Ξεκίνησε χθες Τετάρτη 7 Ιουνίου η συναυλιακή καλοκαιρινή αγαπημένη συνήθεια που μας χαρίζει εδώ και χρόνια το RELEASE ATHENS FESTIVAL με εντυπωσιακά μουσικά σχήματα παγκόσμιας εμβέλειας διαφόρων ειδών και πολυαγαπημένα!
Ημέρα πρώτη λοιπόν και η κοσμοσυρροή ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή από νωρίς. Όλα έγιναν σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα του RAF2023 και στις 17:30 άνοιξαν οι πόρτες. Ο καιρός ήταν πραγματικά σύμμαχος μας με την ωραία απαλή συννεφιά και τις μικρές δροσερές ριπές αέρα κατά διαστήματα.
ELYSION
Κείμενο: Στέλιος Παλαμιδάς
Έτσι λοιπόν στις 18:15 στην σκηνή του Release Athens Festival έκαναν ποδαρικό οι δικοί μας ELYSION!
Έχοντας στις αποσκευές τους την τρίτη τους δουλειά με τίτλο "Bring Out Your Dead", απέδειξαν γιατί θεωρούνται από τις πιο αναγνωρίσιμες gothic metal bands στην χώρα μας και όχι μόνο!
Η Χριστιάνα ήταν πραγματικά εντυπωσιακή τόσο με την σκηνική της παρουσία αλλά φυσικά και με φωνητικά που καθηλώνουν! Άξιοι συμπαραστάτες της, οι επίσης έμπειροι Νίκος Δεσποτόπουλος και Γιάννης Γιαννίκος στις κιθάρες, και τον Ηλία Λαϊτσα στα ντραμς μαζί με τον «νέο» Ανδρέα Ρουφαγάλα στο μπάσο, μπήκαν φουριόζοι με το "Dreamer" και το κοινό που γέμισε από νωρίς την αρένα τους υποδέχτηκε με δυνατό χειροκρότημα.
Η συνέχεια ανήκε στο "Faraway" και στα "Raid the universe", καταπληκτικός ήχος καθαρές κιθάρες και φωνητικά στο θεό, δεν άφηναν κανέναν ασυγκίνητο. Η Χριστιανα εξομολογήθηκε πως ένα όνειρο της έγινε πραγματικότητα αφού μοιράστηκε την σκηνή με τους θρυλικούς NIGHTWISH και ήταν πραγματικά σε απίστευτη φόρμα τόσο φωνητικά όσο και σαν παρουσία και έτσι συνέχισαν να μας χαρίζουν όμορφες μελωδίες με τα "Someplace Better", "Made Οf Lies", και το υπέροχο "Eternity". Συνέχεια με το "Crossing Οver" από το νέο τους δίσκο και η ωρίμανση τους είναι εμφανείς και για φινάλε έπαιξαν τα πολυαγαπημένα "Blink Of An Εye", "Killing My Dreams" και μαζί με το κόσμο τραγούδησαν το "The Rules"!
Άψογη εμφάνιση, αποζημίωσε τους πάντες που ήρθαν νωρίς (και ήταν παρά πολλοί) και αποθεώθηκαν γιατί το άξιζαν. Το κοινό λοιπόν ψήφισε... Elysion και φυσικά Release!
INSOMNIUM
Κείμενο: Άγγελος Κατσούρας
Μετά και την πολύ καλή κι ανέμελη εμφάνιση των Elysion που με το παραπάνω φρόντισαν να ζεστάνουν το κοινό στην Πλατεία Νερού και τους αξίζουν πολλά μπράβο γι’αυτό, ήρθε και η ώρα των αγαπητών Insomnium. Οι Φιλανδοί που είναι από τις πλέον σκληρά εργαζόμενες μπάντες του μεταλλικού ήχου, πράγμα το οποίο μαρτυράνε οι 9 δίσκοι τους και τα 3 ΕΡ τους από το 2002 και μετά (σαν χθες μου φαίνεται όταν βγήκε το 1ο τους άλμπουμ, πως περνάνε τα χρόνια;), εμφανίστηκαν για 2η φορά στη χώρα μας μετά από το φοβερό πακέτο που τους είχαμε δει με τους Tribulation πριν 5 χρόνια. Νομίζω κι επισήμως δεν τα πάει η Ελλάδα τα παιδιά. Την πρώτη φορά το ’18 με το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους στις αποσκευές τους (το θεϊκό “Winter’s Gate”) υπέστησαν μια άνευ προηγουμένου κολονοσκόπηση επί σκηνής από τους Tribulation, ενώ στην Πλατεία Νερού τους είδαμε, τους καμαρώσαμε, αλλά… ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΑΜΕ! Μια εμφάνιση που βασίστηκε στα δυο τελευταία τους άλμπουμ κυρίως (“Anno 1696”/”Heart Like A Grave”) και που ο αχαρακτήριστος ηχολήπτης τους αποφάσισε να χαντακώσει από την αρχή ακόμα του σετ τους. Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπετε, γιατί απλά δεν θα ακούγατε.
