Ούτε για 1η, ούτε για 2η, αλλά άκουσον άκουσον, για 15η συνολικά φορά στη ζωή του θα επισκεφτεί τη χώρα μας ο Βρετανός χαρισματικός δημιουργός Steven Wilson. Γεννημένος στις 3 Νοεμβρίου του 1967, ο Steven John Wilson όπως είναι το πλήρες όνομα του, ήρθε στη χώρα μας 9 φορές (!) με τους μεγάλους Porcupine Tree, μεταξύ του 1995 και του 2010. Άλλες 4 φορές ήρθε με τους επίσης υπερεπιτυχημένους Blackfield, ενώ πρόπερσι περίπου τέτοια εποχή (Μάϊος 2016) ήρθε και μόνος του σε μία χώρα που ο ίδιος λατρεύει και κάθε φορά έχει κάτι θετικό να πει για τους ανθρώπους τις και το κοινό της. Μπορεί να μας ''ξέφυγαν'' οι Νο-Μan, οι I.E.M (The Incredible Expanding Mindfuck) και οι Storm Corrosion (μαζί με τον ''πολύ'' Mikael Akerfeldt των Opeth, σε ένα project που αναμενόταν με πολύ αγωνία αλλά έφερε μεγάλη απογοήτευση σε όσους το άκουσαν). Ο Wilson αεικίνητος μία ζωή, κάποια στιγμή ένιωσε ότι οι Porcupine Tree κάνανε τον κύκλο τους και μετά το τελευταίο τους διπλό άλμπουμ, ''The Incident'' το 2009 και την περιοδεία που ακολούθησε γι'αυτό την επόμενη χρονιά, επικεντρώθηκε αποκλειστικά στη δουλειά του ως σόλο καλλιτέχνης και μέχρι σήμερα μετράει πέντε προσωπικές δουλειές, οι οποίες και από ένα σημείο και μετά φρόντισαν να γεμίσουν το κενό της δυσαναπλήρωτης απώλειας των Porcupine Tree, ενώ ο ίδιος έδειξε τόλμη από όλες τις απόψεις με το να πάρει αυτή την απόφαση.
Λίγο πριν οι ΡΤ μπουν στον πάγο, ήταν το ''Insurgentes'' το 1ο του προσωπικό άλμπουμ που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2008, ηχογραφημένο σε διάφορες πόλεις του κόσμου, από την Ιαπωνία και το Ισραήλ, μέχρι και το Μεξικό, το όνομα του δίσκου μάλιστα προήλθε από την Avenida de los Insurgentes, τη μεγαλύτερη λεωφόρο στην Πόλη του Μεξικού, μια και ο δίσκος ηχογραφήθηκε αρκετά κοντά της. Κυκλοφόρησε σε δύο περιορισμένες εκδόσεις, το άλμπουμ προκάλεσε το ενδιαφέρον του Δανού φωτογράφου Lasse Hoile ο οποίος γύρισε μία ταινία βασισμένη στο πως ένας καλλιτέχνης ταξιδεύει ανά τον κόσμο για να δημιουργήσει μουσική. Μέσα στην επόμενη χρονιά βγήκε και το ''NSRGNTS RMXS'', με ρεμιξαρισμένα κάποια από τα κομμάτια του άλμπουμ. Για τον Άγγλο δημιουργό, το άλμπουμ αυτό θεωρήθηκε ότι είχε την πιο πειραματική μουσική που είχε γράψει ποτέ. Το δεύτερο άλμπουμ του ''Grace For Drowning'', κυκλοφορεί τον Σεπτέμβρη του 2011 και τον καθιερώνει και σαν σόλο καλλιτέχνη κι επίσημα, με τον Τύπο τότε να υποστηρίζει ότι ήταν πολύ καλύτερο από τον προκάτοχο του και να εξαίρουν τον τρόπο σύνθεσης του, μεταξύ άλλων έχει βγει σε μία καταπληκτική πολυτελή έκδοση βιβλίου 120 σελίδων! Τρίτος και καλύτερος προσωπικός του δίσκος το καταπληκτικό ''The Raven That Refused To Sing'', τον Φλεβάρη του 2013, με μηχανικό ήχου τον ίδιο τον Alan Parsons, ένα ζωντανό θρύλο της μουσικής που έβαλε κι αυτός το χέρι του στην ακουστική τελειότητα αυτού του δίσκου.
