan, ο οποίος λόγω έκτακτων οικογενειακών υποχρεώσεων λείπει από τις εμφανίσεις τους το τελευταίο διάστημα, όπως μας πληροφόρησε ο frontman Scott Kennedy - οι Bleed From Within στην παρθενική τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους απέδειξαν πως η χώρα τους δε παράγει μόνο καλό ουίσκι αλλά και metal – Highlanders πρώτης τάξεως!
Ο κόσμος είχε έρθει ορεξάτος για να μη πω … κ@υλ@μένος και για ζέσταμα (εντός και εκτός εισαγωγικών) επιδόθηκε σε απανωτές γυμναστικές επιδείξεις, με αντιπροσωπευτικά pits και wall of death να στρώνουν το έδαφος σε ό,τι θα ακολουθούσε στο υπόλοιπο της βραδιάς! Δεν έλειψαν οι τραυματισμοί από νωρίς, με ένα παλικάρι να δέχεται τις πρώτες βοήθειες από το crew του Ερυθρού Σταυρού που είναι πάντα παρόν και ετοιμοπόλεμο να συνδράμει. Ελπίζουμε να είναι καλά ο νεαρός, που σίγουρα πήρε το "παράσημό" του απ' αυτή τη μάχη...
Η setlist των Bleed From Within ήταν βασισμένη στο πιο πρόσφατο εξαιρετικό υλικό τους με τίτλο “Shrine”, με highlight ένα κομμάτι που πρόσφατα εντάχθηκε στο show τους (“Killing Time”) και το "The End Of All We Know" (ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ!) - απ' το προηγούμενο album τους με τίτλο "Fracture" - στιγμή που ο Scott Kennedy «έγινε ένα» με το κοινό από κάτω, ανεβαίνοντας στις πλάτες κάποιου (αν είδα καλά) για να το αποδώσει καλύτερα!
Οι βορειοευρωπαϊοι Bleed From Within συνηθισμένοι ίσως σε πιο δροσερές εμφανίσεις (από άποψη καιρού τουλάχιστον) έδειξαν πως το ευχαριστήθηκαν για τα καλά και το έζησαν στο έπακρο, παρά τη θανατηφόρα ζέστη που τους έκανε να αναρωτιούνται αν είμαστε ακόμη ζωντανοί εκεί κάτω… και έτσι «ματωμένοι» και ηλιοκαμένοι μας αποχαιρέτησαν εγκάρδια και υποσχέθηκαν να ξανάρθουν!
HEAVEN SHALL BURN
Κείμενο: Βιβή Ζαπαντιώτου
Σειρά είχαν οι Heaven Shall Burn να συνεχίσουν το ολοκαύτωμα! Με αρκετά χρόνια απουσίας από τα δρώμενα οι -κατά τα άλλα - εμπειρότατοι βετεράνοι της σκηνής, «ξεμπούκωσαν» αμέσως με τη βοήθεια και του κόσμου που τους επευφημούσε σε κάθε ευκαιρία!
«Είστε κουρασμένοι;», αναρωτήθηκε ο τραγουδιστής τους Marcus Bischoff με το χαρακτηριστικό κατακόκκινο πουκάμισό του και με τον κόσμο να δείχνει ξεκάθαρα πως όχι μόνο δεν ήταν κουρασμένος αλλά ανέβαζε ταχύτητες και ένταση, ακολουθώντας τις προσταγές του!
