«3 χρόνια ήταν πολλά» όπως είπε κι ο Σάκης Τόλης κάποια στιγμή κατά την εμφάνιση των Rotting Christ σε ότι αφορά την απουσία ενός μεγάλου φεστιβάλ από την χώρα σε ότι αφορά ειδικά τα μεταλλικά δρώμενα. Το Release Athens Festival είναι εδώ ενωμένο δυνατό όπως θα έλεγε μια ψυχή κάποτε και το μεταλλικό κοινό και δη οι ορδές από Manowarriors μαζεύτηκαν στην Πλατεία Νερού για να τιμήσουν κυρίως τους Manowar, αλλά και τους Rotting Christ, Rhapsody Of Fire, Meden Agan που συμπλήρωσαν το line-up του φεστιβάλ. Δυστυχώς για το κοινό η θερμοκρασία αποφάσισε να ανέβει την τρέχουσα εβδομάδα αρκετά μετά την ανάσα δροσιάς τις προάλλες και έτσι οι συνθήκες τουλάχιστον πριν πέσει ο ήλιος δεν ήταν οι κατάλληλες. Από την άλλη δε μπορώ να πω ότι δε με χαροποίησε το γεγονός ότι περίπου κατά τις 17:30 που μπήκα εγώ μέσα στο χώρο, είδα πολύ περισσότερο κόσμο απ’ότι συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις (και ειδικά με τέτοια ζέστη), δεν ξέρω αν φταίει η παρότρυνση πολλών στο να πάει το κοινό από την αρχή για να τιμήσει όλες τις μπάντες (ολόσωστο ανεξαρτήτως συνθηκών), αλλά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Στις 17:50 ξεκίνησε η όλη φάση, στις 1:05 μετά τα μεσάνυχτα τελείωσε, χορταστική αν μη τι άλλο αναμφισβήτητα!
Η αρχή έγινε με τους Αθηναίους Meden Agan, ένα σχήμα που έχει γράψει μπόλικα χιλιόμετρα στο χώρο του symphonic metal, δυσανάλογα θα έλεγε κανείς σε σχέση με τις ευκαιρίες που (δεν) είχε ανά τα χρόνια να συμμετέχει σε ένα τέτοιο event. Να, που πανάξια ήρθε η σειρά τους να ανοίξουν την πρώτη metal ημέρα του φετινού Release Athens και να μας προετοιμάσουν για τα ακόμα πιο θαυμαστά, που θα ακολουθούσαν.
Στα μόλις 25 λεπτά που είχαν στη διάθεση τους, τα κατάφεραν περίφημα, παρά τα μικροπροβληματάκια στον ήχο, με μεγάλο όπλο τους το άψογο musicianship άπαντων εντός της μπάντας -αλλά με τον κιθαρίστα Δημήτρη Κουτσογιαννόπουλο να ξεχωρίζει ένα “τσακ” παραπάνω- και αιχμή του δόρατος την εξαιρετική φωνή, αλλά και εν γένει σκηνική παρουσία της Δήμητρας Παναρίτη, η οποία από την είσοδο της στο σχήμα και μετά, τους έχει προσδώσει άλλη δυναμική. Για το κλείσιμο μάλιστα μας είχαν φυλάξει ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι, μια μικρή πρόγευση από την επόμενη δουλειά τους, ως ένα μικρό “ευχαριστώ” σε όσους τους τίμησαν με την παρουσία τους από τόσο νωρίς.
