Μόλις ενάμιση χρόνο… άντεξαν μακριά οι Soen από το Ελληνικό κοινό και αντίστροφα. Πότε είχαμε Μάϊο πέρυσι και πότε ήρθε ο Σεπτέμβριος φέτος, δεν το καταλάβαμε. Και όχι μόνο δεν το καταλάβαμε, αλλά η προσμονή ήταν τόσο μεγάλη και πάλι που η ρήση «τρίτη και καλύτερη» για τον αριθμό εμφανίσεων τους στη χώρα μας, βρήκε πλήρη ορισμό. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ακόμα κι αν ακολουθήσουν καμιά εικοσαριά ακόμα εμφανίσεις μελλοντικά –με το πόσο έδειξαν ότι μας αγαπάνε μην το θεωρήσετε ΚΑΘΟΛΟΥ απίθανο-, η τρίτη τους εμφάνιση θα μείνει στην ιστορία ως η πιο ξεχωριστή όλων καθώς αυτή τη φορά τους συνόδευε το κουαρτέτο εγχόρδων Atlantis, τους οποίους μάλιστα ο κορυφαίος τραγουδιστής Joel Ekelöf δεν δίστασε να χαρακτηρίσει ως «σκληρούς καριόληδες» για να τονίσει την αξία τους και την μεγάλη τους συμβολή στο να γίνουν ξεχωριστές αυτές οι εμφανίσεις. Το Fuzz απεδείχθη σοφή επιλογή στο να στεγάσει τη συναυλία τους, καθώς ο κόσμος ήταν περισσότερος από ποτέ σε ερχομό τους και μάλλον το κοινό τους δείχνει ότι θα μεγαλώνει σταδιακά όσο θα περνάνε τα χρόνια. Μπορώ να περιγράψω την περίπτωση τους ακριβώς ως ολόϊδια με αυτή των Leprous, οι οποίοι με την σειρά τους κι αυτοί μεγαλώνουν το κοινό τους.
Τη βραδιά ανοίγει το χαρισματικό τρίο των Church Of The Sea, τους οποίους έχουμε δει αρκετές φορές και ξέροντας πολύ καλά τι είναι ικανοί να κάνουν, χαρήκαμε πολύ με την παρουσία τους ως support. Αυτός ο πανέμορφος συνδυασμός που τέμνει τα doom, sludge, ambient ηχοτόπια, παρουσιάζεται ιδανικά με προσωπική αισθητική παρά τις πιθανές επιρροές που μπορεί να θυμίζουν πολλά και διάφορα, ενώ τα samples κάνουν τη «βρώμικη» δουλειά και για την απουσία των τυμπάνων. Το σετ τους διαρκεί περίπου 40’ όπου όσο περνούσε ο χρόνος η εμφάνιση τους γινόταν πιο έντονη και διαπεραστική στο κοινό, ενώ τα φώτα θέλοντας και μη πέφτουν στην Ειρήνη στα φωνητικά, που έχει τον τρόπο να ερμηνεύει με ένα ανατολίτικο στυλ, στην εμφάνιση τους με τους Messa στις αρχές της χρονιάς, την είχα παρομοιάσει με γκέϊσα καθώς κρατάει και τις βεντάλιες της ενώ τραγουδάει και γενικά υπηρετεί το σε στιγμές αποχαυνωτικό στυλ τους με πλήρες τριπάρισμα και γενικότερα και οι τρεις στο συγκρότημα είναι τόσο δεμένοι μεταξύ τους που είναι ένα πολύ συμπαγές σύνολο. Το ΕΡ τους ονόματι “Odalisque” έχει βρει ακόμα περισσότερους υποστηρικτές έκτοτε (λογικότατο) και το συγκρότημα δείχνει σε πολύ καλό δρόμο για το μέλλον. Περιμένουμε την επόμενη τους δουλειά με υψηλές προσδοκίες.