Το setlist των Γερμανών ήταν άκρως χορταστική ξεκινώντας με βουτιές στο ένδοξο παρελθόν με τα "Hunders Will Be Hunted", που 10 χρόνια μετά την δημιουργία του προκαλεί ακόμη ανατριχίλες! Ακολούθησε το ξεκάθαρα επαναστατικό "Bring War Home", ένα τραγούδι - μανιφέστο του τί εστί Heaven Shall Burn, ένα τραγούδι που αποτελεί ίσως το soundtrack κάθε "μαχητή" της ζωής που μπορεί να βγαίνει από κάθε είδους μάχης "wounded & broken" αλλά συνεχίζει σε κάθε ευκαιρία να μάχεται πάνω απ' όλα για τις ιδέες του! Το πιο δυνατό μακροβούτι και χωρίς ανάσα μάλιστα έγινε - με το αριστουργηματικό "Counterweight" που ακολούθησε, κι εκεί συνειδητοποίησα πως ήμουν 20 όταν το πρωτοάκουσα και τώρα κοντεύω τα 40!
Τα επόμενα κομμάτια της setlist μας επανέφεραν στο παρόν καθώς επιτέλους ακούσαμε ζωντανά το υλικό του σχετικά πρόσφατου album "Of Truth And Sacrifice", με τα "Ubermacht", "Protector" και "My Heart And The Ocean", να κερδίζουν τις εντυπώσεις σε απόδοση και σκηνική παρουσία της πεντάδας! Στο ενδιάμεσο "πέταξαν" έτσι αβίαστα δύο διαμαντάκια του μακρινού 2004 - χρονιά που ίσως οι περισσότεροι στην αρένα ήταν αγέννητοι ή μωρά, από το "Antigone" λοιπόν ακούσαμε τα εμβληματικά "Voice of the Voiceless" και το "The Weapon They Fear", δύο τραγούδια άκρως στρατευμένα στον αγώνα της αφύπνισης και της αντίστασης!
Ο αεικίνητος frontman όργωσε πέρα δώθε τη σκηνή, ενώ μόλις στο “Behind The Walls Of Silence” έβγαλε το πουκάμισο (και πολύ άντεξε με τόση ζέστη) προκαλώντας σε ένα ακόμη ξέφρενο wall of death τον κόσμο, που δε του χάλασε το χατίρι!
Αριστερά της σκηνής, ο συμπαθής κιθαρίστας Maik Weichert που είχα την τιμή να μιλήσω μαζί του στη συνέντευξή μας πριν λίγο καιρό και μας είχε προετοιμάσει για τον όλεθρο που θα έφερναν μαζί τους οι Heaven Shall Burn, αλλά κάποιοι σίγουρα δε περιμέναμε ΤΕΤΟΙΟ ΧΑΜΟ! Συνήθως τα χρόνια απουσίας από τα συναυλιακά δρώμενα είναι αρκετά για να σε βγάλουν ντεφορμέ, όμως οι βετεράνοι Heaven Shall Burn απέδειξαν περίτρανα πως ο χρόνος που πήραν για το life break τους, ήταν άκρως αναζωογονητικός για εκείνους και επέστρεψαν πιο φρέσκοι από ποτέ!
Λίγο πριν το φινάλε είχε έρθει η στιγμή για μία διασκευή από τις πολλές που έχουν κάνει, έτσι λοιπόν ακούσαμε το "Black Tears" των Edge Of Sanity, με το οποίο οι Heaven Shall Burn τίμησαν τον τίτλο τους ως masters of covers!
"Endzeit" για το τέλος - ένα κομμάτι που γράφτηκε το 2008 - αλλά με τόσο διαχρονικό μήνυμα πραγματικά έχει αντέξει στο χρόνο και ακόμα ξεσηκώνει κάθε αντάρτικη ψυχή εκεί έξω! Αυτό ήταν, η μπάντα αποχαιρέτησε τον κόσμο πετώντας guitar picks, drum sticks και setlists και εντελώς ξαφνικά ο θεοπάλαβος Marcus Bischoff έκανε crowd-surfing βουτώντας στο πλήθος που τον σήκωσε ψηλά, κατενθουσιασμένο!
Κάπως έτσι επισφραγίστηκε η θριαμβευτική επιστροφή στη χώρα μας για τους Heaven Shall Burn που ελπίζουμε να δούμε πολύ σύντομα ξανά σε κάποιο κλειστό χώρο κατά προτίμηση για να έχουμε και τοίχους να γκρεμίσουμε!
