Η τελευταία μέρα του Release Athens Festival για το 2022 αποδείχτηκε η πιο εντυπωσιακή και η πιο πολυπληθέστερη με σχεδόν 25.000 κόσμο να δηλώνει το παρόν κλείνοντας την συναυλιακή σαιζόν - τουλάχιστον εντός των τειχών της πρωτεύουσας - ιδανικά με SLIPKNOT, Sepultura, Jinjer, Vended και τα δικά μας παιδιά Maplerun & Project Renegade!
Η Πλατεία Νερού είχε γεμίσει από πολύ νωρίς με κόσμο που είχε σπεύσει αποφασισμένοι να πιάσουν μια θέση στον ήλιο (κυριολεκτικά) αλλά και μπροστά στο κάγκελο! Ουρές είχε επίσης και στο merch απ΄την αρχή μέχρι και μετά το τέλος! Μέσος όρος ηλικίας στην πλειοψηφία κάτω των 30, λογικό μιας και το style των περισσοτέρων σχημάτων που εμφανίστηκαν έχουν μεγάλο hype στις νεότερες ηλικίες, δεν έλειψαν όμως και αρκετοί βετεράνοι, που ήρθαν να αποδώσουν τα διαπιστευτήριά τους ως παλιές καραβάνες στα festival - που τόσο στερηθήκαμε τα προηγούμενα 2 μιση χρόνια - επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι μας επιφυλάσσει το μέλλον!
Την αρχή έκαναν οι Αθηναίοι Project Renegade, με αναμμένες τις μηχανές ήδη - από τις πρόσφατες εμφανίσεις τους σε φεστιβάλ του εξωτερικού - στο πλευρό σπουδαίων συγκροτημάτων - φαίνεται πως αυτή η εμπειρία τους έδωσε την απαραίτητη ώθηση να μη μασήσουν απ' τον καύσωνα και με το γνωστό τους μοντέρνο metal με ξεκάθαρες Slipknot επιρροές, μας προετοίμασαν για την συνέχεια! Ήχος και σκηνική παρουσία σε ικανοποιητικά επίπεδα, δεδομένων των συνθηκών που προφανώς και επηρεάζουν τους καλλιτέχνες που παίζουν με τον ήλιο κατάμουτρα! Μπράβο στα παιδιά!
Συνέχεια για το επόμενο μισάωρο με την τετράδα των Αθηναίων Maplerun, οι οποίοι μετρούν πολλά χιλιόμετρα στο σανίδι εντός και εκτός Ελλάδος, εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον - πολύ πριν γίνει τόσο μόδα στη χώρα μας - ο μοντέρνος nu-metal ήχος τους! Ξεκίνησαν πραγματικά φουριόζοι χωρίς να τους ενοχλεί η ζέστη παίζοντας παλιά και νέα κομμάτια, με έμφαση στο πιο πρόσφατο album τους κλείνοντας όπως πάντα με τη διασκευή σε SOAD - "Toxicity" κερδίζοντας επάξια το χειροκρότημα!
Στην σκηνή οι Vended με υιό Taylor αλλά και ο υιό Crahan, να αποδεικνύουν περίτρανα πως το μήλο κάτω από την μηλιά πέφτει! Η ενέργεια που έβγαζε η μπάντα ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής! Με την παρθενική τους εμφάνιση στη χώρα μας και την ιδιαίτερη σκηνική τους παρουσία κέρδισαν σίγουρα νέους ακροατές και η δυναμική του group φάνηκε ξεκάθαρα πως βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα! Ο ήχος τους "βρωμούσε" Αμερικανίλα (με την καλή έννοια) και αυτό ήταν αισθητό καθ' όλη τη διάρκεια του set τους, μακάρι σύντομα να τους δούμε μόνους τους να απλώνουν τα φτερά τους , σίγουρα το μέλλον τους ανήκει!
