Δεν είναι κάθε επανένωση μπάντας μια κυνική αρπαχτή, όπως αποδεικνύουν αυτά τα 10 κορυφαία comeback albums
Τα συγκροτήματα δε διαλύονται και παραμένουν διαλυμένα πια. Ακόμα και η πιο πικρή διάλυση ή η πιο οριστική περιοδεία επανένωσης θα ξεχαστεί λίγα χρόνια αργότερα, αν κάποιος διαφημιστής ή δισκογραφική εταιρεία δώσει αρκετά χρήματα για να αξίζει η επιστροφή. Αλλά περιστασιακά, κάτι καλό μπορεί να βγει από μια επανένωση σε μορφή comeback album, που είτε ταιριάζει με ό,τι είχε προηγηθεί ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, το ξεπερνά. Δεν μας πιστεύετε; Εδώ, σε τυχαία σειρά, είναι 10 κορυφαία comeback albums που αποδεικνύουν ότι οι επανασυνδέσεις μπορούν να είναι κάτι περισσότερο από μια κυνική αρπαχτή.
Faith No More – Sol Invictus (2015)
Είναι γνωστό ότι οι Faith No More είναι αλλεργικοί στα κλισέ, οπότε η επανένωσή τους το 2009 ήταν μεγάλη έκπληξη. Ευτυχώς, όταν, επιτέλους, κυκλοφόρησαν το comeback album τους το 2015, 17 χρόνια μετά το φαινομενικά κύκνειο album τους, Album Of The Year, ήταν εξίσου αμήχανο, αλλόκοτο και λαμπρό όπως ήταν πάντα η μουσική τους.
Black Sabbath – 13 (2013)
Έσκασε σαν ένα πραγματικό ορόσημο: το πρώτο album των Black Sabbath με τον Ozzy Osbourne από το 1978. Και τώρα, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, ως το τελευταίο album Black Sabbath. Τελεία. Ο drummer Bill Ward απουσίαζε λόγω διαφωνιών με το συμβόλαιο, αλλά στην ευρύτερη εικόνα, το 13, στο οποίο παραγωγός ήταν ο Rick Rubin, ήταν θριαμβευτικό, με εμφανείς τις αντηχήσεις των κλασικών πρώτων album της μπάντας σε κομμάτια όπως το The End Of The Beginning και το God Is Dead?. O Geezer Butler το χαρακτήρισε ως «ένα τέλειο τελείωμα». Αποδείχτηκε σωστός.
Alice In Chains – Black Gives Way To Blue (2009)
Δεκατέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του τρίτου ομώνυμου album τους, του κύκνειου album του αείμνηστου, σπουδαίου frontman, Layne Staley, οι Alice In Chains μας άφησαν άφωνους με ένα album που έδειξε τα ταλέντα του νέου τους τραγουδιστή, William DuVall, ενώ παράλληλα τίμησε την κληρονομιά της μπάντας με πολλά και τεράστια riffs. Πέρα από την αναδυόμενη ψυχεδελική λάσπη του Check My Brain και το αρχικό γρύλισμα του Last Of My Kind, το Black Gives Way To Blue έφερε τον ήχο της μπάντας στη νέα χιλιετία με μια εκπληκτική ζωτικότητα, αν και είναι το ομότιτλο κομμάτι - αφιέρωμα στον Layne, με τον Elton John στα πλήκτρα, που κλέβει την παράσταση.
Carcass – Surgical Steel (2013)
Επιστρέφοντας μετά από 17 χρόνια, οι Carcass έκαναν μια πολύ δυναμική melodic death metal επιστροφή. Οδηγούμενοι από μια νέα σύνθεση και μια μολυσματική αίσθηση επείγουσας ανάγκης, τραγούδια όπως τα Captive Bolt Pistol και Thrasher's Abattoir ήταν εξίσου τερατώδη και ξεχωριστά όπως τα πρώτα κλασικά κομμάτια της μπάντας. Μια θριαμβευτική επιστροφή από κάθε άποψη.
Exhorder – Mourn The Southern Skies (2019)
Οι πρωτοπόροι του groove metal, Exhorder, από τη Νέα Ορλεάνη, θα έπρεπε να είναι τόσο μεγάλοι όσο οι φίλοι τους Pantera, αν δεν έπαιρναν μια σειρά κακών αποφάσεων καριέρας που τους πάτωσαν μετά το δίσκο τους The Law του 1992. Μετά από 27 χρόνια η επανενωμένη μπάντα κυκλοφόρησε το Mourn The Southern Skies. Αυτή η πολυαναμενόμενη επιστροφή ήταν η πιο κατάλληλη, με υπέροχα τραγούδια γραμμένα από τον κιθαρίστα Vinne LaBella και με τραγουδιστή τον φαινομενικά αγήραστο Kyle Thomas.