KREATOR
Κείμενο: Άγγελος Κατσούρας
Οι μάγκες Bleed From Within και οι καταπληκτικοί –και κορυφαίοι της ημέρας- Heaven Shall Burn στη συνέχεια, έχουν φροντίσει να ζεστάνουν ακόμα περισσότερο από τον ανυπόφορο ήλιο το κοινό του Release Festival, που αγωνιά για το κύριο μενού. Το μαύρο πανό με το λευκό λογότυπο των Kreator αποχωρεί και στο background βλέπουμε σε τεράστιο φόντο την ασύλληπτη εξωφυλλάρα του νέου τους δίσκου, “Hate über Alles”, και αφού πάει 8μιση ακριβώς και ακούμε τη σύντομη εισαγωγή του “Sergio Corbucci Is Dead”, η Γερμανική υπερδύναμη εφορμάει άμεσα με το ομότιτλο κομμάτι και αρχίζει ένας ΧΑΜΟΣ που δε θα σταματήσει για τα επόμενα 90’.
Από πάρα πολύ νωρίς διαπιστώνει κι ο πιο αδαής την ιδιαίτερη και εθιστική σχέση μεταξύ Ελλήνων οπαδών και Kreator, η οποία εκτοξεύεται στα ουράνια από πάρα πολύ νωρίς. Δε φτάνει μόνο η υποδοχή του νέου άσματος, στο καπάκι παίζουν το κορυφαίο κομμάτι της καριέρας τους, το “People Of The Lie”, Ο κόσμος δεν πιστεύει ότι ΑΥΤΟ το κομμάτι παίζεται τόσο νωρίς και αλλόφρονες όλοι, με φιλικά σπρωξίματα, αγκαλιές και λοιπά ξεμαλλιάσματα καλωσορίζουν τους Kreator σε μια βραδιά μνήμης. Ο Mille Petrozza ήδη δεν έχει λόγια να εκφραστεί.
«Όπως όλοι ξέρετε, η Ελλάδα είναι το δεύτερο σπίτι μας και μας λείψατε πολύ εδώ και 5 χρόνια». Δεν προλαβαίνει ο κόσμος να χειροκροτήσει και ακούμε το “Awakening Of The Gods” αν είναι δυνατόν. Ή τουλάχιστον την εισαγωγή του με την απόλυτη ριφφάρα του πριν πάθουμε ολικό εγκεφαλικό, αλλά η μπάντα κι ο αρχηγός της έχουν άλλες διαθέσεις. “Enemy Of God” με νέο ΠΑΝΖΟΥΡΛΙΣΜΟ, τον Ventor που γιόρτασε πρόωρα τα γενέθλια του να βάζει φωτιά στο drum kit του, αγέρωχος, στιβαρός και φοβερός σε αντοχές με την πάροδο των ετών, τον συμπαθέστατο Φιλανδό Sami Yli-Sirniö να «καρφώνει» δίπλα στον Mille με τη νέα του κόκκινη κιθάρα και τον νεοφερμένο Γάλλο μπασίστα Frédéric Leclercq στην πρώτη του εμφάνιση στη χώρα μας, να μην πολυπιστεύει κι αυτός τι βλέπει. “KREATOR, KREATOR, KREATOR” η ιαχή που γεμίζει όχι μόνο την Πλατεία Νερού αλλά και όλη την προσκείμενη παραλιακή, και ο Mille αναφέρει το ταξίδι που μας φέρνει πίσω στο 1989 για ένα βίντεο που γυρίστηκε στη χώρα μας κι ένα «μικρό» κομματάκι που λέγεται “Betrayer”. Τι το’θελε ο καψερός, όσες φορές κι αν ακουστεί το κομμάτι-δέσιμο μαζί τους και μαζί μας, τα καπνογόνα παίρνουνε φωτιά, τα τύμπανα βαράνε δυνατά, το’ χουμε κάνει μικρό Καραϊσκάκη.