Το σήμα της Ειρήνης με τα χρώματα της Ουκρανίας δέσποζαν στο πανό των Jinjer. Τους είχαμε δει στη χώρα μας πριν 5 χρόνια ως support στους Arch enemy και από τότε το ουκρανικό σχήμα έχει μεγαλώσει σε αναγνωρισημότητα. Για όσους δεν τους είχαν ακούσει ξανά ήταν σίγουρα η ευχάριστη έκπληξη της ημέρας, ενώ κάποιοι πιο ψαγμένοι του είδους, με το που ανακοινώθηκαν απέκτησαν ένα λόγο παραπάνω για να είναι παρόντες. Άλλοι το είδαν ως μουσικό διάλειμμα πριν το χαμό που θα ακολούθησε...
Ωστόσο, δε μπορεί όμως να έμειναν αδιάφοροι, μπροστά στην εξαιρετική frontwoman τους Tatiana Shmailyuk , η οποία "ξερνούσε φωτιά" αλλά και "ζάχαρη" ταυτόχρονα, προκαλώντας την εμφάνιση των πρώτων μικρών moshpit ... άναψε μέχρι κι ένα καπνογόνο μες στο λιοπύρι για πάρτη της - τί κι αν ο ήλιος ήταν ακόμη ψηλά! Πέραν της ίδιας, η οποία αναμφίβολα έκαψε πολλές καρδιές - καθώς συνδυάζει θηλυκότητα, ταλέντο και σκηνική παρουσία - τα υπόλοιπα μέλη των Ουκρανών, λειτούργησαν ως καλοκουρδισμένη μηχανή, πολύ μελετημένοι και με ωραίο tone στην κιθάρα και ένα drummer λες και είχε καταπιεί μετρονόμο !
Ήχος άψογος και ενέργεια στα ύψη με τραγούδια όπως τα "Call Me A Symbol", "On The Top","Teacher, Teacher" και "Vortex" τα οποία ξεσήκωσαν τον κόσμο που στην πλειοψηφία του εντυπωσιάστηκε από τους Jinjer! Eλπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα στα μέρη μας, φυσικά υπό καλύτερες συνθήκες όσο αφορά την κατάσταση στη χώρα τους, εξού και τα αντιπολεμικά μηνύματα κατά του πολέμου που έστειλαν στα ενδιάμεσα, για να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο και να ακουστεί όσο πιο δυνατά μπορεί το μήνυμα της Ειρήνης!
Απαραίτητο διάλειμμα για προμήθειες και ενυδάτωση λίγο πριν τις 21:00 και αφού είχε πλέον σκοτεινιάσει, "πιάσαμε στασίδι" πιο μπροστά στη σκηνή καθώς σηκωνόταν το πανό των SEPULTURA. Κατευθείαν απ΄τα βάθη του Αμαζονίου, οι Βραζιλιάνοι μπήκαν με το Isolation από το πιο πρόσφατο album τους Quadra (2020) που τους έβγαλε σε tour!
Βουτιά στο ένδοξο παρελθόν στο επόμενο, με τον επιβλητικό Derrick (όπως λέμε ντερέκι) Green, να αρπάζει το μικρόφωνο και το "στύβει"... της κολάσεως στο Territory από το Chaos A.D.!
Ανάσες καθώς είχε έρθει η ώρα των πρώτων χαιρετισμών - συστάσεων , μιας και η απουσία του Andreas Kisser - λόγω ανωτέρας βίας (δυστυχώς τον Ιούνιο απεβίωσε η σύζυγός του Patricia) ήταν ιδιαίτερα αισθητή - ο Derrick εκ μέρους των υπολοίπων αφιέρωσε την εμφάνισή τους αλλά και τις υπόλοιπες του tour στην ψυχή της Patricia και στην οικογένεια Kisser που πενθεί! Παράλληλα μας σύστησε τον άξιο αντικαταστάτη του Kisser, κιθαρίστα Jean Patton που ανταποκρίθηκε στα καθήκοντά του αξιοπρεπέστατα λες και είναι κανονικό μέλος της μπάντας ... (σε ορισμένους πέρασε δειλά απ' το μυαλό η ιδέα των Sepultura με 2 κιθάρες, κάντε το εικόνα για λίγο.... Όνειρο!)
