Καύσωνας, ατέλειωτος καύσωνας κι ένας λαός, αυτός του heavy metal, που περίμενε καρτερικά την έναρξη του φετινού, μεταλλικού Release Athens για πολλούς λόγους. Τρεις από αυτούς είχαν ονοματεπώνυμο την 14η μέρα του Ιούνη. Ήταν οι Megadeth μετά από 8 χρόνια και το εξαιρετικό, προπέρσινο “The Sick, The Dying... And The Dead!”, o «θεσμός» Blind Guardian όπου θα εμφανίζονταν ξανά μετά τον Οκτώβριο και τα αλησμόνητα sold out και οι πάντα, μα πάντα αγαπητοί Grand Magus. Με άλλα λόγια, ένας απίθανος συνδυασμός αμερικάνικου thrash, γερμανικού power και σουηδικού heavy/doom metal.
Πολύς ο μαυροντυμένος κόσμος που με βήμα γοργό ήθελε να ζήσει από την αρχή την πρώτη σκληροπυρηνική μέρα του αγαπημένου του φεστιβάλ. Τα σκιερά μέρη δεν τους χώραγαν όλους και οι φανατικοί είχαν ήδη πιάσει κάγκελο. Μπυρίτσες και κουβέντες για δίσκους και μουσική έδιναν κι έπαιρναν. Η ώρα κόντευε 19.00 κι όλα ήταν έτοιμα, όταν ο «αμάνικος» τρελός καραφλός Janne Christoffersson πήρε θέση πίσω από το μικρόφωνο μαζί με την κιθάρα του. Το power trio συμπλήρωναν ο Mats Heden στο μπάσο κι ο ντράμερ Ludwig Witt. Οι Grand Magus βρέθηκαν για 50 γεμάτα λεπτά στη σκηνή, με ευτυχώς όχι πολλή ζέστη, καλό ήχο και πολύ κόσμο από κάτω που ήρθε για να τους τιμήσει και όχι απλά για να πιάσει καλή θέση. Οι Σουηδοί έχουν πολλάκις εμφανιστεί στη χώρα μας, αλλά θαρρώ πρώτη φορά σε ανοιχτό χώρο και μεγάλη σκηνή. Ξέρουν να σε κερδίσουν με το “I, The Jury”, τα αγαπημένα μου “Sword of the Ocean” και “Steel Versus Steel” δεν λείπουν ποτέ από το set της μπάντας, που πάντα δείχνει «Σιδερένια θέληση» επάνω στο σανίδι. Κι όταν έρχεται το κλείσιμο με το “Hammer Of The North”, πάντα θα θες περισσότερο. Νομίζω ότι κανείς δεν έχει κάτι να πει για την εμφάνιση των Σουηδών, που αποτελούν εγγύηση ποιότητας πάντα. Τίμιο μέταλλο και συγκρότημα που διακρίνεται για τη σοβαρότητά του, οι Grand Magus περιμένουμε να επιστρέψουν και δισκογραφικά μετά από 5 χρόνια και να μας ξανάρθουν στα γνωστά κλειστά λημέρια.
Μετά την εμφάνιση των Grand Magus, η Πλατεία Νερού γέμισε με επικές προοδευτικές μελωδίες καθώς οι θρυλικοί Blind Guardian έκαναν την πολυαναμενόμενη εμφάνισή τους στο Release Athens Festival 2024. Το ελληνικό κοινό πίνει νερό στο ονομά τους έδω και δεκαετίες και δεν τους χορταίνει με τίποτα. Στα χαρτιά και στη μνήμη μας αυτό αποδεικνύεται πρόσφατα κιόλας με τις 4 περσινές sold out εμφανίσεις τους (τρεις στην Αθήνα και μία στην Θεσσαλονίκη). Και κάθε φορά η στρατιά τους αυξάνεται με νέους οπαδούς.
Από την πρώτη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή, η μπάντα μάγεψε το κοινό με την αξεπέραστη ενέργειά της. Ο Hansi Kürsch τραγούδησε και αφηγήθηκε ιστορίες γεμάτες μαγεία και ηρωισμό με μία φωνή που είχε αυξομειώσεις απόδοσης στη διάρκεια του set. Στο ορχηστρικό κομμάτι, οι κιθάρες των André Olbrich και Marcus Siepen έπαιξαν τα γνωστά σε όλους μας power riffs που υπο άλλες συνθήκες θα έκοβαν την ανάσα, αφού στο σύνολο μου φάνηκε ότι ο ήχος της συγκεκριμένης εμφάνισης δεν ήταν ο αντιπροσωπευτικός του συγκροτήματος. Στα αυτιά μου ήταν κάπως περίεργα τα πράγματα. Παρόλα αυτά σκηνικά σταθήκανε επάξια όλοι τους κερδίζοντας πόντους από εκεί.