Ξεκίνημα με το “1696”, ευδιάθετοι οι τέσσερις Φιλανδοί, με μπροστάρη τον συμπαθέστατο αγέρωχο μπασίστα/τραγουδιστή τους Niilo Sevänen, και με τις κάσες του ντράμερ Markus Hirvonen ΤΟΣΟ μπροστά και τόσο μπάσες που όχι απλά ξεκούφαιναν τον κόσμο, αλλά έπνιξαν τις κιθάρες του Markus Vanhala και του Jani Liimataninen. Σε ένα ύφος τόσο βασισμένο στις κιθάρες όπως αυτό το μελωδικό στυλάκι τους επηρεασμένο από τους Dark Tranquillity (μην ξαναδώ παρομοιώσεις τύπου «μελωδικό death metal» ή “melodeath”, Δ-Ε-Ν έχουν ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με οτιδήποτε παραπέμπει σε death metal πέραν των φωνητικών), άμα αφαιρέσεις και τις κιθάρες, τέζαρες. Η κατάσταση παραμένει τραγική και στο “Lilian” όπου οριακά ακούγονται κάτι leads, ευτυχώς στο “While We Sleep” (ιστορική κομματάρα) κάτι πάει να γίνει. Σημείωση βασική: Με το που έχει τελειώσει το δεύτερο κομμάτι, εγώ και περίπου 10-15 άτομα ΤΡΕΧΟΥΜΕ στον ανίδεο ηχολήπτη ουρλιάζοντας «ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΕ ΚΙΘΑΡΕΣ, ΣΗΚΩΣΕ ΤΙΣ ΚΙΘΑΡΕΣ». Ατάραχο το παλιόπαιδο, γιατί δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω αλλιώς, μας γράφει εκεί που δεν πιάνει η μελάνη και παρακαλάμε απλά να μην έχουμε τα ίδια στη συνέχεια. Αρχικά το “Godforsaken” και στη συνέχεια το “White Christ” στο οποίο ανεβαίνει στη σκηνή κι ο αγαπημένος μας Σάκης Τόλης των Rotting Christ, δείχνουν να σταθεροποιούν λίγο την όλη κατάσταση.
Ο Sevänen προσπαθεί όσο μπορεί πραγματικά, παλεύει σχεδόν μόνος με τον ντράμερ του, αλλά το αποτέλεσμα ελάχιστα αλλάζει. Καπάκι ακούμε τα “And Bells They Toll”, “The Witch Hunter” και το αγαπημένο μου riff της καριέρας τους στο “Valediction” δεν το ακούω ποτέ με τεράστια πίκρα. Το “Mortal Share” είναι το άλλο «παλιό» κομμάτι τους που παίχτηκε με το σετ τους να κλείνει με το “Heart Like A Grave”. Ξαναλέω, τους καμάρωσα γιατί σαν σκηνική παρουσία ήταν όλοι τους υπέροχοι, συγχρονισμένοι, 2 μέτρα Σκανδιναβικά νταμάρια, αλλά για να σας το περιγράψω αλλιώς, σκεφτείτε μια ομάδα που μπήκε στο γήπεδο, δεν έχασε, δεν έφαγε γκολ, προσπάθησε όσο μπορούσε να κερδίσει αλλά στην ουσία δεν ακούμπησε τη μπάλα. Ο ανίδεος – οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιώ είναι οι λιγότεροι δυνατοί - που τους πήρε στην πλάτη του πρέπει να διωχθεί ποινικά, αυτό το πώς έπαιρνε ο αέρας τον ήχο τους συν τοις άλλοις ήταν άνω ποταμών. Το αναφέρω για να μην αποδοθούν ευθύνες στη διοργάνωση εδώ, είχαμε να κάνουμε με τις ορέξεις ενός ακατάλληλου να συνεργάζεται με μεγάλη μπάντα. Κρίμα και πάλι κρίμα γιατί χάσαμε ιστορική ευκαιρία για μια εμφάνιση που θα θυμόμασταν με χαρά αλλά στα χρόνια που θα έρθουν, θα συζητάμε για τα προβλήματα της.