Η ώρα περνάει και λίγο μετά τις 10 οι Soen και οι εξέχοντες συνοδοί τους αυτή τη φορά, εμφανίζονται μέσα σε πρωτοφανή αποθέωση από το κοινό, που δεκάδες φορές θα φωνάξει το περιβόητο “SOEN, SOEN, SOEN” τόσο δυνατά και ρυθμικά, που πριν ακόμα ξεκινήσει το σετ, η αίθουσα γεμίζει με το λαμπερό χαμόγελο του Joel Ekelöf, που χωρίς να θέλω να το παίξω ειδικός, είμαι βέβαιος ότι και για αυτό το λόγο, απέδωσε λίγο παραπάνω από τα στάνταρ του σε μια βραδιά που πάλι έκανε τον κόσμο να παραμιλάει με την πάρτη του. “Antagonist” για ξεκίνημα και είναι φανερό ότι οι νέες ενορχηστρώσεις με τα έγχορδα στο πλάϊ τους, δίνουν μια φοβερή αισθητική στις τραγουδάρες τους. Από την αρχή ο ήχος είναι για σεμινάριο, απίστευτα ζεστός, οργανικός και όμορφα δυνατός, το “Lunacy” κάνει τα πράγματα σοβαρά και τα “Monarch”, “River”, “Jinn” και “Illusion” μας παρουσιάζουν ένα συγκρότημα στην καλύτερη φάση της καριέρας τους και που είναι τόσο αγαπημένοι μεταξύ τους που «βρίσκονται» επί σκηνής με κλειστά μάτια. Για τον Joel Ekelöf τα είπαμε, μάλιστα και πάλι τραγουδήθηκε άμεσα το σύνθημα «Είναι τρελός ο καραφλός» το οποίο θυμόταν από την προηγούμενη εμφάνιση τους και έλαμψε με το χαμόγελο του πιο πολύ.
Ο Martin Lopez στα τύμπανα χτυπάει απίστευτα όμορφα και δυνατά όταν πρέπει, τονίζοντας το heavy της εμφάνισης, ο τρομερός Ουκρανός μπασίστας Oleksii 'Zlatoyar' Kobel –που στο τέλος της εμφάνισης επέδειξε μια Ουρκανική σημαία με την οποία σκεπάστηκε και καταχειροκροτήθηκε γι’αυτό- λειτουργούσε σαν έξτρα κιθαρίστας, ο «Βίκινγκ» οπτικά Lars Åhlund και στις κιθάρες αλλά και στα πλήκτρα λειτουργεί σαν μπροστάρης, αλλά ο τύπος που πραγματικά είναι η λίρα εκατό για το συγκρότημα και τους έχει ανεβάσει πολλά επίπεδα πάνω είναι ο ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ Cody Lee Ford, ο παλίκαρος –δεν ταιριάζει άλλη λέξη- ΝΙΩΘΕΙ από blues ήχο μέσα του και σε συνδυασμό με τις κλασικές επιρροές αλλά και την έντονη Pink Floyd-ϊλα που βγάζουν τα σόλο του, ζεσταίνει και ξεσηκώνει το κοινό σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Ακούμε ακόμα και το φοβερό “Vitals” από το νέο τους άλμπουμ “Memorial”, που όπως μας ανέφεραν δεν είχαν μαζί τους όπως δεν είχαν και μπλουζάκια, καθώς υποτίμησαν τη δυναμική τους και τους τέλειωσαν πρόωρα, αλλά υποσχέθηκαν ότι θα μας έρθουν σύντομα πάλι και θα έχουν πολλά καλούδια ειδικά για μας. Η τριάδα των “Modesty”, “Lucidity”, “Fortune” απογειώνει το συναίσθημα, ενώ κάθε φορά που ακούω το “Savia” (το καλύτερο κομμάτι που δεν γράψανε οι Tool) ταξιδεύω στο χρόνο.