Σύσσωμη η νεολαία –μεγάλη σε αριθμό προς μεγάλη μου χαρά- ξεχύνεται να χαρεί αυτή τη στιγμή που βιώνει, πολλοί για πρώτη φορά, έτσι τρομερή και η όρεξη για τρέξιμο και να γίνουν ένα με τον κόσμο που έχει ανοίξει κύκλους σεβαστής διαμέτρου και την οποία ειδικά ο Petrozza βλέπει με ένα χαμόγελο που ζεσταίνει τον κόσμο περισσότερο. Η συνέχεια φυσικά και πάλι γνώριμη, ένα κομμάτι που έγινε χιτ εν τη γενέσει του, με στίχους και ρεφρέν που χιλιοτραγουδήθηκαν τα τελευταία 26 χρόνια όσο ελάχιστα, φυσικά ο λόγος για το “Phobia” όπου Ο-Λ-Η η Πλατεία Νερού ακούγεται ΤΟΣΟ δυνατά που ακόμα και ο ψύχραιμος Sami Yli-Sirniö κάνει ένα νόημα με το βλέμμα στυλ «γουάου». Το “Satan Is Real” εκπροσωπεί τη νεότερη εποχή τους, ενώ καιρός για άλλο ένα ομότιτλο κομμάτι. “Hordes Of Chaos (A Necrologue For The Elite)” λοιπόν, οι Ορδές των Γερμανών ουρλιάζουν στίχους και ρεφρέν και ως δείγμα ευχαριστίας σ’αυτό, ακούμε και το “Hail To The Hordes”, ενώ καπάκι παίζεται και το έπίσης πρωτοεμφανιζόμενο “666-World Divided”, όπου ο Mille στο μήνυμα του πριν το κομμάτι αλλά και στη διάρκεια αυτού, ενώνει τα χέρια του όπως οι οπαδοί των Manowar, πιάνοντας με τη γροθιά του τον άλλο καρπό σε μια σκηνή που -αν δεν έχει ήδη γίνει viral- αν μη τι άλλο έδειξε πως μπορεί να γίνει ο χαιρετισμός ΑΡΣΕΝΙΚΑ!
Κάπου εδώ τελειώνει η λογική στην εμφάνιση των Kreator και ακολουθεί ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ σερί από κομματάρες μέχρι το τέλος, που εξαντλεί κάθε αντοχή αλλά το κοινό σαν από καιρό έτοιμο ακριβώς για τέτοια εξέλιξη, θα τιμήσει το κουαρτέτο με πρωτοφανείς εκδηλώσεις. Η εισαγωγή του “Mars Mantra” οδηγεί στο “Phantom Antichrist” λοιπόν, ενώ το δεύτερο –και τελευταίο παραδόξως- κομμάτι που ακούμε από το νέο δίσκο, είναι το καθ’όλα καλοδεχούμενο και άκρως ΓΗΠΕΔΙΚΟ “Strongest Of The Strong”, που όπως είχα προβλέψει από την αντίστοιχη δισκοκριτική, ακούγεται ΤΕΡΑΣΤΙΟ ζωντανά και ειδικά η γραμμή “Curse their world, curse their lies, we will live, they will die” ερμηνεύεται και τραγουδιέται με πάθος και από τον Mille και από τους οπαδούς. Ε και κάπου εκεί τέρμα τα πολλά πολλά με την πρόσφατη ιστορία καθώς πλην μιας εξαίρεσης, η φάση είναι MONO ‘80s και ενώ ο Mille αφηγείται όπως πάντα την ιστορία πως γυρίστηκε παράνομα το “Betrayer”, μας λέει ότι το κομμάτι ήταν σε ένα δίσκο που λέγεται:
“EEEEEEEEEXTREEEEEEEEEMEEEEEEEEE AAAAAAAAAAAAGREEEEEEEEEEEEESIIIIIIIIIIIIIIIIIOOOOOOOOOOOOOOOON”.