* Ο τρόπος με τον οποίο μετά οι In Flames –που είχαν σούπερ ήχο- τους έσβησαν από το χάρτη ενισχύει όλα τα παραπάνω.
** Τέτοιο ΨΟΦΙΟ κοινό δεν έχω ξαναδεί. Μήπως νομίζατε ότι πήγατε για μπάνιο κι όχι για συναυλία; Σας γλέντησε ο Anders των In Flames κι όχι μόνο μια φορά. Καλά σας έκανε!
*** Αυτά που έκανε η Floor Jansen πρέπει να διδάσκονται ως μαθήματα σε όποιον άνθρωπο λέει «δε μπορώ» για οτιδήποτε αφορά τη φράση. Απαστράπτουσα, συγκινητική, γυναίκα-πρότυπο και νικήτρια της ζωής, συγκίνησε άπαντες και έδειξε ότι σπουδαίος γεννιέσαι και δεν γίνεσαι. Τα σέβη μου κυρία μου!
IN FLAMES
Κείμενο: Δημήτρης Σούρσος
Επιτέλους είχε φθάσει και η στιγμή των - κατ’ ευφημισμόν πλέον- Σουηδών Ιn Flames, για τους οποίους είχε δώσει το παρόν αποκλειστικά και μόνον μπόλικος κόσμος. Άλλωστε, 23 ολόκληρα χρόνια είχαν να επισκεφθούν την Αθήνα, γεγονός που υπογράμμισε και ο frontman τους Αnders Friden, λίγο πριν μπουν στο “Pinball Map”, την πρώτη μεγάλη στιγμή του σετ τους. Τότε ακόμα τα μαλλιά των Friden και Gelotte δεν είχαν υποψία άσπρης τρίχας, ανέμιζαν αγέρωχα στον αέρα και το “Clayman” είχε μόλις κυκλοφορήσει. Τώρα κοντά στα 50, ήρθαν με το πολύ καλό “Foregone” στις αποσκευές τους, χωρίς πάντως το opener “The Great Deceiver” ή τo “State Of Slow Decay” που επίσης ακούστηκε, να ψήνουν ιδιαίτερα το κοινό.
Το άκουσμα του “Behind Space” από το ντεμπούτο “Lunar Strain”, με 0/5 μέλη από την τότε εποχή ήταν κάπως άβολο, αλλά ταυτόχρονα και αρκετά πορωτικό, χωρίς πάντως να μπορώ να δικαιολογήσω 100% την παρουσία του στο set τους.
Γενικότερα, το show τους εξαιτίας της πολυετούς συναυλιακής απουσίας τους -χωρίς οι ίδιοι να το επιδιώκουν- απέκτησε ένα legacy χαρακτήρα, με συνθέσεις όπως το “Cloud Connected” ή το “Only For The Weak” να groove-άρουν ακατάπαυστα το κοινό, αλλά με το νεότερο υλικό να αποτυγχάνει να συγκινήσει εξίσου.
Ο παικταράς Chris Broderick στην κιθάρα (τον γνωρίζατε παλιότερα από Jag Panzer και Megadeth) έκλεψε άκοπα την παράσταση, από τον πάντα τίμιο ηγέτη Βjorn Gelotte, ενώ το ρυθμικό δίδυμο των Τanner Wayne (τύμπανα) και Liam Wilson (αλλαγή της τελευταίας στιγμής στο μπάσο) των πάλαι ποτέ Dillinger Escape Plan έμοιαζε σα να έπαιζε μαζί χρόνια. Ο τελευταίος μάλιστα, έλαβε και δημοσίως τα εύσημα κατά την παρουσίαση της μπάντας, καθώς έμαθε το setlist σε χρόνο αστραπή ("σε ένα τεταρτάκι μέσα μωρέ").