Οι Ιταλοί γείτονες μας Rhapsody Of Fire κάνουν την εμφάνιση τους ακριβώς στις 19:00 μετά και την πολύ καλή εμφάνιση των δικών μας παιδιών, των Meden Agan. Ο ηγέτης/πληκτράς Alex Staropoli είναι ο μοναδικός που μας θυμίζει το δοξασμένο παρελθόν τους, ωστόσο αποδεικνύεται ιδιαίτερα ηγετικός στο να έχει κρατήσει τη μπάντα του σε ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ κατάσταση και οι Ραψωδοί μιας άλλης εποχής εφορμούν με το “I’ll Be Your Hero” με το κοινό ήδη να τους δείχνει την αγάπη τους. Καθότι λόγω διάφορων συνθηκών ήταν η πρώτη φορά που τους είδα έστω στα γεράματα, η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Όπως και να’χει, όταν έσκαγε το ντεμπούτο τους “Legendary Tales” 25 χρόνια πριν, στιγμάτισε τη γενιά μου ως ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της εποχής, και έγιναν άμεσα συμπαθείς κι αποδεκτοί. Η πορεία τους αποδείχθηκε αξιοπρεπέστατη με τα χρόνια παρά τις αλλαγές και ίντριγκες και ανέκαθεν λογίζονταν ως παιχταράδες, πράγμα που απέδειξαν καθ’όλα τα 60’ που διήρκησε η εμφάνιση τους. “Chains Of Destiny”, “The Legend Goes On”, “March Against The Tyrant”, The March Of The Swordmaster”, το ένα μετά το άλλο, η μπάντα πραγματικά ΦΥΣΑΕΙ κι αν παικτικά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, τα φώτα πέφτουν πάνω στον ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΑΡΑ τους Giacomo Voli που κατεβάζει σαγόνια!
Ο άνθρωπος έχει καταπιεί μεγάφωνο, καρφώνει κάθε κομμάτι με την παρουσία του, κιθάρες/μπάσο/πλήκτρα ακούγονται πεντακάθαρα παρότι ο ήχος πάει να τους κάνει νερά και το “Dawn Of Victory” μας πηγαίνει πίσω στο χρόνο στο 2000 όταν και κυκλοφόρησε το τρίτο άλμπουμ τους. Η κιθάρα του Roberto De Micheli σε σημεία καλύπτεται από το μπάσο του υπερπαίχτη Alessandro Sala αλλά δεν πτοείται κανείς. Ο Paulo Marchesich παρότι δυο χρόνια στο συγκρότημα, παίζει μόλις την 3η του συναυλία μαζί τους όπως μας πληροφορούν και δίνει πόνο, έχει κάνει τη δίκαση κτήμα του άνευ ιδρώτα και πάει και τους υπόλοιπους καροτσάκι. Τα προβλήματα στον ήχο διογκώνονται μετά τα “Rain Of Fury” και “Son Of Vengeance” με αποτέλεσμα να χρειάζεται ένα μικρό σόλο του De Micheli και μια αποχώρηση προσωρινή της μπάντας από τη σκηνή για να διορθωθούν. Αμήχανη και άτυχη στιγμή την οποία δε θα θυμάται κανείς μετά και το κορυφαίο κλείσιμο με τα «παλιά» “Land Of Immortals” και τον ύμνο των ύμνων ώ ύμνε “Emerald Sword”. Το κοινό τραγουδάει εν χωρώ, Ιταλικές σημαίες ανεμίζουν δίπλα μου από γείτονες μας που κάνανε το ταξίδι για τη συναυλία, οι Rhapsody Of Fire κλείνουν με τον καλύτερο τρόπο μια ΚΟΡΥΦΑΙΑ εμφάνιση παρά τα προβλήματα και ΟΛΟΙ γύρω είναι χαρούμενοι.
Δε θέλω καν να σκεφτώ πόσο πιο σούπερ θα ακουγόντουσαν χωρίς προβλήματα αλλά όποιος ήταν εκεί θα το θυμάται σίγουρα με χαρά. Forza Italia ρε μούτρα!
Setlist: I'll Be Your Hero Chains Of Destiny The Legend Goes On March Against The Tyrant The March Of The Swordmaster Dawn Of Victory Rain Of Fury Son Of Vengeance Guitar Solo Land Of Immortals Emerald Sword
Λίγη ώρα μετά, είχε φτάσει η στιγμή να ξανανταμώσουμε με τους Rotting Christ μετά από τρία χρόνια συναυλιακής παύσης. Άρτι αφιχθέντες από αμερικάνικη περιοδεία και με εντυπωσιακά -για τα δεδομένα τους- σκηνικά, είχαν δημιουργηθεί οι προυποθέσεις για μια δυνατή συναυλιακή εμπειρία.