Μάνα πολλά μαλώνεις με, γιατί να κλαίει το μωρό αφού φοράει πάνα, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα!
“Extreme Aggressions” (το κομμάτι είναι με s παιδιά γιατί κάποιοι έπεσαν από τα σύννεφα μην έχοντας προσέξει ποτέ αυτή τη βασική λεπτομέρεια) και γίνεται του Ελ Αλαμέϊν, της σφαγής του Δράμαλη, του Ιράκ και του Κουβέϊτ με Πάτριοτ και Σκουντ για όσους τα προλάβατε. Α ΠΑ ΠΑ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕ; Και σαν να μην έφτανε αυτό, η μεγαλύτερη ΕΚΠΛΗΞΗ του σετ ξεκινάει με ένα γνώριμο ρυθμό τυμπάνων που κάνει ειδικότερα τους παλιούς οπαδούς να βγάλουν αφρούς από το στόμα! “Terrible Certainty” και χάνω κάθε επαφή με το περιβάλλον, βλέπω να πλαλοκοπάνε διάφοροι που έλεγε και η γιαγιά μου δεξιά και αριστερά, ουρλιαχτά, κραυγές, ΙΤ’Σ ΒΙΣΙΟΥΣ ΕΝΤ ΚΡΙΠΛΙΝΓΚ ΕΝΤ ΣΛΟΟΥΛΙ ΓΙΟΡ ΛΑΙΦ ΓΟΥΙΛ ΕΝΤ (συγνώμη, δε γράφεται Αγγλικά αυτό) κι εκεί που ΔΕΝ έχει μείνει μυαλό, η μπάντα κάθε άλλο παρά ξεμένει από όρεξη και ιδέες. «Ας πάμε στον πρώτο μας δίσκο τώρα, θα παίξουμε το ομότιτλο κομμάτι που λέγεται “Endless Pain” Αθήνα»! ΤΙ ΛΕΣ ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΑΦΗΣΕΙ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ; Η ρήση του “Kill’em All” 40 χρόνια πριν «ΚΟΠΑΝΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΠΑΝΙΕΤΑΙ» βρίσκει τον πλήρη ορισμό της σε αυτή την περίπτωση, με το κοινό να νομίζει ότι έχει γίνει κάποιο ταξίδι στο παρελθόν ή μια καλοστημένη συνωμοσία και ακούμε κομμάτια που μεγάλωσαν γενιές το ένα μετά το άλλο.
Κι αν τα τρία που ακούσαμε στο καπάκι ήταν σύμβολο των ‘80s, αυτό που ακολουθεί σε πλήρες κλίμα συγκίνησης είναι ο ύμνος της νεότερης γενιάς των οπαδών. Στο άκουσμα του “The Patriarch” ο κόσμος ηρεμεί να πάρει δυνάμεις και να βγάλει κάθε ικμάδα φωνής στο “Violent Revolution”. Βλέπω πατεράδες με τα παιδιά τους στους ώμους να φωνάζουν κι αυτά με γροθιές ψηλά “Society failed to tolerate me, and I have failed to tolerate society” και οριακά κρατιέμαι να μην κλάψω, όσοι το είδαν αυτό γύρισαν στις εποχές που ήταν οι ίδιοι μικροί και βλέπουν τη ζωή να κάνει κύκλους. “VIOLENT REVOLUTION, REASON FOR THE PEOPLE TO DESTROY” εν χωρώ από μια Πλατεία Νερού που έχει κάνει τη νύχτα μέρα, κι άλλα καπνογόνα, κι άλλοι κύκλοι, κι άλλο ταξίδι στο παρελθόν. Ο Mille βγαίνει με τη σημαία με το λογότυπο των Kreator στα χέρια, ξέρουμε όλοι και όλες τι θα γίνει. Μπιζάρει το κοινό, λέει ότι ήδη είμαστε δυνατοί αλλά θέλει να ακουστούμε παντού κι αφού μας λέει ότι είναι η ώρα να σηκώσουμε τη σημαία του μίσους, μας παρακινεί για ένα γιγάντιο circle pit “HELLAS STYLE” (ΤΟ ΠΙΑΣΑΤΕ ΤΟ ΥΠΟΝΝΟΟΥΜΕΝΟ ΕΤΣΙ;) καθώς το τέλος πλησιάζει σιγά-σιγά.
