Οι δύο τελευταίες Παρασκευές συνοδεύτηκαν από συναυλίες που έχουν μεταξύ τους ένα κοινό χαρακτηριστικό : Από την μια πλευρά η θεαματική προσέλευση του κόσμου που τις οδήγησε και τις δύο σε "SOLD OUT" ,ήταν κατά κάποιο τρόπο το αντίδοτο μετά από μια σειρά συναυλιών με μισογεμάτους χώρους και από την άλλη, απέδειξε περίτρανα πως παρά τα προβλήματα του καθενός ,η αγάπη για μουσική υπερτερεί πολλές φορές του "Εγώ" ,αφήνοντας έτσι αισιόδοξα μηνύματα τόσο σε συλλογικό επίπεδο, όσο και σε προσωπικό για τον καθέναν μας ξεχωριστά.
Αυτό το βράδυ της Παρασκευής λοιπόν, ήταν αφιερωμένο στον Νορβηγό τροβαδούρο με την υποβλητική βαθιά φωνή και το μελαγχολικό ύφος ,που δεν είναι άλλος από τον Sivert Hoyem. H περίοπτη θέση που έχει η χώρα μας στο roadmap των περιοδειών του και ολοένα εμπλουτίζεται με καινούργιους σταθμούς ,έχει τις ρίζες της πίσω στην μεγάλες μέρες των Madrugada, που αποτέλεσαν και την αφετηρία ενός ισχυρού δεσμού με το ελληνικό κοινό, το οποίο συνεχίστηκε και στην μετά-Madrugada εποχή και καταδεικνύεται κάθε φορά μέσα από την μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου και τις θερμές αντιδράσεις του.
Νομίζω πως η υποδειγματική οργάνωση είναι άξια αναφοράς , καθώς το πρόγραμμα κύλισε ομαλά ,χωρίς καμία καθυστέρηση και οι χρόνοι ήταν μέσα σε πλαίσια που δεν προκάλεσαν δυσαρέσκεια ή ταλαιπωρία.Έτσι λοιπόν στις 21:00 ακριβώς, χαμηλώνει ο φωτισμός και ανεβαίνουν στην σκηνή οι Empty Frame. Με ένα setlist 7 συνθέσεων που βασίστηκε κυρίως στην πρώτη τους δουλειά "They Think We Are Eskimos", αλλά και σε νεότερα κομμάτια,η Αθηναϊκή εξαμελής μπάντα ,έδωσε ένα αξιόλογο 30λεπτό show, που ταλαντευόταν ανάμεσα σε alternative rock/indie ήχους αλλά και σε πιο experimental, μέσα από τις όμορφες μελωδίες που ελευθέρωναν το βιολί και το τσέλο , οι οποίες έδιναν μια διαφορετική, αλλά συνάμα ατμοσφαιρική υφή στην ακουστική τους, που ξέφευγε από τα τετριμμένα ,χωρίς να φαντάζει παράταιρη.Τα θερμά χειροκροτήματα που απέσπασαν, νομίζω πως εξάλειψαν τα όποια αρχικά σημάδια νευρικότητας υπήρχαν και αφού "λύθηκαν" ,απέδωσαν με αρκετή σιγουριά και αυτοπεποίθηση.Τα "Like Kids In Paradise" , "Looking Up", "Velvet Dream" αποτελούν τις πιο δυνατές στιγμές τους και επαληθεύουν ότι ένα καλό opening act μπορεί να αποτελέσει την σωστή γέφυρα ανάμεσα στο κοινό και τον headliner....
...Sivert Hoyem που υπό τις έντονες ιαχές βγαίνει τελευταίος, μετά την μπάντα του και χωρίς να χρονοτριβεί ξεκινάει με το "Going For Gold".Η ακύρωση της συναυλίας του την προηγούμενη μέρα στην Πάτρα, σε συνδυασμό με την ενημέρωση που είχε προηγηθεί από τους υπευθύνους του χώρου για το πρόβλημα υγείας του, είναι γεγονός ότι γέννησε ενδοιασμούς, τόσο για το ποσοτικό όσο και το ποιοτικό αποτέλεσμα της βραδιάς. Την απάντηση στα παραπάνω ερωτηματικά, την έδωσε ο ίδιος μέσα από τα "What’s On Your Mind?" ,"Woman" και "Warm Inside" ,που στο τελευταίο απέδωσε εξίσου εντυπωσιακά τα χαμηλά και τα πιο ψηλά σημεία.Τo "Into The Sea" επαναφέρει από τον μαγικό λήθαργο και το "Honey Bee" αφήνει την βαρύτονη φωνή του Νορβηγού, να ξυπνάει θαμμένες αναμνήσεις οι οποίες αιωρούνταν στο σκοτάδι του Gagarin. Ωραίο το "The Light That Falls Among The Trees" ,αλλά δεν ακούγαμε τα δεύτερα φωνητικά του drummer Borge Fjordheim.
"Turn the lights out a little bit" λέει από το μικρόφωνο ο Hoyem και η ψυχεδελική ένεση που λέγεται "Shadows/High Meseta" δεν αφήνει πολλά περιθώρια αντίδρασης, το metal ξέσπασμα στο τέλος δε, σίγουρα αποτελεί από τις πιο δυναμιτισμένες στιγμές. "Long Slow Distance" & "Give It A Whirl" στην συνέχεια από το τελευταίο ομότιτλο album.To επόμενο σίγουρα το περίμεναν πολλοί και παρά το τεχνικό πρόβλημα με την κιθάρα του που έδειχνε να έχει ο Cato Salsa ,μάλλον κανένας δεν πτοήθηκε ή έδωσε ιδιαίτερη σημασία, καθώς οι στίχοι και οι rock μελωδίες του "The Kids Are on High Street" έπεφταν line-by-line. To "Animal Child" θα σημάνει και το τέλος του πρώτου μέρους. Επιστροφή στη σκηνή μετά από μερικά λεπτά με δύο πολύ-αγαπημένα Madrugada κομμάτια ,ήτοι "Majesty" & "Look Away Lucifer" που σίγουρα γέμισαν με τόνους ικανοποίησης πολλούς νοσταλγούς εκείνης της εποχής ,"Arcadian Wives" αμέσως μετά και η αυλαία πέφτει με το ξεσηκωτικό "Moon Landing" όπου η ενέργεια και το δυνατό συναίσθημα από το σανίδι, διαχέοταν προς τα κάτω και αντίστροφα πάλι.
Η αμεσότητα και η επικοινωνία της μπάντας με το κοινό καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας ,το δίκαια ισορροπημένο setlist (95 λεπτών) που παραδόξως δεν στηρίχτηκε μονομερώς στο νέο album και οι επιδόσεις του Hoyem που -παρά τα προβλήματα υγείας του- κινούνταν σε επαγγελματικά επίπεδα ,αφ'ενός κερδίσαν τα όποια μικρά τεχνικά θέματα στον ήχο, χωρίς να μειώσουν την ποιότητα της συνολικής εικόνας και αφ'ετέρου δίνουν την απάντηση στην ερώτηση που πρέπει να κάνουμε όλοι μας με το πέρας μιας συναυλίας:"Άραγε άξιζαν τα χρήματα που έδωσα γι'αυτό που είδα/άκουσα;"
Για το Rockoverdose.gr :
Comments