Δυστυχώς, κάποια προβλήματα στον ήχο -τα οποία θα έπαιρναν 3-4 κομμάτια για να παλαντζάρουν- τράβηξαν το χαλί που είχε στρωθεί κάτω από τα πόδια μας, τσαλακώνοντας το όμως μόνο ελαφρώς, μιας και η παρέα των αδελφών Τόλη είχε άπειρη όρεξη και ενέργεια, που αρκούσε για να κρατήσει τη διάθεση μας σε υψηλα επίπεδα.
Το setlist βασίστηκε -όπως ήταν αναμενόμενο- στην ύστερη περίοδο του συγκροτήματος, με συνθέσεις όπως το “Elthe Kyrie” και “Apage Satana” να δίνουν τον τόνο και να γνωρίζουν ιδιαίτερης αποδοχής από το φανατικό κοινό που είχε μαζευτεί πέριξ της σκηνής, αλλά τον μεγάλο χαμό να γίνεται προς το τέλος. Όταν δηλαδή ακούστηκαν αριστουργήματα του μακρυνού παρελθόντος: τα “Κing Οf Α Stellar War”,
“Fgmenth, Thy Gift” και “Societas Satanas” (των Thou Art Lord), έστω κι αν αποδόθηκαν με ένα στυλ κοντά στα μέτρα του τωρινού ύφους της θρυλικής μπάντας κι όχι όπως θα τα ήθελαν οι παλαιότεροι.
Το “πιο σιγουράκι πεθαίνεις” κλείσιμο με το “Non Serviam” δεν εξέπληξε, ούτε και χάλασε όμως κανέναν και η ζωή συνεχίστηκε με τα κέφια ανεβασμένα και μια τεράστια -στην κυριολεξία- αναμονή για τους headliners της βραδιάς.
Setlist: 666 P'unchaw Kachun- Tuta Kachun Athanati Este Elthe Kyrie Apage Satana Dies Irae King Of A Stellar War Fgmenth, Thy Gift Societas Satanas (Thou Art Lord cover) In Yumen-Xibalba Grandis Spiritus Diavolos Non Serviam
Η ώρα που τελειώνει τη μεγάλη προσμονή έχει φτάσει. Το κοινό μαζεύει τα κομμάτια του από την κούραση πριν καθώς πολλοί έκατσαν οκλαδόν για να κρατήσουν δυνάμεις. Σχεδόν μιάμιση ώρα πέρασε από το τέλος της εμφάνισης των Rotting Christ για να δοθούν οι τελικές πινελιές πριν την είσοδο των Manowar στη σκηνή. Από τα ηχεία ακούγεται η εισαγωγή του “March Of The Heroes Into Valhalla” και στη συνέχεια η επιβλητική φωνή του Orson Welles δίνει το σύνθημα… LADIES AND GENTLEMEN, FROM THE UNITED STATES OF AMERICA, ALL HAIL… MANOWAR! “Manowar” λοιπόν για αρχή, αφού μας παίρνει λίγη ώρα να καταλάβουμε αν είναι όντως αυτό διότι o Dave Chedrick στα τύμπανα θεωρεί πρέπον να μπει λάθος από την αρχή! Ναι κυρίες και κύριοι, λάθος με το καλημέρα. Το αντιπαρερχόμαστε λόγω καλής διάθεσης και διότι από την αρχή είμαστε ενώπιον ενός ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ Eric Adams, o οποίος λίγο πριν κλείσει κι επίσημα τα 70 (ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ) χρόνια ζωής τον άλλο μήνα, δίνει το παράδειγμα προς όλους του τι θα πει άψογος επαγγελματίας και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ. Ότι και να πούμε για το χάρισμα, την μεταδοτικότητα, την αύρα και το χαμόγελο αυτού του ανθρώπου (όπου κι αυτό ελέγχεται αν ισχύει) είναι πράγματι ελάχιστο μπροστά σε ότι είδαμε.