Η setlist όπως ήταν αναμενόμενο ήταν χτισμένη πάνω στο Quadra, αλλά εμπεριείχε και ορισμένα διαμαντάκια από τα albums της μετά Cavalera εποχής όπως απ' το Kairos (το ομότιτλο) και απ΄το ιδιαίτερο Dante XXI, τραγούδια τα οποία ok δεν μπορείς να πεις πως ξετρέλαναν τόσο (τους παλαιότερους τουλάχιστον) αλλά ήταν ικανά να μας παρασύρουν σε headbanging και ξύλο! Το απαραίτητο μερίδιο τους είχαν φυσικά και τα albums Chaos A.D., Roots, ενώ δεν έλειψε φυσικά το all time classic Arise!
Τι κι αν η πλειοψηφία του κόσμου από κάτω ήταν αγέννητοι όταν οι Sepultura μεσουρανούσαν με τους αδερφούς Cavalera, τί κι αν μεγάλη μερίδα από τους πιο παλιούς δεν έχουν ακόμα "χωνέψει" πως οι Seps συνεχίζουν και πουλάνε έχοντας ακόμη και μετά από σχεδόν 40 χρόνια απ' τη δημιουργία τους, ένα αρκετά δυνατό brand name - ικανό να κερδίσει νέους ακροατές - παρά την στροφή στην ... "κουλτούρα" σε αντιδιαστολή με την παλιότερη 'μαστούρα"... Οι Sepultura της νέας εποχής, στα lives τους δε απογοητεύουν ποτέ! (Ποιάς νέας εποχής τώρα που το σκέφτομαι; 20+ χρόνια με τη σημερινή σύνθεση έχουν πλέον ...)
Mπορεί το όνομα του group να σημαίνει “ταφή” αλλά ο κύκλος ζωής των Sepultura όπως αποδειχτηκε δεν έχει κλείσει και η πορεία τους εδώ και σχεδόν 40 χρόνια επιβεβαιώνει περίτρανα το σύνθημα «Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!».
Τι να πει κανείς για τον Paolo Jr. ; - μπάσο - οδοστρωτήρας απ' τα λίγα - τιμά τη φανέλα ως "παλιά καραβάνα", ενώ ο Derrick απ' την άλλη, με τις απόκοσμες κραυγές του αυτή τη φορά σε πολύ καλύτερη φόρμα απ' την τελευταία τους εμφάνιση στην χώρα μας πριν 8 χρόνια ... ξερίζωσε και τα δικά μας πνευμόνια! Για τον Eloy Casagrande στα μετόπισθεν ότι και να πει κανείς είναι λίγο ... ανελέητο σφυροκόπημα στα τύμπανα με κάθε κύτταρό μας να δονείται δυνατά-τα-τα... Ratamahatta!!!
Μισοί - ξεμισοί, tribute ή όχι ... οι Sepultura De Brazil της μεταλομάνας αλλά και ποδοσφαιρομάνας τεράστιας αυτής χώρας, "παίξανε τίμια μπάλα" με σουτ από τις φαβέλες του Belo Horizonte κατευθείαν στα δίχτυα και εμάς από κάτω με πόδια-χέρια στον αέρα ... σε πόλεμο υπό ρυθμούς Capoeira! Ανοίξανε ρουθούνια (μαζί και το δικό μου), σπάσανε πλευρά, ο ιδρώτας έπεφτε straight through ... αλλά όπως σε κάθε πόλεμο τα παράσημα - λάφυρα δεν έρχονται από μόνα τους!
Για την επόμενη μία ώρα σχεδόν αναμονής μέχρι να στηθεί το σκηνικό των headliners SLIPKNOT, προσπαθήσαμε να συνέλθουμε απ' την ένταση και να ανακτήσουμε δυνάμεις!Η Πλατεία Νερού είχε κυριολεκτικά στεγνώσει από νερό ... μιας και η κατανάλωση άδειασε τουλάχιστον τα πλαϊνά kiosks με αποτέλεσμα να αναγκαστούμε να πάμε πιο πίσω για να ξεδιψάσουμε! Κάπως έτσι συνειδητοποίησα το μέγεθος της προσέλευσης του κόσμου οι οποίοι περίμεναν με αγωνία να δουν ζωντανά ένα από τα πιο φαντασμαγορικά shows αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, από το συγκρότημα που εδώ και σχεδόν 30 χρόνια είναι στην κορυφή του είδους του, παραμένοντας τόσο φρέσκο μουσικά όσο όταν πρωτοξεκίνησαν!