Ποιος είδε την ορμή των ορδών και δεν ευχήθηκε να έχει δύναμη και όρεξη να χωθεί με όλους τους ατρόμητους στη μάχη εκεί μπροστά… Συγκινητικές στιγμές με ένα κοινό που μέχρι το τέλος τίμησε την κορυφαία σε διάρκεια και προσφορά Ευρωπαϊκή μπάντα όλων των εποχών στο μεταλλικό ήχο (θα το λέω μέχρι την τελευταία μου ανάσα και μέχρι να καταλάβετε όλοι αν και πόσο ισχύει) και το μόνο ανώτερης λύσσας και πώρωσης που μπορούσε να το ξεπεράσει, ήταν το τέλος με το “Pleasure To Kill” που έχει πάρει πλέον την τιμητική αυτή θέση στο σετ τους εδώ και χρόνια. Δε θα ξεχάσω την εικόνα που ένα ζευγαράκι μικρών παιδιών είναι πιασμένο χεράκι-χεράκι μπροστά μου και στο τέλος με το που μπαίνει το κομμάτι, φιλάνε ο ένας τον άλλο και χέρι-χέρι τρέχουν μπροστά ατρόμητοι λες και θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκαναν ποτέ (For Frodo κι έτσι φάση για να καταλάβετε). Μια εμφάνιση που τελειώνει σε πλήρη αποθέωση, που έχει κάνει κόσμο να ξεπεράσει δύσκολες καταστάσεις ενδιάμεσα της (με υπαρκτό παράδειγμα πλησίον μας) και έχει δώσει ενέργεια σε όσους νιώθουν ότι την έχασαν εκείνη τη στιγμή και με μια ολόκληρη γενιά να εκπληρώνει ένα βασικό της όνειρο ετών επιτέλους.
Καθαρά σαν απόδοση, δε γίνεται να μην εξάρουμε την ενέργεια τους, ειδικά ο Leclercq στο μπάσο τους έχει δώσει τεράστια ώθηση σαν παρουσία και μιλάμε για απείρως ανώτερη εμφάνιση από την τελευταία τους το 2018, όπως και κάποιες των προηγούμενων ετών. Δε θα χρυσώσω το χάπι καθώς ξεκάθαρα ο ΜΕΓΑΣ Mille Petrozza δεν έχει πλέον τις ίδιες ανάσες όπως παλιά, αλλά έχει αποκτήσει επιβλητικότητα ΑΛΛΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ, αρκεί ένα σήκωμα του χεριού του να κάνει τον κόσμο να χάσει τα μυαλά του και φυσικά στο τέλος ακούμε τη γνώριμη ατάκα, “THE KREATOR WILL RETURN”! Πλήρες σετ, ίσως το πιο ισορροπημένο τους που ακούσαμε ποτέ, καθώς οι 13 από τους 15 δίσκους τους εκπροσωπήθηκαν με κομμάτι (πλην των αγαπημένων “Renewal”/”Cause For Conflict”) ενώ με χαρά είδα να προστίθενται άλλα κομμάτια και επιτέλους να εκλείπουν κάτι “Civilization Collapse”, κάτι “From Flood Into Fire” και κάτι άλλα σπαστικά/ψιλοτυρένια, που καλά, χρυσά, Άγια, αλλά δεν έχουν καμία θέση σε σετ των Kreator, ειδικά όταν μπορείς να τα αντικαταστήσεις με παλιότερα που ΚΑΝΕΙΣ δε θα έχει παράπονο. Όχι, οι Kreator γενικά σαν απόδοση δεν είχαν αυτό το «σας πατάω τα κεφάλια και τα κάνω ψαρόσουπα» μαρσάρισμα των Heaven Shall Burn, ενώ και οι συγκινητικά λεβέντες Amon Amarth μετά ήταν εκπληκτικοί.