Ο E.V. Martel από την Βραζιλία στις κιθάρες κάνει τα βασικά χωρίς να υπερβάλλει, σέβεται με τον τρόπο του τα κομμάτια κατά τη διάρκεια της συναυλίας, άκουσα πολλά παράπονα για τον ήχο της κιθάρας, αλλά εκεί που καθόμουν εγώ προσωπικά δεν εντόπισα πρόβλημα, οπότε είναι καθαρά και θέμα θέσης όπως πάντα (το ίδιο ισχύει για τους Conception τις προάλλες όπου σε πείσμα των όσων προσπάθησαν να μας πείσουν για το αντίθετο, μια χαρά κιθάρα ακούσαμε). Αυτό που προκύπτει όμως από την αρχή είναι ότι το κουαρτέτο χωρίζεται καθαρά σε δυο μέρη, δηλαδή τον Eric Adams και τον Joey DeMaio από τη μια, και τους Martel/Chedrick από την άλλη. Σε καμία περίπτωση δε βγαίνει αυτό που λέμε συναίσθημα ενωμένου συγκροτήματος. Αντίθετα, αλγεινή εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι οι δυο «νέοι» στο συγκρότημα μοιάζουν τρομερά ανέκφραστοι, λες και τους έχουν κάνει ντα οι δυο πρεσβύτεροι και πραγματικά μόνο αν έχει δοθεί τέτοια εντολή (που δεν κατανοώ γιατί αλλά τα εν οίκω μη εν δήμω) δικαιολογείται η στατική παρουσία τους. Για να καταλάβετε το φίλινγκ που λένε σε κάτι χωριά, ο Martel δεν έβγαλε καν τον δεδομένο ποζερισμό που κάθε κιθαρίστας που σέβεται τον εαυτό του επιδεικνύει πάντα θέλοντας και μη. Αλλά δεν είναι καιρός για μεμψιμοιρίες.
“Kings Of Metal” λοιπόν με το σύνθημα “Other bands play, Manowar kill” να δονεί την Πλατεία Νερού. Και κάπου εκεί το πράγμα ΣΟΒΑΡΕΥΕΙ πολύ! Μια γνώριμη εισαγωγή μπάσου, δε μπορεί, είναι ψέμα. Κι όμως δεν είναι! “Dark Avenger”, Θεέ και Κύριε! Κρατιέμαι να μην τα μπήξω, μπέσα. Βράχος ο δικός σου. Τρομερή εκτέλεση με την απαγγελία του Orson Welles να παγώνει το αίμα. Η τεράστια οθόνη πάνω από το συγκρότημα μας δείχνει φοβερά πλάνα, έκανε τη διαφορά στη συναυλία με τα φοβερά visuals και τραγούδια που αγαπήθηκαν επί σειρά δεκαετιών αποκτούν πλέον άλλο χρώμα. Δυστυχώς ο βράχος λυγίζει στη συνέχεια καθώς κάποια πράγματα είναι πάνω από μας.Έτσι στο άκουσμα του “Defender” δεν αντέχω και ξεσπώ σε δάκρυα. Συγκίνησης, χαράς, δεν ξέρω τι, δεν έχει και σημασία, χεστήκατε στην τελική. Με το “Fighting The World” να είναι η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα όντας πολύ μικρός και με το συγκεκριμένο κομμάτι να αποτελεί την πρώτη μου πολύ μεγάλη αγάπη και να παραμένει στα τρία αγαπημένα μου της πορείας τους, θεωρώ ότι μπορείτε να μπείτε στη θέση μου. Άλλωστε δεν είμαι ο μόνος που δεν κρατιέμαι αλλά βλέπω πολλούς γύρω που κάνουν ακριβώς το ίδιο, άρα δεν είμαι και 100% τρελός.