O Anders Friden πάντως, φανέρωνε σε κάθε του κίνηση τα μίλια που έχει γράψει πάνω στη σκηνή, όντας ένα πληρέστατος frontman, που δεν έχανε ευκαιρία να ξεσηκώνει το κοινό, είτε με ατάκες του στυλ “that was a shitty reaction”, είτε με το πηγαίο χιούμορ του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα λίγο πριν το κλείσιμο, όταν προλόγισε το “Take This Life”, λέγοντας ότι και την επόμενη φορά που θα ξαναέρθουν στην Αθήνα, την οποία υπολόγισε εκεί γύρω στα 80 τους, το κομμάτι θα παραμένει το ίδιο ξεσηκωτικό.
Σε κάθε περίπτωση, στη χθεσινή του εκτέλεση, έβαλε πανηγυρική τελεία σε μια εμφάνιση, την οποία χαρακτήριζες εύκολα ως την πιο ενεργητική της βραδιάς.
NIGHTWISH
Κείμενο: Μιχάλης Τσολάκος
Κι επιτέλους ήρθε η ώρα του κυρίως πιάτου της βραδιάς. Προτού πούμε λοιπόν τις εντυπώσεις μας για τους έταιρους Φιλανδούς και headliners της πρώτης μέρας του φετινού Release Athens, Nightwish, θέλω να τονίσω το εξής: από σεβασμό στη Floor Jansen δεν θα κάνω κανένα σχόλιο περί απόδοσης, διάρκειας και τα σχετικά. Κι αυτό διότι μιλάμε για μια έγκυο γυναίκα, με την κοιλιά τούρλα, που όχι μόνο περιοδεύει, αλλά δίνει μια εξαιρετική παράσταση στη σκηνή, χτυπιέται όσο μπορεί, δεν κάθεται λεπτό και κυριολεκτικά δεν παίρνει ανάσα. Βάλτε και τη μάχη με τον καρκίνο, βάλτε και τα 42 της χρόνια (νεότατη μεν, αλλά όχι αυτό που λέμε και παιδούλα) και έχετε πλήρη εικόνα για την Ολλανδή τραγουδίστρια και τον επαγγελματισμό της. Υπόκλιση, σεβασμός, πολλά μπράβο και πάμε παρακάτω.
23.00 ακριβώς και οι ετοιμασίες έχουν ολοκληρωθεί. Για κάποιους, αυτή η μέρα άργησε 15 χρόνια, για άλλους σαν κι εμένα, 19. Ναι, το 2004 ήταν που τους είδα πρώτη και τελευταία φορά με Tarja Turunen σε περιοδεία για το “Once”. Και μετά από ένα εισαγωγικό θέμα, με τα φωτισμένα σκηνικά να τραβάνε τα βλέμματα, η εξάδα των Nightwish μπαίνει με το “Noise”. Evτάξει, υπήρχε ένα θέμα με το επίπεδο έντασης των φωνητικών της Floor, πιστεύω όμως πως και η ίδια δεν φόρτσαρε εξαρχής. Έπρεπε να βγάλει μιάμιση ώρα πρόγραμμα, κάτι που κάνει ανά 2-3 μέρες εδώ και πολύ καιρό. Σε συνδυασμό με τις σωστές αναπνοές που χρειάζεται να παίρνει, αλλά και την ψυχούλα που κουβαλάει μέσα της, νομίζω πως τα κατάφερε περίφημα.
Όσο για την υπόλοιπη μπάντα, παρότι άψογη, ήταν θέμα χρόνου να βρεθούν στη σωστή ισορροπία όλα τα όργανα. Βλέπετε, πέρα από τα συμφωνικά στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν, ειδικά στο “Human. :||: Nature.” (δισκάρα να πούμε) οι Nightwish έχουν εισάγει και πολύ folk. Συνέχεια με αρκετά πρόσφατα κομμάτια, όπως το “Storytime” και το “Élan”, όπου η Floor χρωμάτιζε ανάλογα τη φωνή της και εδώ πρέπει να σταθούμε λίγο. Πέρα προφανώς από τα κομμάτια των δίσκων που έχει κυκλοφορήσει με τους Nightwish, η Jansen μπορεί και πατάει το ίδιο καλά επάνω στις γραμμές των κομματιών εποχής Tarja (“Dark Chest of Wonders”, “Ghost Love Score”, “Nemo”), όσο και εποχής Anette (“Last Ride of the Day”, “Sahara”). O Tuomas Holopainen, έξυπνος ων, βρήκε την τέλεια φωνή στο πρόσωπο της Ολλανδής. Μια φωνή που τα καταφέρνει στις οπερετικές συνθέσεις, που γράφτηκαν με βάση τις δυνατότητες της Turunen, αλλά και των υπόλοιπων που ερμηνεύει η Olzon (πολύ ωραία φωνή, αλλά διαφορετικού στυλ).