Η setlist ήταν γεμάτη με κλασικά κομμάτια από την πλούσια δισκογραφία των Blind Guardian, όπως "Imaginations From the Other Side", “The Script for My Requiem “, "The Lord of the Rings", "Valhalla", "The Bard's Song (The Hobbit)" κ.α. Κάθε νότα, κάθε στίχος, κάθε στροφή, έστελνε τους fans σε ένα ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις και νοσταλγία. Αξίζει να σημειωθεί η άψογη επικοινωνία που είχε η μπάντα με το κοινό. Ο Kürsch, γεμάτος χιούμορ αλληλεπιδρούσε με τους fans, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα οικειότητας και χαράς.
Για κάποιους νεοφερμένους πίστευω η εμφάνιση των Blind Guardian στο Release Athens Festival 2024 ήταν μια αξέχαστη εμπειρία αφού είμαι σίγουρος ότι κέρδισαν και άλλους οπαδούς παρά τα προβλήματα του ήχου. Ήταν μια εμφάνιση με μουσική υψηλού επιπέδου, που αποδεικνύει γιατί οι Blind Guardian θεωρούνται ένα από τα σπουδαιότερα power/prog metal συγκροτήματα όλων των εποχών.
Θέλω ειλικρινά να πω τόσο πολλά που δεν ξέρω πώς να πρωτοαρχίσω και πώς να βάλω τις σκέψεις μου στη σειρά. Αρχικά ένα μπράβο στους Grand Magus και τους Blind Guardian με τη σειρά μου. Κιμπάρηδες με τη χεβιμεταλλάρα τους οι μεν, άριστοι επαγγελματίες και πλήρως συμπαθείς και εύστοχα/δίκαια αναγνωρισμένες μορφές στη χώρα μας οι δε. Γέμισαν το χρόνο ιδανικά για το κυρίως πιάτο που δεν ήταν άλλο από την 7η εμφάνιση των Megadeth στη χώρα μας και πρώτη τους μετά από 8 ολόκληρα χρόνια. Θα ήθελα απλά να τονίσω ότι ούτε τα 50’ των Grand Magus ούτε τα 75’ των Blind Guardian δικαιολογούνται με έλλειψη μάλιστα Ελληνικού –ή άλλου- support. Η συναυλία ευστόχως άρχισε λίγο πιο μετά, αλλά μπορούσε να πάει 15-30’ πιο πίσω ώστε να παίξουν λίγο παραπάνω αμφότεροι, δε νομίζω να ενθουσίασε κανέναν ειδικά το τεράστιο κενό 50’ από την ώρα που τέλειωσαν οι Blind Guardian μέχρι να βγουν οι Megadeth. Ή ότι αν τέλειωναν έστω στις 21:45 με πλήρη 90’ όπως μας είχε συνηθίσει το Release μέχρι τώρα για τις δυο πρώτες μπάντες κάθε βραδιάς, θα πείραζε κάποιον. Ας μη γίνω γκρινιάρης, γιατί επικριτικός δε θέλω να γίνω σε καμία περίπτωση και πάμε στο κυρίως πιάτο.