Κι εκεί που πάω να ηρεμήσω, νέο ΣΟΚ! Το “Gates Of Valhalla” αν έχετε το Θεό σας! Αφυδάτωση από το κλάμα, μας κάνανε οι μανάδες μας 1.88 γομάρια για να καθόμαστε να κλαίμε λες και βλέπουμε σαπουνόπερα. Αλλά είπαμε. Υπεράνω όλων μας τέτοιες στιγμές. Τι εκτέλεση και πάλι, τι Eric Adams από άλλο πλανήτη, τι μεταφορά στο ένδοξο παρελθόν. Σίγουρα ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός δε θα περίμενε τέτοια αρχή! Ευτυχώς μεσολαβεί ο ερχομός του ειδικού καλεσμένου της μπάντας και γλυτώνουμε το πλήρες εγκεφαλικό διότι δεν ξέρω τι θα γινόταν αν πηγαίναμε σε ίδιο μοτίβο. Σε μια ιδιαίτερη στιγμή για το Ελληνικό κοινό, το συγκρότημα έφερε μαζί του τον εγνωσμένης αξίας ηθοποιό James Cosmo ο οποίος προλόγισε και αποφώνησε το “Sword Of The Highlands” που ακολούθησε, ντυμένος ως ιππότης και κραδαίνοντας το σπαθί του στο τέλος. Δεν θέλω να φανώ ο κακός της υπόθεσης, αλλά βλέποντας από τη γιγαντοοθόνη αρχικά, μου φαινόταν λες και ο ήχος προηγούταν της φωνής του σε πολλά σημεία, δε θέλω να πιστέψω ότι ακόμα και κάτι τέτοιο βασικό ήταν playback αλλά οι ενδείξεις συνηγορούν υπέρ αυτού… Ο Cosmo πάντως έγινε αποδεκτός με θέρμη και ότι κι αν ισχύει, παραμένει μια ξεχωριστή στιγμή στις συναυλίες που έχουμε παρακολουθήσει.
Τον λόγο παίρνει ο Joey DeMaio στη συνέχεια, ο οποίος υπόσχεται αρχικά ότι δε θα μιλήσει Ελληνικά! Αναφέρεται στην αγάπη του για τη χώρα μας, το πρώτο βιβλίο που διάβασε ποτέ και ήταν η Ιλιάδα που τον συνεπήρε κι ακόμα τον ορίζει και την απόφαση του να γράψει κάτι σχετικό με τη χώρα μας. Έτσι μας αναφέρει ότι παρότι το κομμάτι “The Revenge Of Odysseus” για το οποίο συνεργάστηκε με τους συμπατριώτες μας Σάκη Τολη των Rotting Christ και τους πατέρα/υιό Κώστα/Κωνσταντίνο Καζάκο δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα –κι ότι μπορεί να του πάρει όλη του τη ζωή κι αυτό να είναι κίνητρο να μας επισκέπτονται συχνά-, ήρθε η ώρα ως Έλληνες να ακούσουμε κάποια highlights τα οποία μαςπαρουσιάζονται σε πρεμιέρα. Έτσι ξεκινάμε με το “Athena’s Theme” για το οποίο μας τόνισε ο DeMaio τη σημασία της στο να προστατεύει πάντα τους καλούς κι ενάρετους, συνεχίζουμε με το “Telemachus – Part I” όπου επί σκηνής ο Kωνσταντίνος Καζάκος κάνει μια απαγγελία σε αρχαία Ελληνικά υπό τα απαραίτητα visuals και ακολουθεί το κομμάτι “Where Eagles Fly” με ειδική προσκεκλημένη την Chiara Tricarico σε μια φοβερή στιγμή όπου η ένωση της φωνής της με τον Adams πρόσφεραν μια μεγάλη στιγμή η οποία προφανώς και στέφθηκε με συνεχή δυνατά χειροκροτήματα.