Λίγο μετά τις 23:00 η κουρτίνα με το λογότυπο των Slipknot έπεσε θριαμβευτικά μπροστά μας, με πολύ εντυπωσιακό μάζεμα προς τα πάνω ... και κάπως έτσι οι εννέα Αμερικάνοι από την Iowa ξεπήδησαν μπροστά στα μάτια μας μέσα σε ένα σκηνικό υπερπαραγωγή με βίντεο-οθόνες, υπερυψωμένα τεράστια τύμπανα αριστερά - δεξιά, φλόγες που κοντράρουν τους Rammstein σε ένταση και φυσικά τους ίδιους μασκοφορεμένους και γεμάτους ενέργεια να προκαλούν από κάτω πανζουρλισμό!!!
Έναρξη με "Disasterpiece" από το album Iowa που τους καθιέρωσε ουσιαστικά στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, ενώ με το "Wait And Bleed" που ακολούθησε στα καπάκια απ' το ομώνυμο ντεμπούτο τους παραμιλούσε και ο πιο αδαής με την μουσική τους! ΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ;;;; ΤΙ ΖΟΥΜΕ;;; Πάρε και τα "All Out Life" και "Sulfur" για να μείνουμε χωρίς ανάσα και να συνειδητοποιήσουμε πως οι Joey και Paul απουσιάζουν απ΄το "All Hope Is Gone" και μετά.
Αναμενόμενο στη συνέχεια το "Before I Forget" να ξεσηκώσει το χάος και σεισμικές δονήσεις με εκτός ελέγχου sing along απ΄τον κόσμο που συμμετείχε σε έκσταση! Ήρθε η ώρα ο Taylor να προλογίσει το νέο τους single "The Chapeltown Rag", το οποίο δεν έχει πολύ καιρό που κυκλοφόρησε αλλά ο κόσμος το έχει αγκαλιάσει περιμένοντας φυσικά το ΝΕΟ album τους "The End, So Far" με αγωνία και λαχτάρα ('Wake me up when September ends!" Κυριολεκτικά... μιας και κυκλοφορεί 30 Σεπτέμβρη! )
Άκρως επικοινωνιακός ο Taylor, frontman που ξέρει πως να ξεσηκώνει το κοινό είπε σε κάποια φάση ... "I didn't come this far to sing so low.." για να ακολουθήσε το "Dead Memories" και το άκρως ξεσηκωτικό "Unsainted" που απογείωσε την εμφάνισή τους, προκαλώντας σεισμό!
Φυσικά δεν έλειψαν οι πολυάριθμες στα ενδιάμεσα ευχαριστίες από πλευράς του προς ελληνικό κοινό ανάμεσα στο οποίο υπήρχαν και πολλοί επισκέπτες απ' το εξωτερικό, για την τρομερή παρουσία του ως 10ος παίχτης και ίσως πολυτιμότερος - αλλά και τη στήριξή τους τόσα χρόνια ... Εξαιρετικά θετική εντύπωση έκανε το γεγονός πως σε σχετική ερώτησή του απευθυνόμενος προς το πλήθος, οι περισσότεροι έβλεπαν τους Slipknot για πρώτη φορά - μεταξύ των οποίων και εγώ προσωπικά! Το γεγονός αυτό είναι αρκετά ελπιδοφόρο για τις νέες γενιές metalheads - που στην πλειοψηφία τους κατέκλυσαν την Πλατεία Νερού αλλά και όσοι παλαιότεροι ήμασταν ανάμεσά τους παραδεχτήκαμε αντικειμενικά και χωρίς παρωπίδες για πιο λόγο αυτή τη στιγμή το σύγχρονο-metal αποτελεί το μέλλον της μουσικής!