22:20, τα φώτα σβήνουν κι ακούμε μία γνώριμη προσταγή που μας προετοιμάζει για το τι ακολουθεί. Από τα ηχεία ακούγεται “Bring out your dead” και οι πρώτες νότες του ομότιτλου κομματιού του τελευταίου προπέρσινου κι άκρως κορυφαίου δίσκου των Megadeth ονόματι “The Sick, The Dying… And The Dead!” προκαλούν ήδη χαμόγελα στο κοινό το οποίο μπράβο του που σύρρευσε κατά χιλιάδες, σίγουρα μεγάλος πενταψήφιος αριθμός ανθρώπων τίμησε τη βραδιά, όπως βλέπαμε κι από πλάνα της όλης πλατείας. Ο Dirk Verbeuren, το Βέλγικο άλογο που θα διαλύσει τα τύμπανα για τα επόμενα 80’, παίρνει θέση πίσω από το σετ, εμφανίζονται ο βετεράνος –και παλιός μας γνώριμος- James LoMenzo στο μπάσο και η αποκάλυψη της βραδιάς στο πλάϊ του Αρχηγού, ο Φιλανδός Teemu Mäntysaari, και φυσικά στην όψη και μόνο του εμφανώς αδυνατισμένου και πιο άσπρου στο πρόσωπο Dave Mustaine, το κοινό χάνει το μυαλό του. Πρώτη βασική και κρίσιμης σημασίας λεπτομέρεια για ότι θα ακολουθήσει μετά διαπίστωση: ΒΓΑΙΝΕΙ Η ΦΩΝΗ! Ω ΝΑΙ! Ο Mustaine σε φοβερή κατάσταση μετά από όσα πέρασε τα οποία ξέρετε όλοι, όπως όλοι ξέρατε ότι θα δώσει μία στον καρκίνο και θα τον έστελνε από’κεί πού’ρθε (το βλέπαμε/δεν το παίξαμε να πληρωθούμε, αλλά δεν ανησύχησε ούτε μία ψυχή).
Μιλάμε πάντα για τη φωνή γιατί παικτικά τι να πούμε για τον άνθρωπο που πήγε την κιθάρα –ειδικά τη ρυθμική- σε άλλο επίπεδο! Ο ήχος φοβερός όπως αρμόζει σε ένα συγκρότημα σαν τους Megadeth. Η μπάντα σφιχτή, τα μάτια πάνω στον Φιλανδό Iceman που είναι αυτός τον οποίο δεν γνωρίζει το Ελληνικό κοινό και θα μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Το παλικάρι αυτό –δεν ταιριάζει άλλη λέξη- παίζει με κρύο αίμα, με το βλέμμα ήρεμο και σίγουρο, σαν να παίζει σε τοπικό μπαρ και να μην έχει 10-15.000 κόσμο από κάτω. Και το καλύτερο; Παίζει Ο-Λ-Α τα σόλο ΑΚΡΙΒΩΣ όπως στις ηχογραφήσεις, πράγμα που δεν έκανε κανείς άλλος στις τρείς εμφανίσεις τους που είδα μετά την αρχική του 1997 με τους Friedman/Menza τότε. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο, για να δούμε αν μήπως μπήκαν τόσο καλά και έτυχε. Αμ δεν έτυχε, πέτυχε! “Dread And The Fugitive Mind” και ξυπνάνε αναμνήσεις του Rockwave 2001 όταν είχαν βγει μ’αυτό το κομμάτι και έχει να παιχτεί έκτοτε! “What’s yours is mine, and what’s mine is mine too” μας αναφέρει ο Αρχηγός γεμάτος φλέγμα, για να μπει στη συνέχεια μία πολύ γνώριμη αρχή τυμπάνων και να αρχίσουν τα πρώτα ουρλιαχτά! “Skin O’My Teeth” ρεεεεεεε!
Αλφαδιά στο μεγαλείο της, μέχρι που λίγο πριν τη 2η στροφή, ο Mustaine με τον θυμό έκδηλο στο πρόσωπο του, βλέπει κάτι και φωνάζει «βγάλτε αυτόν τον βλάκα έξω», παίζει κανονικά το κομμάτι χωρίς να τραγουδάει και συνεχίζει πραγματικά ζοχαδιασμένος «πάρτε τον έξω να μη τον βλέπω εδώ πέρα» και συνεχίζει τραγουδώντας κανονικά όταν βλέπει ότι όλα πήγαν όπως τα ήθελε. Έτσι λοιπόν, μας ζητάει συγνώμη στο τέλος γιατί αναγκάστηκε να πει σε δικό του άτομο security να βγάλει έξω άτομο security του φεστιβάλ (!) για τον οποίο τόνισε ότι δεν έκανε σωστά τη δουλειά του. Κι έτσι θυμωμένος που ήταν, τι άλλο θα μπορούσε να ακολουθήσει από το “Angry Again”! Στακάτοι, όμορφα βαρύτατοι αλλά και μελωδικοί όπου πρέπει, οι Megadeth θριαμβεύουν σιγά σιγά, και στο τέλος εκεί που δεν το περιμένουμε, με το που τελειώνει μπαίνει το “Hangar 18” με ΟΛΗ την Πλατεία Νερού να φωνάζει «ωωωω» στο βασικό riff και να τραγουδάει κάθε στίχο. Πάω να τα μπήξω και τελικά συγκρατούμαι, μπορεί να είναι και η τελευταία φορά που τους βλέπουμε, δεν ήθελα να μου μείνει η αίσθηση των δακρύων αλλά της χαράς και πληρότητας που ένιωσα. Τι γίνεται στα σόλο και πως ΚΑΡΦΩΝΕΙ ο Teemu δε λέγετα!