Μάλιστα ο DeMaio τόνισε ότι οι Έλληνες είναι δίκαιοι στην κρίση τους και θα καταλάβαινε αν όλο αυτό το εγχείρημα μας άρεσε ή όχι από τις αντιδράσεις μας. Λίγο πριν το τέλος ακούμε απαγγελία από τον μεγάλο Κώστα Καζάκο στο “Odysseus And Calypso – The Island Of Ogygia” και το τέλος αυτής της ενότητας δίνεται με το φοβερό κομμάτι “Immortal”, ένα κομμάτι τρομερά στακάτο και σίγουρα καλύτερο από πάρα πολλά που μας έχουν παρουσιάσει τα τελευταία (πολλά χρόνια). Το εγχείρημα στέφεται με επιτυχία, το σχεδόν sountrack-ικό συναίσθημα είναι διάχυτο και δείχνουν να το έχουν πάρει πολύ σοβαρά ώστε να δημιουργήσουν κάτι ποιοτικό που και τους ίδιους θα τιμήσει αλλά και την χώρα μας γενικότερα. Συνέχεια στην κανονική ροή όμως για να πάρουμε ξανά τα πάνω μας. ΤΟΥ-ΠΑ, ΤΟΥ-ΠΑ, ένα γνώριμο σημείο, μια φοβερή αρχή, και οι πολεμιστές του κόσμου γίνονται ένα στο “Warriors Of The World United”, χέρια σηκωμένα στον αέρα, σημαίες διάφορων κρατών να ανεμίζουν (μέχρι και Ουκρανικές και Πολωνικές πήρε το μάτι μου), o Αdams να συνεχίζει να ορίζει τη συναυλία, ένα σήκωμα του χεριού του και μόνο προκαλεί ανατριχίλα, στο απαλό σημείο κατεδαφίζει πολιτείες, ο ήχος φτιάχνει, επανέρχεται, κάνει τα τερτίπια του, αλλά και πάλι δεν πτοείται κανείς.
Ένα γρήγορο γνώριμο σημείο, δε μπορεί και πάλι, ψέμα θα είναι! “The spell has been broken, the curse has been lifted”… NAI ΠΟΥ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ! “Sign Of The Hammer” με το γνώριμο σφυρί που έχει γίνει ένα με τα δέρματα εκατομμυρίων ανθρώπων εκεί έξω και το κοινό σε αλλοφροσύνη. Μου λείπει η δύναμη στα τύμπανα που θέλω για να το απολαύσω ακόμα περισσότερο αλλά η παρουσία του είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Στο τέλος του κομματιού ακολουθεί απότομα το “Hail And Kill” παιγμένο χωρίς την θεσπέσια εισαγωγή του (φαουλάκι αυτό, υποθέτω έγινε για να κερδιθεί χρόνος και να μην κοπεί κομμάτι). Έκπληξη η παρουσία του πολύ αδικημένου κομματιού “The Dawn Of Battle” και η συνέχεια μέχρι το encore απλά μαγική, με το “Holy War” (ίσωμα όλα, ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ!), το “Fight Until We Die” (άλλη κατραπακιά που δεν περιμέναμε) και τη στιγμή που 10.000 (κυριολεκτικά, ίσως και περισσότεροι) καβαλάνε τα άλογα και ετοιμάζονται για πόλεμο στο μπάσιμο του “Battle Hymn”. Ένα μπάσιμο που ο Chedrick κάνει ΠΑΥΣΗ στο γύρισμα για να μην το χάσει! Ρε μάγκα σοβαρά τώρα; Κάθεσαι σε ένα σκαμνάκι που δόξασαν ο Hamzik, o Colombus, o Rhino, και κάνεις ΠΑΥΣΗ για να μην το χάσεις; Τρίζουν τα κόκαλα του Scott!