ΟΜΩΣ...!
Για ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ αποδεικνύουν ότι είναι μια σταθερή αξία, που κάνει το κομμάτι της με δικούς της όρους στη μουσική βιομηχανία που εμποροποιείται όλο και περισσότερο και που κρατάνε τσίπα και δεν προδίδουν ποτέ τους οπαδούς τους και δεν ξεχνάτε ούτε την ιστορία τους, αλλά δε σιχτιρίζουν ούτε το παρόν τους που τους έχει δώσει μεγάλη δημοτικότητα.
Όσο για τον Αρχηγό…
Ελένη Λουκά
Γιώργος Νταλάρας
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Danzig
Βαψομαλλιάς
1.60 με τα χέρια στην ανάταση
Βίγκαν του κώλου
Ψευτοαριστερός (σας πονάει φασιστάκια;)
Προδότης (ΠΑΙΞΕ ΘΡΑΣ και τέτοια)
Επαναστάτης που φοράει DC
ΟΛΟΙ οι παραπάνω είναι μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που του έχουν δοθεί μέσα στα χρόνια. Με τον τρόπο του όμως ΠΑΛΙ απέδειξε ότι σε αυτή την ήπειρο τουλάχιστον, κουμάντο κάνει ΜΟΝΟ αυτός, όπως, όπου, όποτε και κυρίως με Ο-Τ-Ι τρόπο θέλει. Περαστικά σας και παστίλιες για τον πόνο του άλλου, θα συνηθίσετε κάποια στιγμή.
PETROZZA ΛΕΝΕ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΤΕ ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΣΑΣ!
AMON AMARTH
Κείμενο: Μιχάλης Τσολάκος
Ήταν η σειρά των τεράστιων πλέον Σουηδών Vikings, Amon Amarth, να μας παρουσιάσουν το μεγαλύτερο show τους από το 2007, που ήρθαν πρώτη φορά κι έπειτα και μάλιστα όπως πρέπει, σε ανοιχτό χώρο. Όλα τα μεγαλοπρεπή σκηνικά έτοιμα, τα δυο τεράστια αγάλματα πολεμιστών μας κοιτάνε επιβλητικά και το εξώφυλλο του εξαιρετικού “The Great Heathen Army” στολίζει το πίσω μέρος της σκηνής.
Μια πολεμική εισαγωγή δέκα λεπτά νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα προλογίζει το “Guardians of Asgaard” και το γλέντι ξεκινά. Ο Johan Hegg βρυχάται σε κάθε στίχο, ο ήχος είναι όπως πρέπει και το κοινό, αν και δείχνει εξουθενωμένο από το μακελειό των Kreator, μαζεύει ό,τι δυνάμεις του απέμειναν και ανοίγει τα πρώτα mosh pits.
Οι Amon Amarth επέλεξαν 17 συνθέσεις συνολικά, όλες από το “Versus The World” και μετά, δίνοντας έμφαση στα “Jomsviking”, “Berserker” και “The Great Heathen Army”, τις τρεις τελευταίες τους δουλειές δηλαδή. Ο πρώτος μεγάλος χαμός έγινε στο “War of the Gods” και ο ακόμα μεγαλύτερος στο αγαπημένο μου “Death in Fire”, το πρώτο κομμάτι που άκουσα από την μπάντα με το που κυκλοφόρησε και με έκανε πιστό στρατιώτη της.