Εκεί πείθεται κι ο τελευταίος ότι ο Mustaine –με τη βοήθεια του αγαπητού Kiko Loureiro που τον πρότεινε προφανώς- έχει βρει χρυσάφι και ειλικρινά αδημονώ να ακούσω τι δίσκο θα βγάλουν οι Megadeth μαζί του. «Ένα κομμάτι για την πρώην μου και ένα πρώην φίλο μου για τη συνέχεια» με την έκπληξη που ακούει στο όνομα “She Wolf”, δεν νομίζω να το περίμεναν και πολλοί, η μεγαλύτερη όμως έκπληξη της βραδιάς είναι το επόμενο κομμάτι. «Το μοναδικό κομμάτι που έγραψα κι αναφέρεται στην ηλεκτρική καρέκλα και λέγεται “This Was My Life” για σας! ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕ ΑΝΘΡΩΠΕ; Εδώ κι επισήμως μας έστειλε! Δεν περίμενα ποτέ ότι θα άκουγα ΑΥΤΟ το κομμάτι ζωντανά. Κόμματος για την ακρίβεια. Πάρε και καπάκι το “Sweating Bullets” με τον Mustaine να παλεύει πάνω στη σκηνή με τον εαυτό του όπως και στο κομμάτι, θεατρικότατη ερμηνεία που δείχνει ότι είναι σε μεγάλη φόρμα και ακόμα καλύτερη διάθεση! Μία πολύ γνώριμη εισαγωγή τυμπάνων φέρνει ιαχές, το “Trust” προ των πυλών, όλοι και πάλι τραγουδάνε δυνατά, παντού χαρούμενα πρόσωπα, άλλοι έχουν εκπλαγεί, άλλοι σταυρώνουν από μακριά τις γιγαντοοθόνες όταν δείχνουν τον υπεύθυνο όλων όσων ακούμε, άλλοι προσπαθούν να πιστέψουν τι γίνεται, μαγική ατμόσφαιρα υπεράνω μάλλον κάθε πιθανής προσδοκίας.
«Ένα κομμάτι από ένα άλμπουμ που λέγεται “Rust In Peace”, ένα τραγούδι για τον καιρό» με το “Tornado Of Souls” να προκαλεί αμόκ, με τον Teemu ΠΑΛΙ να βγαίνει όχι απλά θριαμβευτής αλλά αβίαστος υπερ-παίχτης παίζοντας το εμβληματικότερο σόλο του Marty Friedman και έρχεται στη συνέχεια άλλη μεγάλη έκπληξη. Το ομότιτλο κομμάτι του “Countdown To Extinction”!!!!! «Το ξέρετε αυτό νομίζω» μας λέει ο Mustaine, τι το ξέρουμε βρε Αντίχριστε που έχεις βαλθεί να μας χαζέψεις στα 63 σου! Απίστευτη ερμηνεία, απίστευτη αρμονία, απίστευτο για το κοινό το τι ακούει και τι σετ βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. «Ένα νέο κομμάτι από το “The Sick, The Dying… And The Dead!” που μιλάει για όσα έγιναν με την περιπέτεια μου με τον καρκίνο και μία δήλωση σε όλους σας ότι υποσχόμαστε να επιστρέψουμε σύντομα»! Το “We’ll Be Back” ήταν η πρώτη κομματάρα που μας είχε δοθεί σαν δείγμα, θα είναι η μοναδική φορά που ο Mustaine πάει λίγο να «χαθεί» τραγουδώντας, αλλά οι ριφφάρες του και το ξυλίκι που προσφέρει αναπληρώνουν την όποια ατέλεια. Και κάπου εκεί ξεκινάει ο χαμός με μία γνώριμη αρχή και καπάκι ένα ακόμα πιο γνώριμο παιχνιδιάρικο και βιωματικό riff. «You take a mortal man, and put him in control”!
