Ο Tom Araya, ο Kerry King και ο παραγωγός Rick Rubin κοιτούν στο παρελθόν και συζητούν για την δημιουργία του Reign In Blood – ενός από τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα thrash metal άλμπουμ.
Βρισκόμασταν στο τέλος της περιόδου σύνθεσης του Reign in Blood όταν ο Tom Araya καθόταν στο control του Hollywood Hit City West Studio με τον Andy Wallace, τον μηχανικό του τρίτου άλμπουμ και τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για την μπάντα που έφτασε στο απόγειο της ταχύτητάς της.
Είχαν μόλις τελειώσει την μίξη του Raining Blood , το τέλεια συντεθειμένο επικό, αυτό, κλείσιμο του άλμπουμ, όταν ο Tom έριξε μια ματιά στο monitor. Τα 10 τραγούδια που αποτελούσαν το άλμπουμ ήταν στην οθόνη, όπως και ο χρόνος: 28. Δεν ήταν σίγουρος για το τι ο αριθμός αυτός εκπροσωπούσε. 28 δευτερόλεπτα μήπως; Αλλά αυτό δεν έβγαζε νόημα. Όντας μπερδεμένος, γύρισε προς τον Andy.
«Andy, αυτό είναι 28 λεπτά;» ρώτησε. «Ναι», απάντησε ο μηχανικός. «Είναι για όλα τα τραγούδια;» ρώτησε ο Tom. Ο Andy κοίταξε στο monitor του και μετά και πάλι στην οθόνη της κονσόλας του. «Ναι, είναι 28 λεπτά», απάντησε.
Αβέβαιοι καθώς ήταν για το αν τα 10 τραγούδια που διαρκούσαν 28 λεπτά – 28 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα για να είμαστε ακριβείς – έφταναν για ενα άλμπουμ ή μήπως έπρεπε να γράψουν περισσότερη μουσική, αποφάσισαν να στραφούν προς τον Rick Rubin, τον παραγωγό του άλμπουμ, για να εκφράσουν τις ανησυχίες τους. Ο Rick παρακολουθούσε την μπάντα από τα sessions του άλμπουμ, με μια μίξη ενθουσιασμού και ηρεμίας, η απάντηση βρισκόταν σε αυτόν. Αν έλεγε ναι, όλα ήταν καλά. Αν έλεγε όχι, αυτό το τέλεια ισορροπημένο φάσμα ταχύτητας, επιθετικότητας και δυναμικότητας θα μπορούσε να καταστραφεί.
Αν και έχουν περάσει περισσότερα από 25 χρόνια, μπορείς να ακούσεις τον θαυμασμό στην φωνή του frontman των Slayer, όταν ανακαλεί την απάντηση του Rick. «Η μοναδική του απάντηση ήταν ότι είχε 10 τραγούδια με κουπλέ, ρεφρέν και lead και αυτό συνιστά ένα άλμπου. Δεν είχε κανένα πρόβλημα με αυτό» δηλώνει ο Tom.
Η κρίση του Rick σφράγισε όχι μόνο την μοίρα του Reign in Blood, που αποτελεί ένα από τα διαμάντια του thrash metal, αλλά επίσης διασφάλισε το άλμπουμ ώστε να είναι ένα από τα κορυφαία άλμπουμ όλων των εποχών. Αυτό που δεν ήξερε ο Tom και οι bandmates του, αλλά σίγουρα το ξέρουν τώρα, είναι ότι σε 28 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα, είχαν αλλάξει για πάντα το παιχνίδι.
Λίγοι μουσικοί ακούγονται τόσο άνετοι με τον εαυτό τους όπως ο Kerry King και ο Tom Araya, αλλά λίγοι είχαν την πολυτέλεια να φτιάξουν ένα πέρα από το τετριμμένο κλασικό άλμπουμ, τόσο νωρίς στις καριέρες τους. Το Reign in Blood, ηχογραφήθηκε σε ένα περιβάλλον σιγουράς, που ακόμη και οι πιο σοβαρές ταλαιπωρίες του παρελθνόντος, δεν μπορούσαν να τους βγάλουν από την πορεία τους.
Όταν οι Slayer κυκλοφόρησαν το δεύτερό τους άλμπουμ, Hell Awaits, τον Σεπτέμβριο του 1985, η thrash metal είχε αφήσει πίσω την παιδική της ηλικία και έμπαινε στην εφηβεία. Ο νεανικός ήχος των Metallica, των Anthrax και των Slayer, άνοιξε τον δρόμο για κάτι πιο συγκεντρωμένο, και ακόμη πιο άγριο.
Το Hell Awaits έδωσε τις βάσεις για το στάτους των Slayer.
«Θα είχες σκεφτεί ότι οι Slayer δύσκολα θα είχαν απήχηση», λέει ο Brian Slagel που είχε υπογράψει την μπάντα στην εταιρεία του, την Metal Blade, και έκανε την παραγωγή στα 2 πρώτα τους άλμπουμ. «Αλλά εκείνες ήταν οι μέρες που όλοι οι μεγάλοι άρχισαν να αναμειγνύονται με την metal και όλες οι δισκογραφικές προσπαθούσαν να το κάνουν να δουλέψει. Η μπάντα είχε τόσο πολύ momentum – ήταν η μεγαλύτερη μπάντα που δεν ήταν αναμεμειγμένη με κάτι μεγάλο εκείνο τον καιρό.»
Μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ήταν ο παραγωγός Rick Rubin. Αυτός ο 22χρονος απόφοιτος του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης είχε πρόσφατα στήσει την δική του δισκογραφική, την Def Jam, και είχε συνάψει συμφωνία διανομής με την CBS Records. Ο Rick είχε αναμειχθεί με την αναπτυσσόμενη Big Apple hip hop σκηνή, κάνοντας παραγωγές στους LL Cool J, Run DMC και στους Beastie Boys , αλλά η καρδιά του ανήκε στην rock. Μεγάλωσε με Black Sabbath, AC/DC και έπαιζε σε μια punk μπάντα με το όνομα Hose. Αφού ένας φίλος του είπε για την φήμη γύρω από τους Slayer, ο Rick αποφάσισε να ρίξει μια ματιά στην μπάντα.
«Τους συνάντησα πρώτη φορά στο σόου τους στο The Ritz στην Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβιο του 1985», λέει ο Rick στο Metal Hammer. «Δεν ήξερα τίποτα για αυτούς πριν το σόου και με συνεπήραν»
Ο Rick ήταν το κλειδί στο στούντιο. Ο παραγωγός, έστησε ένα καναπέ, όπου θα καθόταν και θα άκουγε την μουσική με τα μάτια του κλειστά, αναπαράγοντας τις σκέψεις του σαν ένας γκουρού. Τους είπε ότι δεν χρειαζόταν καθόλου reverb στις κιθάρες ή στα φωνητικά. Το αποτέλεσμα ήταν ένας ξερός ήχος σαν κόκκαλο και βαρύς σαν γρανίτης. Αυτό αμέσως ξεχώρισε τους Slayer από τα υπόλοιπα παιδιά στο thrash metal.
Σήμερα, ο Rick είναι σεμνός όσο αναφορά την συνεισφορά του. «Είναι πραγματικά μια παρακαταθήκη στο πόσο σπουδαία μπάντα είναι οι Slayer», δηλώνει. «Οι Slayer δεν ακούγονται σαν κανέναν άλλον, γι΄αυτό το άλμπουμ αυτό ακούγεται διαφορετικά από άλλα metal albums. Πραγματικά, δημιούργησαν το δικό τους είδος»
«Δεν υπήρχε τίποτα δύσκολο σε αυτό», λέει ο Tom. «Το μόνο πράγμα που είπαμε στον Dave ήταν να επιταχύνει». Και με μια απλή οδηγία, το Reign in Blood συμπυκνώθηκε από τα 34 λεπτά στα 28 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα.
«Δεν νομίζω ότι το συνειδητοποίησα μέχρι να ακούσω τον δίσκο. Είναι λίγο σύντομος», λέει ο Brian Slagel. «Αλλά είναι από αυτούς τους δίσκους που είναι τόσο καλοί – 28 λεπτά από απόλυτη ευφυϊα είναι καλύτερα από κάτι που είναι διαρκέστερο και όχι τόσο καλό.
Αν υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες για τις προθέσεις τους, ξεκαθαρίστηκαν όλα στα πρώτα δευτερόλεπτα του Angel of Death. Αυτό το χρυσό opening του άλμπουμ, ήταν επίσης η μεγάλη δήλωση για τις προθέσεις των Slayer.
Παρόλα αυτά υπήρξαν κάποιες απαγορεύσεις και η CBS αρνήθηκε να το διαμοιράσει, παρόλο που ήταν όλα ήδη πληρωμένα. Το θέμα προέκυψε από δύο πράγματα. Το εξώφυλλο και το Angel of Death.
«Ξαφνικά, η δισκογραφική δεν ήθελε να κυκλοφορήσει το άλμπουμ εξαιτίας αυτού του τραγουδιού», λέει ο Tom. «Όταν ο Jeff έγραψε το τραγούδι, σκεφτήκαμε “Ουάου, αυτό είναι πολύ καλό”. Ήταν γραμμένο για αυτόν τον Ναζί φυσικό Josef Mengele που έκανε όλα αυτά τα τρελά και απαίσια πράγματα. Τότε ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι ο κόσμος είχε πρόβλημα με αυτό.
Η CBS απαίτησε να αφαιρέσουμε το τραγούδι. Ήταν μια δύσκολη επιλογή για την μπάντα. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε άλλος τρόπος.
«Ποτέ μα ποτέ δεν θα το κάναμε αυτό», λέει ο Tom. Νιώσαμε ότι δεν είχαμε κάνει τίποτα κακό. Είπαν “Βγάλτε αυτό το τραγούδι από το άλμπουμ” και ο Rick είπε “Όχι”. Και βρήκε κάποιον άλλον για να το κυκλοφορήσει.
Αυτός ο «άλλος» ήταν η Geffen, μια γρήγορα ανερχόμενη εταιρεία που ιδρύθηκε λίγα χρόνια νωρίτερα από την μουσική βιομηχανία του David Geffen. Για την Geffen, η αντιπαράθεση πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Σημασία είχαν τα χρήματα.
Ο Kerry παραδέχεται ότι ποτέ δεν μίλησαν με κανέναν της CBS για το θέμα αυτό, ούτε ζήτησαν εξηγήσεις. «Δεν ήμουν ο Kerry King που ο κόσμος γνωρίζει σήμερα». Κοιτώντας πίσω, σκεφτόμουν ότι σκέφτομαι τώρα: Απλά δεν μιλούσα ανοιχτά γι’αυτό»
Φυσικά, ο κιθαρίστας δεν ήταν ανόητος άνθρωπος. Μπορεί να δει γιατί γινόταν όλη η φασαρία. «Φυσικά», λέει. «Σκληροτράχυλοι ναζιστικοί Πάπες. Ήταν περίεργες εποχές»
Το άλμπουμ τελικά δημοσιεύτηκε το 1986 και έφτασε τα Top 100 στην Αμερική, πωλώντας περισσότερα από 500.000 αντίτυπα μόνο στην Αμερική. Ένα εξαιρετικό νούμερο για ένα τόσο extreme άλμπουμ.
Comments