Χωρίς ανάσα “The Pursuit of Vikings”, τα καπνογόνα έχουν ήδη «τσικνίσει» τον αέρα και έρχεται και τρίτο χτύπημα με το “Deceiver of the Gods”. O γίγας Hegg μοιράζει ευχαριστίες στα Ελληνικά ενώ κοκκινίζει σαν λιοντάρι στα κομμάτια και οι Olavi Mikkonen, Johan Söderberg εκτοξεύουν τα δολοφονικά τους riffs με ακρίβεια και διαύγεια.
Οι περισσότεροι γνώριζαν εκ των προτέρων για το περιβόητο κουπί υπό την ιαχή “ROW” στο “Put Your Back Into the Oar”. Τα drakkar στη θαλασσοταραχή στήνονται και περιμένουν τον κυβερνήτη τους στην καταιγίδα, ξεκινήσαμε νωρίς βέβαια (και κοντέψαμε να φτάσουμε στην Αίγινα) και όχι τη μέση του κομματιού, αλλά όπως και να έχει αυτό από μόνο του αποτελεί ξεχωριστή στιγμή, κάτι σαν highlight θα λέγαμε, για το heavy metal του σήμερα και για την καριέρα των Amon Amarth των ίδιων. Το “Destroyer of the Universe” καταστρέφει το σύμπαν γύρω του, το “First Kill” φαίνεται πως αγαπιέται πολύ από νεότερους οπαδούς και δικαίως, ενώ το μεγαλοπρεπές “Raise Your Horns” υψώνει ποτήρια, κέρατα και ό,τι βαστά ο καθένας στον αέρα. Εδώ προσωρινά το συγκρότημα αποσύρεται μέχρι να ξαναστηθεί εκ νέου η σκηνή με πρωταγωνιστή το Leviathan από το εξώφυλλο του ”Twilight of the Thunder God”.
H ομώνυμη κομματάρα δεν λυπάται κανέναν, κλείνει θριαμβευτικά τη βραδιά και αποθεώνει τους Σουηδούς. Ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε τους Amon Amarth σε όλο τους το μεγαλείο, μιας και στο παρελθόν οι κλειστοί ελληνικοί χώροι αποδείχθηκαν μικροί για όλη την παραγωγή που κουβαλάνε. Πλέον φιγουράρουν στα μεγαλύτερα φεστιβάλ παγκοσμίως, συχνά και σαν πρώτο όνομα, έχοντας δημιουργήσει οι ίδιοι στρατιές και στρατιές οπαδών που τους ακολουθούν πιστά. Ευχάριστο το γεγονός πως επιλέχθηκαν συνθέσεις, που δεν είναι και στην πρώτη γραμμή της δισκογραφίας τους που λέμε, όπως το “Heidrun”, το “Raven's Flight” ή το “The Berserker at Stamford Bridge”, δείγμα της πίστης της μπάντας στο πιο πρόσφατο υλικό της.
Θριαμβευτικά έκλεισε λοιπόν ο μεταλλικός κύκλος του φετινού καλοκαιριού στο Release. Είδαμε πολλά, ακούσαμε πολύ περισσότερα και βιώσαμε ιστορικές στιγμές, με συγκινητικό το reunion των Helloween, Nightwish μετά από χρόνια, την κληρονομιά των Celtic Frost μέσω των Τriptykon και μπάντες στο απόγειο της ακμής τους, όπως οι Jinjer και Parkway Drive. Μεγάλο μπράβο και σε όλα τα ελληνικά συγκροτήματα που πάντα από νωρίς χάριζαν τις μουσικές τους στον κόσμο και στην άνετη και χωρίς προβλήματα διοργάνωση. Και του χρόνου…
Για το RockOverdose,
Βιβή Ζαπαντιώτου (Bleed From Within, Heaven Shall Burn)
Άγγελος Κατσούρας (KREATOR)
Μιχάλης Τσολάκος (AMON AMARTH)
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (John Metalman Photography & Light & Motion Photography)
Comments