Iron Maiden – Brave New World (2000)
Με τους Bruce Dickinson και Adrian Smith να γυρίζουν στις επάλξεις των Iron Maiden, το Brave New World προοριζόταν να είναι καταιγιστικό και έτσι αποδείχτηκε: το The Wicker Man ήταν το καλύτερο single τους από τη δεκαετία του '80, το Ghost Of The Navigator ήταν μια συναρπαστική επανεφεύρεση του κλασικού ήχου των Maiden, το Blood Brothers ήταν μια μπαλάντα με έντονη συναισθηματική επιρροή… και ούτω καθεξής. Μόνο το κάπως περίεργο Out Of The Silent Planet μας άφησε αδιάφορους, αλλά κανείς δεν το πρόσεξε γιατί ήμασταν πολύ απασχολημένοι με το Dream Of Mirrors… «I only dreeeeam in blaaaack and whiiiiiite…!»
Celtic Frost – Monotheist (2006)
Όχι μόνο μια πράξη εξιλέωσης, αλλά μια σημαντική οντότητα από μόνη της, το πρώτο album των Celtic Frost μετά από 16 χρόνια σκότωσε επιτέλους το φάντασμα του παρεξηγημένου Cold Lake, βάζοντας ταυτόχρονα την επιβλητική βιβλική μούσα του Tom G Warrior σε πλήρη, καταστροφική ισχύ. Όπως αποδείχθηκε, ήταν το κατάλληλο κύκνειο album μιας μπάντας της οποίας η επιρροή στο extreme metal παραμένει ανυπολόγιστη.
Heaven And Hell – The Devil You Know (2009)
Τρία χρόνια πριν από την κυκλοφορία του 13, των Black Sabbath με τον Ozzy, η σύνθεση του συγκροτήματος των Heaven And Hell και Dehumanizer περιόδων έκανε τη δική της επιστροφή, αν και με διαφορετικό όνομα για να αποφευχθεί η σύγχυση (και, πιθανώς, αγωγές). Ωστόσο, αυτή ήταν επιστροφή σε όλα εκτός από το όνομα, όπως αποδεικνύεται από τα μονολιθικά riffs του Tony Iommi και από τις καλύτερες ερμηνείες του Ronnie James Dio από τη δεκαετία του '80. Δυστυχώς, θα αποδειχθεί το μοναδικό τους άλμπουμ - και το τελευταίο πράγμα που έκανε ποτέ ο Dio. Αλλά τι αποχαιρετισμός για έναν σπουδαίο άνθρωπο...
At The Gates – At War With Reality (2014)
Οι Σουηδοί οραματιστές του melodeath, At The Gates, επανενώθηκαν το 2007 μετά από μια δεκαετία αδράνειας, αλλά χρειάστηκαν άλλα επτά χρόνια για να κυκλοφορήσουν τη συνέχεια του μνημειακού Slaughter Of The Soul του 1995. Μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό, το At War With Reality ήταν γεμάτο ιδέες και φιλοδοξίες, όχι μόνο επικυρώνοντας την επιστροφή του συγκροτήματος στη δράση, αλλά ξεπερνώντας τα κλασικά κομμάτια με τα οποία έφτιαξαν το όνομά τους.
AC/DC – Power Up (2020)
Η επιστροφή που κάθε οπαδός των AC/DC ευελπιστούσε ότι θα έρθει, αλλά κανένας πραγματικά δεν την περίμενε. Μετά το θάνατο του μεγαλύτερου αδερφού του, Malcolm, και τις αποχωρήσεις των Brian Johnson, Cliff Williams και Phil Rudd, ο Angus Young έμεινε μόνος του και όλα φαινόταν ότι τελείωσαν. Αντ 'αυτού, ο κιθαρίστας μπήκε στον πειρασμό να ξυπνήσει από τη «συνταξιοδότηση» τους επιζώντες πρώην bandmates του για να ηχογραφήσει το Power Up. Το αποτέλεσμα ήταν το καλύτερο album τους από τη δεκαετία του '90 και ένα κατάλληλο αφιέρωμα στον Malcolm Young.
Για το Rock Overdose,
Γιάννης Παπαγιάννης
Comments
