Πως να περιγράψεις αυτό που παρακολούθησες στην υπόγα του An Club των Εξαρχείων το βράδυ του τελευταίου Σαββάτου του Φλεβάρη; Είναι στιγμές που τα συναισθήματα που σου προκαλεί μία μπάντα δεν μπορούν να αποτυπωθούν με λόγια. Αυτό γιατί οι τεράστιοι Sun of Nothing ξέσκισαν τις ψυχές μας παρουσιάζοντας το πολυαναμενόμενο τέταρτο album τους με τίτλο “Maze” μετά από 13 χρόνια σιωπής.
Το κύλισμα στο βούρκο το ξεκίνησαν οι Okwaho, ένα από τα πιο δυναμικά ονόματα της ελληνικής sludge/doom σκηνής, κάνοντας μια εκρηκτική εμφάνιση, την οποία θεωρώ ότι είναι και η καλύτερή τους μέχρι τώρα. Ο χώρος γέμισε με βαριά riffs, πνιγηρές μελωδίες, βαθύ μπάσο και βροντερά τύμπανα, δημιουργώντας μια ασφυκτική ατμόσφαιρα. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός και γεμάτος από την αρχή. Τα παιδιά εκτέλεσαν κομμάτια από τον πρόσφατο πολύ δυνατό άλμπουμ τους με τίτλο “The Usurper Regime”. Κάθε νότα, κάθε riff, και κάθε γρύλισμά τους μας έστελνε στα Τάρταρα.
Τη σκυτάλη πήραν οι θορυβοποιοί Rita Mosss οι οποίοι έφεραν τον όλεθρο με μια θυελλώδη εμφάνιση που θεωρώ ότι άφησε άφωνους τους fans της ακραίας μουσικής. Ο χώρος γέμισε με τσακισμένα riffs, έξυπνα τύμπανα, τρελαμένες μπασογραμμές, ντέφια και χαλασμένες τρομπετονότες δημιουργώντας μια εμπειρία που ξεπερνούσε τα όρια της μουσικής σε συνδυασμό με φωνές που ούρλιαζαν και κραύγαζαν. Ήταν μια βουτιά στον κόσμο του θορύβου, μια εξερεύνηση των άγνωστων περιοχών της μουσικής. Και αν νομίζετε ότι απλά τα παιδιά γρατζουνάνε για να κάνουν φασαρία στα αυτιά μας είστε βαθιά νυχτωμένοι. Μέσα σε όλη αυτή την τρέλα και κορδέλα των συνθέσεων χρειάζεται να είσαι πολύ συγκεντρωμένος γιατί τα μέρη των κομματιών αλλάζουν συνέχεια ύφος.
Πολλά μπράβο λοιπόν και στα δύο συγκροτήματα που έδωσαν το 110% κάνοντας δυνατή και αξέχαστη εμφάνιση, προετοιμάζοντας σωστά το λασπωμένο δρόμο για το απόκοσμο ταξίδι που μας έστειλαν μετά οι ανατριχιαστικοί Sun of Nothing.
Μετά και το «ζέσταμα» του κοινού με τις δυο φοβερές support μπάντες, είχε έρθει η ώρα που περιμέναμε, διακαώς μπορώ να πω καθώς πέρασε πάρα πολύς καιρός, πολύ περισσότερος απ' όσο θα έπρεπε και θεωρώ ότι το κατάλαβε και το συγκρότημα αυτό και θα κάνει κάτι ώστε να καλυφθεί το μεγάλο κενό. Το 4ο άλμπουμ των Sun Of Nothing ονόματι “Maze” κυκλοφόρησε πρόσφατα σε γενική μέγιστη αποδοχή, κάνοντας όλους εμάς που περιμέναμε υπομονετικά την επιστροφή τους, να τρίβουμε τα χέρια με το τελικό αποτέλεσμα. Μια κατάθεση ψυχής και μία λαίλαπα συναισθημάτων και γροθιάς προς οτιδήποτε συμβιβαστικό μουσικά για άλλη μια φορά, μινιμαλισμός και έκφραση πιο πολύ από ποτέ στην καριέρα τους και απόδειξη γιατί αποτελούσαν κι αποτελούν ιδιαίτερη αδυναμία. Με το An Club σχεδόν γεμάτο, και τον κόσμο να τους τιμάει όσο κι όπως πρέπει, ξεκινήσανε μετά τις 11 να παίζουν το νέο τους υλικό με τα “Liars In Wait” και “After The Fall” να μας δείχνουν και ζωντανά πόσο υπέροχα μπορούν να αποδοθούν και πόσο πιο γιγάντια ακόμα ακούγονται σε σχέση με το δίσκο. Όλοι τους υπέροχοι από την αρχή, με την προσθήκη του Μάνθου Στεργίου στο μπάσο καίρια και να ακούγεται λες και παίζανε πολλά χρόνια μαζί σαν συγκρότημα.