Είναι το μοναδικό σημείο που έπαιξες ΔΥΝΑΤΑ όσο έπρεπε γιατί στην υπόλοιπη συναυλία είσαι το λιγότερο διεκπεραιωτικός, ένα σημείο που στέλνει τους οπαδούς στη μάχη και στο διάολο τον ίδιο από την πώρωση και ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ να το χαλάσεις; Ας μη χαλαστώ παραπάνω κι ας σταθώ στους πυρσούς που άναψαν περιμετρικά της Πλατείας Νερού και τον μεγάλο αετό του εξωφύλλου να ανεβαίνει στο background στο τέλος του κομματιού, καλύπτοντας το μέσο της γιγαντοοθόνης, φυσικά το κοινό ξελαρυγγιάστηκε όπως έπρεπε, ο ύμνος δεν παλιώνει ποτέ 40 χρόνια μετά (40 χρόνια πριν γράφτηκε ΤΕΤΟΙΟ κομμάτι, διανοηθείτε το λίγο) και το κοινό βρίσκεται σε ευφορία ανεπηρέαστο από τις ατέλειες που αναφέρουμε. Έρχεται ξανά η στιγμή που λίγο πριν το τέλος, ο DeMaio παίρνει το λόγο λέγοντας «δεν τελειώσαμε ακόμα», και αναφέρεται ξεκάθαρα στην ίντριγκα των τελευταίων ημερών που έχει λάβει χώρο σε ότι αφορά την παρουσία τους στο φεστιβάλ της Βαρκελώνης, με το ενδεχόμενο να μην παίξουν πολύ ορατό. Αναφέρει λοιπόν ότι το ίντερνετ είναι ένας μαγικός κόσμος που ο καθένας λέει το δικό του, αλλά σε ότι αφορά τους Manowar –οι οποίοι ποτέ δεν ακυρώνουν σόου, αλλά ΑΝ το κάνουν είναι για να προφυλάξουν τους οπαδούς τους- και φέρνει σε αντίλογο την αντιμετώπιση που είχε από το Release Athens Festival.
Εξαίρει τις παροχές του φεστιβάλ μας και τονίζει ότι τα λεφτά του κόσμου πάνε μόνο στην παραγωγή των σόου. Κοινώς αναφέρει πως ότι ζήτησε από το φεστιβάλ το είχε και ότι τα λεφτά του κόσμου δεν πάνε στην τσέπη του αλλά στο να δει ο κόσμος τους Manowar όπως τους αξίζει. Αρχίζει λοιπόν μια στιχομυθία που έχει ως εξής: «Ζητήσαμε από το φεστιβάλ μια μεγαλύτερη οθόνη, βλέπετε μια μεγαλύτερη οθόνη ή όχι;» με το κοινό να απαντάει καταφατικά, πράγματι η οθόνη ήταν ατραξιόν της συναυλίας. «Ζητήσαμε από το φεστιβάλ μεγαλύτερη σκηνή, βλέπετε μια σκηνή που είναι μεγαλύτερη από την προηγούμενη φορά;» με το κοινό και πάλι να απαντάει με επευφημίες, δεν ήμουν το ’19, δεν υιοθετώ, αλλά ψέματα δε νομίζω να είπε. Τέλος και κυριότερο, «Ζητήσαμε μεγαλύτερο ΡΑ σύστημα για ακόμα δυνατότερο ήχο, όπως βλέπετε, έχουμε 3 φορές το ΡΑ που είχαμε την άλλη φορά και θα σας το αποδείξω απλά με το να βρυχηθώ κοντά στο μικρόφωνο». Μα την πίστη μου, παιδιά ο τύπος έβγαλε ένα σχεδόν death metal βόρβορο που μας χτύπησε όλους στο στήθος. Πείτε το γραφικό όλο αυτό, είναι κάτι που συνέβη. Κοινώς υπονοεί ότι «αν ποτέ πάρουμε μια τέτοια απόφαση να μην παίξουμε, είναι για να προστατεύσουμε τους οπαδούς μας, για να μη δούνε μια μ…κία αντί για πραγματικό σόου και για να μην μας εκμεταλλευτούν κάποιοι, το Release Athens Festival μας έδωσε ότι ζητήσαμε με το παραπάνω» για να τονίσει με στομφο «ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΣΑΣ».