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω στιγμές, θα διάλεγα το “I Want My Tears Back”, με Troy Donockley σε ρόλο Hietala και γενικά μιλάμε για ξεσηκωτική εκτέλεση, τα “Shoemaker”, “How's the Heart?” και την έκπληξη που δεν περιμέναμε, το “Sleeping Sun” (τη μοναδική σύνθεση που ακούσαμε από το 2004 και πίσω). Το κλείσιμο ήρθε με το, 24λεπτο περίπου, “The Greatest Show On Earth”, με πιο ιδιαίτερη και συγκινητική στιγμή τη μεγάλη φωτογραφία του αδικοχαμένου συμπατριώτη των Nightwish, Alexi Laiho. Μετά από μιάμιση ώρα ακριβώς και 14 κομμάτια, τα μέλη μάς ευχαρίστησαν και στήθηκαν για μια ομαδική φωτογραφία. Το αν παίξανε απολύτως τυπικά για πρώτο όνομα, από θέμα ώρας πάντα, είναι κάτι που σηκώνει κουβέντα, αλλά μόνο στη θέα της Floor, του Tuomas που δημιουργεί εξαιρετική ατμόσφαιρα στα πλήκτρα, του Emppu Vuorinen με τις μελωδίες του και των υπολοίπων, δεν αξίζει να μουρμουράς, παρά μόνο να χαίρεσαι που είχες την ευκαιρία να βρεθείς σε ένα ακόμα Release και να τους δεις μετά από χρόνια.
H πρεμιέρα του φετινού Release ήταν λίγο-πολύ όπως θα περίμεναν οι περισσότεροι, κάθε αρχή και δύσκολη (αν θυμηθούμε αντίστοιχα περιστατικά του παρελθόντος). Ωστόσο είδαμε αρκετό κόσμο να έρχεται από νωρίς, υποστηρίζοντας τους "δικούς μας" Elysion, να βλέπει τους Insomnium να έχουν τα κλασικά πλέον προβλήματα με τον ήχο, όπως όλοι πια την πρώτη μέρα ... και να υποδέχονται τον Σάκη Τόλη στο “White Christ” επί σκηνής, τους φοβερούς In Flames σε φοβερή εμφάνιση (απωθημένο 23 χρόνων) και με ήχο άψογο, με τον Anders Fridén να παραδίδει μαθήματα σαν frontman και φυσικά τους υπέροχους Nightwish, για τους οποίους τα είπαμε αναλυτικά παραπάνω με τη Floor Jansen να συγκινεί όχι μόνο με τις καλλιτεχνικές της ικανότητες αλλά και με τη στάση ζωής της.
Ακολουθούν ακόμα 4 shows για τους λάτρεις του είδους, με πρώτους τους Helloween σε μια θρυλική εμφάνιση, που όλοι περιμένουμε, στις 17.06 και ένα 3ημερο φωτιά με Disturbed, Parkway Drive, Amon Amarth & Kreator.
Διαθέσιμες ακόμα διήμερες & τριήμερες προσφορές για όσο metal αντέχεις!
www.releaseathens.gr/prosfores/
Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την επόμενη metal day του festival, το Σάββατο 17 Ιουνίου στο ίδιο μέρος με τους HELLOWEEN, Jinjer, Beyond the Black και Silent Winter!
Για το RockOverdose,
Μιχάλης Τσολάκος (Nightwish), Δημήτρης Σούρσος (In Flames), Άγγελος Κατσούρας (Insomnium), Στέλιος Παλαμιδάς (Elysion)
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος
Comments