Ένας δίσκος που κι αυτός κυκλοφόρησε σε μία υπερπολυτελή έκδοση με 4 δισκάκια και κάθε κομμάτι βασίζεται σε παραφυσικές ιστορίες σύμφωνα με τον δημιουργό του. Ακριβώς 2 χρόνια μετά, το Φλεβάρη του 2015 κυκλοφόρησε το ''Hand.Cannot.Erase.'', ένα concept άλμπουμ που βασίζεται στην ιστορία μίας γυναίκας που ζει σε μία τεράστια πόλη αρκετά απομονωμένη και μία μέρα εξαφανίζεται και τελικά πεθαίνει στο διαμέρισμα της, ενώ κανείς δεν την ψάχνει και σε κανέναν δε λείπει για τρία ολόκληρα χρόνια! Η αφήγηση στο δίσκο γίνεται από τη θηλυκή μεριά της υπόθεσης και εμπνεύστηκε από την ιστορία της Joyce Carol Vincent. Σύμφωνα με το Γερμανικό περιοδικό Visions, το ''Hand.Cannot.Erase''. είναι το ''The Wall'' της γενιάς του facebook!!! Μέσα στην ίδια χρονιά θα κυκλοφορήσει η συλλογή ''Transcience'' με κομμάτια που χρονολογούνται μεταξύ 2003-2015 και υπάρχουν και ακυκλοφόρητα μέσα, ενώ το ΕΡ ''4½'' βγαίνει το Γενάρη του 2016 και αποτελεί προπομπό του τελευταίου μέχρι στιγμής δίσκου ''To The Bone'', ο οποίος κυκλοφόρησε πέρυσι τον Αύγουστο και είχε μία πιο μαλακή pop κατεύθυνση, σε αρκετούς οπαδούς του δεν έκατσε καλά και το θεωρούν το λιγότερο ποιοτικό άλμπουμ που έκανε, αλλά οι ζωντανές εμφανίσεις για την προώθηση του έδειξαν ότι τα νέα κομμάτια ταιριάζουν πολύ με τα παλιότερα.
Αν συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι σχεδόν σίγουρα θα μας παρουσιάσει κομμάτια από το παρελθόν του με τους Porcupine Tree και γιατί όχι και με τους Blackfield, συν το ότι οι ζωντανές του εμφανίσεις κρατάνε τουλάχιστον δύο ώρες με τα σετ πολλάκις να χωρίζονται σε δύο διαφορετικά μέρη, κατανοείτε οι περισσότεροι για ποιό λόγο θα πρέπει να τον δείτε από κοντά, είτε γιατί είστε αρρωστάκια και είστε εκεί κάθε φορά που επισκέπτεται τη χώρα, είτε γιατί πέρασαν πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που τον είδατε (εγώ προσωπικά μετράω ήδη 8 και είναι πάρα πολλά). Αχρείαστο αναφοράς το γεγονός ότι αν δεν τον έχετε δει θα έχετε κάνει στους εαυτούς σας ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που υπάρχουν. Ας μη γελιόμαστε για να γίνουμε αρεστοί στα μάτια ή τα αυτιά κάποιων, δεν υπάρχει ούτε ένας που δε θα προτιμούσε να είναι ενεργοί οι Porcupine Tree ώστε να τους δούμε όλους μαζί, αλλά ο Steven Wilson ήταν πάντα η καρδιά και η ψυχή αυτού του μεγάλου συγκροτήματος, οπότε το να τον (ξανά)θαυμάσουμε να ανεβαίνει στη σκηνή ξυπόλητος (όπως πάντα κάνει) είναι το λιγότερο, μας περιμένει σημαντικά μεγάλη γκάμα κομματιών, νέων και παλιών, ενώ η αυθεντία του στις αλλαγές ενορχηστρώσεων υπόσχεται στιγμές αξέχαστες. Τιμή μας άλλη μία φορά που έρχεται στα μέρη μας, η παρουσία μας στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