Το σόου συνεχίζεται λοιπόν για ακόμα λίγο με το “Glory Of Achilles” (ε; πως; τι;) από το αγαπημένο “The Triumph Of Steel” χωρίς δυστυχώς να δημιουργήσει ωστικό κύμα με τη δίκαση που θα έπρεπε να έχει και δεν είχε, αλλά και πάλι κάνει τον κόσμο και ειδικά τους παλιούς οπαδούς να συγκινηθούν, ενώ το οριστικό τέλος έρχεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δηλαδή με την λαίλαπα του “Black Wind, Fire And Steel” που κλείνει μια εμφάνιση δυο ωρών με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με τον Eric Adams στο τέλος σε απλή επίδειξη δύναμης να ξεφτιλίζει όποιον ΝΟΜΙΖΕΙ ότι μπορεί να χρησιμοποιεί τον όρο «τραγουδιστής» και «συνάδελφος» δίπλα σε αυτό το ον. Γιατί για ον μιλάμε, από άλλο σύμπαν, από άλλο μέταλλο φτιαγμένος, ένα σύμβολο της μουσικής μας που θα λέμε περήφανα ότι ζήσαμε στον καιρό που μεγαλούργησε και ήμασταν τυχεροί να συμπέσουμε στην ίδια χρονική περίοδο μαζί του ενώ ο πλανήτης Γη είναι κάποιων σεβαστών δισεκατομμυρίων ετών ηλικιακά. Μιλάμε για μια εμφάνιση η οποία είναι κυρίως συγκινητική και επαγγελματική παρά μεγαλειώδης και αξεπέραστη, αλλά με τους Manowar να σέβονται σε μεγάλο βαθμό το κοινό τους και να αποδεικνύουν ότι ΟΤΑΝ θέλουν να είσαι στοιχειωδώς σοβαροί, η βραδιά θα είναι πανέμορφη το λιγότερο.
Από αυτό όμως μέχρι την τελειότητα ή το πραγματικά αξέχαστο, υπάρχουν κάποιες σεβαστές αποστάσεις. Τελειότητα για να καταλάβουμε λίγο τι ισχύει, ήταν η αποχαιρετιστήρια εμφάνιση των Slayer το 2019. Αξέχαστη ας πούμε ήταν η εμφάνιση των Manowar το 2011 στο τριήμερο στη Θεσσαλονίκη το 2011 ή όπως λένε και οι περισσότεροι, το 2007 στο March Metal Day. Όχι, τέτοιο μεγαλείο δεν είχαμε. Είχαμε μια εμφάνιση που θέλαμε όλοι τα τύμπανα δυνατότερα και γρηγορότερα (λες και δεν υπήρχαν άλλοι ντράμερ εκεί έξω, πως τον έβαλες αυτόν τον άνθρωπο να κάτσει σε τέτοια απαιτητική θέση;) και η κιθάρα σαφώς πιο πρωταγωνίστρια. Είδαμε δυο μουσικούς με φόβο στα μάτια απέναντι στους δυο πρεσβύτερους, φόβο να μη γίνει λάθος (που να μη φοβόντουσαν δηλαδή) και ξεκάθαρα δυο hired guns που σε καμία περίπτωση δε μπορούν –και δεν πρέπει- να αποτελέσουν μόνιμη κατάσταση για ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών (και το για πολλούς μεγαλύτερο όλων). Η εμφάνιση με γέμισε σαν οπαδό καθώς είχα να τους δω από το 2011, ΑΝ είναι η τελευταία τους (έχουν και μια ηλικία) θα την κρατήσω άσβεστη ανάμνηση μέσα μου, αλλά ξέρω ότι μπορούν –και πρέπει- να μας χαρίσουν κάτι ακόμα πιο μεγαλειώδες. Και σίγουρα με άλλα μέλη. Ως τότε όμως…
BOOOOOOOOOORN TO LIVE FOREVERMOOOOOOOOOOORE
THE RIIIIIIIIGHT TO CONQUER EEEER EVERY SHOOOOOOORE
MAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAN
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAR!
Setlist: Manowar Kings Of Metal Dark Avenger Defender Gates Of Valhalla Sword Of The Highlands Bass Solo Athena's Theme Telemachus - Part I Where Eagles Fly Odysseus and Calypso - The Island of Ogygia Immortal Warriors Of The World United Sign Of The Hammer Hail And Kill The Dawn Of Battle Holy War Fight Until We Die Battle Hymn Encore: The Glory Of Achilles Black Wind, Fire And Steel
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας, Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες:
Ιωάννης Λιβανός (https://www.facebook.com/JohnMetalmanPhotography)
special thanks : Χρήστος Κισατζεκιάν (https://www.facebook.com/chris.kissadjekian)
Comments