Τότε που οι Soen μας πρωτοσυστήθηκαν με το ντεμπούτο “Cognitive” και το κομμάτι ήταν το πρώτο τους βίντεο και πρώτο κομμάτι με το οποίο είχαμε έρθει όλοι σε επαφή μαζί τους και ξεκίνησε αυτός ο έρωτας. Ώρα διασκευών με το “Snuff” των Slipknot να προκαλεί πανικούλη πριν έρθουν τα εγκεφαλικά μαζεμένα, όταν ο Ekelöf απλά ρωτάει «Σας αρέσουν οι Pink Floyd;» για να ακολουθήσει ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ 10λεπτο όπου αποδίδονται αρχικά το τιτάνιο “Wish You Were Here” και το ασύγκριτο “Hey You”, όπου ο ασκεπής frontman στην κυριολεξία τα «καρφώνει» φωνητικά, ενώ κι ο Ford κιθαρίστικά παραδίδει μαθήματα συναισθήματος και ουσίας συνδυασμένα όσο ποτέ. Σίγουρα μια από τις ομορφότερες εμπειρίες όλων των εποχών σε συναυλία, άκρως βιωματική με Ο-Λ-Ο το Fuzz να τραγουδάει στίχους κομματιών που έχουν αντέξει σχεδόν μισό αιώνα στο χρόνο. Το τέλος πλησιάζει, με τον Ekelöf να ρωτάει αν θέλουμε να χορέψουμε που κανονικά δεν επιτρέπεται σε συναυλία Soen αλλά έχουμε την άδεια του, έτσι παίζουν το “Lascivious” με τον Lopez να κάνει αυτό που περιμένει όλο το βράδυ ανυπόμονα, να διαλύει το σετ του και να κάνει τον κόσμο να θαυμάσει αυτό το απίστευτο άνοιγμα χεριών που τον χαρακτήριζε πάντα. Μιλάμε για ΑΛΛΟ επίπεδο βαρύτητας ιδίοις όμασι.
Φυσικά το τέλος δε θα μπορούσε να είναι άλλο και το ομότιτλο κομμάτι του “Lotus” κλείνει μια εμφάνιση που πλησιάζει το δίωρο αλλά θα τη θυμόμαστε για κάνα δίχρονο (και βάλε) σαν να ήταν χθες, άσε που ενδιάμεσα θα’χουν ξανάρθει γιατί φαίνεται ότι διψάνε για Ελλάδα. Τόνισαν ότι υπήρχε ζευγάρι που τους έστειλε το βίντεο από το γάμο τους με το κομμάτι να παίζεται, ότι υπήρξε οικογένεια με τρία παιδιά που τους περίμενε έξι ώρες πριν τη συναυλία κι αυτό τους δίνει κίνητρο να συνεχίζουν και πως δε θεωρούν ποτέ δεδομένη τέτοια υποστήριξη και πως ήμασταν ένα φανταστικό κοινό που τους κάνουμε πάντα να νιώθουν ευπρόσδεκτοι στη χώρα μας. Ασχέτως αν και πόσο μπορεί να αρέσουν οι δίσκοι τους ή όχι και αν και πόσο διατηρούν υψηλή την ποιότητα τους, οι Soen ζωντανά είναι μια άλλη έννοια και όχι απλά υπάρχει τρομερή χημεία μεταξύ τους αλλά και με το κοινό τους, αλλά η αντικειμενικά πανέμορφη μουσική τους εξαπλώνεται ιδανικά και το χαμόγελο στα πρόσωπα τους φωτίζει τους χώρους που παίζουν με την ειλικρίνεια που διακρίνεις στα μάτια τους. Δικαίως έχουν ανέβει στα μάτια του κόσμου και δικαίως θα λαμβάνουν ακόμα μεγαλύτερη αγάπη στα χρόνια που έρχονται. Τα λέμε του χρόνου!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσολάκος
Comments