“Symphony Of Destruction” και επισήμως μετράμε Π-Ε-Ν-Τ-Ε κομμάτια στο σετ από το “Countdown To Extinction”, πείτε μου τι άλλο παραπάνω θα μπορούσατε να ζητήσετε και να γίνει πραγματικότητα. Η μπάντα ασάλιωτη κάνει ένα μικροδιάλειμμα και επιστρέφει για το τύποις encore. Κάτι πολύ παλιό και ιστορικό ακούγεται… Δε μπορεί… Συνεχίζει από’κει που άρχισε… Όχι, ονειρεύομαι! ΚΙ ΟΜΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ “MECHANIX”! ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ, ΘΕΣ ΝΑ’ΧΟΥΜΕ ΝΕΚΡΟΥΣ; Παιδιά μα το Χριστό, να είχατε 10 δευτερόλεπτα να δείτε τι σαγόνια πέσανε γύρω μου όταν το κοινό κατάλαβε ότι ΟΝΤΩΣ θα παιχτεί αυτό το κομμάτι ολόκληρο. Κάποιοι το πήγανε παραπέρα τραγουδώντας και στίχους από το “The Four Horsemen” αλλά ο άνθρωπος έπαιξε κομμάτι 40κατι ετών που μπήκε στο “Killing Is My Business… And Business Is Good!” και δεν ήταν το “Rattlehead”! Ε παράτα μας ρε φίλε, μας γλέντησες για όλη σου τη ζωή και με το νόμο. Και οι ψυχραιμότεροι κατεβάζουν κεφάλι προσπαθώντας να παραβγούν τον Mustaine σε κοπάνημα ανάλογο της ταχύτητας παιξίματος του. ΦΕΥ! Τα χέρια του σαν βεντάλιες στρώνουν κόκκινο χαλί κολούμπρας και σοκ μαζί και απλά ο τύπος μας γλεντάει επίσημα με τον πλέον επιβλητικό τρόπο ως επίδειξη δύναμης του τι εστί γονέας 1 μίας ολόκληρης μουσικής τάσης.
Αφού το κοινό προσπαθεί να συνέλθει, η μπότα του Verbeuren σπάει την ησυχία, ο James LoMenzo, στιβαρός σε όλη τη συναυλία παρότι το μάτι αναγκαστικά πέφτει στους άλλους τρεις, ξεκινάει μία ιερή μπασογραμμή που όλοι γνωρίζουν και έρχεται σιγά-σιγά η ώρα του τέλους όπως γνωρίζουμε όλοι όταν πηγαίνουμε σε συναυλία Megadeth! “Peace Sells” με τον Mustaine να τραγουδάει δυνατά, ζώντας τον κάθε στίχο, έχοντας προφητέψει από το 1986 τι θα γίνει και σε τι λογική θα κινείται ο κόσμος, το κοινό τραγουδάει δυνατά, “If there’s a new way, I’ll be the first in line, but it better work this time” και την ώρα που πάει να μπει το τελικό break (-“I want to watch the news”…-“THIS IS THE NEWS”, ΝΑΙ, Α-Υ-Τ-Ο!), εμφανίζεται στη σκηνή η εμβληματικότερη μεταλλική μασκότ όλων των εποχών (sorry Eddie, not in this life), o Vic Rattlehead, ο οποίος αγκαλιάζει πρώτα τον LoMenzo, μετά τον Mustaine και μετά τον Teemu, σηκώνοντας το αριστερό χέρι ψηλά και σχηματίζοντας το σύμβολο της ειρήνης με τα 2 του δάχτυλα. ΕΛΑ, ΓΑΜΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΠΟΥΜΕ, ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΟΞΥΛΟ ΔΕΝ ΑΦΗΣΑΤΕ ΟΡΘΙΟ! Ειδικά αυτή η αγκαλιά και το γκρο πλαν Mustaine/Vic Rattlehead δίπλα δίπλα, το λες ότι πέρασε όλη η ζωή μπροστά από τα μάτια σου!