Εννοείται πως στη συνέχεια δε μας λυπήθηκαν καθόλου και μας εκτέλεσαν στην ψύχρα με τα "The Heretic Anthem", “Psychosocial” και “Duality” back to back!
Ο χρόνος πέρασε "νεράκι"... δε καταλάβαμε πότε είχε συμπληρωθεί μία ώρα και κάτι ήδη .. Παρατηρώντας τον κόσμο δεν έβλεπα ούτε έναν να έχει στρέψει το βλέμμα του αλλού, παρά μόνο ήταν καρφωμένο στη σκηνή μαγνητισμένο από όσα έβλεπε να εξελίσσονται μπροστά μας!
Οι γιγαντοοθόνες φρόντιζαν να κάνουν συχνά κοντινά πλάνα στους μασκοφορεμένους Michael Shawn Crahan aka "Clown" που τα έδωσε όλα παλεύοντας ακόμα και με τις φλόγες, τον στυγνό εκτελεστή στην κιθάρα Mick Thomson που μας έκανε να έχουμε εφιάλτες το βράδυ, και φυσικά τους επιβλητικούς Jim Root και Alex Venturella που γάζωσαν! Ο Jay Weinberg - αν και τραυματισμένος στο μάτι από το ίδιο του το drum stick απ' όσο μάθαμε αργότερα λίγο πριν βγουν στη σκηνή - τα έδωσε όλα! Ενώ οι "σκατζόχοιρος" Craig Jones και ο εξωγήινος πίσω απ' τα πικ-απς Sid Wilson και Michael Pfaff aka Tortilla Man σε περίοπτη θέση πιο ψηλά έδιναν τη δική τους performance, με τον τελευταίο να επιδίδεται σε ένα επικίνδυνο backflip στην αρχή του show και να καταλήγει με πρισμένο αστράγαλο!
Κάπου εκεί ήταν που ο Corey μας προετοίμασε για αυτό που θα ακολουθούσε πριν το encore με το γνωστό "Dat-dat-da, dat-dat-da, dat-dat-da-da-da" και Custeeeer!!!
"Cut cut cut me up and fuck fuck fuck me UUUUP!!!"
με όσα κόκκαλα μας είχαν απομείνει μετά απ' αυτό ακολουθήσαμε την προτροπή του ακούραστου και αδίστακτου Corey Taylor για τον ΥΜΝΟ - "Spit It Out" όπου όλα τα πιστά maggots κάτσαμε κάτω μέχρι να δώσει το σύνθημα "JUMP THE FUCK UP!" και να γίνουν όλα ΩΠΑ!!!
Encore με "People = Shit" και "Surfacing" ... ΔΕ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ καταλαβαίνετε πως γκρεμίστηκε το σύμπαν! ΘΡΙΑΜΒΟΣ!
Αυτό ήταν οι SLIPKNOT μας ισοπέδωσαν χωρίς υπερβολή! Υπό τους ήχους του 'Til We Die" μας αποχαιρέτισαν και δώσαμε αμοιβαία υπόσχεση να τα ξαναπούμε σύντομα και όχι μετά από 11 χρόνια!
Κράτησα στο μυαλό μου μια απ' τις τελευταίες φράσεις του Corey Taylor λίγο πριν αποχωρήσει απ' τη σκηνή κουτσαίνοντας:
"Music is a Fucking PRIVILEDGE!'
Αυτό ακριβώς! Όσο έχουμε την υγεία μας, όσο μας βαστούν τα πόδια μας, όσο αντέχει η ψυχή και το μυαλό ορίζει .. και εν τέλη όσο έχουμε το προνόμιο να εκφραζόμαστε ελεύθερα μέσω της μουσικής που αγαπάμε ας το ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟ!
Εις το επανιδείν Release Athens Festival! Η όρεξη για του χρόνου είναι μεγάλη!
Ευχαριστούμε!
Για το RockOverdose.
Βιβή Ζαπαντιώτου (Sepultura, Slipknot)
Στέλιος Παλαμιδάς (Project Renegade, Maplerun, Vended, Jinjer)
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (John Metalman Photography)
Comments