Ο Ηλίας Αποστολάκης από την αρχή μέχρι το τέλος αφήνει στη σκηνή το λαρύγγι του, το συκώτι του και όλο του το είναι, σαν να μην έλειψε ποτέ κι αυτός και οι υπόλοιποι, ξερνάει στην κυριολεξία πόνο, αρνητισμό και μαυρίλα με κομμάτια του ένδοξου παρελθόντος να συνοδεύουν τις 5 συνθέσεις του “Maze” και να κάνουν τα πάντα καλύτερα για τα επόμενα 80’! Δε μπορώ να πω ότι περίμενα να παίξουν τόσο πολύ αλλά πιστεύω δε χαλάστηκε κανείς μας, τουναντίον όταν ακούς κομματάρες από όλα τα προηγούμενα τρια άλμπουμ, δίνοντας προφανή βαρύτητα στο “The Guilt Of Feeling Alive” παίζοντας τα “Catharsis”, “Drowned Out” και “Unreached Soul”, ενώ δε δίστασαν να πάνε ακόμα πιο πίσω στο “…In The Weak And The Wounded” με το “Dead Hands And Stupid Hearts” και ακόμα και στο ντεμπούτο τους “…And Voices, Words, Faces, Complete The Dream” με το βιωματικό “Impact”, του οποίου οι πρώτες νότες σκόρπισαν χαρά και ουρλιαχτά. Δεν έχω λόγια για την πληρότητα της εμφάνισης, την τελειότητα της απόδοσης και την ένταση του όλου αποτελέσματος από την μπάντα προς το κοινό και τούμπαλιν. Θεωρώ ότι άναψε ξανά μια σπίθα που καλό είναι να γίνει φωτιά που θα κάψει τα πάντα στο διάβα της εκ νέου.
Οι Sun Of Nothing απέδειξαν ότι είναι μεγάλο συγκρότημα, κι αυτό όχι μόνο γιατί τόσα χρόνια δεν ξεχάστηκαν, αλλά γιατί η επιστροφή αυτή είχε απόλυτο λόγο ύπαρξης, γιατί τιμάνε την αισθητική και το υλικό τους χωρίς πολλά λόγια, αλλά μόνο με πράξεις, όταν και αν κρίνουν οι ίδιοι ότι θέλουν να πούνε πράγματα. Εφόσον επέστρεψαν όμως, ελπίζουμε να έγινε για τα καλά, καθώς είναι πέρα από απαραίτητοι και η κατά συρροή παρουσία εκατοντάδων μέσα στο An Club τους το απέδειξε εμπράκτως. Αστειευόμενος με τον Μάνθο ύστερα, του ζήτησα και επανένωση Tardive Dyskinesia, προφασιζόμενος μέχρι και την επιστροφή των Slayer και λέγοντας του «επέτειο 10 χρόνων διάλυσης». Ελπίζω ο νέος δίσκος των Sun Of Nothing να έρθει πριν το 2030 όπως τον υπολογίζω, παρότι είναι νωρίς να πούμε το οτιδήποτε. Μέχρι τότε θα λιώνουμε το “Maze” όπως κάναμε με τα προηγούμενα 3 άλμπουμ και θα νιώθουμε προνομιούχοι που βρεθήκαμε σε μια τέτοια εκπληκτική βραδιά επιστέγασης της αξίας τους. Στον λαβύρινθο των Sun Of Nothing κυριαρχεί το σκοτάδι, δεν υπάρχει καμία διέξοδος και κανένας μίτος της Αριάδνης δε μπορεί να σε βοηθήσει να αποφύγεις το μοιραίο, καθώς μέσα του κρύβονται πολύ χειρότερα ριζικά από τους εκάστοτε Μινώταυρους της φαντασίας του καθενός μας.
Σας ευχαριστούμε που γυρίσατε, το είχαμε ανάγκη. Καλώς ήρθατε ξανά!
Κείμενο Sun Of Nothing: Άγγελος Κατσούρας
Κείμενο Rita Mosss, Okwaho: Νικόλας Καλογήρου
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