Ξέρουμε τι προμηνύεται για το τέλος. Προετοιμαζόμαστε κατάλληλα. Ο Mustaine μέσα στη χαρά –πραγματική χαρά, τόνισε πόσο πολύ αγαπάει τη χώρα μας όπως πάντα κάνει και πόσο όμορφα πέρασε που βρέθηκε εδώ-, υπόσχεται να μην περάσει ξανά τόσος πολύς καιρός μέχρι να ξανάρθει και ένα από τα 5 καλύτερα κομμάτια όλων των εποχών από ένα από τα 5 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών αντίστοιχα, σκίζει τον αέρα μέχρι τέλους. Το “Holy Wars… The Punishment Due” ξεκινάει μπομπάτα, το παίζουν ακόμα πιο βαριά, ο Verbeuren χτυπάει λες κι έχει μπει ο Nick Menza μέσα του και ειδικά στο δεύτερο μέρος του κομματιού με το μπάσιμο του βαρέως σημείου “ Upon my podium, as the know it all scholar”, το κομμάτι μεταφέρεται σε άλλη διάσταση και υπόσταση, ενώ είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ η στιγμή κι ενώ δάκρυα πλημμυρίζουν δεκάδες γύρω μου, λες και το βάρος της αξίας του κομματιού τους ξεπερνάει –και πως όχι άλλωστε;- που ο Mustaine απαγγέλει ψιθυριστά το σημείο “ Fill the cracks in, with judicial granite, because I don’t say it, don’t mean I ain’t thinking it” για να το ξαναπιάσει όλη η μπάντα μαζί από εκεί μέχρι το τέλος σε μία πρωτοφανή αποθέωση της ιστορίας των Megadeth!
O Mustaine με το τέλος της συναυλίας, κάνοντας σαν χαζό παιδί σε πλήρη ευτυχία και προσποιούμενος ότι χορεύει, χαιρετάει το κοινό με το χέρι στην καρδιά του, μέσα από το ανοιχτό μαύρο πουκάμισο του, τα χειροκροτήματα είναι διαρκείας και ατελείωτα, έχουν περάσει 85’ από την ώρα που βγήκαν στη σκηνή, ας τα κάνουμε καθαρά 80’ με τα πάνε-έλα, 16 κομμάτια μετά, 5 από το “Countdown To Extinction”, άλλα 3 από το “Rust In Peace”, το μισό σετ βασισμένο στο πλέον πετυχημένο και στο πλέον μνημειώδη δίσκο μίας τεράστιας καριέρας. Με τον Mustaine σωματικά να μην θυμίζει σε τίποτα τον παλιό του κραταιό εαυτό, κι όμως με τον χρόνο αλλά και τον καρκίνο να μην τον έχουν αγγίξει, να έχουν περάσει και δεν ακουμπήσει από πάνω του, με συγκινητικό, καθηλωτικό και σε κάθε περίπτωση υπερβατικό μεταλλικό masterclass παιξίματος επί σκηνής. Οι Megadeth του 2024 είναι η καλύτερη εκδοχή της μπάντας εδώ και πολλά μα πάρα πολλά χρόνια, ενώ ας μου επιτραπεί, θα χαρακτηρίσω τον παιδικό μου ήρωα και αδιαμφισβήτητο ηγέτη της μπάντας ως λεβέντη. Ο τρόπος που έστεκε, ο τρόπος που το χάρηκε, ο τρόπος με τον οποίο έδειξε «είμαι ακόμα εδώ», ήταν λεβεντιά, αυταπάρνηση, αψηφώντας τον μεγαλύτερο κίνδυνο και στέκοντας θριαμβευτής ενώπιον ενός πολύ αγαπημένου του κοινού.
Θα κλείσω με κάτι που θεωρώ έγινε αντιληπτό σε όλους και συγνώμη αν θα ακουστεί κλισέ, αλλά επιβεβαιώθηκε όσο ποτέ, όπου το όνομα του, βάλτε όποιου θεωρείται ότι βρίσκεται σε ανάλογη θέση σημασίας στη ζωή σας…
MUSTAINE Δ-Ε-Ν ΓΙΝΕΣΑΙ! ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ!
Megadeth θα λέτε και θα κρύβεστε σε χωράφια ρυζιού στην Ινδοκίνα να κρυφτείτε και πάλι θα σας ανακαλύπτουμε χτυπώντας σας πέναλτι χωρίς τέρμα αλλόθρησκοι!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας (Megadeth)
Νικόλας Καλογήρου (Blind Guardian)
Μιχάλης Τσολάκος (Grand Magus)
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός - John Metalman Livanos Photography
Comments
